Krijg al straydog-trekjes. Heb vannacht in een ditch (greppel) geslapen. Was te lui en te moe om mijn tent op te zetten. Dus: matje uitrollen en onder het grondzeil kruipen. Motorkleren aangehouden, zelfs de laarzen. Na een uur of drie kreeg ik het te koud. In de slaapzak, warme voeten en doen alsof je slaapt. Uurtje later drilde een mug in mijn oor, en nog een, en nog een. Fuck, boven m’n hoofd hing een zwarte wolk zoemende bloedzuigers. Hoop herrie, al met al. Niet zo’n geslaagde actie, dat slapen zonder tent in een ditch. Evenwel, het goede nieuwsis dat ik op de heenweg naar Fairbanks niet ’t lef had m uit het zadel te komen om een foto te maken. Mooi panoramaatje. In de remmen. op de zijstandaard. Paniekerig om me heen kijken. Gauwgauw een foto maken. En wegwezen. Beren, weet je. Aanvankelijk was ik echt bang voor die beesten. Stadsmannetje. Weet nu meer en ben enigszins gelouterd, ongelogen. Het is kwart voor negen in de ochtend en ik ben net in Anchorage aangekomen. 35 mijl voor Anchorage nam ik een afslag naar Eklutna lake, een meer op zo’n vijfhonderd meter hoogte. Mooi sereen uitzicht, zo vroeg in de ochtend. Te donker voor foto’s. De weg terug zag ik een grizzly beer. Zo’n meter of tien van de weg, dat eigenlijk niet meer dan klein bochtig landweggetje was. De beer, een bruine, zat op z’n kont. Ik reed hooguit een kilometer of dertig. Dus heel even hadden we contact. We keken elkaar recht in de ogen. Hij was werkelijk prachtig. Bijzondere ervaring om letterlijk oog in oog met een beer te staan. Lange snuit, kleine oogjes, gespitste oren, glanzende vacht. Statig. Niet bang beiden. In de regel is een beer net zo huiverig voor mij als ik voor hem. Ben nog steeds vol van onze ontmoeting. Had mezelf bijna voorgesteld. Ik bedoel, dit soort heerschappen zie je uitsluitend in Artis. En ’t was voor het eerst dat ik in mijn eentje een beer zag, en zo dichtbij.
LANTERFANTEN
Ik heb behoorlijk lopen lanterfanten na mijn rit naar Deadhorse. Ben zeker een dag of twaalf in Fairbanks blijven hangen. Beetje op en neer rijden over de Airport rd. Biertjes halen bij Fred Meyers, soort Albert Heijn. Tien keer zo groot. Voor de rest is ’t zo eenvoudig daar, zo easy going, in . Anchorage is nu een behoorlijke metropool nu, terwijl Amsterdam een keer of vijf, zes omvangrijker is. De rust in het noorden van Alaska is verslavend. Kwam maar niet weg. Feitelijk ben ik nu vijf weken onderweg en ben terug bij af: Anchorage. Ben ingecheckt in het zelfde Hostel (Jason, die schat van een Cambodjaan) en ben dus niet zo bijster veel opgeschoten. Dat willen zeggen: als ik trouw aan het draaiboek, zoals dat in Amsterdam in 1.11 minuut in elkaar was gefloeperd, was gebleven. Ik zal hier de komende dagen gebruiken om wat centen te verdienen. Moet wat gaan schrijven, bellen, emailen, spullen terug sturen en weet ik wat. Geloof me, krijg ’t de komende dagen druk. Zal vanavond foto’s uploaden en jullie aan wat mensen voorstellen die ik onderweg ben tegen gekomen. Zij zijn de werkelijke reden dat ik langer dan gepland in Alaska, the 49th state, ben gebleven.
