Vandaag, 25 september, maar eens vroeg uit de veren gekomen. Om één uur ’s middags stond ik fris en geschoren naast 
mijn bed. Heerlijk, zo’n vroege ontwaking. Heb je tenminste nog wat aan je dag. Wat te doen te doen met zo’n zee van tijd? Misschien toch maar eens wat aan mijn armzalige blogje doen. Armzalig, zei ik? Meer dan honderd reacties op een paar fotootjes van leuke Colombianen en een oude motorfiets. Dat doen weinig bloggers me na. Heb me wat verdiept in het fenomeen de blog. Schijnt dat inmiddels de hele wereld zijn privé-gedachten of bevindingen op het net zet. De burgerjournalistiek rukt op. Het belang ervan ontgaat me. De gemiddelde mens heeft niet zoveel te vertellen, of je werkt op de financiële administratie van de Akzo. Dan verandert alles. Kijk naar mij. Nog altijd in Medellin en leef het leven van een grijze muis. Heb zoveel geslapen dat ik er moe van werd. Waarom dan toch mezelf aan het tikken gezet? Welaan, ik las dat een van de voorwaarden voor een succesvolle blog de frequentie ervan is, ongelogen. Elke dag een stukje of een overpeinzing is aanbevelingswaardig. Elke dag? Zo he, dat kwam aan als een schot met hagel. Ik bestudeerde de datum van mijn laatste vrijwillige bijdrage aandachtig en zag dat het alweer zo’n anderhalve maand geleden is dat ik de fotootjes op mijn site zette. De tijd vliegt inderdaad Guzman. Nog altijd aan de reizerij, parcero. of inmiddels weer in terug het Maastrichtse? Klinkt ver weg, Maastricht.
Bata, Makro en Goudse Kaas
In Medellin staat mijn huis, hostal Medellin. Het ligt aan de carrera 65, vlak bij het metrostation Sur Americana. In de buurt hebben we Carefour, een Frans winkelketen, Exito, Homecentre en zelfs de witgoedkoning Makro is prominent aanwezig. Ik kan mijn geluk dus niet op. Ik heb me geregeld de vraag gesteld wat de Makro toevoegt aan het leven van de gemiddelde Colombiaan en ben je het antwoord verschuldigd. Ik zie in de stad ook winkels van de steunzolenspecialist Bata. Makro en Bata zijn de Nederlandse inbreng hier in Colombia. Gelukkig verkopen ze ook van die – iets te zoute – bolletjes Goudse Kaas in de Exito. Je ziet, Nederland heeft een dikke vinger in de Colombiaanse maïspap. Ach gut, Nederland. Troonrede was een succes, las ik. Het eigen vermogen van de Nederlander is met 88 miljard gestegen, of zoiets. Met dank aan het eigen huis. Verkopen die handel. Verkopen, verkopen! Sla je geld stuk in een Thaise hoerenkeet, Colombiaanse salsatent, of Mexicaanse tequilabar. Maar nee, de gemiddelde Nederlanders zit op/of in zijn geld en sterft het liefst rijk. Liggen je botten te verkleuren in een zompig graf betaal je nog altijd belastingen, het lot van de gemiddelde Nederlander. Het woord spaartegoed kent de gemiddelde Colombiaan niet. Zijn salaris verdwijnt in zijn linker borstzak en als hij misgrijpt, zet hij zich weer tevreden aan de arbeid, zoals het hoort. Minder financiële zorgen, grotere glimlach.
Yuko Ishizawa
Mijn vriendinnetje in het hostal heet Yuko. Terwijl haar man al weer een dikke maand in een ziekenhuis in Tokio ligt te creperen (iets met zijn nieren), pas ik goed op haar. Geregeld trekken we er met zijn tweeën opuit om in de stad fotootjes te schieten. Yuko was vormgeefster en ik stukjeskakker. We kijken compleet anders. Zij kijkt klein, ik groot. Ben ook zo snel afgeleid. 
