Zo, afscheid genomen van iemand die een decennium lang een behoorlijke stempel heeft gedrukt op guzzigalore. Veel dank, Roy.
God speed. Het heeft namelijk echt geen enkele zin om mij pedanterig continu aan dingen te herinneren die ik allang weet. Dan ontgaat mij de lust om hier ook maar een natte scheet te laten. Als het nou nog grappig was, maar nee, niets, vervelend gewoon. Ga ergens anders zieken. Of ga zelf reizen. Heb je vragen over mijn beweegreden in welke zin dan ook, stel ze, en ik geef antwoord. Vraag dóór en je krijgt een beter antwoord. Een spiegel houd ik me elke dag voor, en toegegeven soms zie ik pure wanhoop.
Nadat ik mijn eerste reis in Ushuaia afrondde, wist ik al dat ik door zou gaan, kinderen of niet. Ze zouden me een tijdje kwijt zijn, maar daarna ook héél lang niet. Of dat opvoedkundig verantwoord is, daar kan ik mijn twijfels bij hebben. Maar het is zoals het is. Die reis die ik me voorhield was deze, of beter gezegd, andersom, van Tokio naar Amsterdam. Uiteraard zou ik niet in de winter gaan reizen. Want kou is kut. Waarom ik dat nu dan wel doe, is simpel: een half jaar wachten op beter weer vond ik zinloos. Ik rijd sinds mijn achttiende motor, weer of geen weer. Heb namelijk geen autorijbewijs. Ik weet dat ik behoorlijk af kan zien, dus ja, let’s go for it. Go with the flow. Het aanvankelijke plan was om de laars helemaal uit te rijden, en dan de oversteek te maken naar Griekenland. Maar: ik voelde me niet goed in Italië. Ik irriteerde me mateloos aan het respectloze verkeer dat me vogelvrij had verklaard, zo leek. Dan maak je een keuze, wegwezen hier. Reis op instinct. En dan kom je in/op de Balkan terecht, via Kosovo alsnog naar Griekenland. Ik miste letterlijk een afslag en kwam bij Murat terecht. Eindelijk begon de reis zich te ontwikkelen, zoals tijdens de vorige. Puur meegaan met de omstandigheden. Mooie mensen ontmoeten, goed in je vel zitten. Vervolgens kwam er een Siberische storm over me heen en zat ik twee weken opgesloten in mijn kamertje van 2 bij 1,5 meter. Nee, dat was ‘m niet.
In Turkije zou alles beter worden, vooral het weer. En dan gaat er out of the blue ineens veel mis, met als aanleiding een bankpas die veel doet, behalve cashgeld uitkeren. In Sofia kwam ik redelijk laat aan, na een paar mooie rijdagen in Servië. 
Elf banken geprobeerd, maar geen cash. Benzine tanken met de pas ging dan weer wel. Toen maakte ik de beslissing om een 1 keer door te rijden naar de grens van Turkije. Nacht doorhalen, maar dat kan ik. Achter vrachtwagens hangen en als het te koud wordt, even bijtanken. Kwam om zeven uur ’s ochtends triomfantelijk en dolgelukkig aan bij de grens. Daar had ik een visum nodig. Dat wist ik. Die kost 25 euro, wist ik ook. Volgens die blaaskaak van een Erdogan is Turkije een hypermodern land, dus betalen met mijn pas leek me niet meer dan logisch. Nee, men wilde cash. Er waren twee banken en allebei keerde ze geen geld uit. Daar sta je dan, toch wel een beetje verkleumd te zijn. Ik vermoed dat in elk ander land waar ik doorheen ben gereisd naar een oplossing zou worden gezocht. Die was simpel, loop effe met me mee naar dat restaurant een kilometer verderop, leg de situatie uit en laat me 25 euro pinnen. Op eigen houtje lukte me dat niet. Dan kan het zomaar gebeuren dat je na een ijskoude nachtrit nog eens vijftien uur in de sneeuw staat te blauwbekken. Ik heb gezien dat migratie straathonden beter behandelde. En continu tegen me snauwen. En uiteindelijk ook tegen elkaar, omdat ze zich feitelijk geen raad met de situatie wisten. Kortom, begon me zorgen te maken. Ik begreep er echt helemaal niets van. Wat ik wel begreep was dat mijn lichaam er niet zoveel zin meer in had. Dan ga je gewoon aftellen. Uiteindelijk kon ik nachts om tien uur door. Motor liep kut, twee benen aan de grond door de sneeuw, God weet waar naar toe. Was erg rustig, dat dan weer wel. En toen 
kwam er ineens een bestelbusje naast me rijden, met een vriendelijk glimlachend hoofd achter het stuur. Een engel! Man wenkte me, en voor ik het wist ik hing ik uitgeteld in de veiligheidsriemen en de Guzzi lag voor pampus achterin. Ik vroeg George, zo heet de vriendelijke Georgiër, of hij me naar Istanbul wilde brengen. Ik viel in slaap en werd 100 km voorbij de stad wakker. En toen had ik iets van: doorgaan. Dit gaat niet meer goed komen tussen Turkije en mij. Puur op gevoel de beslissing genomen om een van de meest interessante landen op dit moment over te slaan. En nu ben ik in Tblisi en loop tien dagen voor op schema. Had volgens de eerste planning gecalculeerd dat ik na drie maanden hier zou zijn. Beetje gek, allemaal. Ben de eerste die dat toegeeft.
