Ik heb de camera een paar dagen geleden binnengekregen. Met dank aan mijn lieve broer – treffende gelijkenis, nietwaar? – die het hele zooitje heeft voorgeschoten en geregeld. Een 350D met 8 megapixels, of zoiets. Geil, klein apparaatje (batterygrip is absoluut noodzakelijk) en hij maakt mooie foto’s. Wel wennen. Drie maanden nauwelijks een plaat geschoten. Afgelopen zondag voor het eerst echt gebruikt. Ging met Mel & Kris naar el Punto, even buiten Oaxaca (spreek uit: Oagaka). Een dorpje van niks maar met dit gezelschap (zie de foto), maakt het allemaal niet zo heel veel uit wat je aan het uitspoken bent. Vanaf El Punto kon ik San Pedro zien liggen, acht kilometer landinwaarts. Mijn gevoel, nog altijd feilloos werkend, vertelde me dat me dat San Pedro voor die dag onze eindbestemming was. Hobbelige rit met de taxi. Stapten uit in een dorpje dat wordt bevolkt door driehonderd mensen. Mooi kerkje, rommelige begraafplaats, fraai uitzicht. Over mijn gezelschap: Leerde Melanie en Kristie in het hostal in Oaxaca kennen. Liepen er al de hele week rond. Laatste twee dagen met elkaar opgetrokken. Beiden komen uit Toronto. Kris is fotografe, Mel, hot damn, is masseuze. Wat een leuke meid, die Mel. Gebeurt me elke keer weer: kom je aardige dames tegen en neem je de volgende dag alweer afscheid. Met als gevolg dat ik al weer een maand of zeven… ach laat ook maar.
We liepen het dorpje binnen en ja hoor – een bruiloft. Je hoort altijd reizigers verhalen over die ene onverwachte bruiloft en hoe welkom ze wel niet waren. Heb dan altijd iets van jaja, zal wel. Geloof me, het is erg leuk als het je overkomt. Man, binnen vijf minuten vijf Mezcals naar binnengewerkt en mijn Corona was nog niet leeg of er stond alweer een nieuwe voor mijn neus. Binnen het half uur kon ik de knopjes op mijn nieuwe camera (wat is-ie compact) niet meer vinden. Damn, wat zakt die Mezcal in je knieholten.
De muziek werd deze vrolijke middag verzorgd door La Banda, een stelletje ongeregeld dat wordt ingehuurd om zoveel mogelijk herrie te maken, wat ze voortreffelijk is gelukt. Hoop lol gehad, Mel en ik, op de dansvloer. Iedereen vrolijk, dronken en gelukkig. ’s Avonds kregen we een lift van een feestganger in een open pick-up. Met mijn hoofd op het buikje van Mel naar de sterren gekeken. Dezelfde avond al weer afscheid genomen.
Mañana
Ben al meer dan twee weken in Oaxaca. Dacht de camera en een nieuwe accu voor mijn motor binnen drie dagen te regelen. Evenwel, we zijn nog steeds in Mexico waar alles mañana plaatsvindt. Camara had ik binnen acht dagen. De accu heb ik vandaag (dinsdag) binnengekregen. Twaalf dagen op moeten wachten. Oaxaca is oké, niet meer niet minder. Zocalo is schattig met een fraaie kathedraal en terrasjes. Ben liever in een dorpje. Stad voel ik me toch al gauw opgejaagd. Voordeel is dat ik in een week meer heb gedaan dan in twee maanden tijd in Puerto. Heb een redelijk strak vijf-paginaverhaal voor MOTOR geschreven en de accu en de camera geregeld. Dat mañana-ding in Mexico is tricky. Het overkomt je, wordt erin meegezogen en al helemaal als je niet veel te doen hebt, zoals ik zonder die camera. Ben niet compleet zonder een behoorlijk toestel. Dat heb ik wel gemerkt. De lamlendigheid neemt dan alles over. Morgen weer rijden. Waarschijnlijk richting Puerto, ja je leest ’t goed. Tijdens de kerst wil ik ook bij familie zijn en die bevindt zich op het moment in Puerto. Chris en Mel trouwens ook. Ik zie wel. Als ik de poort van het hostal uitrijd, maak ik de beslissing. Ik heb nog een visummaand. Moet dus op een gegeven moment vanzelf het land uit. De reis is ook bedoeld om een plek te vinden waar ik eventueel wil wonen. Mexico staat hoog op de lijst. Nederland niet zo. Ik bedoel, ik heb deze stap al genomen en dan is het niet zo heel moeilijk meer om er helemaal voor te gaan. Maar eerst de reis afmaken. Dat staat vast.