Terwijl ik krom loop van het gewicht van de grote Canon en schichtig om me heen kijk of er geen kapers op de kust zijn, schiet zij er met de kleine Ricoh vrolijk op los. Ze ziet veel, Yuko. Details die mij volledig ontgaan, zoals affiches op een muur. Wat een rommel, daar ga ik geen digitale foto aan besteden, mompel ik dan en loop stoïcijns door. Zij niet en kijkt net zo lang totdat ze het juiste kader heeft gevonden en drukt af. Ik vind haar foto’s beter dan die van mij.
Als Yuko en ik door de stad slenteren valt het me op dat ze nogal de aandacht trekt. Een Japanse in Medellin is net zo opmerkelijk als een ijsbeer aan de Weteringschans. ‘De mensen kijken naar me alsof ik een dier ben’, zegt ze dan. ‘Nee Yuko, ze kijken naar elegantie’, probeer ik haar gerust te stellen.
Yuko is mijn eerste Japanse vriendinnetje. Ben een groot fan van haar. Op en top een vrouw. Loopt kaarsrecht, bijna bedacht. Mooie, elegante bewegingen. Haast zich nooit. Vertrekt gewoon wat eerder. Fascinerende glimlach. Georganiseerd tot op het bot en in detail. Ze volgt Spaanse lessen hier in het hostal. Meestal zit ze vijf minuten voor aanvang van de lessen geduldig te wachten op de professor die meestal te laat is. Boeken uitgespreid, huiswerk klaar. Japanse waardigheid. Lieve hemel, wat een vrouw. Denk dat ik mijn geluk maar eens in Japan ga zoeken. En 
ze is dapper. Achterop de vol bepakte scooter met zijn 15 inch bandjes zag ze de natuur in Alaska voorbij glijden. Helemaal naar Deadhorse gereden (geloof me, dat is echt een taaie rit) en nu dus in Colombia. Manlief keert over een week of drie terug en dan door naar Argentinië. Daar willen ze de scooter verkopen en huppekee naar Afrika, Europa, Azië. Rondje wereld dus. Yuko heeft geen kinderen. ‘Anders konden mijn man en ik niet reizen.’ Yuko en haar man hebben wél hun huis verkocht. En zie haar stralen, de schat. We hebben overwogen om een speelfilmpje te maken met mijn nieuwe kleine Canon (Titel: Sin tetas no hay paraiso, Zonder tieten geen paradijs), maar hebben er om onduidelijke redenen vanaf gezien.
Over de motor
Ze – in het Spaans is motor een vrouwelijk woord – had wat onderhoud nodig. Dat zal je niet verbazen. Alles onder de blubber en het stof. Ze verbruikte een flinke slok benzine. Voorrem was slecht, veel speling tussen de kleppen en de olie was aan vervanging toe. Bij Moto Angel in het centrum van Medellin hadden ze zin om aan de Guzzi te werken. Ik hoefde maar te kikkenen Hector ging aan de slag. Bij elkaar heeft 
Hector een uur of vijf aan de Guzzi gewerkt. Hoefde alleen de olie voor de versnellingsbak, cardan en motor te betalen. Bij elkaar zo’n 14 euro. Wat een behulpzame mensen zijn die Colombianen toch. Hector constateerde wel een probleempje: gasnaalden zijn versleten. Hector heeft het gat waarin de gasnaald valt wat opgevuld met een dun koper draadje zodat er minder benzine verloren gaat. Nou maar hopen dat ze niet te weinig benzine krijgt en de boel niet te heet raakt. Uiteraard zijn de carburateurs gesynchroniseerd. Nog een probleempje: linker demper en de balanspijp zijn volkomen doorgerot. Heb de boel met een reparatiekitje kunnen lappen. Maar voor hoe lang?
Na zes maanden zoeken heb ik sjorbanden gevonden. Die zijn altijd handig onderweg, zoniet hoogst noodzakelijk. Ik gebruik ze als extra ondersteuning voor de zijkoffers en om de bagagerol vast te sjorren. Was er vier verloren en had nog maar twee banden over. Het heeft er alle schijn van dat de Guzzi en ik weer eens een flink stuk gaan rijden. Zal nu veel door de bergen rijden en daar is het koud, god zij dank. Ik wil met korte tussenpozen doorrijden tot aan Bolivia. Ik wil daar de zoutvlakten op en de plek bezoeken waar Che Guevara zijn laatste adem heeft uitgeblazen. Voor de rest is alles blanco. Peru en Equador zeggen me niet zo heel veel. Ach, wie weet rijden we in één ruk door naar Argentinië. Heb erg veel zin om te rijden namelijk. Het geld raakt ook op, ongelogen. Een inspiratiebron is Tal. Ze heeft met vallen en opstaan Argentinië bereikt, helemaal in haar eentje. Nu ik nog.