HET GUUSMOBIEL
Ik voel me best gezegend met de Guzzi onder m’n gat. Bij elkaar toch zo’n drieduizend kilometer gereden. De eerste honderd kilometer na Fairbanks kwam hij lastig op gang. Dat merk je, dan loopt hij een beetje te mokken. Na zo’n tweehonderd k’s kwam hij los. Dan gaan we beiden zweven. Hij oogt steeds ruiger, afgeleefder. Blijft ’n schoonheid. De motor heeft heel hard moeten werken, tijdens onze rit naar Deadhorse (heen en weer 1500 kilometer). Ik vreesde ’t ergste voor de voorvork. Valt allemaal reuze mee. Het balhoofd zat los. Moer aangedraaid en weg problemen. Prima de luxe. De ‘mankementen’ in Coldfoot (ontsteking, weet je ’t nog?) zijn werkelijk te genant. Lag voor niets om m’n moeder te schreien. Oke, kan een lang en wollige verhaal tikken, en als je de ins en outs leest, ben je genadig voor me. Evenwel, hoe ik ’t ook wend of keer, het komt steeds neer op ’t zelfde: geen benzine. Dit is off the record, dus mondje dicht. Nog even iets over het scherm en de koffers. In Coldfoot heb ik alles achter gelaten dat teveel zou kunnen gaan trillen. Bovendien had ik de koffers voor Prudhoe Bay niet nodig. De motor zou onnodig te zwaar worden belast. Dat is ’t leuke van Alaska: je kunt alles bij de mensen achterlaten (in mijn geval, cash geld, paspoort, laptop en bankpas) en je weet dat alles op dezelfde plek ligt als achtergelaten – al spreid je je geld uit. Fantastische mensen hier, nauwelijks van deze aarde. 600.000 mensen in een land dat vele en vele malen groter is dan Nederland. Wij in Nederland bijten elkaar, hier aaien ze over je bol. Ja heus, die mentaliteit bestaat. Het woord ‘respect’ wordt hier nauwelijks gebezigd – het is vanzelfsprekend.
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
Hoi paul, goed om te lezen dat het goed gaat. Guzzi weer helemaal ok? Zou die grizzly dezelfde gedachtensprong hebben gemaakt met zijn vriend in artis? Ander idee: om balkenende voor een cursusje normen en waarden op een guzzi naar alaska te sturen?! stay cool! Blijf je volgen. groet marco
He Bro, je “klinkt” lekker relaxed, houwe zo. ben benieuwd wanneer we je eerste artikel krijgen te zien (ik zou het graag digitaal willen ontvangen). werkt je mail nu al???? now it’s time for canada, right?
ik heb net de film motocycles diaries gezien, man er staan je nog veel te wachten!
Ik blijf je volgen:
HeyMan je bent goed bezig! Mijn dank voor de schitterende bureaublad-achtergrond die vanaf nu mijn scherm siert, als daar rechten over betaald moeten zeg het maar dan sponsor ik je reisje graag ‘n beetje mee haha!
keep ‘m rolling, grtn MvdLoo(1000SP)
He Paul, gezellig om die fijn geschreven, gekruide artikeltjes te lezen. Vooral de persoonlijke tegenslagen, kleine ontboezemingen en de geweldige couleur locale (mensen in alle soorten en maten) doen mij ontzettend veel plezier. Bedankt daarvoor. Verder wens ik je veel vrouwenvlees toe.; in die eenzaamheid van zo n stokvissenland zul je een onafzienbare honger ontwikkelen. gr, guus
He bro, Op de MGCN site gaan ze een aparte link voor je aanmaken, tenminste dat heeft de webmaster verteld
He paul wil graag weer van die mooie verhalen horen van onderweg,wanneer ga je weer on the bike????Kus Mir
ha Paul,leuk man die foto`s.Zoals afgesproken de eerste tips ; probeer de horizon wat meer uit het midden te houden,bij een mooie lucht ga je voor de lucht,bij een `desolate weg foto` ga je voor de weg,het geeft meer dieptewerking/perspectief,maakt het interessanter om naar te kijken.heb al wel een paar mooie platen van je gezien!
(die met laag standpunt/motor rechts bijv. en die met de donkere besneeuwde berg op voorgrond!) experimenteer met compositie/vorm/inhoud/standpunt/licht etc.
Doorgaan!Vooral doorgaan! gr oli4
Hee Paul!!! Niks van aantrekken die opmerkingen over je foto’s: Ze zijn super!!!
Wat ik me afvraag…: Het is zo langzamerhand toch bijna de langste dag van het jaar…hoe is dat daarboven in Alaska?? Wordt het ‘s nachts nog wel donker?
Heerlijk trouwens dat de mensen daar zo met elkaar zijn, je hebt gelijk: Hier gaat iedereen voor zichzelf.
By the way, ik heb je een paar fotootjes doorgemaild van een autoritje! Vies woord natuurlijk tussen dit gezelschap maar uhh, best lekker hoor!
Hoe werkt dat met die rooie lettertjes in de tekst? dan kan ik ook foto’s invoegen.
Paul, have fun daarboven!
