Meiden, ik heb ik een foto van mezelf geplaatst op FB, ofschoon ik toch niet echt van de selfies ben, alleen al het woord. De laatste dagen zijn er zo’n 
tweehonderd vriendschapsverzoeken binnengekomen, het applaus wordt luider en luider. Eén kanttekening – het zijn voornamelijk mannen, met baarden en buikjes. Met de foto – ik stoer in mijn T-shirtje beetje doen alsof ik het niet koud heb, intelligente bril op mijn hoofd en besneeuwde achtergrond – hoopte ik wat meer vrouwelijk schoon naar me toe te trekken. Is niet echt gelukt: meer mannelijke vriendschapsverzoeken. Ook FB is aan inflatie onderhevig, Rienck. Heb nagedacht over je één na laatste opmerking. Ik geef je gelijk. De zucht naar kwaliteit moet mijn niet aflatende drijfveer zijn. FB is mijn speelkwartier, dit hier en mijn boek het leslokaal. Ik wist van meet af aan dat deze reis anders zou gaan verlopen dan de vorige, het hoge happy go lucky-gehalte van boek één als contrast tegen de zoektocht die me nu te wachten staat. Ik zal het antwoord moeten vinden op de vraag waarom mijn leven in Bolivia zo hartverscheurend is mislukt, terwijl alle ingrediënten voor een gelukkig bestaan voor het oprapen lagen. Het zal een pijnlijk proces worden. Deze reis vormt het decor, Bolivia de invulling. Ik ben inmiddels volledig ingesneeuwd, een mooie metafoor. Ben aan het schrijven. Om er in te komen ben ik welhaast random begonnen in het circus in Italië. Ik vind het goed gaan. Vanmiddag stuur ik dit gedeelte op naar mijn uitgever om te kijken of de toon goed is – voel van wel. Dan gaan zoeken naar een passend begin. Heb daarvoor vier mogelijke scenario’s.
Mijn motor is volledig ingesneeuwd. Schrijven gaat als een tiet. Ben dus bezig met het circus en had een back up naar mijn uitgever gestuurd met het dringende verzoek nog niet te lezen. Toch gedaan. En hij was over deze versie al zeer te spreken. Paulus is jarenlang hoofdredacteur van Nijgh & Ditmar geweest en is dus niet de eerste de beste. Ik vlieg momenteel over de pagina’s. Het ziet er naar uit dat ik me ergens van hem bevrijd. Heb vandaag moeiteloos tegen dan 1000 woorden geschreven, waar ik waarschijnlijk niets meer aan verander. Zo gaaf.
Heel, heel, heel misschien kan ik morgen of overmorgen mee op zwijnenjacht in de bergen met een oud scherpschutter uit het leger. De man zit hier in het restaurant en is een beetje dronken. De aanwezigen hebben hem nu op het hart gedrukt dat ik echt heel graag mee wil. Morgen gaan we het zien. Weet nu al dat ik vannacht niet zal slapen. Als we dan toch in Servië zijn…
Ik weet niet of je van vinyl houdt Paulo, maar ik heb er behoorlijk wat stapels van. Keurig opgeslagen in een Billy, dat wel. Rijtjes funk, soul, house, hip hop, salsa, cumbia, mariachi en jawel, smeeige balkan. Veel Grieks ook. Gespeeld door gipsy’s die nog vuiger klinken dan een wolvenroedel.
Nu luister ik naar Kung Fu Man van Ultrafunk. Nogal beeldende muziek met veel vieze wah wah gitaar. Sluit je ogen en je ziet donkere straten vol fout gevaarlijk volk met iets teveel goud in het gebit. Zij spelen zoals jij schrijft. Je beleeft het mee.
En voor extra beleving ga ik je volgende stukjes maar lezen in het prettige gezelschap van Grieks vinyl. Heeft geen moer met kou en sneeuw te maken, maar een beetje vrolijke zon kan nooit geen kwaad om de kilte te verdrijven!
Saludos!