En voor de rest…
…heb ik het prima naar mijn zin gehad in Medellin. Voelde me echt thuis in de stad waar Pablo Escobar op zijn troon zat en er hard vanaf viel. Fijne, overzichtelijk stad, waarin zo’n drie miljoen mensen wonen. Het regent van de bloedmooie vrouwen, terwijl de zon altijd schijnt. Gemiddeld is het hier 25 graden. Broeierige mix. Heb een paar interessante dames ontmoet. Gelukkig zat ZIJ er niet tussen. Anders kom je nooit weg uit dit verrukkelijke land. Verder
heeft de stad een fantastisch metronetwerk. Weinig koloniale invloeden. Oude kerken staan ingeklemd tussen torenflats. Mensen zijn onveranderlijk voorkomend en bijzonder geïnteresseerd in de reiziger. Voelde me veilig. Behalve als ik met de grote Canon over straat liep. Gebruik ‘m niet graag in de stad. De Canon springt nogal in het oog. Vermeldenswaardig – heb in een motorblaadje gestaan en kan feitelijk niet meer ongemerkt over straat. De brieven van vrouwelijk bewonderaars stromen geleidelijk binnen. Helemaal foutloos is het stukje niet. De verslaggever maakte geen een aantekening en toen hij zijn verhaaltje vanuit zijn geheugen optikte, gingen enkele details een eigen leven leiden. Kijk, je kunt over me zeggen wat je wilt, maar niet dat ik te lui was om aantekeningen te maken. Parcero, schreef me altijd de blaren op de vingers zodat geen feitje verloren ging. Misschien moet ik maar weer eens wat vaker de pen ter hand nemen
Losse flodders
LF 1) En om het goed te maken heb ik nog een uitsmijter, ongelogen. Foto’s van Yuko en mij. Min of meer op de zelfde dagen gemaakt tijdens onze vrolijke wandelingetjes door de stad. We hielden een dodendagje wat reuze gezellig was. Eerst naar het dodenakker San Pedro (Voluit: Museo Cementerio de San Pedro). De lichamen worden hier bijgezet in een tombe. De vele bloemen kunnen de lijkengeur niet verdringen. Foto Yuko, foto ik, foto Yuko, foto ik, foto Yuko, foto ik, foto Yuko, foto ik, foto Yuko, foto ik.
LF 2) Yuko en ik waren in the mood en besloten het om het graf van Pablo Emilio Escobar Gaviria te bezoeken. We moesten daarvoor helemaal naar de zuidkant van de stad, het kerkhof van Montsacro. Het graf, pal naast de betonnen kapel, ligt er sober bij. Foto ik, foto Yuko, foto Yuko.
LF 3) En toen hadden we iets met trappen: foto ik, foto ik, foto Yuko.
LF 4) Slenteren door de stad. Foto ik, foto Yuko, foto ik, foto ik, foto Yuko, foto Yuko, foto Yuko, foto ik, foto ik, foto Yuko.
LF 5) Zoals gezegd heeft Medellin de metro aardig op orde, nu Amsterdam nog. We namen de metro cable (soort van uit de kluiten gewassen skilift – gratis) voor een mooi uitzicht over de stad. Foto ik, foto ik, foto Yuko, foto Yuko. Zo, en nu als de brandweer naar Argentinie.
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
Moppie, daar ben je dan. Wat heerlijk dat je weer schrijft…was tijd. Ben benieuwd naar de rest van je avonturen. Ik ben ook op reis geweest…Kopenhagen, niet zo indrukwekkend als jou reis maar is echt vet leuke stad. Ga maar weer es een baan zoeken ofzo. Love Ya!!
I
On the road again, goed werk man, stil zitten is niet goed en tja dan rot e.e.a. weg aan een Guzzzz 😉
Op naar Argentinie enne dan ff carnaval vieren !
