I was determined to leave for Pasto today and asked the hotel receptionist 
to wake me up at 5.30. I felt strong, had everything packed and was ready for the ride. The road to Pasto is only safe in the early hours of the day. It’s a remote, mountainous area and has the reputation of being dangerous. Too many ladrones (lowlife) here. And like always, the Guzzi and I would be an easy target. Leaving early is the trick, people tell me. Pues, wake-up call at 5.30. I rolled over for a sec or two and… woke up at 11. Yes, I know that’s 5,5 hours late. Nobody cares. This means that I’ve some time to kill. Popayan, where I’m now, is at its self a nice city – they call it for some reason the white city of Colombia – but I’m not connected. Still miss Medellin, my friends. When you leave you have to start all over again: meeting people, finding your way. To be honest, I don’t give a flying fuck about museums, archeological sites or whatever. I prefer to meet nice people and to hang out. Everybody knows that the street is the place where you learn most, which is so true (without taking any lessons my Spanish is getting fluent). I don’t get any information of a badly conserved pre-historic stone, rusty spoon or 500 years old lousy painting. The Guzzi and I live in the present.
Anyway, I promised to upload a little diary, therefore I’ve to look back. I don’t know what date it is today or when I left Medellin exactly. I think its five days ago when I left, or six. Well, let’s see:
Day one – I was sad to leave Hostal Medellin, run by Claudia, Lili, Teresa and Patricia. Spent 1,5 month with them – nice people, good friends. And I was sad to leave my friend Yuko. She’s a very elegant Japanese woman traveling with her husband Yoshi from 
Deadhorse to Ushuia – on a Honda scooter. Yoshi had to go back to Japan for work, got sick and had to be hospitalized. I took care of Yuko and she took care of me. We wandered a lot through Medellin, taking all these award-winning pictures. But the moment I pulled the throttle I got myself organized; finally the Guzzi and I were together. I mean she always waits for me paciently and is at my service whenever I want, the sweet. And she never, I mean never fails on me. Like on this day. She ran beautiful. Thanks to my friends of Moto Angel who worked hard on the bike, almost for free. Indeed, Colombians are generous sweet souls.
Just outside Medellin a girl jumped on the Guzzi, shouting hystericaly that I and the Guzzi were so cool. The only thing I could think of was: Damn, wish I was 18.
I must have been near la Pintada that the Guzzi came to a sliding halt. Army boys! They didn’t ask for documents, just wanted to see the bike and hear some wild traveling stories. I offered them a gaseosa (a Coke) and wanted some good pictures instead. I was still looking for good photographs of militaries and the bike. I need an 
opener for the Colombian story for Motor Magazine (Leest dat blad!) and I think I’ve got one now. The militaries you see guarding the road are regulars. They serve for two years and are mostly bored to the bone. You hardly see the professionals. They fight the FUCK-FARC in the jungle. It’s a part of traveling in Colombia, seeing all these soldiers beside the road. Most of the time I have a lot of fun with them. In this case the Guzzi was decorated with automatic rifles and handgrenades before I knew it. ‘We’re the best army in the world. Always alert’, the guys said. This is negotiable, as the following pictures will show. I mean I was close to throw a grenade myself. Sitting on the bike they melted. Some cool pics: pic one, pic two, pic three, pic four.
After the ‘photo shoot’ I drove one more hour and found in the little villageIrra a cheap hotel (10.000 pesos is the regular price, 3,30 euros) and hit the sack.
PS The night before I left I said goodbye to my Medellin friends in the Parque de Periodista, a groovy place in the centre where you can smoke your joint without being molested by the police. Took this last picture of Katherin, who has the sweetest face I’ve seen on this trip. Said Taylor goodbye.
Day two – Uh…Got a gap in my mind. Think I was aiming for Salento, or Pereira? I like the marihuana of Colombia a lot. It’s pure 
and cheap. You smoke a plant that’s all. But I forget things now and then, like waking up in time. Yes the goal that day must have been Salento a touristy village in the mountains. Got there at… hell do I know? At least it was still light. Salento is in the heart of the Colombian coffee zone. Lots off fincas here. Needed some coffee pics for the magazines. And that’s exactly what I did on day three. With Julian, a Wales guy I met in Cartagena, and Elke, a German girl, we walked an hour or so to see the finca El Ocaso. The coffee season last only two months (April and May), so there was not much going on. Made some pictures of details I might can use. Hm, I see now that I didn’t wash the dishes and what is that fly doing there? Will kill it in Photoshop.
