Zo, ik ga weer eens een stukje in het Nederlands tikken, Guzman. Ik heb namelijk nog een appeltje met twee personen te schillen en dat is met de chef- en hoofdredacteur van de KRO-gids Studio, respectievelijk Peter Timmers en Renate van Iperen, of hoe heet die gelifte Barbie-kloon ook alweer? Ik weet ‘t – ‘wraak’ is een gerecht dat koud dient te worden geserveerd, vandaar ook dat ik een maand of twee heb gewacht. Wat is het geval? Voordat ik naar Anchorage vertrok, had ik een plannetje ingediend bij de gidsen van de KRO, waarvoor ik een jaar of zeven met zeer grote regelmaat heb geschreven. Ik zou portretten maken van de mensen die ik onderweg zou ontmoeten, van Deadhorse Alaska tot helemaal aan Ushuia. Een vrij simpele en mooie opdracht: ik zou me focussen op een fragment uit iemands leven – kan van alles zijn – en zou nog even het televisiekijkgedrag aantippen. Bovendien, op de foto zie je altijd een televisie in beeld. Dit vanwege het medium, een televisiegids.
Heb dit besproken met Timmers en Van Iperen en ze waren enthousiast. In Mexico kreeg ik een officiële bevestiging van Timmers dat alles door zou gaan (had toen al tien één-pagina verhaaltjes geschreven) en dat ze in mei zouden gaan plaatsen. Zelf het bedrag was vastgesteld. Ik had daar royaal van kunnen rondkomen in deze contreien. Had er zelfs op gerekend. En waarom ook niet. Hij vroeg om meer materiaal en heb op zijn verzoek nog tien verhalen geschreven. Heb vervolgens maanden niks maar dan ook helemaal geen ene fuck meer van die fluim gehoord, ondanks gerichte vragen van mijn kant. Pas toen het voor hem zeer gênant begon te worden, kreeg ik eindelijk antwoord. Dat was in Guatemala. In een kort e-mailtje las ik dat de moeite allemaal tevergeefs was. De reden, iets vaags met een lezersonderzoek. ‘Maar ik mocht mijn serie gerust aan een ander blad aanbieden.’ Kortom Guzman, ben nog nooit in mijn werkzame leven zo in mijn reet genaaid als door die gasten van de KRO. En dan te bedenken dat ik in totaal twaalf jaar voor die omroep heb gewerkt. Ik bedoel, hadden ze me maar een paar honderd euro voor de moeite gegeven, of oprecht medeleven getoond, of eerder aan de bel getrokken, of me niet doodgezwegen dan was er niks aan de hand geweest. Nee, laat ik het zo zeggen, als ze me gewoon serieus hadden genomen dan had ik ermee kunnen leven.
Wat me oprecht verbaast is dat ik tijdens mijn reis de meeste tegenwind krijg vanuit Nederland. Als je het weten wilt Guzman, ik sta nu al tienduizend euro in de min in dat landje. Vandaar dat ik momenteel niet zo heel enthousiast over de Lage Landen ben. Ik denk dat je dat begrijpt. Het resultaat is dat ik heb geen enkele, maar dan ook geen enkele reserve meer heb en reizen met de motor is duur. Wat me nog rest is een tragisch backpackers-budgetje, waarmee ik het nog een paar maanden kan uitzingen. Ik hoop werkelijk dat je dit allemaal niet opvat als geklaag, daar is dit stukje niet voor bedoeld. Het is slechts een feit. En wat nou met die KRO? Helemaal niks. Die omroep sterft door het grijze ledenbestand binnen enkele jaren vanzelf wel uit – en met hem Peter Timmers en Renate van Iperen.
