Ik had dus in Bolivia een zwembroek gekocht. Die zou ik gaan gebruiken in Griekenland. Even plonzen in de azuurblauwe zee, voordat ik 
rumoerig Turkije in zou gaan. Mijn brede torso zou een kleurtje krijgen, wat ongetwijfeld vrouwelijk schoon tot gevolg zou hebben. Om in Griekenland te komen, moet ik veel landjes door: Kroatië, Montenegro, Kosovo, Macedonië. Ik krijg het daar behoorlijk benauwd van, want op een of andere manier heb ik een bloedhekel aan grensovergangen. In Zuid-Amerika was dat vanwege die baal wiet die ik altijd bij me had. Hier omdat ik niet ben verzekerd en de papieren van de Guzzi nogal oud en verlopen ogen. Daar deed men moeilijk over. Afijn, Servië was sowieso een no go. Zat vol met vooroordelen. Servië associeer ik met nazi’s. Afijn, ik kreeg het door die bevroren hersenen voor elkaar om in Montenegro een afslag te missen. Best knap, want er zijn niet zoveel afslagen in Montenegro. Sta ik tot mijn stomme verwondering ineens voor de grens met Servië. Toch maar mijn paspoort laten zien en nu zit ik voor de vijfde dag vijf kilometer over de grens in een gat dat Spiljani heet. Het bestaat uit twee motels, die in een bocht liggen, en ik heb net dat ene genomen, Ibarski Biser, waar mijn grote vriend Murat de scepter zwaait. Murat is moslim. Vanaf het moment dat ik binnenstapte zijn wij onder de indruk van elkaar. Denk dat het met energie te maken heeft. Net als ik is Murat een zeer vriendelijke, lieve en keihard werkende man. Hij heeft een tweeling meer. En hij spreekt Duits. En hij rekent me 15 euro per nacht, inclusief ontbijt. Aan zijn motel is ook een restaurant verbonden en bussen stoppen hier om de passagiers even bij te laten komen. Nu ik dit zit te tikken zie en hoor ik Murat trots vertellen aan zijn gasten wie hij in huis heeft. Ik vertelde Murat dat ik liever was gaan kamperen. Toen begon hij te lachen. Hij vertelde me dat het overdag schommelt tussen de tien en min vijftien. ’s Nachts kan dat aflopen tot min 22, maar met de hoge luchtvochtigheid te vergelijken met min veertig. Mijn slaapzak verdraagt min 5. ‘Dus waarschijnlijk was je ’s morgens niet wakker geworden, mein Freund.’ Ook vertelde hij me over de honden. Die lopen hier net als in Zuid-Amerika los rond. Het zijn niet van die irritante kut keffertjes, maar van die doorgefokte vechtbeesten, waar zelfs de wolven en beren een blokje voor omgaan. Dat is gelijk het antwoord op jullie vraag waarom ik zo laf ben om mijn toevlucht tot hotelletjes te nemen.
Met Guus gaat het goed, al heeft hij behoorlijk geleden. Vooral het zout vreet aan hem. De motor wassen heeft geen zin. Guus verandert dan in een ijsblok en daar is-ie niet voor gemaakt. Vandaag was ik voornemens om afscheid te nemen van Murat. Heb mijn ding gedaan en wil weer op pad. Maar toen zag ik vanochtend dat jammerlijke geklaag hier en dacht, vooruit we trekken dit vehikel vlot met meeslepende verhalen. Het is de bedoeling dat ik nu naar Bulgarije ga, via Sofia. Dat is de kortste route naar Turkije. Ik blijf ook in Servië omdat ik me eindelijk ergens thuis voel. Dat komt door de moslims die hier in dit gebied de boventoon voeren. Men is zeer voorkomend, geïnteresseerd en behulpzaam. Ben daar gevoelig voor. Zo zie je maar weer – vooroordelen, weg ermee. Dan heb ik het over die veronderstelde nazi’s. In Turkije ga ik wel in de zee plonsen, mijn brede torso laten bruinen om vervolgens moslimmeisjes het hoofd op hol te brengen. Na Turkije wordt het Georgië. Daar wil ik wat Russisch leren. En dan ligt het aan de Goden of ik door ga reizen of niet.
