Maand: oktober 2014

I rest my case, voor vandaag. http://www.motome.nl/items/motorreiziger-paul-van-hooff

Het is de bedoeling dat je niet te vroeg piekt in het leven. Heb jij wel eens op 1 gestaan, Roy, of Barrie?

Eindelijk, eindelijk, eindelijk, heb ik de auteur van vele, vele ronkende bijdragen op deze site in het echt ontmoet – Roy. Op momenten hebben we elkaar liefdevol met rake teksten om de oren geslagen. Roy hield guzzigalore eigenhandig in leven als ondergetekende het te druk had met het bestuderen van de vogeltrek. Hij plaatste berichten vanuit Calgary, New York, Qatar, Johannesburg en soms ook gewoon vanuit Hoek van Holland, als hij even niet on the road was voor zijn drukke en verantwoordelijke baan bij zuivelbedrijf de Kaasknaller. Hij kwam strak in het motorpak langs in Haarlem bij boekhandel de Vries op een door Biggelaar getunede 996, waarmee hij rondjes draait op elk circuit in Nederland. De dames van deze sjieke boekhandel lieten hun werk even voor het was, want ja, toegegeven, eigenlijk ziet Roy er best wel cool uit. De redactie van guzzigalore.nl heeft na ampel beraad daarom besloten Roy uit te roepen tot blogger van de week, een felbegeerde erkenning. Proficiat Roy!

Het is een bijzondere week. Want deze felbegeerde guzzigalore-erkenning, een keurmerk voor bloggers, valt nog iemand ten deel: Hannah. Zij schreef een prachtig verhaal over de auteur van Man in het zadel. Het losse proza, verhaallijn en woordkeuze zorgt ervoor dat ik Hannah’s brief keer op keer aan het lezen ben. Hannah schrijft vanuit haar hart en we verwachten veel meer van dit jonge en enthousiaste talent. Dank voor je mooie en lieve woorden, Hannah. Paul de schrijver

De Guzzi stond deze week in boekhandel De Vries, de grootste van Haarlem. Guus stond op stand (iets boven z’n stand, als je ’t mij vraagt), maar dat weerhield boekenminnend Haarlem er niet van zich in rotten van vier op te stellen voor Man in het zadel. Van niets naar de eerste plek van bestseller-auteurs in deze Noordelijke, pittoreske stad.

Met een suf hoofd kruip ik ’s ochtends achter mijn Mac en lees dan dit in het AD: ‘De Moto Guzzi V7, alias Guus, speelt nu de hoofdrol in één van de allerbeste reisboeken die de afgelopen jaren in het Nederlands zijn verschenen: Man in het zadel. Hoewel het boek gaat over de belevenissen van Paul van Hooff en zijn motor, leest het eerder als een roman. Eindelijk een boek dat ver weg blijft van de grootste valkuil van de reisschrijverij: het kijk-mij-nou-eens-iets-bijzonders-doen-syndroom. (…) Als lezer krijg je een kijkje in de geest van de wereldreiziger en word je meegezogen in een avontuur van 60.000 kilometer. En het mooiste van alles is misschien nog wel het gevoel dat beklijft: vrijheid. Niet als goedkoop cliché, maar eerlijk en rauw.’

Ik was op slag wakker

http://www.ad.nl/ad/nl/31560/Hans-Avontuur/article/detail/3772355/2014/10/20/Meegezogen-in-een-avontuur-van-60-000-kilometer.dhtml

Bestaat er voor een motorfiets een grotere eer dan tentoongesteld te worden in de Bijenkorf? Het overkwam mijn Moto Guzzi V7, als eerste in de geschiedenis van deze sjieke toko. Zaterdag 18 oktober hielden mijn maatje Pieter Webeling en ik een presentatie in de kelder van de Bijenkorf ten midden van het shoppend publiek. Kijk, dan loop je het risico tegen kledingrekken en volle schappen te kletsen. Niet in ons geval. Een man of dertig hing aan onze lippen, en op een of andere manier toch weer veertig boeken verkocht. Voor één keer was die verkoop van minder belang. Het feit dat ik mijn Guzzi (Guus) daar tegen het lijf liep, beschouw ik als een gebeurtenis van formaat. De V7 die ik de afgelopen negen jaar liefdevol gegeseld heb als we door snelstromende rivieren gingen, over de hoogste toppen van de Andes of door de heetste woestijnen. En Guus gaf geen krimp. Dus: daar bij de Bijenkorf ging alle lof niet uit naar dit manspersoon, maar naar mijn bike van wie ik nog steeds niet weet of het nou een vrouw of een man is.

Deze is van de hand van Marcus Kingma. O, o, o, wat waren we blij met z’n allen.

Veel gebeurd, de afgelopen week. Boek in mijn handen gedrukt gekregen van Paul, mijn uitgever. Harde kaft, mooie schutbladen, vernisje over de foto. Dit boek is met liefde uitgegeven. Nu moet-ie de deur uit. Na zes jaar op mijn berg te hebben gezeten, gebeuren er weer fraaie dingen in het leven van Don Pablo. Had een bijzondere ontmoeting met Unu, oud-voorzitter van de Hells Angels. Wat moet ik daar ineens mee? Mijn uitgever kent ‘m, vandaar. We spraken over de wereld, motorfietsen en vooral vrijheid. Hij kreeg mijn boek, ik een boek van hem, over de Hells Angels van Sonny Barger. Afgelopen woensdag was de boekpresentatie en Roy,ik kan je zeggen dat je een aardig feestje hebt gemist. Pieter Evers was er zelfs. Eindelijk een gezicht bij de berichten. De Koe was te klein, ongelogen. Vraag maar aan Sig, of aan Pieter. En een zooitje boeken verkocht. Dit zijn mijn wittebroodsweken. Evenwel, de realiteit is dat 80 procent van de Nederlandse schrijvers niet meer dan 500 boeken verkoopt. Daar hoor ik dus niet bij, gracias a Dios. Op naar de heel veel…

http://vara.nl/media/320773 He guys, als je het nog niet hebt gehoord – wel de moeite waard, hoor. Net cabaret. Het gaat om die uitzending van 4 oktober. Vanaf minuut zeventig. Het lukt me niet om er een linkje van te maken.