Waar te beginnen? Bij de gewoonlijk wat afwachtende Shuar-indianen? Bij mijn sponsor – ja Guzman ik heb een sponsor, wat ongelooflijk sjiek en professioneel – die me een geldbedrag heeft toegezegd waarvan ik twee tot drie maanden zorgeloos kan leven in Peru? Bij Maria Trinidad, voorheen vagelijk voorgesteld als Mary dan wel M., voor wie 
ik nog net niet op de knieën ben gegaan ongelogen? Bij de lijdende Guzzi, of wordt het wellicht tijd Tania, Tomás, Julián en Nantu voor te stellen? Worstel hier al een dag of wat mee met als resultaat dat het computerscherm leeg blijft. Maar vandaag pakken we de zaken anders aan. Ik ga zitten en zal optikken wat in me opkomt, oké? Eens kijken of we op deze manier de hersenen aan de kook kunnen krijgen. Als ik me niet vergis, meldde ik in mijn laatste berichtje dat ik was gestoken door een mug. Dat was op 6 december. Het insect heeft zijn onbezonnen actie betreurd. Ik heb me niet laten kennen en stortte me als een Engel der Wrake op haar – stekende muggen zijn van het vrouwelijk geslacht, hoe anders – fysieke aanwezigheid. Allereerst heb haar vleugeltjes verwijderd. De gedachte hierachter is dat een lopende mug minder kwaad kan dan een zoemende. Om haar loopritme te verstoren verwijderde ik pesterig één van de zes poten en was tevreden over het resultaat. Vervolgens concentreerde ik me met een chirurgische precisie op de boor, maar kon helaas niet voorkomen dat ik het hoofdje meetrok. Na deze onbedoelde, forse ingreep kwam ik tot bezinning en liet ik de gedecimeerde mug vrij. Ik riep haar na: ‘Ga heen en zondig niet meer.’ Ze zei dit te overwegen. Als ik me niet vergis ben ik in Mexico voor het laatst geplaagd door een mosquito. Meer dan een jaar geleden, vandaar dat die drilborende mug nogal indruk op me heeft gemaakt.
In Cartagena kocht ik een wegenkaart van Colombia, Venezuela en Equador. Een voordeel van een map is dat je kunt zien waar je uitspookt. Bovendien krijg je wat informatie over de staat van de wegen. Een dikke rode lijn op mijn map betekent in de regel dat de weg een voorname is en dat ik niet al te veel problemen hoef te verwachten. Zo niet in Equador. Na Baños was mijn volgende reisdoel Macas. Een ritje van een kleine tweehonderd kilometer over geasfalteerde wegen, tenminste als ik die mooie rode lijn op de kaart mocht geloven. Even voorbij Puyo begon het gelazer. De highway van Puyo naar Macas bestaat sinds de jaartelling hoofdzakelijk uit losse stenen op een harde wasbordachtige ondergrond, cruciale informatie die de kaart niet vermeldt. Ik heb de Guzzi in Alaska na het daverende Dalton Highway-succes op de knieën beloofd dat we ’t rustig aan zouden doen, een belofte die ik keer op keer heb geschonden. De Guzzi krijgt nu en dan zo ongelooflijk op haar lazer dat ’t me werkelijk verbaast dat ze d’r kont nog altijd niet tegen de krib heeft gegooid. Het venijn Guzman zit ’m niet in een vulkaanbeklimming, maar in de onvoorspelbaarheid van de infrastructuur. Ellendig ritje van Puyo naar Macas. Wasbordjes, stenen, kuilen, modder, hitte, jungle, vol bepakte motor, zweet, mosquito’s, vertwijfeling.
BEKENTENIS VAN EEN MAN IN DE WAR 4*
In Tulcan vond Maria Trinidad het nodig een waarzegster te consulteren. We hadden de nacht ervoor voor het eerst met elkaar geslapen en mijn meisje wilde weten wat ze verder nog van het leven kon verwachten. Ik stemde toe, al was ‘t om te zien hoe men hier in Zuid-Amerika in de sterren kijkt. Het orakel van Tulcan, een jonge, gedrongen vrouw 
met heldere ogen en zachte stem, vroeg vijf dollar voor het consult wat me aan de hoge kant leek, maar vooruit. Haar werktuig bestond uit drie sigaren die ze simultaan oprookte. Ze bespeelde de tuitknakken als een mondharmonica en prevelde zo nu en dan wat gebedjes. De tabaksmaak spuugde ze in een emmertje naast haar. In de asresten, zo vertelde ze, kon ze zien hoe de zaken ervoor stonden. Slecht in het geval van het huwelijkse leven van Maria Trinidad. Ze heeft zich negen jaar geleden in Quito als jonge, alleenstaande uit Colombia gevluchte vrouw gemanoeuvreerd in een huwelijk dat haar slechts twee jaar houvast bood. De resterende zeven heeft ze lijdzaam ondergaan. Don F. vindt het nodig om zo nu en dan flink op het lieve gezicht van Maria te timmeren, haar in het bijzijn van anderen voor hija de puta – in Latijns Amerika het zwaarste geschut om iemand tot op het bot te beledigen – uit te kafferen en de rest van de dag psychologisch te terroriseren. Uiteraard heeft hij andere vrouwen. Maria is zijn eigendom, zoals hij ook een hotel heeft en een bankstel. Maria heeft geen uitzonderlijk huwelijk; ze is slechts het voorbeeld van hoe het machismo hier in Latijns Amerika en vooral in Equador functioneert.