Goede reis, broer.
Greetz Daan
elke dag kijk ik effe want je staat in me favo’s en eindelijk weer een verhaaltje! Erg cool! Vooral die foto van je motor en die militairen.
en nu maar weer on the road!
tim
Met grote vreugde mag ik er van hebben kennis genomen dat ‘ de held’ uit het verhaal zich weer als een ‘ schoenmaker zich bij zijn leest heeft gehouden’.
Ik wens u een goede reis met veel avonturen toe.
Hoogachtend, Johan Bodegraven.
Verdomme Paul, dat is een verschrikkelijk aandoenlijke en aanstekelijke enthousiaste, dankbare en leuke glimlach op dat muiltje van die kleine Yuko. Effe slikken! Ga je haar verlaten? Ik huil mee met de wolven……Het leven van een man is tomeloos hard, en ondankbaar. Een niet begrijpbare drang neemt telkenmale bezit van hun zoekende ziel. De man moet.
Zoo hehheh ffies weer weg kunnen dromen, man ik lees dat als een grote jongens avonturen boek – wat voel ik me dan een ukkie.
Maar toch de nodige overeenkomsten, ook hier in Qatar de Carrefour (hier met 2 r’s), homecentre en de Bata. Nog maar niet te spreken over de Maaslander kaas, bietjes en andere hollandse groeten/producten. Blijkbaar hebben we inderdaad nog iets in de wereld te brokkelen als NL….ennuh dan heb ik net van de zomer een 2 onder 1 kap jaren 30 in zo’n heerlijke zompige ouwe wijk aan het bos achter strand gekocht in NL. Ga je dan met je hypootje, ach de Schelp betaald. Nog 2 jaartjes hier in de zandbak en het schip is binnen.
Ohja nog een overeenkomst, de NL sticker achter op de Guzzi, zitten hier ook op mijn XC70 en Dodge (V8-5.9l). Nu nog wachten op de Duc, staat in de haven, maar transporteur is vergeten er exportpapieren bij te leveren, kan ze ws. niet op weg geregistreerd worden ach met wat Riyalen wapperren doet wonderen……klinkt je dat bekend? En anders kan ik haar alleen maar op het circuit gebruiken, ja sorry moeders en kinders, papa moet ‘weer’ op het circuit de 998 uitlaten.
Japan? zeker doen, vorig jaar rond deze tijd wat weekjes zakelijk mogen vertoeven, echt een aanrader, heb er een leuk japans vriendinnetje aan over gehouden, Chisa, later nog een paar keer in London (zakelijk…..yeah right) ontmoet en ws komt ze eind Oct naar Doha – Qatar. Kijk zo houden we het hier ook nog een beetje spannend….
hoi paul, fijn te lezen dat je weer op weg bent. ben benieuwd wat je weer tegen gaat komen. Vast weer iets interessant’s om over te schrijven. Heb niet al je foto’s gezien van de mensen die je in colombia voor je lens hebt gehad maar zal zeker veel inzet hebben gevraagd van de mensen en van jou om ze zo ver te krijgen. zeker om even op de GUZZI te kunnen zitten!
Hier alles Oké. De plannen voor de volgende motortrip van de DAREDEVILS ligt alweer op tafel. Volgend jaar gaan ROB en MARTIJN het organiseren en de richting zal waarschijnlijk Tjechië
zijn. Dat zal eind april worden. MIsschien ben je weer in holland en heb je zin om weer een eindje te rijden.
We missen je!!!groetjes H en B.
P.S.morgen is Boudewijn jarig!!!!
Kreeg ik gister het Motor Magazine binnen, stond je ook 4 pagina’s breed in… Dubbele dosis!
Ha Paul,
Vandaag in “Motor” voor het eerst een stukje van je gelezen. Maakte me nieuwsgierig en dus nu verder gekeken. Leuke verhalen. Je durft wel met zo’n oude motor en bij als gevaarlijk bekend staand volk. Omdat ik van plan ben naar Argentinië op vakantie te gaan, ben ik erg benieuwd naar jouw verhalen over dat land. Ik hou je in de gaten. Sterkte en geluk gewenst. Rick
He man, stoer zo’n verhaal in de buitenlandse pers. Laat vooral uitgebreid lezen hoe Argentinie is, dat staat op mijn vakantielijst voor volgend jaar! Greetz.
