Waar was jij toen Comandante Che Guevara op 9 oktober 1967 
het aardse bestaan verliet? Ik was drie dus kan het me niet echt meer herinneren. Waarschijnlijk zat ik op het toilet of ik liep met een ijsje rond. 9 oktober is het vijftig jaar geleden dat el Che (‘che’: ‘dude’, ‘kerel’) in Bolivia, La Higuera om precies te zijn, als een straathond werd afgeschoten. Dat is belangrijk nieuws, dus ik dacht laat ik maar de eerste zijn. Tien jaar geleden zat ik er bovenop. Na 2,5 jaar reizen met de Guzzi kwam ik Bolivia binnen met pak ‘m beet 600 euro in mijn achterzak. Mazzeltje dat Che toen op een rond getal dood was. Ik sprak hier en daar met overlevenden (kreeg zelfs kapitein Gary Prado aan de lijn), las me in, ging op lokatie kijken en schreef een verhaal voor de Humo en Revu, waarna 3750 euro op mijn bankrekening werd bijgeschreven. Tijdens mijn reportagereis heb wel iets van Che’s lijdensweg meegekregen. Toen ik afdaalde naar la Quebrada de Churro gleed ik uit en kreeg ik een doorn in mijn linkerbeen. Ook kreeg ik na een tijdje dorst.
Het meest wonderlijke was dat ik Cees Zoon, Latijns Amerika-correspondent voor de Volkskrant, tegenkwam op een kilometer van La Higuera. De Revu had oren naar mijn verhaal maar drukte me op het hart dat ik toeristen aan het woord liet die via La Ruta de Che op weg waren naar La Higuera, een soort van bedevaartsoord voor links-intellectuelen en ander slim volk, zoals mezelf. De meningen moesten het hart van het verhaal worden. Anders werd het maar zo’n heldenverhaal waar niemand op te wachten zat. Top, goed idee. Kat in het bakkie. Puntje was wel dat ik al vier uur, op wat stofzuigerende varkens na, geen levende ziel was tegenkomen. Kortom, ik was mijn verhaal aan het doodchecken. Paniek! Ik rookte een peuk voor de schrik en zag vanuit La Higuera een auto omhoog kruipen. Die stopte even later voor mijn neus, een deur zwaaide open en ik hoorde: ‘Verrek een Nederlandse nummerplaat.’ Was Cees Zoon dus. Mochten er wiskundigen onder de lezers zijn, bereken dan eens deze kans: Volkskrant-correspondent (standplaats Mexico-Stad!), Nederlander, middle of nowhere, willekeurige dag, Zuid-Amerika-kenner, schrijver van het boek Het rode continent, stoppen om het moment dat ik van schrik een peuk rook en ga zo nog maar even door. 
Ik herkende Cees, een icoon uit de Nederlandse dagbladjournalistiek, meteen. Ik haalde mijn notitieblok tevoorschijn en ging aan de slag. Het middenstuk van het verhaal heb ik opgehangen aan hem, hij was de stem die de Revu in gedachten had. De kop van het verhaal luidde: 'Nu zouden we hem een terrorist noemen'. Briljant. Je voelt 'm aankomen, opgetekend uit de mond van Cees. Met terugwerkende kracht: veel, veel dank Cees! Nu ik dit zo opschrijf kan ik 't nog steeds niet geloven. Over meelevende Goden gesproken. Ik heb het geprobeerd om deze ontmoeting in het boek op te nemen, maar het kwam zo ongeloofwaardig over dat ik van Cees een plaatselijke, betrokken onderwijzer heb gemaakt. Dus ja, de werkelijkheid is soms te bizar om er chocolade van te maken. Enne, mochten er mensen zijn die hier en daar vermoeden dat ik in Man in het Zadel de werkelijkheid een handje heb geholpen… je moest eens weten wat ik weg heb gelaten, om de geloofwaardigheid van het boek overeind te houden.
Afijn, mijn Mannetjes zijn op 17 oktober jarig. Als ik Cees niet was tegengekomen had ik geen 3750 euro bijschreven gekregen (het verhaal werd ook nog eens doorgeplaatst in de Humo, vandaar zoveel poen en het was in een tijd dat de journalistiek nog een betaald vak was), en was ik niet zo lang blijven hangen in Sucre, waar ik Roxana tegenkwam, die de moeder van mijn kinderen werd. Ik heb de Mannetjes overigens beloofd dat ze op hun verjaardag net zo’n mooie, verweerde
tattoo krijgen als pappa. Overigens heb ik helaas het verhaal van de eeuw niet kunnen maken omdat ik zelf een tijdje op pad was.
Overigens zit Akismet, soort van spamfilter, me op de hielen. Te persoonlijk worden en mensen afzeiken die zich niet op dit platformpje kunnen verdedigen, mag anno 2017 niet. Ben het daar volkomen mee eens. Ben de Aslfalt Koning, Held van Rusland en moet me als zondanig gedragen. Dus Evo Morales is gewoon een toffe president die met kunststof voetbalveldjes strooit alsof het snoepjes zijn. Bovendien heeft hij zoveel zitvlees dat hij zich na 2020 wéér verkiesbaar stelt. Hij vindt president zijn gewoon hartstikke leuk werk, dus laat hem. Nilda heeft de noublesse die bij haar prinsessengezicht hoort, en is voor de rest zo trouw als een hyena hond. Tien maanden duurden gewoon te lang. Roxana’s nieuwe Nederlandse God krijgt haar tenminste wel aan het (glim)lachen en Roxana zelf is op haar manier ook een Godin, want: de moeder van twee toekomstige Grote Roergangers, Santiago & Sebastian Van Hooff. En héél belangrijk: ik zie de Mannen zeven dagen per week. Viva la vida!
Mocht je interesse hebben, hieronder het verhaal uit de Humo.
Che Guevara, Humo
