Ga de boel radicaal omgooien, meiden. Heb in een opwelling besloten om naar Iran te gaan, 
terwijl mijn visum voor Azerbeidjan nog in behandeling was. Kazachstan in mijn eentje – ik geloof het wel. Ook met die kou. Enne, ik heb eindelijk een bikemaatje gevonden, Jose Ruiz van Spanje. Rijdt op een spuuglelijke K750. We vertrekken morgen naar Jerevan, Armenië. Het is erg koud en veel sneeuw, maar er is sprake van iets van een highwaytje. Na Jerevan zijn we zo goed als fucked. Er is maar één weg om naar de Iraanse grens bij Agarak te komen. Er ligt heel veel sneeuw en de weg, zo hebben Georgische bikers ons verteld, is praktisch een geitenpad. Heb voor deze onderneming een nieuwe slaapzak gekocht want we zullen moeten gaan kamperen. Vermoed dat we een volle week bezig zijn om 350 kilometer af te leggen. Wordt tricky, maar: we zijn met zijn tweeen. Gedeelde smart… is nog altijd zwaar kut. Heb het wel een beetje gehad met dat alleen rijden, en het is gewoon gevaarlijk. Er is behalve ons niemand onderweg, dus ook in hostals is er geen klap te beleven, en dan ga je op het eind maar een beetje zitten malen. Schiet ook niet op. Zal dit allemaal mooi documenteren. De Guzzi is wel oké. Achterband niet zo, maar kan die hier niet vinden. Dus het een en ander houdt ook in dat ik door Afghanistan zal moeten rijden. Dan weer door al die Stan-staten. Het is zo’n puzzel deze trip. Maar ik kom er wel. Door Jose kom ik er ook meer in. Paar te gekke avonden gehad, met een hoop meiden om ons heen. Doet me goed. Dus ja, er komt weer wat leven in dit lijf. Ben ook zeker een kilo of vijf aangekomen. Prop me helemaal vol om nog beter bestand te zijn tegen de kou. Gelukkig was Georgië erg goedkoop, en de mensen hier zijn stuk voor stuk diamantjes. Waarvan akte.
Wel handig dat je je Spaans weer wat kunt ophalen, maar een goede achterband was ook nooit weg. Rustig aan maar. Goede trip!
Kijk nu ga je de echt interessante landen in.
mochten ze daar geen achterband hebben, is de kans groot dat er wel waterpijpen zijn. Met alle verslavende voordelen van dien.
Doe josé de groeten en veel plezier.
ik zou willen zeggen geen domme dingen doen, maar dat is nu juist wat deze reis interessant maakt.
Way to go Paul. Dit is volgens mij wat jij goed kan. Het grote plan is van Amsterdam naar Tokyo maar daar tussen moet jij gewoon op je gevoel afgaan en de grote lijn een beetje in de gaten houden. Er zijn tenslotte meerdere wegen naar Tokyo.
Volgens mij heb je de juiste flow te pakken.
Succes.
Je hebt in ieder geval een goeie reisgenoot gevonden – de kerel rijdt op een K750?! Respect. Dan weet je in ieder geval zeker dat ‘ie kan sleutelen als de beste… Te oordelen naar mijn ervaringen met Russische motoren, tenminste.
Een van m’n eerste motoren was een Dnepr, en een nauwe soortgenoot van de K750. Slechtste motor ooit, hoewel zelfs de mijne op een gegeven moment goed liep. Net voordat ik ‘m in de flank van een oude dame met een Dafje boorde… De net door mij opgeknapte rus heeft nog minutenlang op z’n zij rustig liggen kaplok-kaplokken. Kan me herinneren dat ik er op een merkwaardige manier erg trots op was terwijl ik zelf lag te creperen.
Een van de mooiste dingen van die motoren is trouwens de handmatige voorvervroeging. Meterslange steekvlammen in het donker!
