Ja, daar is sprake van. Heb ’t achterlijk druk gasten en mijn handen hebben nog steeds de vorm van de klauw van een kraai. Ben naast alles ook aan het schrijven en dat gaat niet onaardig. Beetje het probleem is dat filmpjes moeilijk zijn te delen, want op Youtube kan ik wil ik niets meer. Vanwege die puike muziek die ik plaats bij de beelden. Ben bezig met Vimeo, maar daar moet ik nog even induiken. Zit inmiddels in Servië. Morgen, 3 januari, ga ik rijden richting Sofia, Bulgarije. Dat is de snelste route om in Turkije te komen. Met Guus gaat het redelijk. Hij heeft het fucking koud en kreunt onder het gewicht van zout, waarmee ze hier (gelukkig) kwistig zijn. Hem wassen heeft geen zin, want dan verandert hij in een ijsblok. Het is gemiddeld min vijftien. Dat is te doen, maar meer dan 120 km op een dag zit er niet in. Heb nog even geduld, Roy cs. Enne, topjaar toegewenst.
Uncategorized
Rumble in Rimini
Peace brother
www.youtube.com/watch?v=zNT8Zo_sfwo
Dit doet het dus ook, en de lijst van wat het niet kan is kort. Kortom, Weed is God’s living proof that he loves us and want us to be happy and healthy. Ik heb SEO op mijn site geïnstalleerd. Search Engine Optimalisation, of zoiets. Dat houdt in dat ik in mijn teksten woorden moet gaan gebruiken die betrekking hebben op mijn doelgroep en mijn site. Zo lok ik mensen naar mijn toko en kunnen we kijken – guzzigalore.nl – of er nog meer sportieve Royen en vileine Riencken bestaan. Nou heb ik altijd mijn geld verdiend met schrijven, dus een beetje ingenieus SEO gebruiken moet wel lukken. Hoop dat de flesjes – Moto Guzzi V7- donderdag binnen zijn. Mijn oude buurman die de rock & roll zo’n beetje heeft uitgevonden – motorfietsen – gaat dat allemaal voor me regelen. Dan kan ik vrijdag de boot pakken naar Kroatië, om daar ergens in de bossen mijn tentje op te slaan – Paul van Hooff – om gezellig met de wolven het kerstfeest te vieren. Ideetje: ik ga weer reizen als tijdens reis één – guzzigalore.nl. Dus zonder landkaart, gps of andere hulpmiddeltjes die je helpen voorkomen een mijnenveld in te rijden – Paul van Hooff. Dat houdt in dat ik van de motor moet afstappen en de weg moet vragen. Kom ik weer in contact met mensen, want daar heeft het tijdens mijn reisje door Italië – guzzigalore.nl – een beetje aan ontbroken. Ben bezig met Russisch leren. Er loopt een echte Anastasia in het hostel rond. Ze leert wat Russisch aan Paul van Hooff – Moto Guzzi V7 – guzzigalore.nl.
Komt dat schot III
Trouwens, mijn nieuwe girlyfriend. Nilda, ze is zoooo leuk. We zijn aan het kijken of ze naar Mongolië kan komen. Zou wat zijn. Een Boliviaanse die zegt dat ik beter condooms kan gebruiken als ik een Russische aan de haak sl
a, is zeldzaam. Heel zeldzaam. Kijk, als het mag, doe ik het niet. Dat snapt ze blijkbaar. Ze geeft Engelse les in Sucre. Heeft in d’r eentje gereisd. Is zelfs drie maanden in NL geweest. Vrouwtje van de wereld dus. Ik zag haar jaren geleden in Sucre voor het eerst bij het stoplicht. We waren met zijn allen op weg naar een motorfeest. De kerel bij wie ze achterop zat, remde zijn bike onderuit. Nildita plat op d’r plaat. Ze veegde ’t stof van haar kleren en kroop weer achterop. Ik was betoverd. Niet meer aan haar gedacht. Tot we elkaar de laatste keer weer tegen kwamen. Ze schijnt op me te willen wachten. Zou wat zijn, meiden.