‘Alle liefde is uit dit huwelijk geperst’, wreef de paffende vrouw tot slot in.
Met mij was het orakel gauw klaar: positieve kerel met een open, nieuwsgierige blik, die niet bang voor veranderingen en de dag neemt zoals ze is. En zo is ’t Guzman. Niks meer aan veranderen, pues todo bien. De vijf dollar bleken twee voorspellingen waard: Ik zou een geldbedrag krijgen (en verdomd) en Maria en ik zouden voor lange tijd bij elkaar blijven. Maria Trinidad veerde bij dit laatste gelukzalig op, terwijl ik dieper in mijn stoel wegzakte en me bedacht dat de Guzzi en ik ons beter kunnen gaan bekwamen in sur place, als we daar al geen meester in zijn. Afijn, dit speelde zich drie weken geleden af en het heeft er alle schijn van dat ook de tweede voorspelling tot leven komt, al blijft de vraag wanneer.
Maria en ik komen slecht of liever gezegd totaal niet van elkaar los. Zij is mijn flaquita, ik haar flaquito. We hebben nu al vijf keer afscheid van elkaar genomen en het zal je niet verbazen Guzman dat het me elke keer zwaarder valt deze wonderlijke vrouw, want dat is ze, 
achter te laten. Momenteel bivakkeer ik in Macas, de hoofdstad van de provincie Morona Santiago niet al te ver van de Peruaanse grens. Drie dagen geleden beseften Maria en ik dat al onze jokers waren uitgespeeld en dat het beter was dat ik mijn weg zou vervolgen. Dit afscheid ging per telefoon – als we elkaar niet zien, bellen we twee keer per dag – en bleek een onvervalste Latijns Amerikaanse tranentrekker. ‘Vete mi flaquito. Ga maar’, snotterde mijn lief vanuit Quito. ‘Op je weg zul je genoeg vrouwen tegenkomen die een minder gecompliceerd leven hebben dan ik. Vete mi flaquito. Doe het voor mij.’ Maria Trinidad snikte een laatste adios en we hingen beiden verbijsterd over het definitieve afscheid op. De volgende ochtend had ze al weer een uitweg gevonden. Maria verjaart op dezelfde dag als El Flaco (Jezus) en bereikt bovendien Zijn leeftijd van 33. De komende kerst staat dus stijf van de symboliek en alleen de gedachte dat ik daar niet bij ben, maakt haar radeloos, en toegegeven mij ook. Ik zal dus gewoon in Quito met een nog te bedenken excuus aan de kerstafel aanschuiven als die verre (‘homo’) vriend en het zal me van Maria tegenvallen als ze geen stoel naast Don F. voor me reserveert.
In het begin dolden Maria en ik Don F. waar hij bij stond en de lamlul had niks in de gaten. De tijd van spielerei is voorbij. We beseffen dat het beter is de vijand recht in de ogen aan te kijken dan het hoofd beschaamd af te wenden. Face the enemey – geen speld tussen te krijgen.
Maria is voor de duvel niet bang. Voorbeeld: Drie jaar geleden liep ze in de vroege avond met Kare aan de hand van hotel Brusseles naar hotel Austria. Beide hotels zijn haar eigendom. Vlak bij Austria werd ze opgewacht door zes man met machetes. ‘Ik riep tegen mijn dochter “ren” en vocht voor wat ik waard was.’ Eén klap trof haar midden in het gezicht, verwoeste haar kaak en spleet haar gezicht open van oor tot mond. Een Cubaanse arts heeft haar vijf keer geopereerd en heeft de linkerkant van haar gezicht fraai hersteld. Wat me intrigeert aan deze vrouw is dat ze nog altijd en zonder vrees diezelfde weg aflegt, op hetzelfde tijdstip, in haar eentje. En niet vergeten dat een straat in het historische centrum van Quito ’s avonds als volgt oogt. Na de aanslag kocht ze de twee Clocks. ‘Dit overkomt me geen tweede keer’, was haar excuus.