Day four – The whole idea of this expedition was to ride to San Agustin in the south, left of Pasto, where you find Indians and where you can chill out. Yes I needed a break. 
But it’s a FUCK-FARC area so it could be tricky. To get there I had to go for Pereira, Armenia, Ibaque, Neiva and then San Agustin, hundreds of lonely kilometers. Never got there. The army, professionals this time, sent me back when I reached the top of the mountain range, 3500 meters. The road was too dangerous. All FUCK-FARC. ‘People get shot here’, said the lieutenant. ‘And the kidnap risk is too high. I highly recommend you to drive back.’ And that’s what I did on day four and progressed zero (0) kilometers.
Day five – Didn’t like this ride. The road was plain and boring. And it was hot. Don’t like the heat anymore, that’s why I choose for the mountains the other day. I could see them all the way to Popayan over my left shoulder. Drove like 400 k’s that day and arrived tired at Popayan. 400 k’s on this old, fully loaded Guzzi is not that bad. Well folks, that’s all for the moment. Let’s see if I can make it in time to Pasto tomorrow. Well, lets see if I can make it to Pasto.
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
){kind=link}
Wow, vette foto’s met die grote Supersoakers.
Hey Paulus,
ben blij dat we weer wat van je kunnen lezen! Dat geeft ons de mogelijkheid om onze gedachten even af te laten dwalen, zittend op kantoor op deze regenachtige oktober-middag. Ik las een mooi stukje van Mark Twain: Over twintig jaar zul je teleurgestelder zijn over de dingen die je niet hebt gedaan dan over de dingen die je wel hebt gedaan. Dus gooi de boeilijnen los. Zeil de veilige haven uit. Vang de passaatwinden in je zeilen. Onderzoek. Droom. Ontdek.
Dit voor ons achterblijvers in NL. Niet voor jou, Paul. Jij was Mark Twain al voor!
Succes met deze spannende tocht. Ik denk aan je!
Liefs, Sigrid
Mooi stuk! Like the english! go on go on
Hoi Paul, schitterende foto’s van de rit en de mensen. Jammer dat het te gevaarlijk was om verder door de bergen te gaan en je weer terug moest.
Maar je zult zeker komen waar je naar toe wilt.
Interessant is ook te lezen dat je hier en daar bekenden tegenkomt die al eerder op je reis hebt ontmoet. Zou leuk zijn als je Mel of Tal weer tegen zou komen. maar wie weet wat je reis nog in petto voor je heeft.
Doe voorzichtig ( doe je uiteraard) en geniet.
gr Har en Bep
Much ado about nothing. The road to Pasto was awsome. The good thing about waking up early is that I saw the sunset. Had been a while ago. Woke up myself this time, at 5 o clock. Bike ran like a kogel. Lets get over with it, so probably tomorrow Ill cross the border to Equador. Colombia sobre todo.
Hit the road, Paul!! Geniet en ik geniet mee. De de Guzzi de groeten.(zag er trouwens verdacht olie en vetvrij uit…)Sjaak
K heb. K heb vernomen. Uit diverse bronnen. Daaruit heb k vernomen dat. Dat Equador het mooiste land ter wereld is. Niet. Niet heb ik vernomen. Nooit heb ik vernomen. Dat de meisjes er mooier zijn. Niet mooier dan elders. Wel romiger.
good to read youre stories paul….!!
see you here in argentina….
quidate
bessos
Amigo, you’ve got your biological clock upset: waking up early and seeing the sunset isn’t correct….must have been the sunrise……or was it the marihuana, the local brew…..some girl(s)…..that hazed your perception?
Deze avond kwam Thijs bij me met een flesje Spaanse wijn. Hij had zin om uit te gaan, en eerst even een klein hapje macaroni mee te eten. Op Eurosport vond een vechtsport plaats, wat zijn goedkeuring niet verdiende. Er werd net te veel geslagen, geschopt, gemept en de verliezer leek op voorhand duidelijk. Een programma van het jong-achtige BNN trok bij het zappen zijn aandacht: Gevaar, lekkere meiden, dolle stieren in Pamplona en een jonge man die moedermelk drinkt van een vreemde meid, dat was wel aan hem besteed. Vond ik trouwens ook wel een goed idee. Alleen een beetje aanstellerig uitgevoerd, en toch een beetje gebracht op populair-wetenschappelijke wijze. In Nederland is het Jack-ass gehalte zeer gewaardeerd, waarschijnlijk door een zouteloze en slappe houding van het publiek zelve. Ik bedoel….wie maakt er nu echt wat mee hiero?