Maar goed, begin die kou toch wel een beetje zat te worden. Had me voorbereid op de kou in Rusland. Maar niet op dag 1 al, toen ik bij Pieter Evers in België vertrok en vervolgens door regenrecords en kouderecords reed. Ik probeer nu zo laag mogelijk Mongolië te bereiken, via Kazachstan, Oezbekistan, Kirchistan en weer een stukje Kazachstan. Of ik het een beetje naar mijn zin heb? Soms. Al is deze reis met geen 
mogelijkheid te vergelijken met de vorige. Ben iets te veel Latino geworden, of gewoon een verwend ventje. Kom niet echt veel mensen tegen tijdens kleine ontmoetingen, waar tijdens ik zo briljant ben. Geinen, dollen, lachen. Behalve mezelf als ik weer eens in de spiegel kijk en er weer een paar rimpeltjes bij zie. Doorrijden, tuurlijk. Want alles wordt beter, altijd. Slecht kan niet zonder goed bestaan en andersom. Aan mij de taak om te blijven zoeken naar die flow, naar mezelf, naar die glimlach. Zorgen om mijn boek en het gebrek aan contacten/materiaal maak ik me niet. Want alles is een verhaal. Ook dit.
Rienck, mocht je nog in de buurt zijn. Antwoord op de George vraag. Heb er zelf natuurlijk ook over nagedacht om mee te gaan, lachen. Maar hij ging al na twee dagen weer terug. Was nog altijd uitgeteld. En nu heb ik iets van, niet terug in de reis gaan. Ik wil vooruit.
Jammer dat je Roy hebt uitgezwaaid, vond hem altijd wel kritisch maar moest er ook wel om lachen, jij ook btw, vind je reactie naar hem onterecht,
Wat hij wel bereikt heeft is dat er nu eindelijk een verhaal staat op galore, en hier wat meer begrip op levert.
FB is soms handig maar blijft uiteindelijk ruk.
save travel maatje
Ik ga lekker save travelen, maatje.
Goedemiddag Paul,
Aan de foto van de Guzzi te zien dacht ik even dat hij/zij het loodje had gelegd maar bij verder lezen bleek dat gelukkig niet het geval. Geniet weer van jouw verhalen ook al mis is nog wat romantische escapades. Bedankt ook voor het mooie boek. Met veel plezier lezen. Het is nog ver naar Tokio. Het vuurwerk komt vanzelf wanneer het lekker warm gaat worden in het werelddeel waar je bent of naar toegaat. Ik zou zeggen: door bikkelen, als iemand het kan ben jij het. Mvg Eddy
Dank je wel, Eddy. Die romantische escapades mis ik ook, vermoed dat ik daarvoor terug moet naar Latijns-Amerika. Hier andere flow. Maar Guus heeft aandacht nodig. Rechter cilinder komt niet goed op gang.
Mooi verhaal Paul, blijf daar mee doorgaan! Ben het met Har eens, Roy houdt Guzzigalore al jaren levendig, zegt waar het op staat en dan in het extreme en dat triggert jou wel, en tapt Rienck niet uit datzelfde vaatje maar dan erger? Zorg dat je reis geen overleven wordt en dat het leuk blijft om te doen, je doet het tenslotte voor jezelf!
Ik vind Rienck erg goed schrijven en is erg lollig. En als je aan mijn kinderen komt, dan ben je niet meer welkom. Te makkelijk scoren, dingen die ik allang weet, en zoals jij weet enorm mee worstel. Dan hoef ik dat niet nog eens van een pedant kutje te horen. Het triggert mij niet, want ik deed niets aan mijn site, behalve dat ik me groen en geel zat te ergeren. Ik moet hier de verhalen leveren. Ik ben Almachtig. 🙂
De Almachtige is toch al een behoorlijke tijd Onmachtig……
Gaat het wel goed Paul, met je?. Hoop het van harte..
Dag Jan, ik geloof dat jij vaker op mijn site kijkt dan ik zelf. Dat zal ik dan maar eens veranderen.
Zonder (surf)Roy wordt het hier wel saai. Moest altijd wel lachen om zijn spitsvondigheid. En hij hield je site levendig op de momenten dat jij er niet was. Zonde hoor.