Bueno parcero, als het mij al verbaast hoe het leven hier zich de laatste tijd ontvouwt dan kan ik me jouw verbijstering voorstellen. Maar ik zal het flauw van je vinden als je denkt dat ik problemen opzoek. Ik heb nog nooit een affaire met een getrouwde vrouw gehad omdat dat me zo dodelijk saai leek. En zie. Alles en iedereen overkomt me. Ik reis blanco, zonder enige informatie.
Koers op gevoel.
Quito trok als een magneet. Ik heb ’t in de regel niet zo op de hoofdsteden hier in Latijns Amerika. Ze zijn me te chaotisch, te onvoorspelbaar en probeer ze zoveel mogelijk met de Guzzi te mijden. Bueno, vervolgens koos ik voor het historische centrum van Quito. Vermoedde dat daar het toeristencircus zou afspelen. Meestal vind je dan zo onderdak. Ik heb godbetert 2,5 uur met een kokend hete motor door de nauwe en chaotische straatjes van Quito gemanoeuvreerd zonder ook maar een fucking hotel te vinden. In een aller, maar dan ook allerlaatste poging, ongelogen, doken de Guzzi en ik een zijstraat in en zagen een hotel met de naam Austria. Maria Trinidad opende de deur.
Zij: 32-jarige Colombiaanse woonachtig in Quito, getrouwd met een Ecuadoriaanse machista die dreigt haar om zeep te helpen als ze hem verlaat, moeder van een 6-jarige dochter, vastgeklonken aan haar statische leventje, maar met een juweel van een latina-hart.
Ik: 42-jarige Hollandse flierefluiter die op zijn hippiebrommer – momenteel zijn enige bezit – door Latijns Amerika hobbelt.
Vannacht bedacht ik me dat we het ideale paar vormen, ongelogen.
Over vulkanen gesproken, de Tungurahua nabij Baños, waar ik voor de vierde keer van Maria afscheid nam, bleek een aantrekkelijk puist Guzman. Een stoomketel van wederom behoorlijke proporties. Hij meet op de kop af 5016 meter. Ik kon tot eenzame hoogte komen, tot aan de refugio op zo’n 3800 meter. Maar had geen zin. Ik wilde 
de vulkaan zien en beklom de berg tegenover de Tungu. Ik schoot ik weet niet hoeveel fotootjes, maar vond die hier afgebeelde toch het mooist. Aardig dat rookpluimpje, cierto? Hier zie je de Tungu in in vol ornaat. Let even op de lavastroom rechts. Afgelopen zomer is de vulkaan uit elkaar geklapt. De vulkanen hier in Equador zijn net als ik vol levenslust met verschil dat ik geen kwaad in de zin heb en zij de boel met hun ademtocht behoorlijk op stelten zetten, al blijft de schade gelukkig beperkt. Bij de laatste uitbarsting van de Tungurahua in juli kwam naar verluid één persoon om het leven. Ik heb nog twee vulkanen op mijn lijstje staan: de Sangay (5230 meter) en de Chimborazo (6310 meter). Als ’t mogelijk is zal ik de Chimborazo, de hoogste vulkaan in Equador, met de Guzzi beklimmen. Ik kan je geen fraaie beelden garanderen Guzman. Vulkanen laten zich moeilijk fotograferen. Ze hebben meestentijds een door de wolken geformeerd toupetje op kun kop of zijn compleet in nevelen gehuld. Voor een goed beeld op de tuit (el cono) is de vroege ochtend aanbevelingswaardig, maar net als jij ben ik niet zo’n ochtendmens Guzman. Equador telt in totaal 32 jonge vulkanen, waarvan er velen actief zijn. Waarom die hoge concentratie in dit gedeelte van het Andes-gebergte is me een raadsel Guzman. Kan het zijn dat we ons hier op de helft van de wereld bevinden, iets met schurende aardkorsten, of is Equador de fontanel van de aarde? Ik zou zeggen leef je uit.
Ik ben exact op de helft van de wereld geweest, tenminste men zegt dat ik er ben geweest. Man wat een tegenvaller, wat een toeristische ranzigheid. Verwachte dat de 0-gradenlijn een magische plek was in een woestijnachtige omgeving. Had de kleine Canon bij me gestoken en de grote en de driepoot voor een memorabele plaat. Niet een kunnen vinden. 
Ach ja, je ziet een toren omringd door de windrichtingen en er loopt een met verf getekende lijn die mij moet doen geloven dat ik me precies op de helft bevind. En zo lusten we er nog wel eentje. Paar patatkranen, giftshop en de zoveelste toeristische valkuil is een feit. Als ik weer eens aan de Weteringschans ben, pak ik een kwast, kalk een zoveel gradenlijn, bordje met de tekst ‘Ik heb honger’ erbij en moet jij eens opletten.