Maar goed, de avond ging verder, en bij de Shamrock in de Brusselse straat gingen we, het jonge publiek doorkruisend, regelrecht op het dartbord af. We trotseerden de menigte dwaze jongeren bij het poulbiljart en wierpen de pijltjes om de beurt. Thijs werd een beetje afgekamd, maar dat is hij gewend. Het tweede potje werd zelfs door hem gewonnen, met een dubbel twintig als semi-professionele laatste inzet. De daaropvolgende partijtjes waren een echte totaaloverwinning voor ondergetekende. Vooral het uitgooien was voor hem een fluitje van een cent….Bijna zielig voor de ontmande tegenstander…. Na het vijf nul enen volgde een potje tactics, met een tripel twintig en een tripel negentien en een achttien. Geen wonder dus, dat iedereen vol bewondering de held aanstaarde en om handtekeningen begon te vragen.
Thijs zakte weg in een roes van despiratie, slaap en ogenschijnlijke vermoeidheid. Hij had deze dag een zware treinreis achter de rug met het beroemde Nederlandse treinenstel. Van Bergen, de stad waar hij trouwde, naar Maastricht , de stad die hij zijn domicilie mag noemen, in een uur of vier. Niet zo merkwaardig dat hij deze avond wat afwachtend begon aan een partijtje poulen tegen Duitsers. Maar toen we de eerste partij wonnen, refereerde hij toch fijntjes aan de tweede wereldoorlog. Helaas verloren we de tweede omdat we eigenlijk gewoon niet meer aan de beurt kwamen tegen die mazzelende goochemerds. De avond eindigde in een klein drama. Geen kroket of kipcorn, friture de kommel was om maandag gewoon gesloten. En plotseling brak een vreselijk duidelijk inzicht onze motivatie op: Morgen werken…….
Hi!!!Paul!!!I am happy that you are fine on tha road.My husband Yoshi will come back to Medellin tomorrow(11Oct.)!We will run after you soon!See you later!
Hee Paul!
Flink verhaal van mn broertje…lekker naar de kroeg zonder mij wat te zeggen, vind je daar nou van?? Niet dat ik het tot 4.00 in de ochtend uit zou houden natuurlijk, absoluut onmogelijk, ik zou de volgende dag gewoon gebroken zijn, ik probeer echt zo VEEL mogelijk te slapen! Dan voel ik me een stuk beter!
Persoonlijk heb ik trouwens niet zo heel veel met al die plaatjes van die militairen omdat ik gewoon geen gevoeletje heb bij die kleren, die wapens en bij het hele idee achter die jongetjes, ik vind het maar achterlijk gedoe eerlijk gezegd. En eigenlijk een heel zielige vetoning dat in die landen deze aanblik volstrekt normaal is. Wat dat betreft kan je natuurlijk heel erg zeuren over Europa, mijzelf incluis, maar dit soort carnevaleske prietpraterij wordt ons hier goddank gespaart. En dat heeft toch ook wel wat.
Lijkt mij de prachtige ritten op je fiets wel fantastisch, stuur daar ook eens wat fotootjes van joh!!
Ben natuurlijk blij dat je die enge rit tussen de F-F’s door weer gewoon overleefd hebt en vind het zo jammer voor al die mensen die daar leven en zo lief zijn (volgens jou de liefste mensen ter wereld) dat ze zich niet vrij kunnen bewegen…
Hier maak ik me me over veel simpeler dingend ruk, zo was er zaterdag een overactieve sukkel van de parkeer politie zo vrij om een stikker op mn vooruit te plakken a raison van € 50,00 keiharde eurootjes. Best wel schattig hoor, zo’n kansloze sufferd die toch een maatschappelijk aanzien kan krijgen hier! Jammer alleen dat die oerlul ff niet in de gaten had dat mijn vergunning gewoon duidelijk in het zicht tegen de achteruit geplakt zat. Staat er ook nog bij: Aanvullende opmerkingen: Voertuig grondig gecontroleerd.
Na enig overleg met de politie in dit bekrompen zuid-limburgse dorp blijkt dus dat ik geen poot heb om op te ss-taan want die suflul houdt voet bij stuk dat er op het moment dat HIJ daar langs kwam geen vergunning in mijn auto zichtbaar was dus dat wordt gewoon dokken.