Tjeemig, wat je zegt Bar, inderdaad een apenrots. Het leventje van de mannen is zo saai dat ze zichzelf hier in mijn afwezigheid in stand houden. Mooi en tegelijkertijd treurig om te zien. Er zit hier en daar wel een tactiek, meiden, al zal jullie dat geen ene fuck interesseren. Mij wel, want ik heb twee kiddo’s, en die moeten ook naar school. Kijk, van jou met je jarenlange geblaat over hoe goed je het financieel wel niet hebt, moet ik het niet hebben, Roy. Al schrijf ik hier elke dag een verhaal van 1000 woorden. Ik heb op dat toch wel wonderlijke medium dat Facebook heet inderdaad domweg aandacht nodig. Vergis je niet, dankzij Facebook, zit ik wel weer in het zadel. Vijf berichten hoefde ik maar te plaatsen en het hele zakie was rond. Op dit platform had ik jaren moeten leuren en had ik nog steeds op dat kut zolderkamerje in Utrecht gezeten. Ja, schatplichtig voel ik me wel. En wie weet komt er eens iemand naar deze site, en denkt, goh wat leuk, een paypal account, ik geef die gozer 15 euro. Maar er gebeurt wel wat, hoor, al moet ik toegeven dat het allemaal in het niet valt bij Alaska, Canada en de VS. Gisteren bijvoorbeeld zei er iemand gedag tegen me. Kon niet goed zien of het nou een vrouw of een man was. Da’s een beetje het probleem in dit gedeelte van Europa, de geslachten lijken op elkaar. Europa is fucking saai, mannen. Zwaarmoedig (zie jullie bijdragen), volledig gericht op zichzelf (zie jullie bijdragen), materialistisch (zie jullie bijdragen) en soms buitengewoon onaardig (zie jullie bijdragen), zoals die achterlijke Italianen op de weg. Kijk, als je hier geld hebt, heb je een tof leventje. Probleem is, dat heb ik niet. Motor Magazine betaald me honderd (100) eurootjes per pagina – met foto’s. Dat is nog minder dan toen ik 20 jaar geleden voor ze begon te schrijven. En dan heb ik het nog niet eens over inflatiecorrectie, en weet ik wat. Heb vandaag een rekeningetje van tweehonderd euro (200!) mogen schrijven. Dat verdiende je toentertijd als verslaggevertje bij de schoolkrant. Dus ja, heb een probleem, kan niks. Kroegen zitten er niet in, meisjes kan ik niet mee uit eten nemen. Ik rijd een paar dagen en probeer dat in mijn hotelkamertje te verwerken. In de hoop dat… ik zou het niet eens weten, weet je. Wat ik wel heel, heel erg vind is dat ik al dik twee maanden niet heb geneukt, en dat is een record, ongelogen. En: ook al anderhalve maand geen één haal van een joint, en dat is het allergrootste record. Gewoon niet te krijgen. Voel me daar niet helemaal happy bij. Die wietolie is een fucking ripp off, man. Het doet echt helemaal niets met me. Slaap nog steeds niet en uit ellende heb ik gedruppeld op mijn tabak en wat denk je, zit ik gewoon olijfolie te paffen. Maar blijf vrolijk door druppelen, spul moet toch een keer op. En echt goedkoop was het nou ook niet. Op zich moest ik wel grijnzen. Na het doorslaande succes van mijn laatste filmpje kwam guzzigalore.nl in beeld en ik dacht: fuck dat vehikel bestaat ook nog. Maar ik heb jullie stiekem wel een heel klein beetje gemist. Dus, ik ga de komende tijd weer eens aandacht aan jullie besteden. Boekie komt er wel, ben aan het schrijven. Wordt mooi, ook al gebeurt er niet zoveel als tien jaar geleden toen de journalistiek nog bestond en gewoon betaalde. Hoe dan ook, de rit van Podgorica naar Servië was een van de meest intieme momenten die ik ooit met Guus heb beleefd. Koud, geloof me, al zullen jullie watjes dat nooit accepteren, niemand op de weg, overal sneeuw, doorploegen, hij en ik. En die prachtige omgeving die ik helemaal voor mezelf had. Daar kunnen jullie als beeldschermreizigers alleen maar van dromen. Dus ja, op naar Vimeo. Dat is geen stad in Servië.
Hé Paul, Geschreven teksten zijn uit. Elke dag een filmpje oisten met Engels commentaar. Daar zit veel meer commerciële muziek in. Groots aankondigen en ruchtbaarheid aangeven. Als een meid goed geld kan verdienen met filmpjes over make-up, moet jij toch wel genieg kijkers kunnen vinden met directe filmverslagen over je trip. De verdieping van alles volgt wel in het boek dat je achteraf uitgeeft en waarvan je slechts enkele teasers in motorbladen plaatst. Dus vooralsnog ophouden met schrijfsels en elke dag een vlog plaatsen. Wel even goed editten, mooie beelden verzamelen en bedenken dat het interessant moet zijn voor kinderen van een derde jouw leeftijd.
Dank Maarten, ik heb daarover nagedacht, maar zie er toch van af. Dagelijks gaat sowieso niet, heb geen verbinding. Heb mijn filmpjes op YT geplaatst en worden 50 keer bekeken. Ik ga toch liever voor kwaliteit, dus die filmpjes die ik maak in de hoop dat dat op een of andere wordt herkend. Dat heeft wat tijd nodig.