Mmm..denk dat Paul een K75 van BMW bedoelt. Dat zijn dan weer helemaal geen slechte motoren. Haalt het niet bij een V7 uiteraard.
Prima plannetje om naar Iran te gaan, geeft weer een heel andere draai aan deze reis.
Mooi Paul dat je nog iemand gevonden hebt die zo gek is om midden in de winter daar te gaan ploegen door de sneeuw!
Zit met opzet nu al een paar weken te wachten op interessante bijdrages, sinds Roy zijn verscheiden van hier….
Inmiddels hebben hier al diversen hun ongenoegen over hem geuit, maar ….waar waren jullie, toen jullie die “vreselijke” bijdrages van hem onder ogen kregen??
Ineens komen hier allemaal hypocrieten en huichelaars naar voren gekropen, waarvan 90% zelfs na 10 reïncarnaties niet in staat zal zijn om hun eigen leven zo op orde te hebben.
Helden op sokken, die alleen durven als er geen gevaar meer dreigt. Met jullie zullen we zeker de oorlog winnen!
En nu hebben jullie al een paar weken vrij baan op dit podium, maar het enige, dat er uit komt, ontstijgt letterlijk nog niet eens het niveau van Nukri’s “Paulie good!”
Laat dan eens zien of jullie meer zijn dan treurniswekkend klapvee.
Paul,….dit zijn dus de figuren, die applaudiseerden, toen je aan de grens in Turkije jezelf al had opgegeven. Want de reden, dat George je meenam, is niets anders dan, dat hij iemand op een oude motor zag met de holle blik van de dood al in de ogen.
Roy is vanaf het begin de ruggengraat van Guzzigallore gebleken. Zonder zijn bijdrages was dit Guzzigalore al na een paar jaar een stille dood gestorven. Ik durf zelfs te stellen, dat zonder Roy het succes van “Man in het zadel” nooit zo groot zou zijn geweest.
Hij hield de aandacht van velen bij de reis door de Amerikas vast, waardoor niet alleen deze plek bestaansrecht hield als marketinginstrument, maar ook hield hij jouw snel afdwalende geest gefocused door als een soort geweten te functioneren.
Dit heeft hij in de loop der jaren veelvuldig gedaan in soms briljante en spitsvondige teksten, dan wel hilarische tot bijtend sarcastische teksten….
En als persoon van middelbare leeftijd met de nodige levenservaring, gecombineerd met bovenmatige intelligentie om een en ander haarscherp te benoemen, heeft Roy in die meer dan 10 jaar tijd een soort van ‘recht van spreken’ verworven.
Een echte vriend geeft je af en toe een trap onder je kloten, omdat hij weet, dat je veel beter kunt, dan je op dat moment doet.
Dat Roy jou er soms zo van langs geeft, is omdat hij meer begaan is met jou, en alleen al daarom een betere vriend is dan al jouw ´vrienden´ op Fakebook bij elkaar.
En wat doe je?….. Juist degene, die al 10 jaar zoveel tijd heeft geïnvesteerd om jou je eigen realiteit tot jezelf door te laten dringen, en die probeert te bewerkstelligen, dat je los komt van al die propaganda, die we als mens doorgaans over onszelf formuleren, juist die stuur je weg?!
Als zijn laatste post “té verschrikkelijk” was (ongetwijfeld uit frustratie om een halfzachte Tokio-reis tot nu toe), dan had je dat bericht eenvoudig kunnen verwijderen, om vervolgens Roy via een privé-bericht je ongenoegen te laten weten. En dan had een en ander binnenskamers opgelost kunnen worden.
In 1837 schreef een zekere mijnheer Andersen al een interessante parabel, genaamd “De nieuwe kleren van de keizer”.
Je hebt hier nu alleen nog ja-knikkers.
In elk geval ga ik hem missen, omdat hij regelmatig geweldige stukjes schreef. Geestig, spitsvondig, prachtige woordspelingen… Hij heeft mij daarmee geïnspireerd, om ook meer aandacht aan vorm en inhoud te besteden.