Pollo Party
Puerto heeft me goed gedaan. Het is zo’n verslavend plaatsje. De zee, de Pacific is fenomenaal. Voel me enorm gelukkig, al dobberend tussen de golven. En het is een goede workout, zoals je kunt zien op deze foto, of deze. Tijdje geleden hebben Graham en ik dus die kippen de nek omgedraaid, wat resulteerde in een Pollo Party. Hier de nog levende kip. Op deze foto heeft ze al wat minder noten op haar zang. En hier wordt het toch behoorlijk heet onder haar poten. Het slachten, het plukken, het villen, doe je overigens allemaal zelf. Weinig kip gegeten de laatste tijd. Hoop drank die avond. Dit waren mijn vrienden in Puerto. Komen ze: Sino, de Spanjool, pinche Isra, Philippe, geweldige vent. Komt uit Canada, is al 25 jaar onderweg en heeft een 30 jaar jongere vriendin, Verenice, de schat. Zij heeft overigens, Bep, dat kettinkje voor me gemaakt. Phillipe was een beetje de vaderfiguur voor ons allen. We gaan door met pinche Graham, Judi, de Chileense, Rodrigo, de meest relaxte Mexicaan op aarde, Lalo de haaienvanger, Danielito, pinche Ahmed, dat gekke jochie rechts, Martin en Verenice, pinche Dario en vele anderen.
Iets anders
Een tijdje geleden stond mijn verhaal over mijn rit naar Deadhorse in MOTOR Magazine. Redelijk verhaal al zeg ik het zelf. Zal jullie tijdig inseinen als het tweede verhaal wordt afgedrukt. Lezen vanaf papier is altijd beter. Zal de foto’s gebruiken die zijn afgedrukt. Het kan zomaar een kerstverhaal zijn. Gaat over een eenzaam en zielig jongetje dat zich niet laat kisten.
NAAR HET DAK VAN DE WERELD
Paul van Hooff rijdt met zijn Moto Guzzi V7 van Alaska naar Argentinië. Maar eerst via de James W. Dalton Highway naar Deadhorse aan de Arctische Oceaan. Een zevenhonderd kilometer lang spoor van gravel, wasbordjes en rotsachtige ondergrond. Dwars door de wildernis van Alaska, the last frontier. ‘Is er sprake van een sneeuwstorm als het zicht maar dertig meter is?’
Holy cow, ik heb een pistool op zak en hij is geladen. Elke keer als het zoveelste gat in het wegdek de Moto Guzzi V7 uit het jaar 1975 doet kraken, beweegt de dubbelloops Derringer .45 in de tanktas langzaam, als de naald van een klok. De Dalton Highway – kuilen, venijnige wasborden en zo nu en dan diepe sporen, getrokken door de massale Kenworth-trucks op een neer denderend van Fairbanks naar de olievelden bij Deadhorse (Prudhoe Bay) aan de Arctische oceaan. Als de loop op zes uur staat en grijnzend naar mijn navel staart, zet ik de motor aan de kant en verberg de blaffer behoedzaam diep in de tanktas, stevig ingeklemd tussen mijn cameratas. De loop van me af gericht. Sowieso nog nooit een gun in mijn handen gehad. Stel je voor dat de veiligheidspal het op zijn heupen krijgt. Het 45 millimeter-geweld zou me met een spectaculaire knal uit het zadel blazen. En om met een gat in mijn buik in de Fairbanks Daily News-Minor te verschijnen – nee.
De Derringer ken ik uitsluitend uit spaghetti-westerns. Ik kreeg het apparaat een paar uur eerder achteloos toegestopt van Joshua Rivas, kok in het restaurant bij de Yucon, een driehonderd meter brede rivier, ruig stromend 250 kilometer ten noorden van Fairbanks. Rivas wist me te overtuigen dat
elke local in het schaars bevolkte noorden van Alaska een wapen op zak heeft. Uit pure noodzaak. ‘This is bear country, you know’, hier regeert de beer. Ofschoon ze sporadisch kluiven op menselijke botten is het raadzaam om voorbereid te zijn. Als je per ongeluk hun pad kruist of tussen de moeder en haar kroost belandt. Oké, meestal gaan zij ervandoor. Maar hé, heb je pech – vliegtuigen komen zo nu en dan ook naar beneden – dan moet je rennen, voor je leven. Of je gebruikt je ‘beargun’. Bijvoorkeur een jachtgeweer dat op korte afstand een hoop schade aanricht.