Er zijn twee helften van de wereld op zo goed als dezelfde plek. De schatbewaarder van de officiële helft van de wereld zegt dat de schatbewaarder van de onofficiële helft van de wereld de kluit belazerd. Maar je raad ’t al, de schatbewaarder van de onofficiële helft van de wereld zegt dat de officiële schatbewaarder van de helft van de wereld de boel in de maling neemt. De officiële schatbewaarder van de helft van de wereld liet me zijn toren zien. ‘Deze toren is het bewijs dat ik de officiële schatbewaarder van de helft van de wereld ben.’ De schatbewaarder van de onofficiële helft van de wereld liet zich niet kisten en liet een foto (!) zien van zo’n gps-apparaat. Op de display las ik inderdaad een hoop nullen. Maar waar heeft u deze foto gemaakt, vroeg ik de schatbewaarder van de onofficiële helft van de wereld. ‘Nou hier op de officiële helft van de wereld.’ De verwarring was al met al best groot.
Tja, Yuko en Yoshi. Ik liep in Quito over straat het leven een beetje te overdenken toen ik mijn naam hoorde roepen. Ik heb Yoshi nog niet eerder ontmoet, maar ik herkende hem meteen. Hij riep ‘Hé Paul wat leuk je te zien.’ Ik op mijn beurt: ‘Jezus Yoshi wat doe jij hier?’ Je staat elkaar vervolgens van blijheid op de rug te timmeren terwijl je elkaar alleen van foto’s kent en van de verhalen van Yuko. Geweldig stel die twee. Als ik me niet vergis ploffen ze met die veel te zwaar beladen Honda scooter ergens in Peru. Ik kreeg trouwens nog een berichtje van Tal. Ze is thuis in Israël. Ze heeft ’t helemaal in haar eentje gerooid, van Mexico naar Argentinië met als startkapitaal vijf dollar. Sommige mensen zul je nooit van je leven vergeten.
De Guzzi heeft het zwaar gehad Guzman. Sombrero af dat ze het nog doet.
Het is de geringe grondspeling en de slechte voorvering die haar op beginnen te breken. Ik begin echt genoeg te krijgen van wasbordjes. Dan hebben we ’t met zijn tweeen toch wel zo slecht. Elk hobbeltje voelen we. Gas opbouwen heeft geen zin, dan stuiter je helemaal van de motor. Blok zelf loopt prachtig mooi rond, daar ligt ´t niet aan. Twee keer een lekke band gehad, binnen twee dagen. Uiteraard geen plakspullen bij. Dan ben je dus afhankelijk van anderen. Ze heeft zich overigesn op die fuckweg van Puyo naar Macas lelijk bezeerd. Doet dit kwaad?
Waarom planten insecten zich voort? Omdat ze net als ik zin hebben om te neuken, of is het instinct? Ik kan me nauwelijks voorstellen dat geleedpotigen ‘gevoel’ hebben dus dat kan ’t niet zijn. Het lijkt me aannemelijk dat ze het ‘doen’ omdat ze ervoor geschapen zijn, zoals een bout geen reden van bestaan heeft zonder moer. Ik zag zojuist een waterjuffer voorbij fladderen. Ze droeg een mannetje met zich mee dat zich aan haar lijf had vast gezogen. Waarschijnlijk hebben ze dit afgekeken van Maria en mij. Ach Maria. In Baños heeft ze toch wel zo’n indruk op me gemaakt dat ik me sindsdien definitief – althans voor ’t moment – aan haar heb vastgezogen. Wat een vrouw. Voorbeeld twee: Kleine Kare, Maria en ik hadden de tweede dag in Baños een moment voor ons drieën. Maria’s moeder, vader en neefje waren reeds vertrokken. In het bijzijn van Kleine Kare omhelsde ik Maria. Dat was niet zo verstandig. ‘Waarom omhels jij mijn moeder? Dat vindt mijn vader vast niet fijn. Ik denk dat ik ’t ga vertellen’, zei ze. Ze had haar handen parmantig in de zijde gestoken om aan te geven dat het menens was. Tja jongen, daar sta je dan als man van de wereld. Had op dat moment liever een hongerige grizzlybeer voor mijn neus gehad, of een tot tanden toe bewapende Farc-guerrillero. Ik vertelde de Kleine Kare dat het gebruikelijk is dat goede vrienden elkaar omhelzen. Ze was niet overtuigd. Kleine Kare en ik kunnen prima met elkaar opschieten zolang ik maar met mijn tengels van haar moeder afblijf. Mooi hoe die twee elkaar beschermen. Ik kocht vervolgens een doos met allemaal Barbiepopjes, we zijn niet voor niets in Equador, een van de meest corrupte landen ter wereld, en verdomd, Kleine Kare begon enigszins te smelten. Dat was hard nodig. Want stel je nou eens voor dat zo’n kleine, zonder dat ze enig kwaad in de zin heeft, loslippig wordt. De gevolgen zouden wer-ke-lijk niet te overzien zijn. Don F. weet namelijk niet beter dat ik ergens in Peru aan het rondploffen ben. Afijn, we dronken een kopje koffie in een etablissement toen de telefoon ging: Don F. Hij had die dag al zo’n keer of twintig gebeld. Vervolgens deed Maria iets dat me volkomen verraste: ze gaf de telefoon door aan Kleine Kare. En ja hoor, Don F. vroeg aan de kleine met wie Maria nog meer aan tafel zat. ‘Nou gewoon met mij, hoezo?’
