De realiteit van vandaag, Guzman: heb me tien keer helemaal leeg gescheten. Hoefde er niet zo heel veel voor te doen. Broek omlaag, zitten en komt u maar. En keurig alle wandjes raken. Het gaat dus al een stuk beter met me. Gisteren moest ik zestien keer een sprintje trekken om überhaupt de toiletpot te halen. En weet je, volgens mij is het niet het eten wat ze me hier voorschotelen.
Voel me al een week of twee zozo en dan druk ik me bescheiden uit. Dacht toch inmiddels uit een behoorlijk stuk graniet te zijn geslepen en dan komt er zo’n – kom, hoe heet zo nou toch ook weer? – dame langs en de rapen zijn gaar. Mijn ziel & zaligheid slepen achter me aan door de stoffige straatjes van San Pedro, zo nu en dan bezeken door een schurftige hond. Holy cow, Guzman, had de kleine lettertjes niet goed gelezen. Na zo’n wild avontuur volgen rare, stormachtige dagen. Geloof me. Na het maagdjesparadijs ga je onherroepelijk het vagevuur in en word je gaar gekookt in je eigen sop. Nee old sport, was hierop niet voorbereid. Zag het niet aankomen, de nasleep van zo’n onherroepelijk afscheid. Toch al weer een jaar of negen geleden dat mijn oren zo zijn gewassen. Na een jaar kon ik weer een oprechte glimlach op mijn gezicht toveren. Maar zo lang gaan we er nu niet over doen. De truc, in het moment leven. Niet aan gisteren en niet aan morgen denken. Leef in het leven, of zoiets. In de praktijk werkt dat zo: ik drink mijn koffie en pats!, ik zie haar verschijning of voel een herinnering en meteen ben ik zo depressief als een ui. Dan is het noodzaak om me heel snel ergens anders op te concentreren. Ik heb houvast nodig hoe broos het ook is. Een lantaarnpaal, kan mij het schelen. Focus! Werkt voor geen meter man, want die paal verandert waar ik bij zit in het ranke lichaam van… nee, kan echt niet op haar naam komen. Weer een beeld. Een bierdop naast de asbak. Concentreer! Ik zweer ’t je: voor dat ik het in de gaten heb, zit in naar een roze tepel te staren. En welja, een herinnering. Mooi, dan gaan we die mier eens beloeren en ik kijk in no time in haar groene ogen. Mier – groene ogen, dan maak je behoorlijk wilde sprongen, Guzman. En zo gaat het al dagen achtereen. Leven in het moment onder deze omstandigheden – de bal rolt nog alle kanten op. Ben nog altijd het dromerige kereltje.
Jij hoort liever ruige motorpraat, is het niet Guzman? Bij de grensovergang van Mexico naar Guatemala sprong vanuit het niets een man of vijftien op mijn nek. Boden nogal opdringerig hun diensten aan, iets vaags met douanepapieren. Ik zei ze dat ik liever mijn geld uitgeef aan de eerste de beste Guatemalteekse hoer waarop ze aan mijn spullen begonnen te trekken. Eén zwaai aan het gas, Guzman en ik zag alleen stof in mijn spiegel.
Nee, zij laat me niet in de steek. Het mag best een keer gezegd worden Guzman, ze heeft in negen maanden tijd nog geen klap verkeerd gegeven, ongelogen. Letterlijk stijgt ze tot grote hoogten. En nog geen band hoeven plakken. God zij met gebogen hoofd geprezen. Over banden gesproken. Ik wacht hier in San Pedro, hippiedorpje aan Lago Attitlan, 
op een set nieuwe Michelins en als die gemonteerd zijn vlammen we het dorp uit. Moet jij eens opletten. San Pedro is niet the place to be voor dit heerschap. Vol met verliefde stelletjes en weet ik wat voor tuig allemaal. Deel de smart met Tal, een schatje uit Israël, die ik drie maanden terug in Puerto Escondido ben tegengekomen. Man wat waren wij blij elkaar hier aan te treffen. Na een jaar zwerven over de wereld met haar Argentijnse vriend koos hij een maand terug voor een solitair leven. Ze zouden samen over land naar de punt reizen. Nu zit ze alleen op straat – ik met mijn momenteel troebele blik en zwijgzame aard tel niet echt mee, zo je
begrijpt -, haar zelfgemaakte sieraden op een fluwelen doek te koop aanbiedend. Tal is 21 en heeft gisteren vijf euro verdiend. We hebben elkaar plechtig beloofd dat we het gaan halen – het inmiddels Beloofde Land.