Komt dat schot II
Zoals gezegd ga ik morgen de boot nemen naar Dubrovnik, tenminste als er eentje gaat. Heb geen zin om dat online allemaal te regelen. Dan wordt het te voorspelbaar. Mooie avonturen beleefd in Italië. Het circus was briljant, pr
ecies zoals ik wil reizen – go with the flow. Maar daar moet ik hier behoorlijk voor lijden. Het is zo anders aan de andere kant van de oceaan. Zo vriendelijker, warmer (ook letterlijk). Altijd wel een dolletje of 85 per dag. Hier kijkt men naar de grond, of door een kokertje. Moet daar zo aan wennen. Hopelijk wordt het in de Balkan beter. Thanks Roy. Je opmerking heeft me aan het denken gezet, en zie daar! Ik denk dat ik kerst ga vieren in Sebrenica in Bosnië-Herzogovina. Gezellig! Dat gebied fascineert me mateloos. Wilde toentertijd al, maar vond me als verslaggevertje te groen. Denk dat ik nog geen dag had overleefd. Mooiste in Italië? Het circus en de vader van Valentino. Had zeker nog een paar dagen kunnen blijven. Dan had ik Vale ontmoet. Weet ik zeker. Maar ik was op zoek naar God. En in Graziano heb ik hem ontmoet. Dan ben je klaar en moet je niets meer willen. De Guzzi is gezegend. Nou ik nog. Dobry den’! Da’s Russisch, mind you. O ja, heb nog een prijsvraag. Waar dient die steen voor, die zo prominent op mijn tanktas aanwezig is?
Komt dat schot!
Op naar Rome
Morgen (donderdag) ga ik weer een stukkie rijden, de westkust langs, door Rome, Napels enzo. De 
Guzzi is in topstaat. Dus die moet die helse tocht langs de zonovergoten kuststrook wel gaan redden. Nieuwe balhoofdlagers maken een behoorlijk verschil, wat heet. Hij stuurt als een GP-machine, model 2018. Overigens sta ik met een Rus in contact. Hij is een beetje bang dat ik onderweg ga bevriezen, haha. Hij heeft het over min 45 met wind. Oeps. Had gerekend op min 30, zonder wind. Maar Sergey, zo heet hij, gaat kijken hoe die Siberische bikers het doen in de winter en heeft hier en daar wat oproepen geplaatst. Ja, voor mij begint mijn reis als ik Turkije binnenvlam. Zal proberen niemand te beledigen. Het kan zomaar zijn dat jullie een paar dagen niets van me horen, want hotels, daar doe ik niet aan. Lator, en bedankt.
En ja hoor, er overheen…
Bijna over de Alpen
Geef je groot gelijk, Roy. Ben echt mijn ritme een beetje aan het zoeken, zowel op de motor als achter mijn laptop. Facebook is easy. Een fotootje uploaden via mijn telefoon duurt 2 minuten en hoppa: 150 duimpjes de lucht in. Maar ik kan niemand voor randdebiel uitmaken, en jij ook niet. Dan schreeuwt men gelijk moord en brand.
Hier mag dat allemaal wel, al gaan we niet echt tot op het bot beledigen. Ben nu even online. Ben onderweg naar Mandello del Lario. Alleen maar binnendoor gereden. Navigeren via mijn telefoontje. Wel leuk, maar tijdrovend. Laat ik nou net tijd hebben. Twee dagen vol in de regen gereden. Nu eindelijk schijnt de zon, maar mijn kleren zijn nog steeds zeiknat. Blij dat in topconditie ben, anders had ik zeker een loopneus gehad. Ik slaap in mijn tentje in de bossen, of achter een boerenschuur. Heb de afgelopen drie dagen, los van de benzine, 25 euro uitgegeven. Met dank aan de Lidl. Maar als ik bij elkaar 5 minuten heb gesproken is het veel. Wat een afstand hier tussen de mensen. Niemand die me even komt vertellen wat voor ongelooflijk coole pik ik ben, of wat een super sexie motorfiets. Word totaal genegeerd. Ik sliep in Haguenau in een stadsbos. Kwam er ’s ochtends een vrouw langs met haar hond. Er klonk paniek in haar stem toen ze tegen haar hondje riep: ‘Doorlopen.’ Dat was mijn eerste en enige contact met een vrouw. Ik heb betere tijden gekend.
Bijna in de Alpen
Op weg naar de Mannetjes
Op papier leek het me allemaal niet zo moeilijk – vertrekken uit Nederland, even wat tijd killen en dan naar de Mannetjes, om begin november de reis te hervatten. Maar nu ik er zo middenin zit, is het toch even wennen. Vooral dat terugrijden gaat zó tegen mijn natuur in. Het zij zo. De beloning zal groot zijn. Zondag zie ik mijn Mannetjes. Heb ze tien maanden niet gezien, en dat is lang, erg lang. Dertig oktober vlieg ik terug. Mijn Motor staat bij mijn Grote Vriend Pieter Evers, ergens in de buurt van Brussel. Met Ryanair naar Madrid gevlogen, waar ik nu deze woordjes aan het tikken ben. Heb 36 uur van hangen voor de boeg. Hangen kan ik goed overigens. Heb twee hele kekke Iphone4S-en kunnen scoren (veel dank voor die ene, Sigrid).
