Vandaag, 25 september, maar eens vroeg uit de veren gekomen. Om één uur ’s middags stond ik fris en geschoren naast mijn bed. Heerlijk, zo’n vroege ontwaking. Heb je tenminste nog wat aan je dag. Wat te doen te doen met zo’n zee van tijd? Misschien toch maar eens wat aan mijn armzalige blogje doen. Armzalig, zei ik? Meer dan honderd reacties op een paar fotootjes van leuke Colombianen en een oude motorfiets. Dat doen weinig bloggers me na. Heb me wat verdiept in het fenomeen de blog. Schijnt dat inmiddels de hele wereld zijn privé-gedachten of bevindingen op het net zet. De burgerjournalistiek rukt op. Het belang ervan ontgaat me. De gemiddelde mens heeft niet zoveel te vertellen, of je werkt op de financiële administratie van de Akzo. Dan verandert alles. Kijk naar mij. Nog altijd in Medellin en leef het leven van een grijze muis. Heb zoveel geslapen dat ik er moe van werd. Waarom dan toch mezelf aan het tikken gezet? Welaan, ik las dat een van de voorwaarden voor een succesvolle blog de frequentie ervan is, ongelogen. Elke dag een stukje of een overpeinzing is aanbevelingswaardig. Elke dag? Zo he, dat kwam aan als een schot met hagel. Ik bestudeerde de datum van mijn laatste vrijwillige bijdrage aandachtig en zag dat het alweer zo’n anderhalve maand geleden is dat ik de fotootjes op mijn site zette. De tijd vliegt inderdaad Guzman. Nog altijd aan de reizerij, parcero. of inmiddels weer in terug het Maastrichtse? Klinkt ver weg, Maastricht.
Bata, Makro en Goudse Kaas
In Medellin staat mijn huis, hostal Medellin. Het ligt aan de carrera 65, vlak bij het metrostation Sur Americana. In de buurt hebben we Carefour, een Frans winkelketen, Exito, Homecentre en zelfs de witgoedkoning Makro is prominent aanwezig. Ik kan mijn geluk dus niet op. Ik heb me geregeld de vraag gesteld wat de Makro toevoegt aan het leven van de gemiddelde Colombiaan en ben je het antwoord verschuldigd. Ik zie in de stad ook winkels van de steunzolenspecialist Bata. Makro en Bata zijn de Nederlandse inbreng hier in Colombia. Gelukkig verkopen ze ook van die – iets te zoute – bolletjes Goudse Kaas in de Exito. Je ziet, Nederland heeft een dikke vinger in de Colombiaanse maïspap. Ach gut, Nederland. Troonrede was een succes, las ik. Het eigen vermogen van de Nederlander is met 88 miljard gestegen, of zoiets. Met dank aan het eigen huis. Verkopen die handel. Verkopen, verkopen! Sla je geld stuk in een Thaise hoerenkeet, Colombiaanse salsatent, of Mexicaanse tequilabar. Maar nee, de gemiddelde Nederlanders zit op/of in zijn geld en sterft het liefst rijk. Liggen je botten te verkleuren in een zompig graf betaal je nog altijd belastingen, het lot van de gemiddelde Nederlander. Het woord spaartegoed kent de gemiddelde Colombiaan niet. Zijn salaris verdwijnt in zijn linker borstzak en als hij misgrijpt, zet hij zich weer tevreden aan de arbeid, zoals het hoort. Minder financiële zorgen, grotere glimlach.
Yuko Ishizawa
Mijn vriendinnetje in het hostal heet Yuko. Terwijl haar man al weer een dikke maand in een ziekenhuis in Tokio ligt te creperen (iets met zijn nieren), pas ik goed op haar. Geregeld trekken we er met zijn tweeën opuit om in de stad fotootjes te schieten. Yuko was vormgeefster en ik stukjeskakker. We kijken compleet anders. Zij kijkt klein, ik groot. Ben ook zo snel afgeleid. Terwijl ik krom loop van het gewicht van de grote Canon en schichtig om me heen kijk of er geen kapers op de kust zijn, schiet zij er met de kleine Ricoh vrolijk op los. Ze ziet veel, Yuko. Details die mij volledig ontgaan, zoals affiches op een muur. Wat een rommel, daar ga ik geen digitale foto aan besteden, mompel ik dan en loop stoïcijns door. Zij niet en kijkt net zo lang totdat ze het juiste kader heeft gevonden en drukt af. Ik vind haar foto’s beter dan die van mij.