Maar goed, ik heb met dank aan de KRO nog twintig verhaaltjes op de plank liggen en zal ze op mijn site plaatsen, al was het alleen maar uit respect voor de geïnterviewden die me vertrouwden. De serie heeft als werktitel Amerikanen, omdat ik door de Americas reis. Zonder uitzondering waren het mooie en lieve mensen. Ik moet wel zeggen dat ik er gaandeweg wel meer handigheid in kreeg, vooral wat de foto’s betreft. Ik heb ook altijd de KRO als uitgangspunt gehouden. Het zijn dus brave verhaaltjes geworden. Ik hoop dat ik je met dit ‘rondje van de zaak’ een plezier doe Guzman. Ik zal ze onwillekeurig plaatsen en begin met Miguel Angel Mendoza Tucún. Ik sprak hem in Guatemala. Het is een wat politiek verhaaltje geworden. Vond dat nodig voor het evenwicht van die vermaledijde serie. Ik sprak hem drie uur lang en moest het zien te vatten in een bestek van vierhonderd woorden. Hoop dat het is gelukt. Afijn:
Amerikanen – Miguel Angel Mendoza Tucún
Santiago de Atitlan – De bloedspetters van de Amerikaanse priester Francis Stanley Rother worden in de kapel van de voornaamste katholieke kerk in Santiago (Guatemala) geconserveerd achter een glazen plaat – al was hij een heilige die op deze gewijde plek het leven liet. Tot op de dag van vandaag weet niemand wie op 28 juli 1981 in de kapel de geliefde priester vermoordde. Miguel Angel Mendoza Tucún (58) was het niet, zoveel is zeker. Evenwel, hij werd op 1 augustus 1981 opgepakt en verdween zonder proces voor een jaar in de kelders van de Granja Penal Cantel, een maximaal bewaakte gevangenis in de plaats Quetzaltenango. 
‘De politiek zocht een slachtoffer. Ik was bevriend met de Francis en mijn naam kwam voor in zijn aantekeningen. Dat was genoeg bewijslast’, zegt Mendoza in de tuin achter zijn huis in Santiago.
Hij laat de littekens op zijn vingers en tenen zien, als gevolg van voortdurende stroomstoten die tot een bekentenis moesten leiden. Zijn beulen zetten hem ook op de rand van een waterput en trokken hem dan aan zijn nek omhoog. ‘Ik wist zeker dat ik dood zou gaan. Het was de hel. De martelingen duurden een volle week, maar ik heb niet verteld wat mijn beulen wilden horen. Er was niets te bekennen, omdat ik niets met de dood van Francis te maken had.’
Onder het bewind van de door de VS gesteunde president Lucas Garcia laaide de burgeroorlog begin jaren tachtig in Guatemala op. Het plaatsje Santiago zuchtte onder de terreur van de paramilitairen. Wie anders dacht werd op de dodenlijst geplaatst. Mendoza was als inlichtingenofficier verbonden aan de guerrilla en woonde voorafgaand aan zijn arrestatie in de bergen. ‘In de gevangenis kwam bij mij de omslag en heb me volledig overgegeven aan God. Hij heeft me tijdens mijn donkerste uren gedragen.’ Na een jaar kwam Mendoza vrij. Over zijn ontslagpapieren, gekoesterd als zijn bijbel, bestaan geen enkele twijfel. ‘Waarschijnlijk steunde Francis de guerrilla en is hij door paramilitairen vermoord. Ik ben na mijn vrijlating niet teruggekeerd naar de bergen. Ik wilde leven.’ Mendoza is als oud-inlichtingenofficier zeer geïnteresseerd in wat er in de wereld speelt en stemt zijn televisie dagelijks af op CNN. Ook kijkt hij naar kanaal 25 dat klassieke Mexicaanse films uitzendt. ‘Dan zie ik hoe Pancho Villa en zijn revolutionairen yankees over de kling jagen en dan moet ik altijd glimlachen.’
Dit verhaaltje werd u aangeboden door de KRO
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
Hey Moppie, wat omgelooflijke fuckers bij de KRO, matennaaires zijn het! Als er van hun kant een bevestiging is ondertekend dat moeten ze toch ook over de brug komen met die doekoe, in elk geval iets van een cancelationfee….? Als ik een zak met geld had had ik het je gegeven, maar nix is minder waar.
Fat ass kiss I
Paul, wat een mooi stuk, jammer dat die achterkijke KRO gasten je hebben laten zitten, dan hadden er meer mensen van kunnen genieten en jij een beetje meer reisgeld gehad….
