Deze is van de hand van Marcus Kingma. O, o, o, wat waren we blij met z’n allen.
Jaar: 2014
Don Pablo woont tijdelijk op een wolk
Veel gebeurd, de afgelopen week. Boek in mijn handen gedrukt gekregen van Paul, mijn uitgever. Harde kaft, mooie schutbladen, vernisje over de foto. Dit boek is met liefde uitgegeven. Nu moet-ie de deur uit. Na zes jaar op mijn berg te hebben gezeten, gebeuren er weer fraaie dingen in het leven van Don Pablo. Had een bijzondere ontmoeting met Unu, oud-voorzitter van de Hells Angels. Wat moet ik daar ineens mee? Mijn uitgever kent ‘m, vandaar. We spraken over de wereld, motorfietsen en vooral vrijheid. Hij kreeg mijn boek, ik een boek van hem, over de Hells Angels van Sonny Barger. Afgelopen woensdag was de boekpresentatie en Roy,ik kan je zeggen dat je een aardig feestje hebt gemist. Pieter Evers was er zelfs. Eindelijk een gezicht bij de berichten. De Koe was te klein, ongelogen. Vraag maar aan Sig, of aan Pieter. En een zooitje boeken verkocht. Dit zijn mijn wittebroodsweken. Evenwel, de realiteit is dat 80 procent van de Nederlandse schrijvers niet meer dan 500 boeken verkoopt. Daar hoor ik dus niet bij, gracias a Dios. Op naar de heel veel…
Paul in Spijkers met Koppen
http://vara.nl/media/320773 He guys, als je het nog niet hebt gehoord – wel de moeite waard, hoor. Net cabaret. Het gaat om die uitzending van 4 oktober. Vanaf minuut zeventig. Het lukt me niet om er een linkje van te maken.
Paulus in Het Parool
And he’s back
Zit nou even bij Pieter, Bar. Even wat dingen doornemen. Pieter is een zeer 
inspirerende man. Eerste week bevallen hoor. Zondag afspraak gehad met Paul in café De Zwart aan Het Spui. Over de mogelijkheden van het boek, vertaling en zo. Desnoods betaal ik er aan mee. Daarna naar De Koe. Deed er drie uur over om er te komen. Kwam onderweg bekenden tegen. Sliep bij Afke, boven De Koe. Kortom, we zijn thuis. Bolivia is ineens heel ver weg. Dat geldt helaas ook voor mijn Mannetjes. Raar hoor, zo zonder hen. Boek wordt komende week gedrukt. Humo gaat aandacht besteden en ik krijg een verhaal in Het Parool, enzo. TV, heb ik inmiddels begrepen, is belangrijk, wil je meer dan 10 boeken verkopen. Wordt aan gewerkt. Scheltema, grootste boekhandel in Amsterdam, wil mijn Guzzi voor een paar dagen in de etalage. Boekhandel De Vries in Haarlem ook. Hoe leuk is dat? Moet nog ’t een en ander organiseren. Maar zullen we binnenkort eens afspreken met zijn allen? De Koe, of zo. Die kroeg heeft toch een niet geringe rol gespeeld in het leven van dit manspersoon. De motor, en daar zitten we allemaal op te wachten, staat vanaf 8 oktober op de kade. We spreken elkaar. Lator.
Dagen aan het aftellen
Het is nu maandag. Donderdag ben ik onderweg, vrijdagavond in Nederland. Merk dat ik behoorlijk zenuwachtig ben, en dat gebeurt me niet snel. Het is niet niks hoor, om je kinderen zo’n lange tijd niet te zien. Ik voel me als een Boliviaan die zijn geluk op het Oude Continent gaat zoeken. Alles ongewis, en nieuw. Zal mijn ogen uitkijken. Gelukkig kom ik niet met lege handen. Ga er vanuit dat mijn boek deuren zal doen openen. De Guzzi is helaas ernstig verlaat. Hoop dat-ie de Bijenkorf gaat halen. De inefficiëntie van Latijns-Amerika is iets waar ik nooit aan zal wennen. Ik zal mijn Mannetjes missen, kan eigenlijk niet zo goed zonder ze, en zij niet zonder mij. Dus tja, laat de tijd in Nederland dan gelden. Tot snel.
