Dankzij jullie kan ik weer een avontuur beleven. Waarvoor mijn grote en eeuwige dank. Het geld stort ik op mijn broers rekening. Die beheert de financiën totdat ik op pad ben. Ik zal eerst nog naar Sint Petersburg vliegen om mijn visa voor Rusland te regelen. Dan krijg ik een toeristenvisum en op dat visum is het heel makkelijk een zakenvisum te krijgen die voor langere tijd geldig is. Het is de bedoeling dat ik begin september in Mandello del lario ben. Daar maar eens kijken of ik nog goedkope onderdelen kan scoren. De motor is momenteel niet echt heel best. Heb een nieuwe spanningsregelaar laten monteren; hij laadt nu wel weer bij, maar trekt de stoom weer net zo hard leeg. Kruiskop moet worden vervangen, nieuwe voorband, en een koplamp, maar die krijg ik te leen van good old Fred Pruntel. Bedrading is een beetje een zooitje, maar dat komt wel goed. Blok loopt prachtig mooi rond, al moeten de koppen worden nagetrokken en de kleppen gesteld. En dan maar zien. Ik zal behalve dat Rusland visum volledig onvoorbereid op reis gaan. Ik houd van improviseren, en dat geneuzel van jullie over dit en dat, zus en zo – ik ken dit leven beter dan wie dan ook. Tot aan Turkije zal ik geen enkel probleem ondervinden. Daarna begint het visa gedoe, waar ik zo’n bloedhekel aan heb. Soit. Dan ga ik Iran in, daarna Kazachstan. Daar wil ik in Atiraw een maand Russisch leren. And what about the boys? Die wilde ik voorafgaand mijn reis nog bezoeken, maar financieel is dat niet haalbaar. Ik werk nu in de nacht voor 8 euro per uur, vrachtwagens laden en lossen. Schiet niet echt op. Maar op zijn minst komt er iets binnen. Heb ook nog een paar opdrachten lopen die ik dan overdag uitschrijf. Als dat geld te samen komt en ik ben, let’s say in Italië, dan vlieg ik voor twee weken over naar mijn Mannetjes. Het lijkt me een beetje zinloos als ik hier elke financiële scheet die ik laat, ga lopen verantwoorden. Jullie hebben mij deze kans gegeven om dat jullie mij vertrouwen. Ik kom in Tokio. Naast vele slechte heb ik één prachtige eigenschap – als ik ergens aan begin, maak ik het altijd af. Dus ik kom in Tokio, arm of rijk, lopend (met de Guzzi op mijn rug), of rijdend, blij of ontgoocheld, dood of levend. I’ll will be there.
Maand: juni 2016
Naar Tokio
The Guzzi says HI
De Guzzi vindt er ’t zijne van…
Quote uit de campagne: “Paul neemt de afslag als wij rechtdoor gaan. Hij verzeilt in situaties die wij uit de weg gaan. Hij blijft ergens hangen als wij verder willen. Zijn vorige reis was het mooiste en meest intense blog dat ik ooit heb gelezen. Doneren dus en maak een rit die jij niet meer gaat maken, maar hij wel!”
Kapitalisme & schaarste
https://www.bol.com/nl/p/man-in-het-zadel/9200000030321623/
Het maatschappelijk nut van avonturiers
Highsider, je kent ‘m wel, de brulaap van Oliepeil, schreef een opiniërend stuk over het nut van avonturiers als moi, Sjaak Lucassen, Ted Simon en ander werkschuw volk. We aanschouwen een treffende observatie van het maatschappelijk nut van avonturiers. Enjoy! http://www.oliepeil.nl/uitlaat/6599-ik-wil-op-wereldreis-geef-geld-2
De gelukkige bezitter van geen bezit
Ben net een dieselloc, kom een beetje puffend op gang, maar als die trein eenmaal in beweging is, dan dendert hij door, tot aan het stootblok toe dat ergens op een rangeerstation in Tokio staat. Afgelopen vrijdag het contract voor een nieuw boek getekend. Dat schept verplichtingen. Ik kan dat boek alleen schrijven als ik op een gegeven moment, ergens in september, de motor oplaad en naar Tokio rijd. Non-fictie dus. Mijn crowdfundcampagne (zie het bericht hieronder) staat na vijf dagen campagnevoeren op 50 procent. Dat ziet er hoopvol uit. In 2005 sloeg ik mijn spullen op. In 2010 ging m’n hele zooi in een container richting Bolivia. Daar hebben vooral mijn Mannetjes profijt van. Dus met gepaste trots kan ik stellen dat ik op mijn 52ste de gelukkige bezitter van geen bezit ben. Over vrij zijn gesproken. Trouwens, wat is het hier oorverdovend stil!
CrowAboutNow
Crowdfundactie Paulus
Zo meiden, zullen we dan maar met zijn allen naar Tokio gaan? Ik heb er ongelooflijk veel zin in. Zelfs nu ik weet dat deze reis heel wat ruiger zal worden dan de vorige. Europa, Turkije, Kazachstan, Kyrgystan, Mongolië, Siberië (Road of Bones). Wolven, beren, woestijnen, steppes. Met een beetje geluk ben ik op tijd voor de winter in Kazachstan. Wel fijn dat ik mijn talen spreek. Ik zal me weer laten leiden door de omstandigheden en niet door mijn verstand. Komt bij dat ik niet meer dezelfde ben. Heb er een paar flinke krassen op mijn ziel bij, maar ook ontelbare lachrimpels. ’t Zelfde geldt voor Guus. Beiden gepokt en gemazeld, om er maar eens een cliché tegenaan te smijten. Hoe dan ook, als ik eenmaal plaats neem in het riante zadel van Guus laat ik alles achter me, dezelfde seconde nog. En dan ontvouwt de wereld zich. Da’s het mooie van motorrijden, hoef ik jullie niet uit te leggen. Als tegenprestatie zal ik, los van de beloningen, iets moois laten zien – een leven on the road. Sayonara.
