Ik geloof dat alles weer op de rails staat, inclusief mezelf. Ben bij Moto International geweest. Motor is weer oké. In feite mankeerde de Guzz niet zoveel. De keerringen van de voorvork zijn vervangen. Lekten als een gek (Dalton Highway). Kleppen hoefden nauwelijks gesteld te worden, terwijl dat 10.000 k’s geleden is gedaan. Dus dat paniekerige gedoe in NL (na 5.000 k’s: stellen!) is feitelijk een hoop gelul. Die krappe marge heeft als resultaat dat ze tussen mijn oren gaan rammelen, ongelogen. Grappig: in Seattle gaat ’t ineens hard. Mensen belden me bij Moto International spontaan op en boden me slaapplaatsen aan, langs de westkust. Willen ook aan mijn motor werken. Vragen zelfs om een handtekening. Vanavond houd ik voor een groep liefhebbers van oude motoren een lezing. Ik denk dat ik ’t ga hebben over de mooie meisjes in Amsterdam en de skunk die we legaal wegpaffen. De stuff is hier echt goedkoop. Heb er nog geen cent aan uitgegeven. Krijg ’t gewoon toegestopt. ‘You smoke’, vragen ze dan samenzweerderig. Hell yes. In ’t begin had ik niet echt in de gaten dat ’t om stuff ging, weet je. Hier blowen ze meer dan in A’dam.
Nog nooit gedaan een lezing, trouwens. Enig idee hoe dat in zijn werk gaat? Tips? Sta wel eens voor de spiegel en vertel mezelf wat voor geweldige vent ik ben. Echt veel verder dan dat ben ik nog niet gekomen. Kijk, dan is het aantal toehoorders redelijk te overzien. Check ’t maar bij de persdienst van de KRO hoe bedreven ik ben in het openbaar spreken. Wat een ramp. Donderdag of vrijdag maar weer eens rijden. De stad Seattle, hoe mooi ook, valt toch redelijk rauw op mijn dak. Heb bij elkaar toch zeker een maand door behoorlijk afgelegen gebieden gereden. Dorpjes met vijf inwoners, dat soort werk. De Mac maakt ook weer een come-back. Dus even snel wat fotootjes. Zoals deze, genomen in Gitanyow, een first nations reservaat aan de Cassiar Highway, dwars door de rimboe van Britsch Colombia. Komt ‘ie. Of deze foto. Je ziet Chief Robert van de Frog-clan. Zijn gewaad behoort toe aan zijn voorouders, way back. Hij draagt ’t nauwelijks, alleen bij zeer speciale gelegenheden. Als je de foto in zwart-wit bedenkt, is ’t net een echte, eentje uit de tijd dat John Wayne met zijn Winchester 30-30 de indianen de stuipen op het lijf joeg. Robert (83) en zijn kleinkinderen zijn zo ‘native’.
4TH of july was een grappig feestje. Hoop vuurwerk. Amerikanen houden nu eenmaal van buskruit. Over buskruit gesproken. Was bij Jeff. Hij heeft als Army Ranger gediend bij de Special Forces (Panama, Grenada, eerste Golf Oorlog, Honduras). Was psychisch behoorlijk naar de klote, die Jeff. Gaf hij ook zelf toe. ‘De dingen die ik heb gedaan, vergeet je nooit meer.’ En nu: elke avond wakker worden in koud zweet, dat soort werk. Jeff (‘I love the smell of gunpowder. It makes me feel hot’) had wat C4 in huis. Een soort van rotje, maar dan wat groter. Zo eentje waarmee je een heel flatgebouw mee vloert. Hij wilde de C4-explosieven voor de lol afsteken. Amerikanen houden nu eenmaal van groot, groter, grootst. Hij had de C4 geplaatst in het meertje voor zijn huis, meter of zeven diep. Detonator erin. Jammer dat zijn zus op een gegeven moment aan het koord begon te trekken (‘He Jeff, what the fuck is this thing’) en de detonator inactiveerde. Ik zag ’t gebeuren. Alles nat, vooral de detonator. Het hele feest ging niet door. Too bad, had graag de CNN-verslaggever ter plekke willen zijn. Niet getreurd, een vriend van Jeff had nog wat harde knallen op zak, waarmee slechts de steiger voor de helft werd opgeblazen. Kortom, ik kom nogal wat rare snuiters tegen onderweg. Jeff was overigens voor de rest zwaar oké. En dat geldt voor 99 procent van de Amerikanen. Ze helpen me waar ze kunnen. En hé, ze hebben allemaal de pleuris aan Bush, vooral hier in ’t progressieve Seattle. Dus: als je gringo in Amsterdam tegenkomt, wees dan lief voor hem/haar.