Yes sir, welcome to Alaska.
Yoshua Rivas keek nogal op van mijn wapenuitrusting – steeksleutel twintig en een botte schroevendraaier – en gaf me zonder aarzelen zijn Derringer te leen. Ook zijn machete, een halve meter vlijmscherp stainless steel. ‘Ik vertrouw je. Krijg ze wel een keer terug.’ En in gedachten zag ik mezelf op de Moto Guzzi galopperen, als de clowneske versie van Yeremiah Johnson.
De Derringer met zijn korte dubbele loop en groot kaliber is verrassend gecompliceerd in gebruik en heeft een enorme terugslag. Rivas’ instructie was niettemin pover. ‘Mocht je tegen een kwaadwillige beer aanlopen, richt dan op zijn poten. Hopelijk raak je dan zijn schedel’, zei hij het pistool achteloos ladend. En even voordat ik mijn been western-achtig over het zadel van de Guzzi zwaaide, wreef hij ‘t nog maar eens in: ‘En mocht je missen en een beer ligt bovenop je, gebruik dan het tweede schot voor jezelf.’ Met deze boodschap stuurde Joshua Rivas me diep ‘t oerwoud van Alaska in.
State Troopers
De dag begon grimmig. Al na een paar kilometer nadat ik het asfalt van de Elliott Highway had verlaten en het gravel van de Dalton Highway onder de banden voelde, begon het onophoudelijk te regenen en veranderde de gravelweg in een moeilijk te berijden modderpoel. De motor zwaaide alle kanten op met zijn dunne Michelinbandjes en volle bepakking. Vanuit mijn ooghoeken zag ik slechts flarden van het Borealwoud, uitgestrekt tussen Fairbanks en het noordelijker gelegen Coldfoot. Na de bosbranden van vorige zomer, die de inwoners van Fairbanks maandenlang deed snakken naar frisse lucht, is een groot gedeelte van de dichtbegroeide dennenbossen en de uitgestrekte toendra veranderd in een laken van duizenden hectaren zwartgeblaakte treurigheid. De regen maakte het Borealwoud mistroostiger dan het al is. Om mijn onbestemde gemoedstoestand te completeren: ik voelde me bovendien bespied door elke bruine, grizzly en zwarte beer in Alaska. Begin mei zijn de beren nog maar net ontwaakt uit hun winterslaap en struinen weinig kieskeurig de bossen en de toendra af op zoek naar voedsel. Gun of niet, geen gemakkelijker prooi dan dit heerschap op zijn dertig jaar oude Moto Guzzi.
Nee, die Dalton Highway bevalt me allerminst. Was ik met de motor niet op weg naar Canada, het swingende Mexico, het exotische Latijns-Amerika om te eindigen in ‘t zuidelijkste puntje van Argentinië? Tequila, chicka’s, oneindige stranden, tropische losbandigheid? Zou de zon niet continu mijn gezicht strelen? ‘What the hell’ doe ik dan in deze desolate modderpoel?
De kaart bestuderend in Anchorage voor de ideale route naar Canada lichtte ineens het plaatsje Deadhorse vlakbij de Noordpool onweerstaanbaar op. De top van de wereld. Deadhorse, alleen al die naam, trok me als een magneet de kaart in.
Evenwel, om er te komen rag je eerst je motor af door ‘m de Dalton Highway op te sturen. Ingenieur James W. Dalton leende zijn naam aan een zevenhonderd kilometer lang gravel-, modder- en rotsspoor dat dwars door de wildernis van Alaska voert. De voorzieningen zijn beperkt. Alleen bij de Yucon, Coldfoot en in Deadhorse vul je de tank. Geen ANWB, geen medische voorzieningen, geen motordealer, geen campings – niks. Alleen als je naast je motor ligt te creperen, komen de Alaska State Troopers polshoogte nemen. Maar toch, Deadhorse. Hebben ze daar ooit een dertig jaar oude Moto Guzzi V7 gesignaleerd? Van het dak van de wereld naar de kelder.