Als Yuko en ik door de stad slenteren valt het me op dat ze nogal de aandacht trekt. Een Japanse in Medellin is net zo opmerkelijk als een ijsbeer aan de Weteringschans. ‘De mensen kijken naar me alsof ik een dier ben’, zegt ze dan. ‘Nee Yuko, ze kijken naar elegantie’, probeer ik haar gerust te stellen.
Yuko is mijn eerste Japanse vriendinnetje. Ben een groot fan van haar. Op en top een vrouw. Loopt kaarsrecht, bijna bedacht. Mooie, elegante bewegingen. Haast zich nooit. Vertrekt gewoon wat eerder. Fascinerende glimlach. Georganiseerd tot op het bot en in detail. Ze volgt Spaanse lessen hier in het hostal. Meestal zit ze vijf minuten voor aanvang van de lessen geduldig te wachten op de professor die meestal te laat is. Boeken uitgespreid, huiswerk klaar. Japanse waardigheid. Lieve hemel, wat een vrouw. Denk dat ik mijn geluk maar eens in Japan ga zoeken. En ze is dapper. Achterop de vol bepakte scooter met zijn 15 inch bandjes zag ze de natuur in Alaska voorbij glijden. Helemaal naar Deadhorse gereden (geloof me, dat is echt een taaie rit) en nu dus in Colombia. Manlief keert over een week of drie terug en dan door naar Argentinië. Daar willen ze de scooter verkopen en huppekee naar Afrika, Europa, Azië. Rondje wereld dus. Yuko heeft geen kinderen. ‘Anders konden mijn man en ik niet reizen.’ Yuko en haar man hebben wél hun huis verkocht. En zie haar stralen, de schat. We hebben overwogen om een speelfilmpje te maken met mijn nieuwe kleine Canon (Titel: Sin tetas no hay paraiso, Zonder tieten geen paradijs), maar hebben er om onduidelijke redenen vanaf gezien.
Over de motor
Ze – in het Spaans is motor een vrouwelijk woord – had wat onderhoud nodig. Dat zal je niet verbazen. Alles onder de blubber en het stof. Ze verbruikte een flinke slok benzine. Voorrem was slecht, veel speling tussen de kleppen en de olie was aan vervanging toe. Bij Moto Angel in het centrum van Medellin hadden ze zin om aan de Guzzi te werken. Ik hoefde maar te kikkenen Hector ging aan de slag. Bij elkaar heeft Hector een uur of vijf aan de Guzzi gewerkt. Hoefde alleen de olie voor de versnellingsbak, cardan en motor te betalen. Bij elkaar zo’n 14 euro. Wat een behulpzame mensen zijn die Colombianen toch. Hector constateerde wel een probleempje: gasnaalden zijn versleten. Hector heeft het gat waarin de gasnaald valt wat opgevuld met een dun koper draadje zodat er minder benzine verloren gaat. Nou maar hopen dat ze niet te weinig benzine krijgt en de boel niet te heet raakt. Uiteraard zijn de carburateurs gesynchroniseerd. Nog een probleempje: linker demper en de balanspijp zijn volkomen doorgerot. Heb de boel met een reparatiekitje kunnen lappen. Maar voor hoe lang?
Na zes maanden zoeken heb ik sjorbanden gevonden. Die zijn altijd handig onderweg, zoniet hoogst noodzakelijk. Ik gebruik ze als extra ondersteuning voor de zijkoffers en om de bagagerol vast te sjorren. Was er vier verloren en had nog maar twee banden over. Het heeft er alle schijn van dat de Guzzi en ik weer eens een flink stuk gaan rijden. Zal nu veel door de bergen rijden en daar is het koud, god zij dank. Ik wil met korte tussenpozen doorrijden tot aan Bolivia. Ik wil daar de zoutvlakten op en de plek bezoeken waar Che Guevara zijn laatste adem heeft uitgeblazen. Voor de rest is alles blanco. Peru en Equador zeggen me niet zo heel veel. Ach, wie weet rijden we in één ruk door naar Argentinië. Heb erg veel zin om te rijden namelijk. Het geld raakt ook op, ongelogen. Een inspiratiebron is Tal. Ze heeft met vallen en opstaan Argentinië bereikt, helemaal in haar eentje. Nu ik nog.