PS wil nog even terugkomen op het vorige tranendalletje. Dat er ruimte is voor maar één dame in dit grote hart is echt gelul Guzman. Geraaskal van een getormenteerde dwaas.
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
Love hurts, love scars
Love wounds and mars
Any heart not tough
Or strong enough
Take a lot of pain
Love is like a cloud
And it holds a lot of rain
Love hurts, (ooooo), love hurts
Volgens mij zit je gewoon al in je beloofde land en hoef je er niet naar op zoek.
Fred
Ze is Canadese, toch? Nou heb ik uit doorgaans betrouwbare bron vernomen dat dat land vanuit San Pedro wel te bereizen is. Zelfs op een ouwe tweewieler…
Het is dus waar. De kunstenaar moet lijden. Paul, je schrijft weer prachtig.
Paul, het leven is heerlijk en inderdaad: je leeft vandaag, niet gisteren en niet morgen. Je bent te benijden. Ik ben nog in het droom stadium, maar jij doet het, klasse !!
(Trouwens een groot hart is een waardevol bezit !)
Hoe romantisch, deze getormenteerde geest, geteisterd door een hartverscheurend en zelf gekozen verlies……wat nu verder met dat grote … hart?
Hoe zit het eigenlijk met de poen, heb je nog voldoende voor je droompjes? Is er een actie nodig?
lieve paul,
denk nou maar aan je reis en alle avonturen!Als mel voor jou bestemd is en jij voor haar komen jullie echt wel weer ergens samen.En je kan toch ook in canada gaan wonen?Hoe is het inmiddels met de darmflora?
Kus Mir
Zowaar vanmorgen kort buitenlands nieuws uit anchorage er is een olietanker aan de grond gelopen.
Briljant, prachtige verhalen, en blijf rijden
Nou Paulus de vaart zit er weer goed in mooi verhaal en ik hoop dat ‘Zij’ – die tot grote hoogten gestegen is – gauw met nieuwe zolen is uitgerust Kom maar door met die avonturen.
Hoi Paul,fijne vent
Wat lees ik weer mooie dingen.
Je leeft en beleeft,ongeveer wat een gemiddeld mens in een jaar doet,doe jij in een maand.Zonder dalen geen toppen.
Al klaar met schijten?De enige remedie is goed blijven eten totdat de darm gewend is.Succes.
Je verhaal en vooral de foto’s doen mij toch wel goed.Hoe is het met de KRO???
Tot horens en Lator.
Hey moppie, kop op he het wordt vanzelf beter. Je bent alweer 3/4 jaar weg…whats the plan, blijf je gewoon langer weg zolang de financien het toelaten…? ben inmiddels begonnen met nieuwe job, top!! kus I
Hee Paul…..ik wil graag iets schrijven maar ik weet niet wat, jij hebt dat zo mooi opgeschreven, ik wordt er helemaal weemoedig van……ik weet zeker dat je HAAR nog een keer gaat zien. Vooralsnog zou ik mee ff concentreren op Tal, dat schatje doet je toch meteen alles vergeten
Dank je wel voor de prachtige foto’s!!
Hoi Paul
Dank voor jouw mooie verslagen. Zojuist een paar verslagen gestuurd naar jouw email-adres met verhalen die ik vanuit het zand van de Iraanse woestijn naar vrienden, familie en collega’s heb gestuurd.
Blijf reizen, leven, genieten, lijden en schrijven tot je er bij neer valt. Je kunt met maar één keer goed doen en daar ben jij nu mee bezig.
Je ziet aan de reacties dat het menigeen veel plezier en meeleven oplevert en diep van binnen ook een beetje jalourzie. In ieder geval bij mij 🙂
See you!
Reint
hoi Paul, ben jij dat in het meer?
Het ziet er echt gaaf uit. Wat een ruimte en een vergezicht, heb jij dat gevoel ook?
Het is goed te lezen dat je weer onderweg bent, ondanks het gemis van MEL. Maar aan het eind van de rit komt alles weer op zijn plaats. De wereld ligt voor je open.
En de uitnodiging van Gruppo Sportivo is weer een bewijs dat je reis echt heel speciaal is dus zorg ervoor dat je deze tot een goed einde brengt.
We volgen je reis !
groetjes H. en B.
ha paul wat schrijf je mooi over je reis lees bijna elke week wel even.succesmet je reis,en als het mogelijk is hou ons op de hoogte van de gedragingen van je V7.groeten Henk