Uncategorized

Heb nog een paar administratieve hobbels te nemen en dan kan ik online. Vind het toch wel een beetje spannend. Maar: zoals altijd is mijn voorbereiding voorbeeldig. Krijg er ook steeds meer zin in, om een stukje te rijden. Naar Japan bijvoorbeeld. Begin ook steeds meer overtuigd te raken van zo’n vlog: lekker veel filmpjes maken, beetje kletsen en klaar is Kees. Nam deze foto bij Numbnut. De Guzzi loopt nu puur op de accu. Spanningsregelaar en dynamo doen het niet. En toch vrolijk doorploffen. Binnenkort meer over de staat van Guus.

Groot nieuws! Volgende week vrijdag 20 mei (nou, dat kan zomaar eens de maandag of dinsdag erop kunnen zijn :)) begin ik met een crowdfundcampagne om mijn reis naar Japan te kunnen financieren. ‘O shit, dat gaat me geld kosten,’ hoor ik jullie zuchten. Ik draai er niet om heen – dat klopt tenminste, als je wilt dat dit heerschap samen met de Guzzi naar Tokio gaat. Maar hoho, wacht even, ik laat jullie niet met lege handen staan. Sowieso werk je mee aan de totstandkoming van een stoer boek. Ik laat je ook virtueel plaatsnemen achterop de Guzzi. Enne, bij vijftig euro al krijg je een gesigneerd exemplaar van Van Hier Tot Tokio. Maar daar moet je dus even geduld voor hebben. En ja, ik zal voortmaken met het manuscript. Het is de bedoeling dat ik tijdens mijn reis al ga schrijven. Een jaar na dato wil ik het manuscript bij mijn uitgever indienen. Kortom, krijg het nog druk. Ik moet er wel bijzeggen dat het tv-lijntje nog altijd bestaat. Maar het enthousiasmeren van omroepen en mogelijke sponsors is zo’n traag en stroperig traject dat ik liever het heft in eigen handen neem. Vandaar mijn crowdfundcampagne. Ik ben de eerste die toegeeft dat het allemaal veel sjieker is als ik dit uit eigen middelen betaal. Punt is dat ik geen eigen middelen heb. Schrijvers hebben ’t (financieel) lastig, terwijl ze wel broodnodig zijn voor ontspanning, cultuur en plezier. Bij deze! Het fijne is dat deze website ook weer gaat leven. Dit is een motorreisblog, en als ik niet reis op de motor heb ik dus niet zo heel veel te vertellen. Op Sancta Roxana-verhalen zitten we niet echt te wachten. Ik had natuurlijk veel eerder kunnen gaan crowdfunden. Maar voor zo’n campagne moet je goed in je vel zitten. En dat zat ik niet. Geloof me meiden, het valt niet mee als je je kinderen moet achterlaten in een ver en kansloos kutland. Toen mijn verkering in Nederland ook nog eens uitging (shit, wat was/is ze leuk), heb ik een tijdje lang vanuit mijn zolderkamertje de mussen uit de dakgoot verjaagd. Nu is alles beter. Kom, laten we naar Japan gaan. Zelfs Guus heeft er zin in.

Rijk word ik niet van zo’n boek, wel gelukkig. Paul, mijn uitgever, vroeg me of ik redenen zag voor een vierde druk. Moet je vooral aan de schrijver vragen. Geloof dat ik iets zei in de richting van ‘belangrijk voor de mensheid’. Daar kon andere Paul niet omheen en zie hier druk nummer vier, in een ander jasje, een iets slappere kaft, dito prijs – 12,50. Dus rennen, ze zijn zo weer op. Overigens vroeg ik me af waarom ik op deze foto mijn rijlaarzen niet aan heb. Heb ze namelijk altijd aan, behalve deze ene dag. Uren voor deze foto kwam ik vast te staan in een tunnel van een meter of vijf breed, een kilometer lang en onverlicht. Kwam in het midden vast in de blubber te staan. Geduldig een uurtje gewacht totdat een 4×4 me vlot trok. Laarzen waren niet meer waterdicht. Dus dit mysterie ook weer opgelost.
U hoort van mij. Fijne dag.