En voor de rest…
…heb ik het prima naar mijn zin gehad in Medellin. Voelde me echt thuis in de stad waar Pablo Escobar op zijn troon zat en er hard vanaf viel. Fijne, overzichtelijk stad, waarin zo’n drie miljoen mensen wonen. Het regent van de bloedmooie vrouwen, terwijl de zon altijd schijnt. Gemiddeld is het hier 25 graden. Broeierige mix. Heb een paar interessante dames ontmoet. Gelukkig zat ZIJ er niet tussen. Anders kom je nooit weg uit dit verrukkelijke land. Verder heeft de stad een fantastisch metronetwerk. Weinig koloniale invloeden. Oude kerken staan ingeklemd tussen torenflats. Mensen zijn onveranderlijk voorkomend en bijzonder geïnteresseerd in de reiziger. Voelde me veilig. Behalve als ik met de grote Canon over straat liep. Gebruik ‘m niet graag in de stad. De Canon springt nogal in het oog. Vermeldenswaardig – heb in een motorblaadje gestaan en kan feitelijk niet meer ongemerkt over straat. De brieven van vrouwelijk bewonderaars stromen geleidelijk binnen. Helemaal foutloos is het stukje niet. De verslaggever maakte geen een aantekening en toen hij zijn verhaaltje vanuit zijn geheugen optikte, gingen enkele details een eigen leven leiden. Kijk, je kunt over me zeggen wat je wilt, maar niet dat ik te lui was om aantekeningen te maken. Parcero, schreef me altijd de blaren op de vingers zodat geen feitje verloren ging. Misschien moet ik maar weer eens wat vaker de pen ter hand nemen
Losse flodders
LF 1) En om het goed te maken heb ik nog een uitsmijter, ongelogen. Foto’s van Yuko en mij. Min of meer op de zelfde dagen gemaakt tijdens onze vrolijke wandelingetjes door de stad. We hielden een dodendagje wat reuze gezellig was. Eerst naar het dodenakker San Pedro (Voluit: Museo Cementerio de San Pedro). De lichamen worden hier bijgezet in een tombe. De vele bloemen kunnen de lijkengeur niet verdringen. Foto Yuko, foto ik, foto Yuko, foto ik, foto Yuko, foto ik, foto Yuko, foto ik, foto Yuko, foto ik.
LF 2) Yuko en ik waren in the mood en besloten het om het graf van Pablo Emilio Escobar Gaviria te bezoeken. We moesten daarvoor helemaal naar de zuidkant van de stad, het kerkhof van Montsacro. Het graf, pal naast de betonnen kapel, ligt er sober bij. Foto ik, foto Yuko, foto Yuko.
LF 3) En toen hadden we iets met trappen: foto ik, foto ik, foto Yuko.
LF 4) Slenteren door de stad. Foto ik, foto Yuko, foto ik, foto ik, foto Yuko, foto Yuko, foto Yuko, foto ik, foto ik, foto Yuko.
LF 5) Zoals gezegd heeft Medellin de metro aardig op orde, nu Amsterdam nog. We namen de metro cable (soort van uit de kluiten gewassen skilift – gratis) voor een mooi uitzicht over de stad. Foto ik, foto ik, foto Yuko, foto Yuko. Zo, en nu als de brandweer naar Argentinie.
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
Hmm…and which whom should we learn Dutch?
…and how should we survive the cold and wet winter ?
dank u / Take care and keep rolling.
Geachte heer van Hooff. Menigeen heeft nu weer eens kunnen genieten van het echte motoravontuur. Mag ik u op de meest vriendelijke manier bedanken voor deze prachtige films.
Als ik begrijp dat u ophoudt met deze weblog, dan hoop ik van ganser harte, en velen, naar ik aanneem, met mij, dat ik me terdege vergis. Ik vermoed dat u velen blij hebt gemaakt met uw prachtige reisverhaal tot nu toe.