He vriend, Paul. wat ben je aan een geweldig avontuur bezig. Ik lees het met meer dan veel plezier. we leven hier met je mee, wensen je een goede voortzetting van de reis, heel veel succes en spoedig tot ziens en maken we hier in dit kikkerlandje samen weer eens een reportage voor Motor. Groet een een behouden vaart mate. Guus van Goethem
Hee Paulus!! FF snel een reaktie, ik heb nog niet eens je verhaal gelezen…sorry!! En nou is de batterij leeg:( Lator…!!
Klasse Paul
Leest weer heerlijk en prachtige foto’s
Vooral Medellin at night.
je bent nu weer op pad denk,doe voorzichtig en geniet ervan.
Groet….
Begint al weer saai te worden………sterkte, Jac
Vlak bij de grens van Equador. Paar mooie platen geschoten onderweg. Het traject van Popayan naar Pasto is het meest gevaarlijk. Moet erg vroeg vertrekken en achter auto’s hangen. Werd al een keer in de buurt van Armenia teruggestuurd door de militairen. Had een mooie bergroute gevonden, maar de bleek te gevaarlijk. Met dank aan de FUCK-FARC. Ach, als dat al mijn problemen zijn. Heb een mooi verhaal voor MOTOR geschreven. Ligt als het goed is in de winkel of op je deurmat. Koopt en Leest dat blad. Nu als de brandweer mijn mail beantwoorden. Box zit vol met berichtjes van lieve Colombiaanse meisjes en vrouwen enzo, ongelogen. Ga het land met een bloedend hart verlaten. Heb al besloten dat ik terug ga, ooit. Tien keer beter dan Mexico, 100 keer beter dan NL. Zo het is eruit. Blijf schrijven. Doe ik ook. Waarschijnlijk morgen al, in het Engels. He jakkes inderdaad, maar ik kan zien dat mijn gringo-vrienden ook graag meelezen, vandaar. Paar hele strakke platen van de militairen waarmee ik altijd zo’n lol heb. Behoren tot mijn betere foto’s ongelogen. Bedankt voor de berichtjes. Vergeet niet dat ik ‘t ook leuk vind om wat te lezen. Lator, Paul
hoi,
Lees iedere keer je verhalen van a tot z en van z tot a in de motor mag. Geweldig verhaal en en mede door je verhaal krijg ik ook steeds meer drang om iets soortgelijks te gaan doen…
Ik wens je nog een geweldige trip toe en : Keep riding !!!!!
gr,
Vanuit het natte Nederland …
Eindelijk lezen we weer iets. Ik was even nog bang dat je niet op de motor naar huis kwam maar in een kist. Gelukkig: alive and kicking in Medellin.
He broer,
goed te horen dat je weer gaat rijden, betekent voor ons namelijk weer vermakelijk leesvoer. Ben benieuwd hoe je Argentina gaat beleven. Buenos Aires schijnt (volgens de laatste TV programma’s ) een fantastische stad te zijn.
Ik hoor (en zie) dat je flink afgevallen bent. Lijkt me niet zo moeilijk daar. maar …shake hands… ik ook. Momenteel 77 k en ga voor de 75 k. Ik ben dan uiteindelijk 13 k kwijt. is hier wel moeilijk hoor met overvolle winkels en adds die mij toeschreeuwen dat ik vooral fastfood moet eten.
Ik verbouw momenteel de motor. ik kan het niet laten. Het ding (k1200rs) rijdt fantastisch, het blok is een echt oerblok…….bestaat al langere tijd en is herhaaldelijk geredesigned lees verbeterd. ik mail nog wel de laatste
foto’s.
Ik moet een dezer dagen je spullen verhuizen zoals je inmiddels weet. Ik heb wel een fysiek rug probleem. laatste maand structureel last en ga vanavond voor het eerst naar een fysio. Het neigt een beetje naar een hernia achtige situatie. maar goed, ik los het verhuisprobleem wel op. Zijn er op dit forum vrienden of vriendinnen van Paul die mij willen assisteren?….Stella …mischien?
salut e vaya con Dios