Zo’n enorm stoere foto van Che Guevara heeft daar weinig mee te maken, vind ik ook. Toentertijd heb ik de whereabouts van Che gevonden, nu ga ik op zoek naar die van Dzjengis Khan, ongelogen. Zoals verwacht was ik even in mineur; de feestdagen grotendeels alleen doorgebracht met earl grey thee als een bakkie troost. Shit happens to all of us. Een nieuw jaar ligt voor me uitgestrekt en de mogelijkheden zijn niet te tellen. Wel een dompertje dat ik van PostNL nog niets heb gehoord van mijn sollicitatie als freelance postbezorger. Ik wacht geduldig af. Intussen is mijn boek in het Engels vertaald, hebben we (MQM-Media en ik) een mooie presentatie van de komende reis gemaakt en opgestuurd naar omroepen en ben ik weer aan het schrijven voor Motor Magazine en Moto ’73. Ja, de reis staat vast, ook de route: Nederland, België, Frankrijk, Liechtenstein, Zwitserland, Italië, Griekenland, Turkije, Georgië, Armenië, Azerbeidjan, Kazachstan, Kyrgystan, Mongolië, Siberië, Japan. Ik ga weer op zoek naar vrijheid, wat dat zoal betekent voor de moderne mens in deze hectische tijden. Ook ga ik op zoek naar lokale helden. Meestal zijn dat mensen die hun dromen hebben waargemaakt. Denk dan aan Herman Brusselmans, de paus (ja echt!), Janus Faroufakis, enz. Hoop ergens in mei te kunnen vertrekken. TV, zou natuurlijk het allermooiste zijn. We gaan uit van 24 afleveringen van 25 minuten met elke week op de social media updates, vragenuurtjes en weet ik wat. Deze site wordt het episch centrum met – de frequentie van de laatste updates indachtig – zeker elke twee maanden nieuwe feitjes en weetjes. Plan B en Plan C zijn eigenlijk niet te prefereren. Dus alle pijlen gericht op Plan A, zo niet dan toch. Helaas mag ik de Mannetjes van mamma via Skype niet zien. Dat vindt ze momenteel niet goed voor hun ontwikkeling. Kortom, op een paar rafelrandjes na begint er hier en daar wat zon door te komen. Alle goeds. Tot snel, nu echt.

PS, Richard ’t Hart, bedankt voor je prachtige compliment.

Mijn jongens hebben twee weken vakantie. Dat houdt in dat ik 24/7 met ze optrek. We rijden altijd met zijn drieën op de motorfiets door Sucre. Eentje voor, eentje achter. Altijd lol. Wie voorzit, beweegt altijd zo mooi mee met het ritme van de motor. Dan smelt mijn hart. Van de week bedacht ik dat we naar Marawa moesten. Dat is een soort van krater, twee uur rijden van Sucre. Om er te komen moeten we een vier kilometer hoge bergrug over, om daarna een soort van anderhalve kilometer lange vrije val te maken. Geen geen kinderen in Sucre die zo’n trip met pappa hebben gemaakt. De rugzakjes, vol met speelgoed en lekkere boterhammen, gingen om en weg waren we. Wat zijn het toch een bijzondere ventjes. Het is de bedoeling dat ik 6 januari terugvlieg naar Nederland, maar weet niet of ik die tijd ga volmaken. Blijft een raar gegeven dat ik geld nodig heb om mijn Mannetjes te kunnen zien. Maar een lol wat we hadden! Hieronder wat foto’s van twee bikers in de dop – Santiago en Sebastian van Hooff.

Het is toch wel even wennen als ik mijn kinderen ‘Jezus is de beste’ hoor zingen, terwijl ze huiswerk aan het maken zijn. Ze duiken ook zo een kerk in om Jezus aan te moedigen. Oké, elke houvast is er een en zeker als een vader tien maanden lang niet in beeld is geweest kan ik het me voorstellen dat ze naar andere voorbeelden uitkijken. Moet erg wennen in Bolivia. Dat moest ik altijd, maar nu iets meer. Zit hier nu een week en het voelt alweer als een half jaar. Als ik in januari terug naar Nederland ga, kom ik hier  niet meer. Waarschijnlijk krijg ik de Mannen mee, na mijn reis naar Japan. Roxana begint in te zien dat een toekomst in Europa beter is dan in dit land. Ze komt niet mee. Dat zal geen verrassing zijn. Ik heb een masterplan: naar Japan met de motor en er echt alles uithalen wat er in zit. Daarna boek schrijven, liefst klaar in een jaar. En dan het sprekersmilieu in. Wist niet dat ik dat kon – beetje voor groepen lullen. Grote schik in. Waarschijnlijk moet ik in de winter door Siberië, want ik heb geen tijd om de winter af te wachten. En een beetje kou lijden is beter voor het verhaal, lijkt me zo. Alleen zijn er in de winter veel wolven, dat maakt het verhaal nog interessanter. Tegen die tijd zal ik ook in Jezus gaan geloven.