Maar een man als jij moet toch gemakkelijk wat zakgeld bij elkaar kunnen krijgen, waarom maak je geen foto’s van mensen bij je motor, of, als ze die hebben, bij hun eigen motor, dan lijkt me nog veel leuker en ik denk dat iedere motor liefhebber daar wel interesse in heeft. Natuulijk moet je dan helemaal opnieuw beginnen maar voor een man als jij, met die vingervlugge handjes van je en die oersnelle hersencellen moet dat in een handomdraai voor elkaar hebben!! Any way: Fuck the KRO!!!! Maar waar maak je je druk om joh, welke broodmongool kijkt er ueberhaupt nog naar de KRO, yak!!
Ik zou zeggen, probeer het eens bij de VPRO, ze hebben net een nieuwe gids.
Vergeet ondertussen niet nog ff van het leven te genieten…
Paul,mijn vriend.
Blijf cool en bel/mail de VPRO.
Of verkoop ze aan je trouwe fans,ieder die begint met lezen maakt een EURO over,vind je het een mooi of leerzaam verhaal maak je twee EURO over.
Wie er niets van leert,leest het gewoon nog een keer.
Royalties worden dan wel voor je fans,maar dat heb jij er wel voor over.
Ik ga even 2 EURO overmaken(442272324,toch?).
Wat een ellendige situatie voor je Paul. En wat een mooi portret!
Hou je taai
Ja Paul dat is respectloos hè als je toezeggingen zijn gedaan en vervolgens nooit meer iets verneemt. Maar geloof me je groeit er overheen. Ik kan nu zelfs weer volop genieten van jou proza. Het ga je goed.
Groet, Constant
Graag wil ik de KRO (en met name de heer Timmers) bedanken voor dit mooie stukje tekst. Fijne mensen die omroepers.
Paulus,
heb vertrouwen, je verhalen zijn interessant en gewild legio programma’s op tv beamen dat (manbijthond etc.)
Roblemans
Pablo, oud dorpsgenoot,
de flegmatieke nog jongere Paul(tje) die ik me herinner had een talent om met tegenslagen om te gaan; ze bestonden niet. De Pablo van vandaag heeft wellicht de slag met deze katholieke fundamentalisten verloren maar de oorlog niet. Make it all the way to Ushuia. Van mij is er zo-even 10 Euri onderweg naar 442272324 al was het alleen maar als start voor een ad in de KRO gids waarin de lezers verwijst naar de “onbetaalbare en door KRO onbetaal-de verhalen van een Guzzi in Las Americas”
Gruzzi – Wim
Moet even een traantje wegpinken. Dank Willem. Kan ik weer een dagje rijden en dat moet ik zeer binnenkort maar weer eens gaan doen. De comfort zone Balgüe trekt als een magneet en zoals je weet zit er nogal wat staal aan de oude Guzzi. Bovendien is het hier goedkoop en dat heb ik nu even nodig. Driewerk dank!
Driewerf
Paul,
ben lid van die club voor het hendige blad; sorry voor reetkevers aan de top. Ik geniet van je verhalen, wil een bescheiden bijdrage leveren, niet groots, maar wel iets, als dank voor het genoegen wat je mij verschaft. Geef je rekeningnummer eens.
Hallo Paul,
Ik hoorde van je broer dat je op een motorfiets van Alaska naar Patagonie aan het reizen was. Ik woonde hier al een jaar of 2 in Lisse tot op een dag mijn dochtertjes Daniela en Kim klaagden over een jongetje wat ze liep te plagen. Dus als vader probeer je dan deze situatie zo goed mogelijk op te lossen. Sta ik voor de deur van het ouderlijk huis van de kwajongen, enigszins zenuwachtig omdat je nooit weet wie er open gaat doen, en herken ik de contouren van je broer. Na een aangenaam gesprek heb ik uiteraard ook naar jou gevraagd en hij vertelde me over je reis van Alaska naar Patagonie en deze website. Ik las je website met veel interesse ( en jaloezie ) en als je er wat aan heb kan ik je een gratis telefoon via internet account aanbieden waarmee je via internet naar Nederland kan bellen vanaf je PC met voice2email als je geen snelle IP verbinding daar hebt.
Het is warm vandaag in Nederland en ik ga vandaag even het strand opzoeken. Veel succes en ik wacht met belangstelling op je volgende stukje. tocallo,
Paul