Ik heb vandaag de meest bizarre rit uit mijn hele leven beleefd. Het was ontroerend – moest zelfs een beetje huilen – het was bizar, het was wonderschoon, doodeng, maar toch ook weer veilig, gek genoeg. Van Coldfoot is het 420 kilometer naar Deadhorse. Tussenin is geen enkele voorziening en ben je totaal op jezelf aangewezen, ook wat benzine betreft. De enige levende wezens die ik ben tegengekomen waren: Kariboe, Moose (Sprong zomaar voor mijn motor. Beesten zijn zo groot dat als ik me klein maak de Guzzi en ik onder zijn benen door kunnen rijden. Gaf toch de voorkeur aan de twee trommels voor), twee beren, berggeiten, eenden, en een of ander dood beest. O ja en een trucker. Ik stond bij een of andere bergpas te luisteren naar de stilte, toen hijlangszij kwam en me vertelde dat ’t beter was om on the road te zijn. ‘Die beesten, komen net uit hun winterslaap. En ze hebben honger. Ze eten nu van alles.’ Afijn, je begrijpt dat de Guzzi ineens behoorlijk wat pit in zijn lijf had. Het is wel de real deal hier. Pure wildernis. Alaska – the last frontier. Ben nu even op iemands computer aan het tikken. Kan nog geen foto’s uploaden. Zijn erg mooi. Man, weet op ’t moment mijn eigen naam niet eens meer. Heb twaalf uur op de Guzzi gezeten. Hij gaf geen klap verkeerd. Hij niet tenminste. Overigens kom ik op de technische problemen een andere keer terug. Het is best genant namelijk en ik moet even kijken hoe ik het een en ander ga verwoorden. Maar goed. Ben dus nu in Deadhorse. Als ik mijn teen uitsteek, hangt die in de Arctische Oceaan. En die is best fris, heb ik me laten vertellen. De eerst honderd mijl waren als een droom. Het landschap is surrealistisch. Bergen, bergen, bergen. Dan weids. Weer bergen. Sneeuw. Zon. Regen. Weer zon. Sneeuw. Toendra, veel toendra. Riviertjes. Prachtig licht. Stilte. Oorverdovende stilte. En daar duw je dan in je eentje, maar dan ook helemaal in je eentje doorheen. Zoveel verschillende landschappen die ik nog nooit, maar dan nog nooit heb gezien. De weg is een ramp. Heb gevloekt, gehuild, gelachen, geschreeuwd, gezongen en dat allemaal van ontroering, ellende en weet ik wat. De laatste 100 mijl waren krankzinnig. Ik heb zeker honderd kilomter door een sneeuwstorm gereden, over een kaarsrechte weg die het predikaat karrenspoor niet eens verdient. Een en al wasbord, rots, gravel, modder en sneeuw. Die lui die de Dakarrally rijden, zijn incontinente Kodiakbeertjes (jij niet hoor Maurice) vergeleken bij dit. Heb uren op halfgas in zijn tweede versnelling beetje lopen klootviolen. Had natuurlijk gezellig mijn kekke open Roof-potje op mijn hoofd en mijn even modieuze Peoples Village a 250 euro op mijn neus. Daar zijn ze hier niet zo van onder de indruk. Men heeft ’t hier liever geriefelijk. En weet je wat? Groot gelijk. Man, ben bijna doodgevroren. Fuck, wat is het hier koud. Had mijn scherm ook niet bij me. Zou kapot getrild zijn. De laatste 75 mijl waren ronduit spooky. Kon honderd meter voor me uitkijken. Als ik links keek, wist ik dat vijfhonderd kilometer sneeuw voor me uitgestrekt lag. Gold ook voor rechts. Heb continu in een vacuum gezeten. Heel apart. Heel alleen. Heel alleen. Begrijp me goed – dit zijn niet de Ardennen. Dit is Alaska, net zo groot als heel West-Europa, China, Afrika en nog een continentje of zeven. Toch was ik niet bang. Daar was de weg te slecht voor en de Guzzi te goed. Je had ‘m moeten horen, de schat. Moest me goed concentreren op de weg. Komt bij dat ik al die tijd niemand heb gezien. Zelfs mijn eigen schaduw niet. Want de zon scheen bepaald niet, nee. Dus: alle eer gaat naar de Guzzi. Hij heeft wonderschoon gereden. Geen klap verkeerd. Mensen hadden zo met me te doen toen ik Deadhorse kwam binnen gestrompeld dat ze me spontaan eten en onderdak hebben aangeboden. En dat was ze maar geraden ook. Kijk voor de gein even op de kaart waar ’t ligt – Deadhorse. Het staat ook bekend als Prudhoe Bay en om zijn mooie stranden, paradeer-boulevard en topless-toestanden in de zomer. Afijn, ga zo dood neervallen. En morgen, dan zien we wel weer verder. O shit, nee morgen moet ik terug door diezelfde ellende. Hm. Trouwens, erg bedankt voor jullie reacties. Doet me erg goed. Als ik in Fairbanks ben, dan zie je ook foto’s. Heb geen laptop bij me. Ciao, Paul
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
Wow Paul! Je bent op het beginpunt. Goeie reis man!