Ik heb in Quito een hoer ontmoet die zeven maanden zwanger was. 
Ze had zo’n twintig klanten per dag. Ze is een lief meisje om te zien, maar geboren en opgegroeid aan de verkeerde kant van de helft van de wereld. De hotels in het oude stadscentrum van Quito worden hoofdzakelijk gebruikt voor ‘momenten’, vandaar dat ik aanvankelijk geen onderkomen kon vinden. In één hotel heb ik de camera-apparatuur mee naar binnen gesmokkeld en met gevaar voor lijf en welzijn de volgende bewegende beelden geschoten.
Zag je die ouwe aan het begin en het einde Guzman? Zag je hoe hij even moeite had met zijn pas? Grappig nietwaar? Moest zelf ook even grinniken. Ter informatie: hij klom zojuist van dat meisje dat zeven maanden zwanger is. Soms begrijp ik helemaal niets van de wereld, van mensen.
Ik begin langzaam aan Equador te wennen. Voelde me aanvankelijk totaal verloren in Quito. Je begrijpt dat Maria daar verandering in bracht. Zij en niemand anders is de reden dat ik ’t toch een behoorlijk tijd heb uitgehouden in de hoofdstad, na La Paz de hoogst gelegen ter wereld (2800 meter, La Paz 3800). De Quiteños zijn zo stug als een door matige bedrijfsresultaten geplaagde Nederlandse aardappelboer. Maar verlaat je het Andes-gebergte en daal je af naar de Amazonas dan beginnen de mensen weer vriendelijk naar je te zwaaien. Fascinerend toch hoe het klimaat het karakter van de mens bepaalt. Zon = leven op straat = gastvrijheid. Tenminste, zo ervaar ik dat al een tijdje.
De Guzzi en ik worstelden nog altijd met het traject Puyo-Macas. Ik zag dat de zon nog maar net boven het woud uitstak. 
De hoogste tijd om onderdak te zoeken. Tent was geen optie, vanwege de slangen. In dit gedeelte van Equador worden anaconda’s gesignaleerd. Dat is voldoende informatie. Ik stopte bij een restaurantje en vroeg aan een manspersoon, gestoken in een geel oliepak, om een slaapplaats. ‘Natuurlijk brother. Boven hebben we nog een kamer vrij.’ ‘Quanto vale’, vroeg ik. ‘Je bent een reiziger en reizigers betalen niets.’ En zo mogen we het horen. De man in het oliepak, bleek een Shuar-indegina. Zo’n tachtigduizend Shuar leven in Equador. Ze hebben zich geconcentreerd in de staten Pastaza en Morona-Santiago. Een groot deel leeft autonoom in de la selva, het oerwoud. Edison kon wel een verzetje gebruiken, zo bleek. Om de tijd te doden zetten we ’t op een drinken. Na acht halve liters Pilsenerbier zochten we onze slaapplekken op. De volgende dag namen we al weer afscheid. Net voordat ik mijn been over het zadel zwaaide, kreeg ik een opmerkelijk verzoek. Ricardo, een oom van Edison, vroeg me of ik een naam wist voor zijn pasgeboren dochter. Dat zit zo. Bij de Shuar is het traditie dat een kind zijn naam krijgt na de geboorte. De ouders wachten op de naam die kan komen in een droom of fysiek van ver. In dit geval was ik dus de naamgever. Ik dacht aan Marije, maar de j spreek je in het Spaans uit als een harde g en Marige klinkt niet. Stelde Daniëlle voor en zag geen reactie (Daniëla is een veel voorkomende naam). Ik had nog één ijzer in het vuur en Ricardo veerde op. Ik vertrok met de wetenschap dat aan de weg van Puyo naar Macas bij kilometerpaal 65 een Shuar woont die Ilana Chiriapa heet.
*Na Bekentenis van een verwarde man 3a, kwam dus Bekentenis 3b en Bekentenis 3c, maar besloot die verhaaltjes niet op mijn site te zetten.
PS: Nee Fred, ik had slechts dit uitzicht.
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
Bedankt weer, Paul.
Mooie verhalen. Helemaal zonder rookgenot of koning alcohol opgeschreven ? Knap hoor !
Fred
Blij!
Ik ook!