Dan is het mijn taak om niet meer zo lang afwezig te zijn, Brun.
Ik denk dat er een scheidslijn zit tussen scherp houden en plain afpissen. Geef je Groot gelijk Paul. Los van het feit dat de heer surfroy best vermakelijk was, moet het wel duidelijk zijn waar de grens ligt tussen vermaak en makkelijk scoren door de hoofdpersoon te kwetsen. Dingen Komen en Gaan, op naar een nieuw hoofdstuk voor guzzigalore !
Mijn adem stokte bij het lezen van vooral de laatste reacties van de heer SurfRoy… Paul, chapeau. Ga door met waar je aan begonnen bent..
Bij mij ook Jan, vindt dat Paulusch in deze een goed besluit heeft genomen…
Ja zo zie je maar, zelfs Roy kan te ver gaan…..
De laatste comments van hem begonnen wel erg uhm….persoonlijk te worden. Wellicht is het uit pure wanhoop vanwege lange afwezigheid van Paul, maar toch.
Ieder zijn keuzes en enig respect (en geduld!) voor de stuurman dezes vehikel is zeker op zijn plaats.
Paul sla Mongolië niet over, geweldig land. Als daar geen romance voor je te vinden is….
Heel vroeger toen mijn broer en ik op onze knieën voor de wereldkaart zaten, besloten we om naar Ulaan Bator te gaan, alleen al vanwege de naam. Deze hele reis is om Rusland en vooral Mongolië te ontdekken. Dat is de graal. De rest de weg er naar toe, die loodzwaar is. Wil Mongolië wel doen als het een beetje weer is. En dan op zoek naar de where abouts van Djengiz Khan, zijn graf is nooit gevonden. Op mijn maniertje dan. Mooie zoektocht van gaan maken. En als het niet met de Guzzi kan, dan te paard, of weet ik wat. Zoals ik met Che heb gedaan. Dus maak je vooral geen zorgen.
Paul, was onlangs in Horst werken, schijnt dat aan de overkant deze man woont, Prins van Mongolie.. zie, Prins Mongolie Horst. Dacht dat je dit wel interessant zou vinden.
Onze nieuwsgierigheid was meteen geprikkeld door het boek De laatste Khan. Er lopen op deze planeet weliswaar honderden miljoenen mensen rond met Khan-bloed. Djenghis zou met meer dan duizend vrouwen ‘gelegen’ hebben, met als gevolg dat vandaag zowat acht procent van de Aziaten een bloedlijn heeft die tot de Opperste Leider teruggaat. Maar onder hen is er maar ééntje die beweert dat hij de laatste prins van de Khans is, en dan nog een Nederlander. Dschero Khan, vroeger Gerard Karel Meijer, nog vroeger Si Fu-tze, wordt naar eigen zeggen door heel Mongolië erkend als de Khan. Wij komen op het internet anders vooral spot en ongeloof tegen.
Maar de Boekenbeurs en De laatste show zouden zo’n man toch niet uitnodigen als hij louter een charlatan was? Wij dus toch dat boek beginnen te lezen. Met stijgende verbazing. Als maar een tiende waar is van het levensverhaal van deze Mongool, dan zou het nog niet te geloven zijn. Als vierjarige met een monnik te voet door heel China gevlucht voor de communisten richting Nederlands-Indië, als een ware nazaat van zijn woeste voorvader gevochten in negen oorlogen, vele honderden tegenstanders bruut vermoord, zoals Djenghis meer dan duizend vrouwen bezeten, en uiteindelijk het licht gezien, waardoor hij behalve wereldberoemd martial arts-expert ook een wijze sjamaan werd, die het kan laten regenen in de woestijn. Onwaarschijnlijk? De man goochelt met foto’s, oorkondes, zegels en medailles die zijn avonturen bewijzen.
Helaas: overdaad schaadt. Een of twee straffe verhalen zijn kleurrijk, het dik aangezette levensverhaal van Dschero Khan leidt al snel tot indigestie en totaal ongeloof. Is deze bloeddorstige man van al dat vechten volslagen kierewiet geworden? Of is hij een bedrieger en mythomaan? Gelukkig neemt haast niemand hem serieus. Het is met onzin zoals met zout: een beetje maakt het gerecht lekkerder, maar overdrijf en het is niet meer te vreten.