Dat een nare droom uw gemoedstoestand op negatieve wijze zou kunnen beinvloeden, is bepaald geen wereldwonder. De vrouw op de foto, met haar vermoeide lach, probeert vrolijk te zijn. Ik zou het toch graag voor haar opnemen, want aan haar ogen zie ik dat ze een moeilijke jeugd heeft gehad en aan haar rimpels zie ik dat ze altijd op haar tenen loopt en zich heel erg heeft ingespannen om zich telkenmale te bewijzen. De blik zegt mij dat eigenlijk niemand in haar gelooft; en zijzelf ook niet. Misschien dat deze trieste conclusie niet juist is, en ik mij er niet mee mag bemoeien, maar toch wil ik dit gezegd hebben. Ik weet namelijk persoonlijk hoe schrijnend het soms is als je ware ik niet herkend wordt. Hoe lastig het is om de zo gemiste waardering voor de eenvoudige dingen des levens te moeten afdwingen. In het onderhavige geval luidt mijn advies: Stuur haar eens een bloemetje, om te laten weten dat ook zij een mens is met gevoelens. Geen mens is helemaal slecht. Niemand is zonder hoop dat het ooit wel lukt! Laten we zeggen..ondanks alles.
Nog even dit: Het zou me een genoegen zijn om nog lang uw stukjes te mogen lezen.
En als ooit uw verhaal in boekvorm mag verschijnen, dan hoop ik eens een gesigneerd exemplaar te bezitten. Ik wens u een goede reis.
Met vriendelijke groet en hoogachtend,
Johan Bodegraven.
Stop smoking ? Stopping the website ?
What to stop next ? Women, cycling, travelling ?
Next year a safe job in an aircondioned high-tech building, doing nothing and managed by another bitch-manager(es)…………………..like me ?
Fred
Stoppen met je website kan niet. Zeker niet na die leuke life adventure-filmpjes. Kom op Paul, nou niet pathetisch gaan wraak nemen a.u.b. Niet die zieligheid koesteren. Grow up. Dan maar niet roken en zuinig aan doen. Bovendien, je kunt toch ook gaan werken onderweg? Of zo?
Paultje toch. Wat een negatieve houding, ben ik niet van je gewend.. Kop op jochie, shit happens… remember what a good friend of mine, Lt Col, Chief Security of US Army prison USA, always tells his clients: ‘don’t forget, suicide is always an option”.. Met andere woorden.. hang tight and fuck’m till they glow!
Joost
Hoi Paul,heb net je verhaal gelezen in het motormagazine,deel 5,en ik geniet er van met volle teugen.Echt prachtig hoe je alles beschrijft en wat je allemaal meemaakt.De meeste mensen dromen alleen van zoiets maar jij doet het tenminste! En die ouwe Guzzi maar geoon doorploffen,kijk dat is tenminste nog een echte motor,geen gedoe met tractioncontrol of fly by wire.
Nu lees ik net dat je gaat stoppen met je website,dat zou jammer zijn, maar goed als het geld op is,is het niet anders,als je maar wel je verhalen blijft sturen naar Motor dan kunnen we hier tenminste blijven genieten van je avonturen en ik denk zomaar dat er toch meer mensen aan jou en je avonturen denken dan jij vermoed.
Dus lekker blijven genieten Paul en zo lang mogelijk wegblijven,want hier in Nederland verandert er toch geen reet,of het zouden de files wezen die alleen maar langer worden.
Dus no worries mate and take care.
Groeten Hans.
Supertof paul! Je bent m’n voorbeeld! Niet stoppen aub !
Beste Paul,
geniet van je verslagen in MOTOR en sinds kort ook via Guzzi Galore. Jammer dat je internet verslagen stoppen, nu ik ze net ontdekt heb. Maar ga in elk geval door met je reis en doe waar de meeste motorrijders nog niet eens van durven dromen.
We think the altitude made Paul a little melancholic. Maybe the effort was very high up there, and he thought about lifes meaning struggleling for a bit of air…but, to stop the site…would be some kind of closing a fulfilling chapter before time.
So Paul…keep on going and let us know about your adventures.
KArsten & Nancy
Please don’t cut the reports. Rather, set up a paypal account, and I’ll donate some $ to keep the website running. Then you can have gas for your Guzzi, and we can follow your travels.