Hey Paul! Sjesus man….wat een avonturen maak je mee! Echt leuk om te volgen. Ben wel benieuwd naar de oorzaak van je technische probleem trouwens! Wat een ervaring moet dat zijn zeg om dat gehele stuk naar Dead Horse alleen te rijden. En je moet nog terug ook! Nou, ik blijf het allemaal op de voet volgen. Veel succes en geniet er van!
Nou paul dit is wat je wilde toch??Afzien en dat in je dooie eentje.Ik neem m’n petje voor je af hoor en ook voor de guzzi!We kijken elke dag vol verwachting op de site naar nieuwe avonturen!Take care voor de terugrit
enne…..vrees de eerste voetstappen niet ,de tred wordt vaster wanneer de richting is bepaald!aldus pvh
kus Mir
paul werkt je gewone emailadres nou al?
m.v.hooff@planet.nl
Hey moppie, wat een verhalen. Voel me wel klein hier op het werk de hele dag met m’n neus in de computer,discussieren over welk reclamebord we nu weer es moeten beplakken (lekker belangrijk)terwijl jij de wereld met beide handen bij de hoorns grijpt. Ga mijn monstertje maar even aaien vanavond dan lijk je wat dichter bij. Ben trots op je mop. Love ya
Klasse Paulus
Gefeliciteerd,je rit kan beginnen en schrijven doe je ook nog als de beste.
Het is leuk om je zo te beleven.
Groet..Kees
ha die paulus!het avontuur komt je tegemoet lees ik (ben jaloers)Internet was plat maar wordt aan gewerkt,kan ik je beter volgen. groetjes,ook van moeders p(en de kutbeesten) tot snel (via internet dan)
Hey Paul,Waanzinnig tegek!!!Geniet en ik hou je in de gaten en zal ook wat verhalen over hier aan jou schrijven. Dikke kus,Afke
Ademloos zitten lezen. Ben blij voor je. Ook omdat je dezelfde weg nog eens mag rijden.
De woorden rollen bijzonder soepel uit je vingers, Paul, dat doet me deugd. Het plezier straalt ervan af, ondanks de angst. Succes de komende kilometers!
Wauw…
Jaloezie, dat is denk ik het beste gevoel. Jij doet wat een heleboel van ons wel zouden willen maar wellicht niet durven, onder het mom van wat ben ik druk. “Ken” Paul natuurlijk van het blad Motor. Wou zelf ooit een Guzzi kopen totdat de verkoper zei: ah, mijnheer houdt van sleutelen. Niet dus. Rijd nu (veel te weinig) BMW GS 1150. Heel veel succes en ik blijf lezen! Ben ook benieuwd naar de foto’s! Groet, Rick
Hoi Paul. Machtig man, wat een avontuur. Is weer eens iets anders dan de Zeedijk heen en weer kuieren op een perfecte Transalp. Kan soms ook heel enerverend zijn, maar toch….
Heb net zitten lezen over je rit naar Dead Horse. Toen ik aan het einde van je stukje weer met een schok in mijn eigen, veilige wereldje belandde, zat ik met mijn neus 15 cm van het beeldscherm af! Je hebt me als het ware even meegezogen jouw wereld in. Geweldig Paul. Gauw het volgende stukje lezen.
Shit Paul, je hebt mij geld gekost, met je avontuurlijke verhalen, maar vooral door jou enthousiasme en passie voor de Guzzi.
Heb zojuist, ná véle jaren alléén Japanse motoren te hebben gereden, een Guzzi V1000G5 uit 1981 gekocht.
Moet met die leeftijd, volgens jou, nog wel een aantal jaartjes (én reisjes) mee kunnen. Er zat géén garantie op, maar die krijg ik van jou???
Hé kanjer, hou vol en geniet er zovéél mogelijk van.
Groet, Rinus