Armenië1 from Paul Hooff on Vimeo.
Het lukte me niet om de weergave van onze helse tocht door de Armeense bergen eerder te uploaden. Het duurde te lang en we moesten de grens over. Vervolgens kon ik in Iran niets met mijn Mac vanwege al de filters. Film gaat over de tocht van José en mij naar Agarak bij de grens van Iran. Ik had geen visum, ook geen carnet voor de motor. Ik volgde mijn gevoel, en dat zei: ‘Go for it.’ We moesten over een bergrug zien te komen in hartje winter. 370 km., waar we vier dagen over deden. Aanvankelijk lukte het ons niet om de berg op te komen. Mijn achterband had nauwelijks profiel en bleef maar spinnen. Uiteindelijk raakten we in ons ritme: motor in zijn tweede versnelling zetten en niet stoppen, anders kwamen we niet meer weg. Gewoon de Guzzi het werk laten doen. Remmen had ik niet. Voorrem zat vast, en achter heeft ’t feitelijk nooit echt lekker gedaan. Het vroor dat ’t kraakte. Op sommige momenten voelde ik mijn gezicht niet meer. Drie nachten hebben we buiten geslapen met min 25. ’s Nachts hoorden we het gehuil wolven. Ik ben bij het optrekken 1 keer uitgegleden. José bleef met zijn hogere BMW K75 maar op zijn plaat gaan. Bij de dertiende keer ben ik gestopt met tellen. Deze tocht had ik nodig. Het is het meest bizarre dat ik in mijn leven heb gedaan. Zoals ik in Alaska ooit moest ontbolsteren, gold dat ook hier. Ik was tot aan Georgië nooit echt lekker in mijn ritme gekomen. Maakte me teveel zorgen om alles. Het gezeik op mijn site hielp me ook niet echt. Nu heb ik iets van whatever, kom er wel. Ik moest José tegenkomen, zoals hij mij moest tegenkomen. We waren de enige bikers op het continent, en behoorlijk lonely. José is een soort van brother in arms voor me geworden, een vriend voor het leven. Als ik down was, was hij up en andersom. Een prachtig staaltje van teamwork. Overigens zijn we de eerste bikers die ooit deze bergrug in de winter hebben bedwongen. Dat werd bij de grens bevestigd. Zelfs gestaalde Iraanse soldaten waren onder de indruk. En ik eigenlijk nog steeds.
Tjonge jonge, als ik dat nog allemaal even teruglees. Wat een wanhoop. Ik heb de school voor de jongens nog altijd kunnen betalen. Ik spreek ze weinig, dat ligt ook een beetje aan mij. Heb geen zin om die moeder aan de lijn te krijgen. Maar het gaat goed met ze. Da’s het belangrijkste. Op de terugweg van Teheran naar Tblissi had ik zeventien dollar op zak. Onderweg kreeg ik van mensen precies wat ik nodig had. Kortom, zit in de flow die ik nodig heb om in Japan te komen. Heb wel weer visumproblemen. Het enige dat ik goed heb voorbereid, het Russische visum, is niet meer geldig door labbekakkerigheid van de ambassade in NL. Moet weer een nieuw visum aanvragen, en daarvoor ook een nieuw Nederlands paspoort. Daar gaan weken overheen. Ben nu weer in Tblissi. Wellicht kom ik even terug naar Nederland. Mazzel.
Mooi filmpje Paul!RESPECT KEREL!
Waanzinnig is wat er in mij op komt. Respect Paul, dat heb je toch maar weer mooi klaar gespeeld onder bizarre omstandigheden. Fijn dat wij weer mogen genieten van jouw avontuur.