En ja, je hebt gelijk, Rienck, alles is aan inflatie onderhevig. Het zou wat zijn als ik nu nog hetzelfde in het leven zou staan als ik toen stond. Dan had ik mijn Mannetjes waarschijnlijk gewoon laten zitten, net als mijn vader toentertijd heeft gedaan. Maar voor mij is dus ook de toon van deze site aan inflatie onderhevig. Ik moet voor nu en voor in de nabije en verre toekomst teveel oplossen om hier continu afgezeken te worden. Weet ’t, heb jullie permissie gegeven, maar het werkt niet meer. Althans niet voor mij, de verantwoordelijke voor dit vehikel. Het is ook de reden dat ik een tijdje niets van me heb laten horen. Kon niets meer met deze energie. Je kunt kritiek hebben op Sjaak Lucassen, die maar ‘een beetje in de rondte rijdt’. Als Sjaak begint te lullen is de zaal drie uur lang muisstil. Sjaak heeft eigenschappen die ik niet heb – hij is technisch heel inventief en heeft ballen waar je U tegen zegt. Ik op mijn beurt zie er weer enorm goed uit en heb een flair waar de hele wereld jaloers op is. En ik kan me nog uiten ook, zelfs met een draaiende camera inmiddels. Punt is, al mijn talentjes leveren geen fuck op. Dat boek bijvoorbeeld, waar jij terecht hoog van op geeft, heeft me netto 4 euro per uur opgeleverd. Scheppen is prachtig, maar het zou ook fijn zijn als die mensen die dat doen er een beetje voor worden betaald. Schepping is een sluitpost. Mensen willen van alles zien, lezen, horen, ervaren maar hebben er niets voor over, want alles is gratis. Het beroep journalist is niet beschermd, zoals de advocatuur weer wel is. Iedereen mag zich journalist noemen en tegenwoordig ís iedereen ook een journalist, met als gevolg dat er elke minuut van de dag toch wel zo’n ongelooflijk ranzige brij over ons wordt uitgestort dat de wereld er letterlijk van naar de kloterij gaat. Al mijn journalistieke vrienden hebben het moeilijk, verliezen hun baan of worden, net als ik, onderbetaald. Ik heb dan ook nog eens twee Mannetjes in Bolivia en in de technische zin van het woord zijn ze een probleem. Het heen en weer gereis, en het feit dat er daar geen werk is en het feit dat ze een hypocriet jaloerse moeder hebben, zorgt ervoor dat ik al twee jaar financieel op het randje van de afgrond balanceer en geloof me, dat is erg vermoeiend. Was het niet voor de lieve mensen in Utrecht die me dat kut kamertje gaven en voor Thomas (boek, Panama), die zelf geen nagel heeft om aan zijn kont te krabben, was ik gewoon ergens onder een brug beland, overdag op zoek naar restjes in de vuilnisbak. Het feit dat ik weer op de motor zit, heb ik de danken aan de mogelijkheden die internet (lees – Facebook) dan ook wel weer geeft. Voor het mainstream publiek, want dat is Facebook, probeer ik me te onderscheiden en dat lukt me. Ik kan nu met beeld in vier minuten tijd verhaaltjes vertellen. Ik probeer me daarin te bekwamen en wie weet kan ik mijn journalistieke carriere een wending geven. Wat ik nu doe, en alles wat daarmee samenhangt, is geloof ik mijn roeping. Alles wijst daarop. Ik vind het kicken om op Facebook te lezen dat ik mensen inspireer. Ik zit ook te soppen als ik zie hoe ik in één dag 30.000 views krijg. Applaus, zijn we allemaal gevoelig voor. En hé, wie weet gaat het wat opleveren. Zoals ik er nu voor sta, haal ik het tot en met Turkije. Daarna is de poen gewoon op en is het over en uit met het feest, tenminste als ik achterover ga leunen. Momenteel is het alle hens aan dek. Ik bezuinig zelfs op mijn gezondheid. Dus, laten we proberen om de toon van dit vehikel een kwartslag te draaien. Je zult gelijk zien dat het schrijven een stuk minder makkelijk gaat dan ongenuanceerd kritiek te hebben op alles wat ik doe of niet doe. Wij hier zijn begenadigde bloggers, dat geldt zeker voor Roy, Rienck en Heerco. Guzzigalore kan weer als vanouds worden en in zijn slipstream ik ook.
Zat ik het verkeerde stuk te lezen. Correctie op mijn vorige bijdrage.
Heb ‘m verplaatst, Erik.
