Het is nu maandag. Donderdag ben ik onderweg, vrijdagavond in Nederland. Merk dat ik behoorlijk zenuwachtig ben, en dat gebeurt me niet snel. Het is niet niks hoor, om je kinderen zo’n lange tijd niet te zien. Ik voel me als een Boliviaan die zijn geluk op het Oude Continent gaat zoeken. Alles ongewis, en nieuw. Zal mijn ogen uitkijken. Gelukkig kom ik niet met lege handen. Ga er vanuit dat mijn boek deuren zal doen openen. De Guzzi is helaas ernstig verlaat. Hoop dat-ie de Bijenkorf gaat halen. De inefficiëntie van Latijns-Amerika is iets waar ik nooit aan zal wennen. Ik zal mijn Mannetjes missen, kan eigenlijk niet zo goed zonder ze, en zij niet zonder mij. Dus tja, laat de tijd in Nederland dan gelden. Tot snel.