Dag Paul,
ik weet niet of er veel Belgen tussen je bewonderaars zitten, maar hier zit er in elk geval een. Groeten en een behouden voortzetting van je pad.
En zo vlak voor de kerst, zo lees ik in een mailtje van mijn zus, kwam de Belastingman toch nog even langs: betalen. Verwarrend allemaal.
he paul
Bedankt voor jouw verhalen,
Maar wanneer maak jij de overstek naar Peru?
Hallo Paul,
Mijn nieuwsgierigheid is weer voldaan met jouw prachtige verhalen en foto’s. Nu de waarheid een beetje aan het licht komt over jouw muze begrijp ik de aantrekkingskracht. ga er voor zou ik zeggen ook al is het “against all odds”. Trouwens die guzzi daar moet een museumstuk van gemaakt worden bij terugkomst, en met een hele rijke historie. Groet,
Eddy
Hoi Pablo,
Eindelijk weer bericht van je, wat een verhaal man.heerlijk om weer te lezen.kijk wel uit met de guzzi als je die vulkaan gaat beklimmen, ze heeft wel eerst wat onderhoud nodig gezien de vorige filmpjes en de staat van de wegen.
Ga zondag naar Daan even wat spullen ruimen, moet er nog iets jou kant op?
ps
Ilana is vast trots op je.
Groet Harry
Doen die filmpjes ´t eigenlijk wel?
Leuke film! Echt te geke dat je zo n gave reis maakt. Ik ben jaloers! Ga nou weer aan het bier bij Luc. Ik heb ondertussen een Nieuw regenpak hoor, dus geef die regenjas maar aan je nieuwe vriendin!!
Groetjes van je Maastrichtse relatie, Toine
Wat betreft de opmerking van Eddie Soffers; gaarne wil ik er iets aan toe voegen. Indien u nu eens, mocht de tijd er rijp voor zijn, uw Guzzi zou willen veilen of verkopen, dan zou ik zeker interesse hebben. Maar, nu komt mijn volgende idee: Het zou zeker tot de mogelijkheden behoren om de Guzzi per onderdeel te verkopen… Zoals bijvoorbeeld een achterspatbord voor +- 45 euro. Of een koplamp, gesigneerd, voor 165,- euro. Om maar iets te noemen. Iedere bezitter die dat bedrag ervoor zou betalen, zal zijn/haar kleinood zeker poetsen en koesteren, en een ieder zou er zijn/ haar verhaal aan toe kunnen voegen. Tevens zou iedereen op de hoogte komen van de verschillende onderdelen, waaruit een motorfiets bestaat. Dus een zekere educatieve functie, waarvoor ook subsidie te krijgen zou zijn, lijkt mij tot de mogelijkheden te behoren.
Met vriendelijke groet, Johan Bodegraven
Zoals jullie misschien gezien hebben heb ik de optie om Paul te supporten toegevoegd onder de kaartjes. Dat kan op drie manieren. Gewoon door geld te storten op zijn bankrekening, door geld over te maken via Paypal of door op de banner van Contender Sailcloth te klikken, een zeil te kopen voor je zeilboot en door te geven dat je ze hebt gevonden via deze site. Wellicht geven ze paul dan nog meer geld. Maar als je geen zeil nodig hebt maak je het geld wat je bespaart gewoon over via de andere opties.
Paulus, ben trots op je. Ga zo door en doe ze de groeten van me
Staat wel hebberig zo’n paypal-wiebertje? En ook nog eens onbeschaamd zijn rekeningnummer wereldkundig gemaakt, het gaat goed met onze man. Trouwens aardig ritje voor de boeg. Ga dus weer terug naar Quito en heb gekozen voor de ‘weg’ Macas-Rio Bamba. Gaat dwars door het natuurpark Sangay. 120 km alleen maar rotsen en flinke hellingspercentage. Er wonen geen mensen, wel puma’s en jaguars. Vermoed dat het een waanzinnige tocht wordt. Bus doet er zo’n acht uur over. Onverstandige weg zo al met al, maar heb er zo’n zin. Zal cameraatje mee laten draaien. Maandag vertrekken. Hoop dat ik donderdag weer in Quito ben. Heb een date met mijn meisje. En Johan, ik moet erg om je grinniken. Maar het lijkt me nogal oneerbiedig om mijn meisje zo te strippen. Al geef je me 30.000 euro, de Guzzi blijft bij mij, voor altijd en eeuwig. En ze leefden nog lang en gelukkig. Stel dat de Guzzi voor een dag een echte vrouw zou mogen zijn. Hoe zou ze dan ogen? Ben ik zo benieuwd naar. Je begrijpt, zit even zonder tekst. En hoe zit het met Nantu, daarover meer. Mazzel,
Paul
Dank heer PVM dit is weer van hoge klasse. Nu er de mogelijkheid is tot het doneren van een financiele bijdrage heb ik toch wel 1 vraag. Dit is een NL rekening, ik las weer iets over de belasting man, hoe weet ik dat mijn bijdrage (die overigens verdient is zonder ook maar 1 cent belasting in NL erover betaald te hebben) niet direct in de staatskas verdwijnt?