Enkele hoogtepunten. Als kind, samen met een monnik – nee, niet Obi-Wan Kenobi – op de vlucht voor de communisten die zijn hele familie vermoordden, aten ze in de ijskoude Gobiwoestijn mensenvlees om in leven te blijven. Op zijn veertiende doodde Dschero Khan zijn eerste mens: hij rukte een Japanse kampbewaker, die homoseksuele avances maakte, het samoeraizwaard uit de handen en onthoofdde hem. In een boeddhistisch klooster overleefde hij malaria, ringworm en de muizenpest, waarvan hij genas door het drinken van een halve liter petroleum. Tijdens de opstand van de Indonesiërs tegen de Nederlanders, in 1945, beëindigde hij op zijn eentje een slachtpartij onder vrouwen en baby’s. ‘Ik pakte mijn klewang en begon op de rebellen in te hakken. Op het einde lagen er 65 lijken. De rest is ervandoor gegaan.’ Doden werd Dschero’s lust en leven, dat gaat zo als dat in je bloed zit. Hij collectioneerde medailles in Indonesië, Korea, Vietnam (als ‘tunnelrat’ en messenkiller bij de Groene Baretten) en Irak, en diende als huurling in Congo, Libanon, Panama.
Tussendoor specialiseerde ‘Jerommeke’ – er is enige gelijkenis – zich in taekwondo en kickboksen. In Taiwan geldt hij naar eigen zeggen als ‘de grootste vechtkunstenaar van de twintigste eeuw’. De totale body count van Dschero’s exploten loopt in de vele honderden. Zijn hele verhaal is gelardeerd met terloopse uitspraken als ‘toen overvielen vier mannen me in mijn hotel. Ik wierp hen door het raam naar beneden.’
Dat Dschero een internationaal gelauwerd vechtsporter is, klopt. Maar met de oosterse principes van zelfbeheersing heeft hij altijd moeite gehad. Toen de Arnhemse krant Het Vrije Volk in 1969 een spottend stukje publiceerde over de monnik-vechtersbaas, reed hij met een bulldozer de redactielokalen binnen. Dschero kwam met een korte celstraf weg, omdat hij ‘een deal had met het Openbaar Ministerie, dat ik de Arnhemse onderwereld zou opruimen’. Toen hij dat iets te grondig deed en een man in de buik schoot, vloog hij voor acht maanden achter de tralies. Alwaar hij via meditatielessen zijn medegevangenen tot betere inzichten bracht.
Verdere avonturen brachten hem in contact met de Rote Armee Fraktion, Al Qaeda en inboorlingen van de Kalahari tot Borneo. Met als climax een bezoek aan Mongolië, waarbij hij ‘aan vele politici toonde dat hij het kon laten regenen in de Gobiwoestijn.’ U of ik zouden het niet kunnen, hè?
Als u zich afvraagt waarom Dschero al jaren in het Nederlandse Horst aan de Maas woont en niet in een paleis in Ulaanbaatar: dat is omdat hij een hekel heeft aan koningen en keizers, en er dus zeker geen wil worden. En omdat hij in zijn avontuurlijke leven toch al meer dan een miljoen mensen heeft opgeleid en geïnspireerd.
Het zijn gelukkige mensen die zoveel bereikt hebben dat ze alle ambities kunnen laten varen. Dat is niet van Confucius, dat is van ons. En se non è vero, è ben trovato is een oud Italiaans gezegde.
Sow, even niet opletten en je zit een uur bij te lezen….
Maar we zien weer verhaal en plaatjes. Mooi. Wat Roy betreft: Jammer. Hij was toch een van de aanjagers van het eerste uur. Soms moeten er eerst bommen barsten en knopen worden doorgehakt om weer vooruit te komen besef ik me maar al te goed. Paul: ik hoop dat ik nog even mee mag liften op je blog. (een paar jaar maar)
Paul, zal hier wel blijven lezen en schrijven . Maar zal Roy’s bijdrage zeker gaan missen.
En Roy (neem aan dat je hier toch nog wel even een kijkje komt nemen)
Zijn er nog meer sites waar jij je scherp tong laat spreken. Zodat ik die kan bekijken . Het zou jammer zijn als ik die moet gaan missen.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat alleen Paul jou zo kon beroeren.
Ik hoor het wel.
Hoi Paul, ik volg je zoveel mogelijk, op FB (omdat het daar gebeurd) maar ook via je website GG. Ik heb de laatste tijd met verbazing de comments gelezen van ”Roy”. Ik ken de beste man in het geheel niet, maar ik begrijp jouw actie betreffende deze persoon.
Misschien is het nooit zo bedoeld, maar meestal kwam er veel vuil in de comments waar iedereen mee beïnvloed wordt , moi aussi. Misschien dus geen verkeerde move om vaarwel te zeggen tegen ”Roy”. Ik denk dat er er niemand mee verliest, maar een hoop volgers binnenhoud. Goed bezig!!
Hi Paul. Terechte zet van je om die zuurkous de mond de snoeren met een harde block. Genoeg is genoeg en ik raad deze meneer dan ook aan om gezellig met zijn koters cavia’s te gaan tellen in een kinderboerderij.
Sterkte in het barre oosten!