Iran kheily khoob from Paul van Hooff on Vimeo.
Maand: april 2017
Op goed geluk naar Iran
Armenië1 from Paul Hooff on Vimeo.
Het lukte me niet om de weergave van onze helse tocht door de Armeense bergen eerder te uploaden. Het duurde te lang en we moesten de grens over. Vervolgens kon ik in Iran niets met mijn Mac vanwege al de filters. Film gaat over de tocht van José en mij naar Agarak bij de grens van Iran. Ik had geen visum, ook geen carnet voor de motor. Ik volgde mijn gevoel, en dat zei: ‘Go for it.’ We moesten over een bergrug zien te komen in hartje winter. 370 km., waar we vier dagen over deden. Aanvankelijk lukte het ons niet om de berg op te komen. Mijn achterband had nauwelijks profiel en bleef maar spinnen. Uiteindelijk raakten we in ons ritme: motor in zijn tweede versnelling zetten en niet stoppen, anders kwamen we niet meer weg. Gewoon de Guzzi het werk laten doen. Remmen had ik niet. Voorrem zat vast, en achter heeft ’t feitelijk nooit echt lekker gedaan. Het vroor dat ’t kraakte. Op sommige momenten voelde ik mijn gezicht niet meer. Drie nachten hebben we buiten geslapen met min 25. ’s Nachts hoorden we het gehuil wolven. Ik ben bij het optrekken 1 keer uitgegleden. José bleef met zijn hogere BMW K75 maar op zijn plaat gaan. Bij de dertiende keer ben ik gestopt met tellen. Deze tocht had ik nodig. Het is het meest bizarre dat ik in mijn leven heb gedaan. Zoals ik in Alaska ooit moest ontbolsteren, gold dat ook hier. Ik was tot aan Georgië nooit echt lekker in mijn ritme gekomen. Maakte me teveel zorgen om alles. Het gezeik op mijn site hielp me ook niet echt. Nu heb ik iets van whatever, kom er wel. Ik moest José tegenkomen, zoals hij mij moest tegenkomen. We waren de enige bikers op het continent, en behoorlijk lonely. José is een soort van brother in arms voor me geworden, een vriend voor het leven. Als ik down was, was hij up en andersom. Een prachtig staaltje van teamwork. Overigens zijn we de eerste bikers die ooit deze bergrug in de winter hebben bedwongen. Dat werd bij de grens bevestigd. Zelfs gestaalde Iraanse soldaten waren onder de indruk. En ik eigenlijk nog steeds.
Krijg nou wat – hij leeft!
Zo, daar zijn we alweer. Iran was fantastisch, meiden. Hebben jullie me nog een beetje kunnen volgen op Facebook? Had wat technische problemen, los van de vele wodka-katers – kon alleen met mijn telefoontje online. Met mijn Mac ging niet. Alles is in het land, geregeerd door baarden, gefilterd en kon voor de Mac geen hotspot vinden. Die waren namelijk ook gefilterd. Guzzigalore lijkt op… en daar houden de baarden niet van. Ben nu 1 dag in Tblissi en ben nu alweer op mijn site. Als dat geen commitment is. Moet hier een volle maand verblijven om een nieuw paspoort te regelen. Mijn ouwe is nog lang niet verlopen, maar voor het Russische visum is het niet genoeg. Ook die moet ik weer opnieuw aanvragen. Gaat tijd overheen. Ik zal die tijd gebruiken om aan mijn boek te werken en hier en daar nog wat te schrijven en om mijn site weer vlot te trekken. De Guzzi heeft prachtig gelopen, maar dat is geen nieuws. De Guzzi loopt altijd prachtig. Als ik de nodige documenten binnen heb, rijd ik in 1 streep door naar Japan, of Zuid-Korea. Begin mijn kinderen te missen en heb een beetje mijn buik vol van al dat visa gedoe. Dus houd me de komende tijd in de gaten. Heb genoeg te vertellen.
