Iedereen in de wolken

Ik heb gisteravond dik anderhalf via Skype met mijn Mannetjes gepraat. Waar gaat zo’n gesprek over? Over kiespijn, nog op te sturen cadeautjes (liefst alles, maar dan ook alles van Dusty, het sproeivliegtuigje), Holanda, vriendinnetjes en nog meer mannendingetjes. Als ik mijn Mannetjes heb gesproken kan ik er weer een tijdje tegenaan, en krijg ik weer zin in dingen. Het allerleukste van mijn tijd in Nederland vind ik de lezingen die ik houd voor vooral MotoPort-vestigingen. Dan sta ik met mijn poten in de klei, zal ik maar zeggen. Bij MotoPort Almere kocht een toehoorder tijdens de pauze een motorfiets. Iedereen in de wolken. Het boek is nog altijd, of nog steeds meer, omringd door een buena onda, goeie vibes zeg maar. De tweede druk is deze week (derde van november) een feit. Dus de kop is er af. Vergis je niet, tachtig procent van de Nederlandse schrijvers verkoopt niet meer dan 1000 boeken, triest maar waar. Daar zit ik, zoals verwacht, dus niet bij. Ik wil namelijk nog naar Japan. Met de Guzzi was het eventjes niet zo goed gesteld. Hij liep kut en ik verloor mijn contactsleutels. Bellen met Motortoer: hoefde me nergens zorgen om te maken. Ted haalde de motor op en twee dagen later was Guus voorzien van een nieuw contactslot en was keurig netjes afgesteld – en lópen. Intussen ook nog in de boekenkerk in Maastricht gestaan, Boekhandel de Dominicanen. Toch weer zo’n veertig boeken verkocht op een plek waar ik in feite niemand ken. Met dank aan Moto Guzzi-rijders die me inmiddels hebben omarmd, zo lijkt, en ’t me gunnen. Da’s de afgelopen zes jaar in Bolivia wel anders geweest. Man, man, wat is het isolement toch groot daar. Maar goed, ik bel dus met mijn Mannetjes en alles valt weer op zijn plek.