Dat schiet het doel namelijk faliekant voorbij!
Mooi leven man! tis me nieuwe stopzinnetje, en hij past jouw goed, mooi leven.
Prachtige verhalen, vind het soms wat verwarrend met al die namen en die spaanse termen er door heen maar echt gaaf, je foto´s zijn ook erg mooi! Je zou er een paar op wallpaper formaat moeten zetten zodat ik een mooie achtergrond heb!
de groeten!
xxxxxxxx
tim
Als het om centen gaat, is mnr PVH er als de kippen bij, weken hoor/lees/zie je niks van hem en 1 vraag over een mogelijke donatie en binnen 3kwart seconde een privemail, bravo.
Nou ik heb een donatie gedaan hoor jongen, nou niet meteen aan drank, sigaretten en vrouwen uitgeven he…..dat doen wij wel (nou liever sigaren eigenlijk).
Kun je ons wel een indicatie geven wat we bijvoorbeeld ‘kopen’ voor X euro. Want ja jongen je hebt nu wel je ziel verkocht aan ons, willen we graag weten hoe je dat besteed!
Paul, als alles goed is gegaan zal het geld deze week op je rekening staan! Ik heb nog een z.s.m. een post-adres nodig van waar je de komende dagen zult verblijven! Succes en fijne kerst gewenst!
Aksel
Zondagmiddag 1300 uur. Terwijl heel Nederland zich op de kerstmarkten vermaakt, sta ik op de Weteringschans en overzie samen met Daan de puinhopen die haar broer heeft achtergelaten. Als de hospita de deur open heeft gezwaaid lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Een grammafoonplaatspeler met Seventeen Seconds van The Cure staat midden in de kamer, een vuile onderbroek ergens in de hoek. Alsof van Hooff zo is weggelopen, maar ook zo weer binnen kan stappen. Ik zat in de 1e lichting, een zekere Harry zou om 1500 uur komen voor de volgende lading. Verder geen vrienden te zien. Vervolgens de auto volgestooid met spullen die je zeker bewaard als je 1 a 2 jaar op reis gaat: 2 versleten motorbanden, een jerrycan met benzine, half leeg, 4 Dirk van de Broek zakken (van die grote rode) vol met Videobanden (KRO materiaal), een motorpak waar ‘het weer’ in zit etc. In het souterrain nog een vochtig hok vol troep. Daan kijkt steeds minder vrolijk. Halverwege de trap dondert een bodem uit een doos; gelukkig zijn het Kuifjes met een harde kaft wat de schade nog enigszins beperkt houdt.
In de Zilk wordt de lading met weinig instemming ontvangen. De grijzende heer des huizes spreekt er nog net geen schande van maar zijn gezicht spreekt boekdelen. Ik probeer nog leuk te zijn door op te merken dat ie zich deze winter niet hoeft te vervelen met al die videobanden maar 75 of niet, hij kijkt ook alleen nog maar digitaal….
Achteraf bezien had ik het misschien niet moeten doen. Het hele beeld van die stoere man op zijn Guzzi is aan diggelen als een stapel lp’s met o.a. Alexander O’Neal of Irene Cara door mijn handen gaat. Of een doos waar een stropdas en herensokken uitsteken….
Leuk stukje Brun over de achterzijde van de spiegel…..maar,..wisten we dit niet al de hele tijd? En voelen we om die redenen ook niet de melancholische warme en ontwapenende triestigheid opkomen indien de held wederom door het lot getart wordt? Hoe stoer kun je zijn als je foute platen luistert, een stropdas bezit, niet voor jezelf zorgt en de Meisjes het werk laat doen dat direct het rollenspel cachet geeft. Een ding is zeker, het werkt!
Het ontluisterende beeld dat wordt geschetst van “de held” , getuigt van de schijnwereld waarin de volwassenen leven. Al die mensen met hun eiland- relatie, waaronder ikzelf, poetsen hun angstige eenzaamheid weg met de valse zekerheid van vast gezelschap en repeterende rituelen. Het absolute en totale gebrek aan continuiteit, aan oprechte verbondenheid met iets of iemand, wordt op ontluisterende wijze duidelijk als we over onszelf nadenken. En elke held is een antiheld, die moedig altijd en overal die verbinding tot stand tracht te brengen om althans tijdelijk te ontsnappen aan de inkzwarte duisternis waarin wij ronddolen, op zoek naar houvast om niet weg te glijden in een onzichtbare, onaangekondigde ravijn.
