Jarenlang ben ik in de veronderstelling geweest dat ik mijn laatste foto-back-up was verloren. Van de week bleek dat ik er nog een aan mijn broer had opgestuurd. Alaska en Canada zijn nu grotendeels terecht. En da’s me toch een partij mooi.
De schatkamer
Let je even niet op poept hij er ineens als in diaree tempo een stel berichten uit, maagkrampen gosurt? Ik spreek namens mijzelf maar denk toch ook wel namens heel wat lezers dat we content zijn met dat je afziet van dat onnozzele plan om je mannetjes mee te nemen naar Japan. Alleen wat moet je in vredesnaam dan nog met die sidecar aan de Guz? 2 wielen man dat is waar de heroiek om draait, 3 is a crowd! En waarom dan zo’n stuk lomp extra oud ijzer aan de bella hangen, die kan je hier zo met winst verkopen aan jawa/mz/dnjepr rijders die hun linkerarm arm geven voor zo’n bak!
Hulde overigens voor het feit dat je door weer en wind met de Guz blijft cruisen, ook terecht dat er een 3e druk van je boek is, toevallig vorige week het boek in zijn geheel gelezen tijdens een vlucht naar het midden oosten, leest goed man, nog beter dan het manuscript!
Wilde de kinderen meenemen omdat ik ze anders te veel zou missen, en zij mij. Toch een iets te ambitieus plan, helaas. Maar Roy, met een zijspan verander je de dynamiek van het reizen – ik kan mensen meenemen. Mooi voor het verhaal. En met span kunnen we met zijn drieen gaan kamperen in Bolivia. Vandaar. Maar, wel met je eens dat zonder span het allemaal wat minder heroisch, of niet?
Hier wordt een mens toch blij van, van dit soort berichten. Wonderen bestaan nog!
X Sig