No pasaran… op naar Iran

Maandag vertrekken José en ik vanuit Jerevan naar Agarak, een of ander Armeens hol bij de grens van Iran. We hebben een fijn contact gevonden dat ons aan de grens gaat helpen met de motor en visum. Geintje kost me 430 dollar, maar ik heb geen andere keus. Dan krijg ik toestemming om de motor in te voeren, dus geen carnet. Het houdt wel in dat ik alleen via Turkmenistan het land kan verlaten. Dat visum wordt ook weer lastig maar is voor latere zorg. Ik heb zojuist gehoord dat het op deze manier gaat lukken. Dus, over signalen gesproken. Ik moet in beweging blijven, anders gaat het niet goed met mij en met de Guzzi. Ik geloof dat José het beste is wat me tijdens deze trip is en gaat overkomen. Hij heeft me op Facebook (duh) gevonden en me in Tblisi opgezocht. Op een gekke manier zit hij in dezelfde shit als ik, kinderen enzo. We hebben allebei een aftanse motor, hebben geen budget en zijn gek genoeg om dit in de winter te doen. Geloof niet dat er op dit moment andere bikers in dit gedeelte van de wereld reizen als wij dat doen. Dus gedeelde smart is nog steeds kut met peren. Waarom? De weg naar Agarak is erg slecht, het is bere koud en er ligt veel sneeuw. Als we 50 tot 80 km per dag kunnen doen, is het veel. Heb een extra slaapzak gekocht, want we moeten onderweg kamperen en nemen proviand voor een week met ons mee. En we moeten per se de 18de aan de grens staan. We kunnen het goed vinden met elkaar, al lult-ie de oren van mijn hoofd. Ik hoef dus niet in mijn eentje in die kou door Kazachstan en hoef ook niet naar Azerbeidjan. In dat laatste land had ik niet veel zin, terwijl ik wel voor het visum heb betaald. Ik voel dat dit heel spannend gaat worden en het feit dat de Guzzi en ik door de woestijn gaan vlammen, maakt me heel blij. Gisteren hebben we op 3km hoogte gereden door een of andere sneeuwwoestijn. Was een bizar mooie trip en Guus liep erg mooi. Hij begint hier en daar wel te lekken, maar Teheran moet te doen zijn. Kijken of we Guus daar kunnen oplappen. Ik kan geen achterband vinden, ook geen reparatiesetje, gek genoeg. José heeft dat uiteraard ook niet bij zich. Dit wordt allemaal een behoorlijk risico, maar heb er veel zin in. Op het moment dat je denkt, hoe verder, komt dit uit de lucht vallen. Opgegeven, nee joh. Dat gaat nergens over. Nog wat fotootjes van onze trip van Tblisi naar Jerevan. Kamperen met min 20 is dus te doen. Zolang er maar genoeg wodka is.