Dat hij hier nu weg is, zie ik mezelf voor een deel medeverantwoordelijk, omdat ook ik qua vervelend-zeuren niet van onbesproken gedrag ben geweest.
Deels om je te bewegen, om ons/de lezer jouw reis-wedervaren beter en uitvoeriger met ons te delen, en anderzijds dat je duidelijker aan de volgers aan zou geven, dat er een nieuwe Paul op reis is, met een ander perspectief en daardoor een andere drijfveer.
Ik voorspel, dat dit Guzzigalore spoedig ter ziele gaat.
Ik ga in elk geval hier niet Roy zijn rol overnemen.
Buen viage!
Rienck
Rienck, je bent mijn held Samen met Roy dan. De spijker op z’n kop. zo is het en niet anders. Tot die tijd wacht wel op het boek.
Amen!
Ben je nu opgelucht. ” Rienck,, Al een tijd op de “achtergrond,, wie is hier de huichelaar, nú “Paul,, een beetje beter in zijn vel zit begin jij ineens, waarom zoveel negatieve SHIT…. Jaloers – Afgunst, zoals Paul al schreef, ga anders zelf op Reis. En ja, als je aan onze Kinderen komtkrijgt het een heel vreemde wending.. Paul zal wel weer komen met de geruststelling. Wel een beetje Lief zijn, in mijn afwezigheid. Het was inderdaad Relax op Guzzigalore, maar de Negatieve Sfeer is weer behoorlijk terug.. Ik begrijp Paul heel goed, ondanks dat ik de beste man niet ken, heb eens voor hem gestaan op de Motor beurs Utrecht, een Bezige Bij. Wat ik heel “jammer,, vind, is dat hij beoordeeld word op de beweegredenen die hij onderneemt. Als je diep in de Geschiedenis van Paul terug gaat-
En ook Echt leest wat er getypt staat, krijg je een beter inzicht in hem. En niet alleen de Shit, die Roy, in de loop der Jaren heeft Getypt. Of tussen de regels doorlezen. OK, de leuke stukken terzijde.
Wie zei dat ook weer. Dit is mijn uitspraak en dient u het voor nu mee te doen..
Paul . Good luck
Wie schrijffouten tegenkomt, mag ze houden..
Ben je een held? Heb je ballen? Als je de afslag Afghanistan gaat nemen? Of is het toch niet zo een goed plan? Helden op sokken, die alleen durven als er geen gevaar meer dreigt, schrijft Rienck (dat was toch de alter ego van Roy???) Als je in verkeerde handen valt snijden ze je strot af en zetten een filmpje ervan op internet. Persoonlijk zou ik een veiligere route kiezen, en dat heeft niks te maken met held op sokken, maar alles met 2 kinderen in Bolivia.