Levensgevaarlijk
Vijftig meter van me vandaan wappert een oranje vlaggetje langs de kant van de weg. Oppassen. De kuil komt eerder dan verwacht. Trekken aan het stuur heeft geen zin. De motor weegt met de tot op de rand gevulde aluminium zijkoffers en de uitdijende bagagerol over driehonderd kilo. De motor neemt een duik. Geen rek meer in de voorvering. We houden wild slingerend nog maar net staande. Dit gebeurt me vaker dan me lief is. Het geasfalteerde gedeelte van Yucon naar Coldfoot, dat voor verlichting lijkt te zorgen, is in feite levensgevaarlijk. De vorst in de grond splijt het asfalt open. Het is nog vroeg in het seizoen en de DOT-wegwerkers (Department of Transportation) beperken hun werkzaamheden op het traject van Yucon naar Coldfoot tot het plaatsen van waarschuwingsignalen – oranje vlaggetjes. Een versnelling terug, de snelheid moet uit de motor. In z’n ‘drie’, zo’n zestig kilometer per uur, turend over het windscherm, de bril beslagen, rijd ik vol geconcentreerd en met beiden handen aan het stuur. Even de bril schoonvegen, even het snot uit je neus verwijderen, even een zijlingse blik op het landschap – onverstandig. De DOT is nogal slordig met zijn vlaggetjes, vandaar. Met als gevolg een gloeiende rechterschouder. Ik knijp van de zenuwen al uren te hard in het stuur. Motorstress. En hé, behalve twee trucks en twee pick-ups is het de hele dag al verdraaid stil. Die Dalton Highway is beslist geen route voor een stadsmens.
I feel great
‘De tafel is uitsluitend gereserveerd voor truckers’, maant het bordje in het restaurant in Coldfoot Camp. Ander volk, zelfs de motorrijder die tot op zijn onderbroek is nat geregend, kent zijn plek in het somber verlichte gedeelte van dit etablissement. Zwaaide ik niet minuten eerder triomfantelijk de deur open?
De serveerster laat op zich wachten en kauwt onverschillig op haar pen. Coldfoot Camp is de meest noordelijke truckstop ter wereld. Hier zijn de truckers de getapte gasten. En wie zo nodig buiten het toeristenseizoen om de Dalton Highway af wil rijden, doet dat uitsluitend ter meerdere eer en glorie van zichzelf.
Het is al laat, elf uur ‘s avonds. Twaalf uur lang geploegd met de motorfiets. Wat nu? Kamperen op het zompige terrein en in de stomende regen, honderddertig dollar voor een kamer betalen of tanken en weer terug naar Fairbanks? Op het moment dat ik voor optie één wil kiezen, stapt Mike, een local, nogal luidruchtig binnen. Hij viert, zo schijnt, al de hele week in zijn eentje zijn 43ste verjaardag en nodigt me uit om bier bij hem thuis te drinken. In Alaska, zo zal ik de komende weken ervaren, staat de deur voor de vreemdeling wagenwijd open.
Ik zou een volle week van Mikes gastvrijheid genieten. De rust van Slate Creek, kabbelend voor Mike Miscovich z’n zelfgebouwde keet van hardhouten platen, was noodzakelijk. Ik was nog steeds de gehaaste Westerling die de Dalton Highway wel even gauwgauw in zijn zak zou steken. Niet dus. ‘In het verre noorden kun je geen fouten maken. Alleen als je weet wat je doet, kun je ‘t op zo’n oude motor halen’, zei Mike keer op keer. En Mike weet waarover hij praat. Geboren en getogen in Porcupine Valley, net achter Coldfoot Mountain, heeft Mike als een van de weinigen de streek nooit verlaten. Stress? Alleen al ‘t woord doet zijn wenkbrauwen fronzen. Mike weet hier te overleven, met of zonder whisky. En dat is uitzonderlijk.
Coldfoot is niet bepaald ‘the place to be’. Goudzoekers klaagden begin vorige eeuw over bevroren voeten en maakten voordat de winter intrad rechtsomkeert naar ‘t minder extreem koude Yukon-gebied, een wapenfeit waaraan deze negorij zijn naam te danken heeft. En begin zeventiger jaren werd nabij Coldfoot de koudste temperatuur in de VS ooit gemeten – min 62 graden Celsius.
