Maand: februari 2017

Maandag vertrekken José en ik vanuit Jerevan naar Agarak, een of ander Armeens hol bij de grens van Iran. We hebben een fijn contact gevonden dat ons aan de grens gaat helpen met de motor en visum. Geintje kost me 430 dollar, maar ik heb geen andere keus. Dan krijg ik toestemming om de motor in te voeren, dus geen carnet. Het houdt wel in dat ik alleen via Turkmenistan het land kan verlaten. Dat visum wordt ook weer lastig maar is voor latere zorg. Ik heb zojuist gehoord dat het op deze manier gaat lukken. Dus, over signalen gesproken. Ik moet in beweging blijven, anders gaat het niet goed met mij en met de Guzzi. Ik geloof dat José het beste is wat me tijdens deze trip is en gaat overkomen. Hij heeft me op Facebook (duh) gevonden en me in Tblisi opgezocht. Op een gekke manier zit hij in dezelfde shit als ik, kinderen enzo. We hebben allebei een aftanse motor, hebben geen budget en zijn gek genoeg om dit in de winter te doen. Geloof niet dat er op dit moment andere bikers in dit gedeelte van de wereld reizen als wij dat doen. Dus gedeelde smart is nog steeds kut met peren. Waarom? De weg naar Agarak is erg slecht, het is bere koud en er ligt veel sneeuw. Als we 50 tot 80 km per dag kunnen doen, is het veel. Heb een extra slaapzak gekocht, want we moeten onderweg kamperen en nemen proviand voor een week met ons mee. En we moeten per se de 18de aan de grens staan. We kunnen het goed vinden met elkaar, al lult-ie de oren van mijn hoofd. Ik hoef dus niet in mijn eentje in die kou door Kazachstan en hoef ook niet naar Azerbeidjan. In dat laatste land had ik niet veel zin, terwijl ik wel voor het visum heb betaald. Ik voel dat dit heel spannend gaat worden en het feit dat de Guzzi en ik door de woestijn gaan vlammen, maakt me heel blij. Gisteren hebben we op 3km hoogte gereden door een of andere sneeuwwoestijn. Was een bizar mooie trip en Guus liep erg mooi. Hij begint hier en daar wel te lekken, maar Teheran moet te doen zijn. Kijken of we Guus daar kunnen oplappen. Ik kan geen achterband vinden, ook geen reparatiesetje, gek genoeg. José heeft dat uiteraard ook niet bij zich. Dit wordt allemaal een behoorlijk risico, maar heb er veel zin in. Op het moment dat je denkt, hoe verder, komt dit uit de lucht vallen. Opgegeven, nee joh. Dat gaat nergens over. Nog wat fotootjes van onze trip van Tblisi naar Jerevan. Kamperen met min 20 is dus te doen. Zolang er maar genoeg wodka is.

Ga de boel radicaal omgooien, meiden. Heb in een opwelling besloten om naar Iran te gaan, terwijl mijn visum voor Azerbeidjan nog in behandeling was. Kazachstan in mijn eentje – ik geloof het wel. Ook met die kou. Enne, ik heb eindelijk een bikemaatje gevonden, Jose Ruiz van Spanje. Rijdt op een spuuglelijke K750. We vertrekken morgen naar Jerevan, Armenië. Het is erg koud en veel sneeuw, maar er is sprake van iets van een highwaytje. Na Jerevan zijn we zo goed als fucked. Er is maar één weg om naar de Iraanse grens bij Agarak te komen. Er ligt heel veel sneeuw en de weg, zo hebben Georgische bikers ons verteld, is praktisch een geitenpad. Heb voor deze onderneming een nieuwe slaapzak gekocht want we zullen moeten gaan kamperen. Vermoed dat we een volle week bezig zijn om 350 kilometer af te leggen. Wordt tricky, maar: we zijn met zijn tweeen. Gedeelde smart… is nog altijd zwaar kut. Heb het wel een beetje gehad met dat alleen rijden, en het is gewoon gevaarlijk. Er is behalve ons niemand onderweg, dus ook in hostals is er geen klap te beleven, en dan ga je op het eind maar een beetje zitten malen. Schiet ook niet op. Zal dit allemaal mooi documenteren. De Guzzi is wel oké. Achterband niet zo, maar kan die hier niet vinden. Dus het een en ander houdt ook in dat ik door Afghanistan zal moeten rijden. Dan weer door al die Stan-staten. Het is zo’n puzzel deze trip. Maar ik kom er wel. Door Jose kom ik er ook meer in. Paar te gekke avonden gehad, met een hoop meiden om ons heen. Doet me goed. Dus ja, er komt weer wat leven in dit lijf. Ben ook zeker een kilo of vijf aangekomen. Prop me helemaal vol om nog beter bestand te zijn tegen de kou. Gelukkig was Georgië erg goedkoop, en de mensen hier zijn stuk voor stuk diamantjes. Waarvan akte.