Dit is ‘m dan
Ik vlieg de 11de naar Nederland, ticket op zak. Via Adri’s tante kunnen regelen voor een normale prijs. Jantje huilt, Jantje lacht. He meiden, we gaan elkaar wel zien, toch? In de Koe, wanneer? Heb je nog nooit live gezien Roycito.
Terug in Sucre…
… na een busrit van 38 uur. Toch drie weken vast gezeten in Buenos Aires. Peet, mijn contact in Nederland, was op vakantie. Moest ’t tien dagen uitzingen. Daarna nog eens tien dagen vanwege, tja, luiheid van de Argentijnse exporteur. Was niet de vrolijkste tijd van mijn leven. Zei tegen Roxana dat ik tien dagen, ’twaalf hooguit’ onderweg zou zijn. Is dus een maand geworden. Argentinië is een een vrije val terecht gekomen. De peso is geen klap meer waard. Prijzen zijn als in Nederland. Zat drie weken in een of ander fuck-hotel, een beetje navel te staren. Geloof dat ik de gifbeker tot op de bodem moet leegdrinken. Laatste vier jaar sowieso niet de fijnste van mijn leven. Ga er vanuit dat de beloning navenant zal zijn. Denk dat ik acht maanden blijf, wellicht langer. Ga de mogelijkheid bekijken om met zijn allen naar Spanje te gaan. Negen jaar Latijns-Amerika – ik vind het genoeg. Meer dan genoeg. Paul, mijn uitgever, is bezig met de achterflap, dan gaat Man in het zadel naar de drukkerij. Schiet me lek, maar ik vind het prachtig geworden. Beter dan ooit verwacht. Hopelijk opent ’t deuren. Ik wil in ieder geval door met schrijven. Kijk nu naar tickets. Die zijn inmiddels drie keer zo duur dan een maand geleden. Enkeltje Santa Cruz – Madrid 1800 dollar. Enkeltje. De gifbeker. Neem uit voorzorg mijn metaaldetector mee, ongelogen. Kan ik op het strand mijn kostje bij elkaar scharrelen. Waar ik WEL vrolijk van word is de Guzzi, die me nooit in de steek laat, zoals jullie weten. En natuurlijk mijn Mannetjes. Tjonge, jonge, wat is dat leuk thuiskomen. Sebastian had gedroomd dat zijn ‘papi hem nooit in de steek laat.’ Geloof dat ’t nog niet tot ze doordringt dat ik vanaf komende dinsdag voor lange tijd uit hun leven verdwijn. In Buenos Aires, toen ik moederziel alleen door de straten van mijn wijk Moron slenterde keek is steeds om me heen, op zoek naar mijn Mannetjes. Heb ze altijd bij me, toen niet. Blijft een lastig verhaal. Foto’s van Buenos Aires heb ik niet. Vond het niet de moeite waard er een digitale foto aan te besteden. Armoedige shit, overvolle treinen en bussen. Mannen van mijn leeftijd die op straat chocolaatjes verkopen, bedelaars. Kommer en kwel. Enne, Roy, de prijzen van motorfietsen zijn echt buiten elke proportie. Bekijk deze link eens: http://moto.mercadolibre.com.ar/MLA-513562340-ducati-multistrada-1200-s-touring-_JM 10 pesos – 1 euro. Hoop rond 7 september in Nederland te zijn. Dus ja, tot snel.
Kleine toelichting bij de foto’s. Kerel naast me – weet ’t, zie er wat bescheten uit – is Adrian, een lokale motorgek die ik ken van Facebook. Kwam elke dag even langs om te kijken of ik me nog niet van het balkon was gesprongen. Geweldige gozer en nu een hermano. Foto’s van mijn Guzzi zijn genomen voor het fuck-hotel. Stond drie weken buiten, een wonder dat-ie niet is gejat. De nieuwe uitgave van Mijn Strijd, gewoon te koop op straat, gaat alweer zijn vijfde druk beleven. Voor de rest geloofde ik het echt wel in Buenos Aires.