Het is nog even wachten tot meneer in charge gewoon zegt dat ik door rood rijdt, op straat schijt, in de Maas pis, weet ik veel wat die limbolullen allemaal kunnen verzinnen en me daarvoor voor eeuwig in de bak dirigeert, hufterlul. Maar dat mag ik niet zeggen want dan voelt het aan als bedreiging en dan ga ik 2 x zo lang de bak in waarschijnlijk. Laat ze toch allemaal de tering krijgen joh.
Binnkort gaan we (als ik nog op vrije voeten ben) lekekr saampjes skidia’s kijken en mijmeren over de tijd dat jij er nog bij was…snik!
Grtz
De van de Akkertjes forever! Die begrijpen tenminste hoe een weblog functioneert. Nu ik nog. Trouwens Luc, die soldaten stonden wel garant voor een safe passage door Colombia. Ze waren nu eenmaal onderdeel van de trip (heb er honderden gezien) en ik heb altijd lol met ze gehad. Prima volk. Buen parceros. Geloof me, die koddige blauwpetten met hun vlassige snorretjes zijn heel wat vervelender, behalve Tony natuurlijk. Ben je weer in het land Guus en hoe was je trip? Ben benieuwd. Als je mooie digifotoos hebt en een verhaal geef ik je wat ruimte op mijn site. Wat dacht je daarvan, parcero? Ben trouwens vanmiddag aangekomen in Quito, na zo’n tien dagen reizen. De oude binnenstad is een droom. Als het goed is ga ik hier een Equadoriaanse journaliste ontmoeten die ik vijftien jaar geleden in Amsterdam tegen het lijf liep. We werkten toentertijd, zo bleek, aan het zelfde verhaal: een hoerenkeet gerund door Latinas down town Adam. Overigens, de motor liep geweldig. Wel klote dat mijn windscherm totaal naar de knoppen is. Met dank aan een gringo motorreiziger. Zijn motor viel om tegen die van mij. Stof, steenslag, regen krijg ik nu vol in mijn gezicht. Zal binnenkort weer wat uploaden. Niet dat ik veel heb te vertellen. Mis Colombia. Colombia sobre todo. Ongelooflijk dat ik nooit heb gelezen dat de Colombianen de fijnste mensen ter wereld zijn. Alleen maar kutnieuws hoor je over mijn parceros en parceras. Kutnieuws verkoopt. Die hele journalistiek kan me inmiddels gevoegelijk gestolen worden. Heb er tabak van. Maar wat dan? In de Koe klaagden ze ook al dat sinds mijn vertek het dartniveau ernstig is gedaald. Kan nog altijd professioneel darter worden. Wellicht blijf ik reizen. Net zo lang dat ik van mijn Guzzi kukel. Tot snel, mazzel. Bedankt voor de berichtjes. Je weet: ik vind het ook leuk wat te lezen.
Krijg inmiddels meer (prive)mail van de Colombianen dan van de kaaskoppen. Geeft dit te denken?
Guus heeft prachtige foto’s!!
He Paulus, ik heb je laatst een priveberichtje gestuurd, heb je dat wel ontvangen? Waar moet ik het anders heen sturen?
paul, geniet nog steeds van je stories en pics, blijf scherp op je route
groet Roblemans
Hallo held
Blijf rijden en schrijven, en laat ons genieten van jou avonturen.
Pauli,
Nog efkes een mailtje voordat het week-end weer voor de deur staat! Wat ontzettend gaaf dat filmpje. Motor met zijspan tegenwoordig? Binnenkort ski-reuni, dus van de partij zijn monsieur ‘la bombe’!
Met groet,
Maurice
Paul, at first glance, this photo scared the shit out of me. Just think if you walk up to your bike and see armed soldiers sitting on it. What the hell would you say to them to be sure they’re cool?
A great story, though, very fun. I wish I was out there travelling on my bike as well. So keep having fun for the rest of us, and stay safe!
Aardig filmpje, leuk gedaan. Zijspan? Dan wel links gemonteerd zeker? Wel een fantastische site Paul, dat dit allemaal kan….Die power onderin, en dat fijne koppel zet goed aan in de boxen hier. Maar misschien toch iets doen met de kleppenstelling?
Paul, fijn om weer wat van je te horen. Wij zitten meer bij je in de buurt dan voorheen. Momenteel voor 3 jaar op statia (sint Eustatius) groet je neefje Sander
Hee Paul,
Ik ben een vriend van Daan.
4 jaar geleden met Kerst heb ik met jullie vader, jou en Daan gegeten in La Storia della Vita aan Weteringschans!
Jonge wat gaat jouw reis relaxed en langzaam, geen stress en alleen maar contact met echte mensen!
Veel geluk, Lars