O, dan hoor je opeens dat je lui bent. Tuurlijk voel ik me dan aangesproken, en klim meteen in de pen. Denk dat er weinig schrijvers zijn die zo hun best hebben gedaan om hun boek aan de man te brengen. In de winter reed ik eenzaam van hol naar gat, een loopneus trotserend. Hieronder een link naar een van mijn presentaties.
Paulus steekt zijn handen uit de mouwen
Jarenlang ben ik in de veronderstelling geweest dat ik mijn laatste foto-back-up was verloren. Van de week bleek dat ik er nog een aan mijn broer had opgestuurd. Alaska en Canada zijn nu grotendeels terecht. En da’s me toch een partij mooi.
Er zijn tijden geweest dat ik mijn motor had ingeruild voor 1 minuutje met deze dame. Kennen we haar nog, Mexico, 2006, echt een van de allerleukste dames die ik ooit in mijn leven ben tegengekomen, de one and only Melanie Leeder? Ik praat over haar tijdens mijn lezingen. Om die kerels nog even onder de neus te wrijven wat ze zoal missen als ze NIET op reis gaan. En dan ineens staat ze na 9 jaar weer voor mijn neus. Het was maar voor 2 uurtjes, no more. Melanie was op terugreis van India naar Canada en had tijd te killen in Amsterdam. Om acht uur ’s morgens liep ze me straal voorbij op Schiphol, ik herkende haar nauwelijks. Dacht dat ze groter was. Haar stem, een beetje hoog, kon ik me ook niet meer herinneren. Wij op de Guzzi ’s morgens vroeg een grijs en druilerig Amsterdam in – alles gesloten. In feite hebben we elkaar maar een beetje aan zitten staren. Ik wist niet goed wat te zeggen. Was ook vreselijk moe, paar dagen geen oog dichtgedaan ivm de grote afwezigheid van mijn Mannetjes en hoe het verder moet in dit leven. Op het moment dat ik aan het wennen was, zat ze alweer in de trein op weg naar Schiphol. Krijgt een vervolg, ergens in de toekomst…http://guzzigalore.nl/2006/01/
Het is focking koud op de motor, gasten, meiden. Gemiddeld ben ik de enige motorrijder en route. Met mijn open potje, veiligheidsbril, leren jackie enzo. Klagen doe ik weinig, alleen als het hagelt, want dat doet echt zeer. Heb Nederland inmiddels van Noord naar Zuid en van Oost naar West doorkruist. Veel schik in de lezingen die steeds beter lopen. Vanaf dag één niks voorbereid, maar toch heeft het verhaal een lijn gekregen en sta ik gemiddeld 3 uur lang een razende monoloog te houden. Toen ik klein was, vond ik het al eng als ik naar het bord moest, nu klets ik met een vrij gemoed de avond vol. Zelfs nog een keer te gast geweest bij een Harley Club in Veghel, wat een briljant goede avond was, ondanks pagina zeventig. Vrijdag de dertiende(!?) ben ik in België, te gast bij de Moto Guzzi Club België. Veel zin in. Inmiddels heeft de Guzzi een grote verandering ondergaan. Heb er een plat stuur opgezet, omdat het brede gewoon afbrak. Waarom heb ik dat stuur niet tien jaar geleden gemonteerd? Zit nu iets voorover, als op een streetfighter, en 
heb dan minder last van de wind, want waaien doet het godver ook nog in Nederland. Wel blij als ik in Eindhoven langs de Bijenkorf loop en mijn boek in een mooie setting in de etalage zie liggen. De derde druk is een feit, dus iedereen die bij het boek is betrokken is blij. En, ik heb een zijspan gekocht. Die gaat mee naar Japan, maar zonder mijn Mannetjes. Dat avontuur kan ik ze niet aandoen. Ze zitten sinds een week op de Grote School en zijn blij. En dan ben ik dat ook.
Van de Fransen mag je heel januari gebruiken om de beste wensen over te brengen, ahum, bij deze. Was even uit beeld. Even? Dik een maand. Zo druk met alles, joh, enzo. Werd er door iemand anders op gewezen dat ik nog een website had, en zie, hij is er weer. Der Paul ist wieder da. Mocht het je ontgaan zijn, de derde druk ligt inmiddels in de boekhandel. Dus we kunnen spreken van een succesje. Volgens mijn uitgever verkoopt 80 procent van de Nederlandse schrijvers 1000 boeken, daar hoor ik dus allang niet meer bij, maar tegelijkertijd kunnen maar zes Nederlandse schrijvers leven van hun boeken, daar hoor ik dus ook niet bij. Eigenlijk hoor ik nergens bij, maar dat wist ik al een tijdje. Meer lezen
Was een te gekke middag bij Scheltema. Minder wild als bij De Dominicaankerk in Maastricht of De Vries in Haarlem, wel erg genoten. Had meer tijd om te lullen met de mensen, en lullen doe ik nou eenmaal graag. Intussen ben ik erg blij met de tweede druk. Ik begrijp inmiddels hoe lastig boeken tegenwoordig zijn te verkopen, dus zo’n tweede druk is behoorlijk bijzonder. Intussen is het wachten op de recensie van Herman Brusselmans in de Playboy. Sowieso bijzonder dat mijn literaire held van weleer mijn boek heeft gelezen.
Ja, we mogen weer. Vanaf 11.00 uur sta ik in de grootste boekenwinkel van Nederland, met zijn honderdduizend titels. Guus en ik staan er de hele dag, totdat we geen boeken meer hebben. Waar? Koningsplein downtown Amsterdam. Er is genoeg parkeerruimte voor de motorfietsen, en mijn oude stamcafé De Zwart is er om de hoek. Tot zondag.
Paul, mijn uitgever, wilde dat er nog een filmpje kwam. Hier het resultaat. Hoor het mannetje praten.
Ik mag zes weken lang bloggen voor Dizzie.nl. Da’s een site over boeken, gelinked aan de kranten van Wegener, en dat zijn er heel wat. Elke vrijdagochtend wordt er in de kranten verwezen naar de blog. Uiteraard doe ik dat voor nop. Het is de bedoeling dat mensen weten dat ik, Guus en Man in het zadel bestaan. Dit was mijn eerste bijdrage.
Guus is een rockstar – Dizzie.nl.
Komende zondag 30 november staan Guus & ik vanaf 12.00 uur naast een stapel boeken bij boekhandel Van Stockum in Den Haag, Spui 40. Ik heb fantastisch motorweer besteld, ongelogen, maar je kunt natuurlijk ook gewoon te voet komen, per fiets, tram, of trein. Speciale Sinterklaas-actie: laat je voor twintig euro fotograferen in het zadel van Guus en je krijgt Man in het Zadel er gratis bij. Tot dan!
){kind=link}