Wat losse aantekeningen, eerder gemaakt
OOK GOEDEMORGEN
Van Anchorage naar Tok, nabij Canada. Ik had de er de smoor in. Lief meisje ontmoet in Anchorage en ging sowieso veel vrienden achterlaten. Alaska was goed voor me geweest, jazeker. Een somberaar bleef ik niet voor lang. Daar is het landschap te boeiend voor. En de Glen-Highway beviel me beter dan gedacht. Langs plaatsjes als Chickaloon, Glennallen, Christochina. De motor liep mooi en ik ging in de dag hangen. Even voorbij Slana de tent opgezet, vlak bij een meertje. Op het vuur van mijn benzinebrander bakte ik een flinke lap halibat (heilbot) gaar. Die grizzly’s konden mijn kont kussen.
Om zes uur ‘s ochtends werd ik wakker en keek midden in de bilnaad van deze jongen. Motor opgeladen en off we go. Veertig kilometer verder was de benzine zo goed als op. Ik moest de tank uitwringen om de pomp bij Mentasta Lodge te halen. De toko werd gerund door zes dames. Ik had veertig kilometer gereden en het was tien uur in de ochtend. Ik besloot mijn tent weer op te zetten. Ook goedemorgen!
Veel regen in de Yucon. Koud ook. Mist. En ‘t gaat maar door, de bergen, de dennenbossen, de meren, de kaarsrechte en glooiende Alaska Highway. Klein mensje op zijn motorfietsje, . Het land is van jou en je bent van het land, zeggen ze hier in ’t noorden van Canada. Het blijft oppassen geblazen met de grizzly’s.
De popup (Recreation Vehikel) is ‘t meest nutteloze voertuig ooit ontworpen. Hij kost een lieve duit en je ziet alleen maar sjagrijn. Een RV staat bij voorkeur in de rij, zoals een Nederlander voor de kassa op een koopzondag. Een RV-hook-up is ‘s avonds afgeladen. Daar staat hij dan, naast die ander en die ander. ‘s Morgens vroeg is hij als eerste weer vertrokken en dat het pas vijf uur is, dat maakt niet uit. En de rest volgt leidzaam. Als één ‘t sein geeft volgt de rest. Stel je voor dat hij verderop een betere plek heeft dan ik. Dat noemen de trotse RV-bezitters – de mijne is groter dan die van jou – vakantie. Ik ben blij dat ik op een Moto Guzzi rij.
Als je verveeld bent, dan is er iets mis met je. De oplossing: ga wat anders doen! Don rooney, Woodwackes.
Bij de General Store bij Hanes Junction stopte een tronie op een Honda 400 cc (Hondamatic), dus zonder versnellingen. In feite is dat een meisjesmotor. Geen dame deze keer. Hij wilde met me praten want hij vond mijn motor en mij interessant. ‘Ik heb een groot huis, wees welkom.’ Eenmaal binnen moest ik een onsamenhangend verhaal aanhoren over de Canadese staat die al tien jaar een complot tegen hem voerde. Had ik maar niet moeten zeggen dat ik journalist ben. ‘Ik voer al tien jaar oorlog tegen de staat. Dat veroorzaakt veel stress. Veel stress.’ Stress, waar kende ik dat woord ook al weer van? Stretch, ja, dat komt me wel bekend voor. Daar maken ze bedden van en kun je ontspannen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik in de slaapkamer een uniform hangen. En verrek, boven de deurpost hing een stalen Duitse helm. Een Duitser die in het verleden leeft. Binnen tien minuten weer vertrokken. Het huis verlatend ging hij voorop. Ik kijk wel linker uit met dat soort gasten.