Ik kom tot rust bij Mike. Bij het even verderop gelegen Wiseman vind ik mijn eerste klompjes goud en we cruisen in zijn pick-up geregeld gedeelten van de highway af, armen uit het raam, biertje in de hand. Paraderend, als over de boulevard in Zandvoort. Ons ‘publiek’: een eland, grizzlybeer of stekelvarken.
Bewoonde wereld
Maar toch, ik twijfel de hele week over de laatste 240 mijl naar Deadhorse. De motor heeft ‘t behoorlijk voor zijn kiezen gekregen. De wasbordjes en de keien laten de voorvork stuiteren als een drilboor en dat uren achtereen. Kijk, met een moderne motorfiets is ‘t allemaal redelijk te doen, als je snelheid houdt. Maar ho wacht even, mijn Guzzi is welgeteld dertig jaar oud en is niet geschapen voor het ruigere werk. En laten we míjn gemoedstoestand niet vergeten. Na de Aticun-pas als je ‘t gebied Brooks Range betreedt, neem je in feite afscheid van de ‘bewoonde’ wereld en ben je omringd door duizenden vierkante kilometers van moerassige toendra. Komt bij dat de DOT, geen raad wetend met de rotsachtige ondergrond, de highway hier totaal op z’n beloop laat. En ga je nog noordelijker naar om te eindigen in Deadhorse kun je ook in mei pech hebben en in een sneeuwstorm terecht komen. En laten we de ijsbeer, een carnivoor, en zo nu en dan gesignaleerd in deze contreien, niet te vergeten. Die zet zelfs zijn tanden in mijn motor. Zoals Mike zei: ‘This is Alaska, Dude, the last frontier.’
Wie voorgoed geen levende ziel meer wil zien, stapt op een willekeurige plek van de Dalton Highway van ‘t gravel en succes verzekerd. Alaska, de 49ste staat van de Verenigde Staten, kent dezelfde afmetingen als heel West-Europa met dit verschil dat hier slechts 650.000 mensen zijn gehuisvest. Evenwel, Mikes oordeel is doorslaggevend. ‘Zou ‘t zelf niet graag doen, maar avontuur gegarandeerd. Succes. En hé, laat dat rare pistool achter. Je breekt je pols als ‘t afvuurt.’ Met déze boodschap stuurde Mike Miscovich me nog dieper de wildernis van Alaska in.
Eland
Dinsdagochtend vijf uur. Laat weloverwogen de onderdelen achter die voor te veel trillingen zorgen (waaronder met spijt het windscherm) en beperk mijn bagage tot ‘t absoluut noodzakelijke. Twee tot de tuit toe gevulde jerrycans, tent, gereedschap, slaapzak en vijf liter water. Vierhonderd kilometer rest me van ‘t dak van de wereld. Tot aan de Aticun-pass kan ik de Guzzi in zijn derde versnelling over de highway koersen, zo’n zestig kilometer per uur. Daarna, zo weet ik, wordt ‘t tricky en moet de snelheid omlaag.
Ik tel met de Guzzi mijn zegeningen. Want had ik een rappe DL of GS onder mijn gat gehad, was de snelheid ongetwijfeld hoger geweest en had ik me vol in de flank van een eland geboord. Vanuit het niets schoot hij ineens de weg op. Dit gevaarte van kameelachtige proporties is jaarlijks de oorzaak van tientallen dodelijke ongelukken in Alaska. Nee, geen moment kun je je ogen van de weg afhouden. Van kop tot staart zevenhonderd kilometer lang.
En dan de Aticun-pas. ‘Stoppen niet toegestaan. Komende vijf mijl gevaar op lawines’, waarschuwt ‘t bord. De wanden van het Aticun-gebergte gaan stijl omhoog. Rotsblokken hellen over. Geen vangnetten als in de Alpen. Het bord had niet gehoeven, bedenk ik me. In zijn tweede versnelling kruipt de Guzzi, die werkelijk geen steek laat vallen, omhoog.
De Aticun-pas is in feite maar een smalle buffer tussen het dennen- en loofwoud en de eindeloze toendra van Brooks Range. Het verschil in landschap is dramatisch. Tot aan de Arctische Oceaan bij Rusland en tot diep in Canada toendra, toendra en nog eens toendra. En voor het eerst in mijn leven ervaar ik bij Brooks Range absolute stilte. Alleen de Trans-Alaska pipeline, slingerend door het landschap van Valdez in het zuiden tot aan Deadhorse, wijst op enige menselijke activiteit. Voor de rest geen enkel teken van leven hier op de toendra. Tien meter van de highway liggen de restanten van een kariboe. Ik kijk nog eens naar mijn Guzzi en ga diep door mijn knieën. Elke aanslag op zíjn gezondheid weerstaat hij tot nog toe met glans.