Wat mij achtervolgt meiden, is het volgende. Wat ik al schreef is dat ik de man niet meer ben van tien jaar terug. Ik heb een verantwoordelijkheid en dat zijn mijn Mannetjes. Als ik in het zadel van mijn Guzzi zit, ben ik onverslaanbaar. Kan ik echt alles, maar dan ook alles aan. Dat weet ik. Maar nu draag ik twee kindjes mee op mijn schouders. Ik schreef dat ik zoveel energie kreeg van mijn laatste bezoek aan Bolivia. Gelogen, in een poging de boel hier toch een beetje positief te houden, en mezelf in shape. Uiteraard is het weer aardig geescaleerd de laatste keer dat ik er was. Oorzaak: jaloezie. We zijn al twee jaar uit elkaar, maar mevrouw gunt mij mijn geluk niet, terwijl zij doodleuk een Nederlander in mijn eigen bed uitnodigt, daags na mijn eerste vertrek naar Nederland toen ik mijn boek moest promoten. Ja, ik ben een leuke Boli tegengekomen de laatste keer. Je kunt je afvragen of dat handig is, gezien het karakter van mevrouw. Eat shit and die, heb recht op een leven. Ik heb mevrouw de meest afschuwelijke dingen tegen mijn jongens horen zeggen, dingen die hun leven nu al zullen bepalen. En ik kan er niets aan doen. Want ik ben een man en een man heeft in Bolivia geen rechten, als het op kinderen aankomt. Kortom, ik kon geen slechtere vrouw in mijn leven treffen dan mevrouw. Ze heeft me volledig bij mijn ballen, en dat geeft haar bestaansrecht. Op Facebook laat ze een vriendin schrijven dat mijn jongens weten dat ik een andere familie heb, dat hun hart is gebroken en dat ze niets meer met me te maken willen hebben. En me dan ook nog een goede reis wensen. Voor mij zijn dat duivelse krachten. Dat is gewoon te veel kwaad voor zo’n kereltje als ik. Ook heeft ze me gechanteerd: als ik niet betaal, krijg ik de jongens niet te spreken. Dat soort shit. Mevrouw heeft het dus voor elkaar gekregen om haar gifstempel op mijn reis te drukken. Ik weet me daar geen raad mee. Hoe ik om moet gaan met deze vloek, want zo zie ik het. Deze maand ben ik niet in staat om de school voor de jongens te betalen en ik schaam me daarvoor diep. Roy heeft me op een erg slecht moment getroffen. Had echt een hersenschudding. Dan ben je extra gevoelig voor dingen en ben je wat angstig, alsof je een enorme kater hebt. En juist dan schrijven dat hij wel in staat is om bij zijn kinderen te zijn en ze te kunnen onderhouden. Bad timing, indeed. In het te verschijnen boek moet ik dus gaan onderzoeken waarom mijn leven zo is mislukt. De vraag stellen is hem meteen beantwoorden. Hoe ga ik dat uitleggen, hoe vind ik daarvoor de toon, zonder iemand op papier op een Middeleeuwse manier te vermoorden? Dunno. Dus ja, mijn gemoed wankelt, het slechte, sombere weer, geldzorgen, veel alleen zijn, mijn draai niet kunnen vinden enz., enz., enz., dragen daar niet aan bij. Jullie zijn in de winter toch ook wat sombertjes, toch? Dus ook wat mijn reis betreft zoek ik naar de juiste toon. Is dit allemaal zelfmedelijden? Nee, geloof het niet, want het gaat niet meer om mij, maar om mijn Mannetjes. Ik voel dat ik deze reis moet doen om weer iets van mijn schrijvende leven terug te krijgen. Want verstandig is het natuurlijk niet. In Turkije was ik dicht bij mijn moeder. Maar, als ik door het komende boek, andere boeken kan schrijven dan kan ik bij mijn Mannetjes zijn. Dus het heeft geen zin om nog eens een kilo zout op slak met een sleepbeen te leggen. Als ik ga dus terug ga naar Bolivia dan is de kans groot dat ik in de gevangenis word gesmeten omdat ik niet aan bepaalde financiele verplichtingen heb kunnen voldoen. Mevrouw zou dat als een overwinning zien. Ze is helaas niet in staat om een paar stappen vooruit te denken. Door jaloezie stroomt er puur gif door haar aderen. En dat zal nooit veranderen. Door dit alles probeer ik er toch wat van te maken, vaak lukt dat niet, maar als ik op de motor zit weer wel. Dan vallen er dingen van me af. Maar door het slechte weer, ziek zijn in Georgie, en wachten op visa zit ik meer te zitten dan dat ik dat prachtige stuur in mijn handen heb. Dan ga ik malen, slaap ik slecht en wordt die cirkel ronder en ronder. Dus ja, het is behoorlijk zwart allemaal. Tot zover dit donkere bericht. Zo dadelijk wat licht aan het einde van deze tunnel
Door dit alles ben ik waarschijnlijk niet in staat geweest om dingen op hun werkelijke waarde te schatten. Dat venijnige teksten bedoeld waren om dit manspersoon nog verder te slopen. Wellicht zijn Roy en zeker ook Rienck mijn digitale apostelen. Ik zal dat pedante kutje eens schrijven, om te kijken of we weer vrienden kunnen worden. Ik heb me toen altijd afgevraagd hoe Roy eruit zou zien. Na jaren hebben we elkaar bij die boekhandel in Haarlem voor het eerst gezien. Was wonderlijk.