Trouwens, het pistool van Clutch is weer terecht. ‘t Ding lag open en bloot in mijn computer. Daar waar ik ‘m had neergelegd. Ik merk dat ik al een tijdje on the road ben en door afgelegen en onbevolkte gebieden ben gereden. Op momenten, bij schaarse menselijke bevolking, kan de eenzaamheid zomaar toeslaan. Een motor en en laptop (in dit geval een ge-upgrade Apple G4 Ibook) worden dan al snel je beste maatjes. Ik klets zo nu en dan met de Guzzi. Geef ‘m vooral veel complimentjes. De schat. Hij doet zo zijn best. Je moet ‘m een horen als hij voor de zoveelste keer een 9-procent-helling aan het besteigeren is. Dan nemen we een aanloop en bepaal ik een punt waarop hij een versnelling terug moet. Dus naar zijn ‘drie’. Meestal is dat niet nodig. Hij blaft zo naar boven. Dan gaat hij tekeer! De hele motor begint dan te schudden en te trillen – vooral in he stuur. Als hij begint te ‘pingelen’ eventjes wat gas terug en hij kruipt zo naar boven. Mooi dat geslurp bij de carburateurs. Was een goede keus om de Guzzi mee te nemen. We hebben een hoop lol met zijn tweeën. (Paar dagen later). Hij wordt moe, de Guzz. Loopt zwaar. Dit had hij toch niet verwacht op zijn oude dag. Ik troost me met de gedachte dat menig moderne motor allang de geest had gegeven. De James W. Dalton Highway en de Cassiar Highway dwars door de rimboe van Canada – mijn God, daar kwam maar geen einde aan – vielen toch wat rauw op zijn dak. Hij heeft aandacht nodig. De dynamo blijft maar steeds verschuiven. Ben ik niet blij mee. Staat nogal wat krachten op en als het zaakie uit het lood staat, kan dat gevolgen hebben. Lijkt me zo. Dan gaat ‘t ook tussen je oren zitten. Dan hoor ik weer een nieuw rammeltje. Blijkt het slot te zijn dat iets te veel op het stuur trilt. Of is ‘t toch dat ene cruciale onderdeeltje. Dat soort dingen. Ik denk dat we allebei wat aandacht nodig hebben.
– Over Conan Storm –
Conan Storm kwam ik tegen in Fairbanks op de Norlight RV & campground aan Peger rd. Hij woonde met zijn moeder Jackie en zijn oudere broers Brain en Dusty in een tent, voor de time being. Zijn vader had zijn handen van het jochie afgetrokken, maar viel het viertal toch lastig. Vandaar die tent in de uithoek van de camping. Jackie had ‘t zwaar en moest van een uitkering rond zien te komen. Maar een fantastische moeder was ze voor Cony. Cony en ik raakten al gauw bevriend. Hij was nogal onder de indruk van de Guzzi. Elke keer als ik met de motor op pad ging kwam hij aangerend. ‘Mag ik ‘m starten?’ Hoefde ‘t maar één keer voor te doen en ik vertelde ‘m dat hij moest luisteren naar de motor en niet als een idioot aan het gas moest gaan hangen, wat de meeste kinderen zouden doen. Dan gaf ik ‘m de sleutels en kroop hij achter het stuur, draaide het contact om en drukte op de startknop. Die grijns. Behoedzaam liet hij dan de motor warmdraaien. Slim mannetje. Hij wist dat als hij niet voorzichtig deed de opwarmronde aan zijn neus voorbij zou gaan. En als hij de motor overdroeg, gaf hij toch nog even een zwengel aan het gas, iets wat we allemaal zouden doen. We scheurden met zijn tweeën over de camping. Hij met een waterpsitooltje in zijn hand. Ik heb elf dagen op die camping gestaan en veel met Cony opgetrokken. Dan dronken we cowboykoffie en aten we cowboyfood (bruine bonen). We joegen achter elkaar aan met waterpistooltjes. Cony was uiteraard altijd de pineut. ‘Time out, time out’, schreeuwde hij dan, zeiknat tot aan zijn onderbroek. De laatste dag naar Fred Meyers. Met de grootste watergun en een politiemotor onder zijn arm terug naar de camping. Nu was Cony the king. Op de dag van mijn vertrek raakte hij in paniek. Hij haatte me. Omdat ik wegging. Ik wist ‘m gerust te stellen. Wat hielp was mijn indiaan, ooit in de Jordaan gekocht. Die had ik meegenomen en hield de wacht als ik ergens alleen in de berm sliep, panisch voor de beren. (Geloof me, je klampt je onderweg aan alles vast). Nu waakt de Jordanese Indiaan over Conan Storm, zeker weten.