Happy Valley
De motor en ik hebben zeker drie uur lang in zijn tweede versnelling stuiterend over wasbordjes en puntige rotsen gekropen als het asfalt van Happy Valley de snelheid in de motor terugbrengt. ‘Happy Valley my ass’. Oké, ik zag het al tientallen kilometers aankomen, maar de verandering in het klimaat valt toch rauw op m’n dak. En dat is een understatement. We gaan richrting de noordpool. Nog 160 kilometer voor de boeg. En die worden zwaar, heel zwaar. Mijn kledingkeuze is op z’n zachts gezegd discutabel. Het Roof-potje is vooral open en de zonnebril is vooral modieus. Bovendien ben ik de binnenvoering van mijn Kushitani-rijbroek vergeten. Zei Mike niet dat je je geen fouten in het Noorden kunt veroorloven? Krijg ‘t langzamerhand koud, steenkoud.
Deadhorse nog 75 mijl. Minuten later: Deadhorse 73 mijl. Deadhorse 71 mijl. Wat me in het zadel houdt is de gedachte dat 71 mijl in kilometers niet meer is dan de afstand van Amsterdam naar Eindhoven en zolang de gaskbels gespannen staan en benzine door de carburateurs vloeit Deadhorse binnen handbereik ligt.
Het sneeuwt inmiddels, venijnig. De wind zet aan. Is er sprake van een sneeuwstorm als het zicht slechts een meter of dertig is? Behalve een strook van hooguit anderhalve meter zichtbaar gravel helemaal links van de highway zie ik alleen nog maar sneeuw, sneeuw, links en rechts honderden kilometers sneeuw. Bijna raken we een stalen paal – een baken voor de truckers als in de winter de wind met 130 kilometer per uur over de vlakte jaagt en de sneeuw het zicht beperkt tot slechts twee meter. Het zachte gravel op de kant van de weg stuurt de motor alle kanten op. Alle hens aan dek. De motor, de verrukkelijke leeghoofd, trekt zich weinig van de weersomstandigheden aan en doet plichtsgetrouw zijn krukasomwentelingen. Zoals in mijn afscheidsverhaal in MOTOR verwoord, stopt hij alleen met stampen als ik ‘m neerknal.
Deadhorse 10 mijl. Deadhorse 5 mijl. En verdomd, ik zie de rode lichtbakens van het plaatselijke vliegveldje. We hebben in eenzaamheid en onder zware omstandigheden ‘t dak van de wereld beklommen. Nu nog terug.
Zo Guzman, en nou zeker lullen dat ik tevéél aandacht aan mijn site besteed.
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
Dit is de plek waar ik een perceeltje grond wil kopen om vervolgens de rest van mijn dagen een beetje glazig in de de zee te staren. Omringd door vijftien koters en wat aantrekkelijke dames, kan mij ´t schelen. Ik houd ´t verdraaid lang uit aan de kust, vind je niet Guzman. Overigens waar hang jij de laatste tijd uit. Weinig van je vernomen. Depressie? Dame? Beide? Ik houd ´t kort Guzman. Heb erg weinig geslapen de laatste dagen en kan me maar matig op het scherm concentreren. Plaatjes spreken voor zich. Meeste foto´s heb ik ´s ochtends vroeg genomen, toen de zon langzaam opkwam. Ontroerend. Word je stil van he, Guzman? Veel valt niet in Rocka te beleven, althans volgens de Westerse maatstaven. Ben inmiddels met glans geslaagd voor de inburgeringscursus Voortaan Mexicaan en kan me vermaken met een korrel zand, of mijn hangmat. Zo nu en dan kom je wat lieden van verschillende pluimage tegen op het strand van Rocka Blanca. Kijk Guzman, dit zijn mijn buren op weg naar het werk. Zie je in Nederland de mensen ook zo vergenoegd de dag beginnen?
dames. De Guzzi begon spontaan wat olie te lekken, de schat. Life is sweet. Was nog een hele toer om de motor op het strand te krijgen. Was niet vooruit te branden het apparaat. En een kilometer terug om de 90 kilo aan bagage te sjouwen. Het hele spul moest ook weer het strand af. Compleet gesloopt, spieren vast en weet ik wat. Een voordeel – Mel is masseuze, of zoiets. Ik wil maar zeggen – jij ook een goed nieuwjaar Guzman.