Daarmee kunnen ze me in de gaten houden, de Mannetjes. Heb zo’n zin om ze weer te zien. Zonder hun ‘zegen’ verroer ik geen pink. Daarna ga ik los. Motor loopt prima overigens. Die heeft toch alweer zo’n 3000 km gereden. In Mandello een ander stuur gekocht. Door dat platte stuurtje had ik continu last van mijn schouder. Dit stuur staat ‘m ook achttien keer beter. Heb overigens contact met Ted Simon. Hij wil het eerste hoofdstuk van het Engelse manuscript lezen. Wie weet. He guys, waar ik niet zo heel veel zin in heb, is geleuter over dat ik de kluit aan het belazeren ben. Daar krijg ik toch wel zo’n slappe van.
Tussenstand: slechte voorvork en te weinig onderbroeken
Ik verdwijn liever in de mist, zoals in 2005. Maar ja, behalve dat ik het stuur van de Guzzi vasthoud, heb ik niet zoveel in de melk te brokkelen wat deze reis betreft. Dus bedacht ik dat het wellicht wel aardig was om vanuit MotoPort Den Bosch te vertrekken. Kunnen motorrijders een stukje over die immer exotische A2 meerijden. Ik werd nog verlegen van de opkomst. Duizenden motorrijders hadden zich verzameld op de parkeerplaats van deze topvestiging van MotoPort. De sliert motorrijders, veel Guzzi’s deze keer, was op een hoogte van 74,14 kilometer via de satelliet waar te nemen. Ik als een veldheer aan kop uiteraard. Kneep ‘m eigenlijk best, want dit zijn de momenten waarop alles mis kan gaan, terwijl er 84 GoPro’s op je gericht staan. Maar Guus gedroeg zich voorbeeldig en stampte in één ruk door naar Maastricht, waar Luc van den Akker de eer had als eerste gastheer voor ons te mogen zijn. Daarna door naar Trier, naar mijn maatje Coko Morales. Die is een tijdje geleden in Trier gaan wonen, kocht een Moto Guzzi California 1100i en ging met me mee naar Mandello del Lario aan het Comomeer. De motor liep al die tijd als een spreekwoordelijk zonnetje. Wel heb ik problemen met de voorvork. Die veert niet bepaald van hier tot Tokio. Sterker, hij veert voor geen meter. Dat viel in Nederland met al dat biljartlakenasfalt niet op. Wel in Italië, waar ik behoorlijk wat klappen kreeg te verwerken. En we moeten nog naar Mongolië!
Tijdens de rit naar Mandello voelde ik me als die koe die na een winter op stal in het voorjaar eindelijk de wei in kan. Dan zijn een hoop zorgen ineens verdwenen. Volgens Coko is een remlicht ook geen overbodige luxe. Hij knalde bijna twee keer op me. Maar ik rijd meestal alleen. Dus ik weet niet of de noodzaak van het goed verlicht zijn opweegt tegen een extra draadje (nummer 6). Voor de rest heb ik erg weinig spullen bij me. Zo heb ik te laag ingezet met het aantal onderbroeken. Heb er nu twee. Ik overweeg de aanschaf van een derde. Beetje het jammere van Europa is dat onderkomens niet te betalen zijn. Dat was het grote voordeel van Zuid-Amerika, waar ik in elk dorp voor een paar peso’s een hostal kon vinden. Nu slaap ik naast de motor. Zet mijn tent niet eens op, want dat is het wildkamperen, en dat mag niet hier. De ochtenden zijn wat taai, zogezegd. Deze trip naar Mandello was belangrijk voor het boek. Ik kon Coko meekrijgen. Met hem kan ik beginnen met terugblikken op mijn 5-sterren leven in Bolivia. Dat is belangrijk voor de onderlaag. Afijn, na deze eerste succesvolle episode ga ik me volledig richten op mijn vertrek op 1 oktober naar mijn Mannetjes. Ik zal een maand bij ze blijven. Dan pikken we de reis begin november weer op.