Cheers, Luc
he paul! te gek man wat je nu allemaal meemaakt, respect! (dat wat hier niet vanzelfsprekend is, maar wel moet zijn inderdaad) zal je vanaf nu blijven volgen. en pas een beetje op voor de beren, ze zijn allemaal net wakker en hebben honger!!
die ene schrok waarschijnlijk van je lelijke kop en vluchtte! haha
Sapristi Paulus,
eindelijk een reactie vanuit Cohen-dorp. Beetje hectisch allemaal. Vorige week op Assen rijden tot je blind ziet voor de Sportmotor van het Jaar-Verkiezing, nog wat trips her en der en nog een week in Italië geweest tijdens de Motogiro. Vier dagen rondgefeest op een Multistrada 620 en één dag (de leukste) op een Motobi 125 Krachtei racer uit negentien tig en zestig. Met open megafoon, dat spreekt! Heb geregeld aan je gedacht in het Toscaanse landschap want zo´n Giro, hoe fraai ook, is exact het tegenovergestelde van jouw reis: warm, hotels, verfijnde culinaire orgasmes, geleende motoren, betaald en strak georganiseerd. Hoe verschillend als jouw avonturen! Gods man, wat kan ik jouw plotselinge, over elkaar heenduikelende momenten van gierende extase, onvermoede doodsangsten en totale eenzaamheid bij benadering (!) voorstellen! Lijkt mij dus niet alleen een motoravontuur dat je meeneemt in je graf (later…), maar net zozeer een expeditie door het nooit ontdekte gangenstelsel van je Innerlijke Zelf. Of zoiets. Bovendien onderstrepen je fraai gekozen woorden en soms dromerige, soms vermakelijke, soms keihard realistische foto’s wat voor een oerend saai, kabbelend, chagrijnig trutleven doorsnee Nederland leidt. Nou ja, ‘leven’: het heeft meer weg van een door Calvijn, geld en eigenbelang geregisseerde B-film die de meesten dagelijks in hun hoofd afdraaien. Wat je schrijft over ‘respect’ in Alaska (een continent waar we lacherig over doen alsof het een door Captain Iglo’s bevolkte Derde Wereld betreft) spreekt boekdelen. Ach ja, allemaal wat generaliserend en hoogdravend misschien, maar toch… Het is nogal teveel ‘birth – school – work – death’ in onze natie. Het enige waar je wel heimwee van mag krijgen is de Hollandse Nieuwe; die glijdt erin als carboleum in een droge schutting. Maar daar in Alaska zullen ze ook wel enig verstand van vis hebben.
Over boekdelen gesproken: wat iemand schreef dat je je kruit niet teveel moet verschieten, vind ik wel een goeie. D’r moet wel genoeg stof en beeld overblijven voor het boekie en jouw eigen boek dat ooit zal verschijnen. Anderzijds, met wat jij meemaakt en afschiet (in de zin van foto’s, niet beren) zul je een encyclopedie kunnen vullen. Nu al.
Okee vent, ik volg je, blijf je Guzzi koesteren en houd hem haaks.
Groet, Joost.
We want more…!! we want more….!!
Hoi Paul
Wat is het onwezenlijk jou en de Guz te zien aan het andere eind van de wereld, terwijl je in oktober nog hier voor de deur geparkeerd stond. Je zal nooit meer dezelfde zijn na al die ontmoetingen en ontberingen. Heerlijk om ons landje zo te kunnen ontvluchten.Heel leuk vond ik dat we allebei in de laatste Motoport Magazine staan.Ook ik heb al veel spontane reacties gekregen. Zelfs bij de Ducati Club races eind mei. Daar heeft Capirossi het schilderij gesigneerd waar ik mee bezig was toen jij me kwam intervieuwen. Ik blijf je volgen op je site en wens je goede km’s toe! Blijf gezond! Groeten van Marga van Vliet, Atelier La Paletta
Die Joost weet ook wel raad met woorden. Paul je had een forum op je website moeten maken. Kunnen wij lekker achter jou rug om reageren op de mooiste reacties van al die thuisblijvers die met enige jaloezie, verbijstering, ontmoediging, jou verslagen lezen. Om er vervolgens achter te komen dat zij (wij) het lef niet hebben om te doen wat jij wel doet. Maar : leve net internet!. Ik kan tenminste aan mijn vriendjes vertellen (en laten zien!) dat mijn broertje deze megatour onderneemt. beetje trots mag ik wel zijn, toch?