Nou Paul, ik ben “om”. Mij een “begenadigd blogger” noemen is een veer in m’n kont waar ik nog zeker drie weken last van ga hebben. (Is het gelukkig net voor m’n ski- vakantie weer over) Maar je klaagt als een kleine zelfstandige ondernemer en die taal begrijp ik helemaal. Ik doe al jaren niets anders maar ik kom niet eens van m’n plek. Als detaillist mag je je met de details bezighouden. (De naam zegt het al..) Het is sprokkelen en overleven terwijl je vast zit tussen bewust aangegane verplichtingen. Maar ik ben blij dat je hier weer een beetje tot leven begint te komen al gun ik je het hele Fb gebeuren van harte. Ik ben er zelf ook niet vies van daar m’n voordeel te doen. Laten we proberen in 2017 er met z’n allen een mooie “blog” reis van te maken hier ook al valt er verder niet te neuken…
Haha, Roy, Rienck, gefeliciteerd. Jullie staan op Facebook.
En toegegeven, Rienck, Roy, wellicht sta ik weer op scherp. Op een of andere manier, dank.
Zowaar….., het is niet waar……., Lazarus is uit de doden herrezen!!!
Paul, ben blij, dat je nog leeft.
Ik begrijp jouw klacht.
Waar wij jou aan herinneren is, dat je alle materiaal voor handen hebt om een tweede boek te schrijven, die VER (!) het “Man in het zadel” kan overstijgen.
Waarmee je het hoe & waarom van het huidige punt in jouw leven zou kunnen begrijpen.
Maar alles draait daarbij om de “Zucht naar Kwaliteit”.
Maar helaas, je ziet het niet.
En dus zijn wij negatieve zeikerds.
Besef, dat zonder tegenwind niemand kan vliegen.
Jij doet dit af als “azijn pissen”, terwijl je niet beseft, dat, wil je een volgend succes, dan zijn jouw klapvee-vrienden in werkelijkheid jouw grootste vijanden.
Ik wil daarom, ter overpeinzing, er nog één tegenaan gooien:
“Het zijn de uren van strijd, die tot Lichtpunt worden in ons leven.
De rest van de tijd is dood; niets anders dan dood Leven!”
Het is niet makkelijk, Rienck, al begrijp ik heus je klacht. Ik moet korte termijn denken om te kunnen overleven, en lange termijn om weer wat van mijn leven te kunnen maken, in één adem. Ook moet ik die Guzzi overeind zien te houden. Existentialisme avant la lettre. De bedoeling is voor lange tijd weer bij mijn kinderen te zijn en Nilda weer eens fatsoenlijk uit te wonen, mocht ze tegen die tijd überhaupt nog zin in me hebben. Het is een interessante spagaat. Ik ben aan het schrijven, dat is al heel wat. Thanks, dude. Houd me scherp!
Paul, nog even een pekel-tip.
Laat een forse rubberen spatlap onderaan het voorspatbord monteren.
Guus zal je eeuwig dankbaar zijn.
Beste Paul,
Ik volg dit blog nu een tijdje en ook ik voel me geïnspireerd. Hoewel ik graag reis en kampeer, gaat -15 me iets te ver en ik ben blij dat jij lijf en lede op offert zodat wij daarvan kunnen genieten. Ik heb nog nooit eerder gereageerd, maar heb t gevoel dat je dat nu wel nodig hebt. Ga als je blieft door met hier schrijven, want ik doe niet aan FB dus ben afhankelijk van dit Vehikel.
Sterkte en nog een tip, als je echt van de olie af moet, smeer de plekken op Guus in die t meest van de pekel te lijden hebben, dat scheelt een hoop. (elke andere vorm van olie of vet kan uiteraard ook).
Overigens doe ik ook niet aan paypal, misschien een andere wijze van donatie, zoals ideal mogelijk maken zodat er meer mensen ( al dan niet FB’ers) je kunnen sponsoren.
Fijn om je aan boord te hebben, Wout. Dank.
Ik heb jouw boek gelezen Paul, sterker nog, ik heb al 2 maal gelezen…. Fascinerend, inspirerend en noem nog wat superlatieven.
Ik verlang naar jouw 2e boek!
Ik ben wat ouder dan jij, mijn leven is ook wat anders en minder avontuurlijk verlopen, gezamenlijk hebben we de fascinatie voor het motorrijden, onder (bijna) omstandigheden.
Maar ik begrijp jouw twijfels, tegenstijdige gevoelens enz. maar al te goed, jij bent ook maar een mens , geen Superman.
Ik hoop dat jij met Guus verder komt dan Turkije, geloof in jezelf Paul!
Ik wens jou in ieder geval het allerbeste hoever je ook komt, en dat je je mannetjes weer mag zien!
Ik blijf je volgen op Facebook en op deze site.
Het ga je goed,
Gerard
Dank je wel, Gerard. Geloof dat het allemaal wel goed gaat komen, zo niet, dan toch.