Dromen, niet piekeren
Niet alleen ik had ’t naar mijn zin, tijdens mijn tripje, ook de motor, zoals je hebt kunnen horen in het voorgaande filmpje. Zes jaar lang nauwelijks gepresteerd en dan zo lopen. Ze lijkt op mij – er staan als het nodig is, of zoiets. Het verbaast me weer hoe weinig er toedoet als ik in het zadel zit. Thuis pieker ik me suf, hoe het nou moet mijn mijn Mannetjes, maar op de motor is mijn hoofd leeg. Ik kijk om me heen, vraag me af hoe de mensen leven, droom over een toekomst met mijn Mannetjes. Droom, niet pieker. Het lijkt me het beste dat we met zijn drieen gaan reizen. Bedoel, Sucre is Sucre maar, een behoorlijk kansloze stad op bijna drie kilometer hoogte in een nog kanslozer land. Onderweg kan ik ze van alles leren, zal dan ook hun leraar zijn, en ik kan ze onsterfelijk maken. De eerste Boliviaanse tweeling die op een Moto Guzzi richting Japan koerst. Dat doen weinig Boliviaanse tweelingen hen na. Bovendien lijkt ’t me een prachtige ervaring – ik heb ze de hele dag om me heen. Ben nu in Buenos Aires en vind het vreemd dat ik alleen over straat loop. Kortom, we lassen een zijspan aan de Guzzi, maken wat afspraken met bladen, hopen dat het boek enigszins verkoopt en we’re on our way. Een probleem – hun moeder. Zou ze het goed vinden? Of denkt ze werkelijk dat hun toekomst in Sucre ligt besloten? Hieronder een klein eerbetoon aan mijn Guzzi. Heb weinig foto’s gemaakt onderweg. In feite alleen van de Guzzi, want krijg geen genoeg van haar. Zit hier overigens nog steeds in Buenos Aires. Mijn contactpersoon is op vakantie. Komende maandag zit hij weer op zijn post en kan ik naar huis.
En we hebben een film…
Dat voelt goed Bob
Onderweg
Zo, meneer is me toch een partij de grens over. Slaap 
nu in Abra Pampa, een plaatsje dat ik ken uit the old days. Moest er wel weer even in komen hoor, meiden. Zes jaar (dikke tweeduizend dagen) niet fatsoenlijk op de motor gezeten, laat staan dat ik de grens over ben gegaan. De plunjebaal zat niet lekker in mijn rug. Goede zit is nodig, want ik vang veel wind. ’t Waait behoorlijk. Ook moet ik wennen aan de leren zijtassen. Had vroeger een systeem hoe en waar ik de spullen opborg. Nu is het vooral proppen en aanstampen. De Guzzi heeft hier allemaal geen boodschap aan. Ze vlamt en stampt als vanouds. Wel hoor ik de kleppen, terwijl ze twee keer zijn gesteld. Ook heb ik olie op de punt van mijn laars. Waar dat vandaan komt is nog een raadsel. Verwacht dat ik over een dag of vier in BA ben. Daar word ik opgewacht door de voorzitter van de XT600-club. Ken hem van Facebook, maar we zijn nu al goed vrienden. Mooi volk, die Argentijnen. Dat ze niet kunnen voetballen is ze vergeven. Ook geen probleem met mijn Boliviaanse nummerplaat die feitelijk op Roxana’s naam staat. Kortom, ben een tevreden mens. Wat is dat toch leuk, motorrijden. Wel fucking koud en die wind blaast als een gek in mijn rechter neusgat. Kortom, het is nog even wennen.
Roy, zie je dat ik op de valreep mijn zadel heb laten bekleden? Kostte me tien euri. Soms is Bolivia een fijn land. En die tassen misstaan niet, toch? En niet te vergeten, m’n haar zit fantastisch.
