Maand: september 2016

Op papier leek het me allemaal niet zo moeilijk – vertrekken uit Nederland, even wat tijd killen en dan naar de Mannetjes, om begin november de reis te hervatten. Maar nu ik er zo middenin zit, is het toch even wennen. Vooral dat terugrijden gaat zó tegen mijn natuur in. Het zij zo. De beloning zal groot zijn. Zondag zie ik mijn Mannetjes. Heb ze tien maanden niet gezien, en dat is lang, erg lang. Dertig oktober vlieg ik terug. Mijn Motor staat bij mijn Grote Vriend Pieter Evers, ergens in de buurt van Brussel. Met Ryanair naar Madrid gevlogen, waar ik nu deze woordjes aan het tikken ben. Heb 36 uur van hangen voor de boeg. Hangen kan ik goed overigens. Heb twee hele kekke Iphone4S-en kunnen scoren (veel dank voor die ene, Sigrid).
Daarmee kunnen ze me in de gaten houden, de Mannetjes. Heb zo’n zin om ze weer te zien. Zonder hun ‘zegen’ verroer ik geen pink. Daarna ga ik los. Motor loopt prima overigens. Die heeft toch alweer zo’n 3000 km gereden. In Mandello een ander stuur gekocht. Door dat platte stuurtje had ik continu last van mijn schouder. Dit stuur staat ‘m ook achttien keer beter. Heb overigens contact met Ted Simon. Hij wil het eerste hoofdstuk van het Engelse manuscript lezen. Wie weet. He guys, waar ik niet zo heel veel zin in heb, is geleuter over dat ik de kluit aan het belazeren ben. Daar krijg ik toch wel zo’n slappe van.

Ik verdwijn liever in de mist, zoals in 2005. Maar ja, behalve dat ik het stuur van de Guzzi vasthoud, heb ik niet zoveel in de melk te brokkelen wat deze reis betreft. Dus bedacht ik dat het wellicht wel aardig was om vanuit MotoPort Den Bosch te vertrekken. Kunnen motorrijders een stukje over die immer exotische A2 meerijden. Ik werd nog verlegen van de opkomst. Duizenden motorrijders hadden zich verzameld op de parkeerplaats van deze topvestiging van MotoPort. De sliert motorrijders, veel Guzzi’s deze keer, was op een hoogte van 74,14 kilometer via de satelliet waar te nemen. Ik als een veldheer aan kop uiteraard. Kneep ‘m eigenlijk best, want dit zijn de momenten waarop alles mis kan gaan, terwijl er 84 GoPro’s op je gericht staan. Maar Guus gedroeg zich voorbeeldig en stampte in één ruk door naar Maastricht, waar Luc van den Akker de eer had als eerste gastheer voor ons te mogen zijn. Daarna door naar Trier, naar mijn maatje Coko Morales. Die is een tijdje geleden in Trier gaan wonen, kocht een Moto Guzzi California 1100i en ging met me mee naar Mandello del Lario aan het Comomeer. De motor liep al die tijd als een spreekwoordelijk zonnetje. Wel heb ik problemen met de voorvork. Die veert niet bepaald van hier tot Tokio. Sterker, hij veert voor geen meter. Dat viel in Nederland met al dat biljartlakenasfalt niet op. Wel in Italië, waar ik behoorlijk wat klappen kreeg te verwerken. En we moeten nog naar Mongolië!

Tijdens de rit naar Mandello voelde ik me als die koe die na een winter op stal in het voorjaar eindelijk de wei in kan. Dan zijn een hoop zorgen ineens verdwenen. Volgens Coko is een remlicht ook geen overbodige luxe. Hij knalde bijna twee keer op me. Maar ik rijd meestal alleen. Dus ik weet niet of de noodzaak van het goed verlicht zijn opweegt tegen een extra draadje (nummer 6). Voor de rest heb ik erg weinig spullen bij me. Zo heb ik te laag ingezet met het aantal onderbroeken. Heb er nu twee. Ik overweeg de aanschaf van een derde. Beetje het jammere van Europa is dat onderkomens niet te betalen zijn. Dat was het grote voordeel van Zuid-Amerika, waar ik in elk dorp voor een paar peso’s een hostal kon vinden. Nu slaap ik naast de motor. Zet mijn tent niet eens op, want dat is het wildkamperen, en dat mag niet hier. De ochtenden zijn wat taai, zogezegd. Deze trip naar Mandello was belangrijk voor het boek. Ik kon Coko meekrijgen. Met hem kan ik beginnen met terugblikken op mijn 5-sterren leven in Bolivia. Dat is belangrijk voor de onderlaag. Afijn, na deze eerste succesvolle episode ga ik me volledig richten op mijn vertrek op 1 oktober naar mijn Mannetjes. Ik zal een maand bij ze blijven. Dan pikken we de reis begin november weer op.