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
He bro, fantastische filmpje, stoer en zelfverzekerd, Je engels is good. Hebben ze dat echt in one shot gemaakt?. lees mijn eerste vertaling. als het je bevalt doe ik er meer. Ik kan het alleen niet plaatsen op je website en verwijzingen maken naar foto’s dat moet je zelf doen.
Vaya con Dios
Von Paulus,
Best footage ever, ook jou nog nooit zo relaxed meegemaakt, ga door !
Huis is verkocht, brommer gaat half september op de boot naar Buenos Aires en ik vlieg er begin oktober achteraan. Plannen worden concreet en heb er zin in,zeker als ik jou zo zie, dus via Ushaia omhoog en dan drinken we half-way wel ergens een biertje!Maar nu eerst jij Mexico in en op naar de volgende experience. Hou je op de hoogte! Shiny(?) side up!
Net echt man, net echt 🙂
maar serieus: echt stoer.
Have fun in Mexico!
wauw paul in the movies,wie had dat nou kunnen verzinnen?Je komt wel cool over hoor!Ben blij dat het weer goed gaat met je !
Dikke kus van Mir
Road movie, my man! Ik word blij van je. Zeker als ik zie dat je er goed uit ziet. ‘Picked up my gear, here i am’ Way cool!
Groeten Ruud
Je moet niet steeds je berichten wijzigen hoor, dan blijven we lezen 🙂
Hoi Paul.
Na een paar vruchteloze pogingen je filmpje te bekijken, kreeg ik het door; even quicktime installeren en ..huplakee…daar is Paul. Geweldig zoals je daar staat, helemaal ontspannen, eerlijk, open, zonder kapsones, terwijl je toch even doet waar anderen van dromen. Merkte dat ik met een glimlach naar je zat te kijken. Ben bang dat het niet erg “mannelijk” is om te zeggen, maar Paul, Man, je zo te zien en horen ontroerd mij.
Paultjûh!!!!!!!!
Te lang niet meer geschreven, zeker geen excuus voor gehad, het is, zoals je in hetfilmpje noemde, inderdaad een eeuwig cirkeltje, truukje,wat zich dagelijks, met weinig verandering van baan herhaald. Jij verslijt daarentegen 1000-den km’s zonder kleerscheuren en wordt met de dag rijker! Ontroerend clipje, waarin jij op je guzzi rijdt en verhaal doet!Freek & De fietsenwinkel = oké, de stallers van motorfietsen zijn sukkels. Paul, veel geluk & avontuur, gegroet, Geert.
Paul, schrijf ons eens iets over bijvoorbeeld zo iets sulligs als het weer. Het is hier de laatste dagen gemiddeld een graad of 15.
Of schrijf ons iets over iets anders. Maar schrijf!
Back at Norlite after Nome, working on my bike, conan watching. He says “Do you wish Paul was here?” I say “Yeah I wish Paul was here, how about you?”. Conan replies “Yeah”.
Jaquie got her house and moved off the site, and the Mexicans still talk about Don Paulo the computer Guru!
I got on the road and spent too long in Anchorage working on new gears for my bike and now the frame breaks in Dawson City. Fuck. Welded back together and heading up the dempster to inuvik tommorrow. ANOTHER DAY IN THE OFFICE. Good to see your rolling south, you’ll be back in Amsterdam by Xmas at this rate.
Great meeting up on the road keep in touch.
Chris
Hey Paul,
Stoere avonturen Paul. Brom je ook naar Colombia? Doe de groeten aan Cartagena en Santa Marta. Ik kwam op deze site terecht omdat ik zocht op Geert Gelissen. Een ouwe makker van me. Heb jij z’n e-mailadres? Ga ik ‘m spreken binnenkort!
Boy Howdy Paul! Long-time no talk. Glad to see you made it on your own time…A trip of a lifetime for sure! Here’s to your next ride and crossin’ paths again one day my friend.
Peace, Love & Rockets,
Jon Hill
PS…I noticed your movie doesn’t play anymore, however, if you go to the “flicks” section of my “motion” page you’ll notice a familiar mug. #:^)
oh yeah, here’s my site for those who don’t know it.. http://www.jonhillpictures.com (go to MOTION > FLICKS > #6 to see Paul as THE PASSENGER)
Cheers,
Jon Hill