Wat zelfmedelijden, het is je van harte gegund hoor Paul. Jaloezie is het ergste wat er is. Makkelijk is het allemaal niet, maar wentel jezelf er niet in. Daar schiet je niks mee op.
Hoe heeft het zover kunnen komen dat je je zo van haar afhankelijk hebt gemaakt? Ja, kijk daarbij eens naar jezelf en even niet naar Roxana.
Laten we eens een keer niet kijken naar het feit dat Boliviaanse condooms proefondervindelijk als waardeloos beschouwd kunnen worden, maar naar de rest, de financiële en vooral ook emotionele afhankelijkheid.
Voor zover ik begrijp is al lange tijd bekend dat het nooit meer goed komt tussen jullie.
Ook is het al jaren bekend dat je de verantwoordelijkheid wil nemen voor je mannetjes.
Dan is het 1e prioriteit om de puinhoop die er nu ontstaan is (financieel/emotioneel) niet nog groter te laten worden. Niemand, maar dan ook helemaal niemand, inclusief je mannetjes, heeft er iets aan als je diep in de schulden zit of het gevang in gaat in Bolivia. Hoe meer je niet aan je verplichtingen kunt voldoen, hoe groter je afhankelijkheid wordt van Roxana en hoe uitzichtlozer je situatie.
Brood op de plank dus. Of je dat gaat bereiken met de onderhavige reis is nog maar zeer de vraag natuurlijk, als je echt eerlijk bent. Laten we zeggen dat de kosten in dit geval wel heel erg voor de baten uitgaan.
Ik denk dat Roy hier in zijn pedante bewoordingen ook op doelde maar dat het zeer, zeer rottig zijn bek uit kwam, zeg maar.
Ik pretendeer niet je hele situatie te kennen maar ik zie het fout lopen op deze manier.
Nogmaals alle lof voor wat je probeert te doen, daar kunnen de meesten van ons inclusief ikzelf alleen maar van dromen, maar ik begin me af te vragen of het haalbare kaart is…..
Ik voel toch van wel, Rob. Dat is moeilijk uit te leggen. Voor mij wijst alles naar Tokio. Of ik moet stekeblind zijn. Ik heb maanden op een zolderkamertje in Utrecht gezeten, zonder werk en gevoed door de buren. Door een of ander wonder zit ik dit nu te tikken ergens in Armenië. Teruggaan naar Nederland heeft geen zin. Wat ga ik er doen? Nu teruggaan nu naar Bolivia heeft ook geen zin. Dat voel ik. Moet er even doorheen, vrees ik. Als ik mijn energie weer heb, lukt alles, en ik voel, geloof dat dit toch de manier is. Hoe dat is nog de vraag, maar als we alles van te voren weten, wordt het leven toch wel een beetje saai.
Want stel je nou eens voor dat het allemaal lukt. Ik ben hier nu, en nog steeds onderweg. Als ik nu afhaak, zou die vraag tot mijn laatste snik door mijn hoofd gaan. Als ik nu afhaak, krijg ik mijn kinderen niet terug. Stel dat die reis lukt, en ze smijt me in de gevangenis, dan zou dat het mooist denkbare einde voor mijn boek kunnen zijn. Vergis je niet, Roxana heeft geen één vriend of vriendin en op beslissende momenten hebben de Mannetjes voor mij gekozen en niet voor haar. Als ik in Tokio sta, heb ik de wereld achter me staan.