Hee Paul! Iets in mij verteld me dat jij probeerd ons ontzettend jaloers te maken….het is bijna gelukt!
Ziet eruit als een paradijs….
Grtz
Bijna gelukt…??? Ik ben stikjaloers!
Wellicht moet ik met de vakantie die kant maar eens op gaan! Bouw maar een extra verdieping op dat huisje van je want logees zul je zeker krijgen. Groeten.
hee man, ik lees dat alles geweldig is. dan reken ik die dipjes en gestolen camera’s en geld niet mee natuurlijk. Ik moet ook zeggen je ziet er verdomd goed uit. weer lekker bruin en de spiertjes komen ook weer goed uit. doe je wel een beetje rustig aan met die dames, denk aan je hart! groeten uit enkhuzen
Paul, geweldig, zal moeilijk worden om de wissel 2005/2006 je Kerst te laten overtreffen. Ik reken erop dat het je lukt en dat je ons blijft verrassen.
Ben niet jaloers, echt niet, eerlijk…
Klasse Paul,vooral dat verhaal van die zandkorrel en hangmat.Als je drie zandkorrels meeneemt in je hangmat????
De dag van je leven Paul,die meiden wiegen jou dan een beetje,halen een bier,koken wat en niet te snel,of te kort.Veel plezier nog en ook een kaveltje voor mij.
Groet…..Kees
Mop, alvast gelukkig nieuwjaar he! Maar zo te horen gaat dat wel lukken.
X I
hoi paul, zo te zien gaat het heeeeel erg goed met je. je boft maar om op zo’n relaxte manier kerst door te brengen. Alles ja werkelijk alles ziet er heel goed uit.
De plaatjes zijn schitterend. kan me voorstellen dat je het naar je zin hebt en om zo het nieuwe jaar in te gaan is geen probleem, lijkt me.
en waarom die mensen zoveel spullen meenemen naar de kerk is me een raadsel. volgens mij zijn ze onderweg naar nergens. wat mij heerlijk lijkt.
Het strand aan Langevelderslag ziet er ook zo’n beetje uit maar dan met sneeuw op dit momen, geen zon, maar wel erg mooi. Ook in de duinen is het schitterend. Wij hebben hier een witte jaarwisseling en gaan er van genieten.
Wij wensen jou ook een heeeel fijne jaarwisseling in die mooie omgeving met fijn gezelschap. Groetjes Paul en veel plezier
B en H.
p.s. wat een prachtig plaatje van je GUZZI aan het strand.
Het spreekt verliefdheid uit en ik krijg er kippevel van.
he broer alvast de beste wensen , veel resigenot en veel geluk en dat je mag vinden wat je zoekt
Lieve Paul , vanuit Portugal wensen Gerard en ik jouw een heel goed 2006 maar zo te zien zal dat wel lukken . het ziet er allemaal geweldig uit . ben blij dat je weer een camera hebt .hartelijke groetjes van ons hier uit Povoa de S.cosme ‘ http://www.casalena.nl
Veel geluk in het nieuwe jaar. Ik zal aan je denken om 00.00.
Kus van je zus
Próspero Año Nuevo!! Dat je droom in 2006 nog mooier wordt dan ie nu al is gebleken.
Hoi Paul
Nog de allerallerallerbeste wensen voor 2006 en een onvergetelijke jaarwisseling.
Moet lukken.We horen wel weer van je.
hOihOi paultje
ome hans is hier bij 0ns op bez0ek en je krijgt de groetjes van hem.
( gerda en hans zijn goeie kennissen van 0ns)
vanuit hier wensen wij jou alsn0g fijne kerst en gelukkig nieuwjaar!
groetjes gerda,hans,peet en b0
Hé Paul,
Een heel goed 2006 en dat het maar net zo’n jaar vol leuke verhalen en ervaringen mag worden als 2005.
kus Stephanie
lieve paul,
Een mooi nieuw jaar gewenst van Rutger, Hedda, Wim en Anneke
Het allerbeste voor 2006 Paul, hoe was je jaarwisseling?