Er zijn tijden geweest dat ik mijn motor had ingeruild voor 1 minuutje met deze dame. Kennen we haar nog, Mexico, 2006, echt een van de allerleukste dames die ik ooit in mijn leven ben tegengekomen, de one and only Melanie Leeder? Ik praat over haar tijdens mijn lezingen. Om die kerels nog even onder de neus te wrijven wat ze zoal missen als ze NIET op reis gaan. En dan ineens staat ze na 9 jaar weer voor mijn neus. Het was maar voor 2 uurtjes, no more. Melanie was op terugreis van India naar Canada en had tijd te killen in Amsterdam. Om acht uur ’s morgens liep ze me straal voorbij op Schiphol, ik herkende haar nauwelijks. Dacht dat ze groter was. Haar stem, een beetje hoog, kon ik me ook niet meer herinneren. Wij op de Guzzi ’s morgens vroeg een grijs en druilerig Amsterdam in – alles gesloten. In feite hebben we elkaar maar een beetje aan zitten staren. Ik wist niet goed wat te zeggen. Was ook vreselijk moe, paar dagen geen oog dichtgedaan ivm de grote afwezigheid van mijn Mannetjes en hoe het verder moet in dit leven. Op het moment dat ik aan het wennen was, zat ze alweer in de trein op weg naar Schiphol. Krijgt een vervolg, ergens in de toekomst…http://guzzigalore.nl/2006/01/