En dan nu een kopje koffie.
Ha Paul,
Ik had al een tijdje niet meer gelezen, dus had ik e.e.a. in te halen. Het stuk over het beklimmen van de vulkaan vond ik prachtig. Ik weet een beetje hoe het voelt, want in Peru ben ik ook om ruim 4000 meter hoogte geweest. Gebrek aan zuurstof en er waren er zelfs met hoogteziekte bij. Sterkte voor de rest van de rit en natuurlijk vooral: veel plezier.
Paul Smith herensokken, Eur 50 per paar;-). Ik had een prettig weerzien met mijn backpack. Ik denk dat ik haar 10 jaar heb moeten missen. Ik vond haar terug in de kelder.
Kus van je zus.
Daan, misschien hadden we beter de hele inboedel op marktplaats kunnen zetten. had je vader meer ruimte gehad en Paulo
een lekkere kerst.
maar nu te laat paul, het staat nu netjes boven bij je pa in de Zilk.
groet Har
…whouwh….wat lief, weet niet wat ik moet zeggen. X
Harry, Marktplaats?????
Ik weet niet wat jij door je handen hebt laten gaan, maar ik was doorgereden naar de belt…………….
Toch leuk die “tenenkaas, knoflook in de schil en ik heb mijn backpack terug” verhalen van de verhuizers.
ZO kennen we Paul ook nog. Is dat de reden dat je niet meer terug wil Paul?
Trouwens opvallend hoeveel mensen die hier reageren moeite hebben met hun eigen leven. Jammer, ik zou dan toch een keer goed bij mezelf te rade gaan.
Paul, je foto’s worden wel steeds minder in verhouding met het begin.
groetjes Jan
Hoi Paul, lang niks van me laten horen maar ik heb het wel zo’n beetje gevolgd hoor. ik vind de filmpjes geweldig en de plaatjes fantastisch. hier in Noordwijk alles goed.ik wens je hele goede kerstdagen toe en een te gek 2007.
groetejes Jannet uit Noordwijk.
Zo meiden, lekker aan de klets? Hm, dacht toch dat ik alles netjes had achtergelaten. Stropdas heb ik ooit samen met Wout Meppeling gekocht (is fotograaf). Hadden we nodig voor een reportage. Die vuile onderbroek was ik inderdaad vergeten. Mijn Dainese Titanium race-pak a 2000 euro in de schimmel? En hoe zit het met mijn 200 euro Paul Smith-bloesjes, negen stuks En mijn boots? En mijn Kuifjes? En mijn Guus van den Akker design-meubeltjes? En… Ik had me toch een spullen meiden, niet te geloven. Heb ik slecht afstand van kunnen doen. Rit naar Riobamba was er een uit ‘t boekje. Volcano Vibes was sight seeing vergeleken bij de hel van het Westen. Guzzi heeft aardig geleden ik ook. Had drie filmpjes gemaakt en een berg foto’s geschoten maar zie dat er niet meer zo’n behoefte aan is. Helaas Pindakaas. O ja Brun, evengoed bedankt. Jij ook Har.:-)
Fotoos? Maar wat graag Paul, daar doe je ons een enorm plezier mee. Niet dat ze meer zeggen dan duizend woorden, maar, wie schrijft er nog duizend woorden?
Gelukkige dagen gewenst, sincerely, ik.
als je doelt op mijn reactie? Ik bedoel met minder, de kwantiteit. Of is dit weer een opmerking dat we je weer meer de hemel in moeten prijzen?
Wacht maar tot je Fitzgeraldo II te zien krijgt. Ik bedoel The Movie.
Meer dan eens dekken de commentaren de lading van deze site niet meer helemaal. Evengoed toch leuk om te lezen, al snap ik het af en toe niet helemaal. Ik snap wel dat je blijkbaar niet op kunt ruimen. Arme Maria strakjes…
By the way, krijg je nou ook een kerstpakket toegestuurd? Of alleen maar schone onderbroeken?
Als ik je niet meer lees(!)en als je er al iets aan doet, dan nog fijne dagen. Iedereen trouwens!!!!!!
Kerstpakket zei je Sjaak. Heb geen eens geld op mijn rekening staan, ongelogen. Ga maar eens op de zak van Maria teren, en zei op de mijne. Vrijdag is de Grote Dag. Gaan we elkaar weer zien na drie weken niks. Het leven is wel leuk, ook al heb ik geen nagel om aan mijn kont te krabben. Stijlvol ten onder, altijd al een grote wens van me geweest. Vreet ze, jullie.
#$^!~#$^niks meer op je rekening staan? Ik heb van de week nog wat overgemaakt!!!! Is dat er nu al doorheen? What next, een gold card op naam van PVH opsturen ofzo?????Sjeezus man, dacht dat het leven daar zo veel goeiekoper was!