De tweede hittegolf in één maand tijd en de een na hoogste temperatuur ooit gemeten, toe maar. Nederland krijgt tropsiche trekjes. Nu nog de staat transformeren tot een Bananenmonarchie en ik sta binnen de minuut bij je op de stoep, Guzman. Over de hitte, vanaf Californië schroeit de zon mijn kruin en mijn hersenen raken geregeld aan de kook, ongelogen. Vandaar dat er niet zo heel veel uit mijn handen komt. Alhoewel, gisteren tot zeven uur in de ochtend aan de Playstation gehangen. Ik speelde een Fifa-voetbalspelletje met als opponenten de Australiër Christian en de Colombiaan Viktor. De laatste zorgde ervoor dat de koppies niet gingen hangen en dat we tot het laatste fluitsignaal als een stelletje schuimbekkende dwazen over het veld konden rond razen. Mijn bloed is echt te dik voor deze contreien. Douche me vijf keer per dag en begin het zo onderhand zat te worden de hele dag in mijn eigen zweet te baden. Ben tien kilo afgevallen (74 kilo schoon aan de haak) en mijn lijf zit onder de uitslag. Ben nu wéér inCartagena waar het helemaal schofterig warm is. Heb mijn visum verlengd: heb weer twee maanden aan mijn verblijf in Colombia toegevoegd. Wil nu naar de bergen. Waarschijnlijk binnen drie dagen vertrek ik naar Siërra Nevada, in het noorden van Colombia, waar het tot over de 5000 meter piekt. Siërra is weer zo’n gezellig Farc-gebiedje. ‘Niet doen. Veel te gevaarlijk’, zeggen ze in El Carmen de Bolivar. Het is meer de onwetendheid, want hetzelfde zeggen ze hier in Cartagena over El Carmen de Bolivar. ‘Estas loco hermano. Quieres morir? Hay Farc, hay de todo. Es muy peligroso alla!’
Nee ik heb geen doodswens, Guzman en het potentiële gevaar leek me in El Carmen de Bolivar te overzien. Ik ben blij dat ik blanco reis. Geen reisboek die El Carmen aanprijst. De reisgidsen spelen op safe en willen dat de reiziger vooral een gezellige tijd heeft samen met andere leuke reizigers. Je ziet ze overal veilig samenklitten, de rugzakkers. Het is de angst voor Colombia die verbroedert. Weinigen trekken hun eigen plan en reizen van het ene aangeprezen hostal naar het andere. Tja, dan kom je nooit in plaatsjes als El Carmen of San Juan. Het begint er alle schijn van te krijgen dat het lot me voortduwt, Guzman. Want waarom juist El Carmen? Waarom rolde ik dit dorp binnen dat te boek staat/stond als een schiettent?
Ik heb uiteindelijk twee weken in Cartagena doorgebracht volgens de ‘boekjes’ een van de mooiste steden van Zuid-Amerika, maar door mij aanvankelijk betitelt als een ‘wicked city’, vol met bloedmooie hoeren, goedkope drugs en andere verleidelijkheden. Ik en verleidelijkheden, ben er zeg maar nogal wat gevoelig voor. Eerste nacht in Cartagena: viel als een blok in slaap naast een hoer en werd de volgende ochtend alleen en platzak wakker. Ik bedoel hier overigens de portemonnee. Dat schiet dus niet op. Na de rust en de ongereptheid van Nicaragua en de daarop volgende avontuurlijke reis met de motor naar Panama-Stad en met de Stahlratte naar Cartagena werd ik echt overvallen door vileine glimlach van de parel van het Noorden. De eerste week kuierde ik met Thomas (Trouwens parcero nog bedankt voor de nieuwe Deus-cd en de Beautiful girls, draai ze helemaal gek) door de stad, de tweede week bracht ik door met Tal, die inmiddels een flink stuk voor me uitreist. Volgens traditie zal ik haar wel weer ergens tegen het lijf lopen. Na twee weken dus beklom ik de motor voor mijn eerste ritje door Zuid-Amerika. Ik voeg nu een verhaaltje in dat het een en ander over mijn eerste kilometers op Colombiaans grondgebied vertelt:
DALMIRO GAAT HET GEVANG IN
Ik reis met mijn dertig jaar oude Moto Guzzi V7 van Alaska naar Patagonië. In veertien maanden tijd heb ik nauwelijks ongemak ondervonden van de verkeerspolitie. Niet in de Verenigde Staten, niet in Mexico, niet in Honduras of welk land dan ook. Maar mijn eerste uur met mijn motorfiets in Colombia is geen succes. Voordat ik ‘t weet heeft de verkeerspolitie mijn zakken tot de laatste peso leeggeschud. De eerste multa (boete) volgt al na een half uurtje koersen. Bij een controlepost nabij het plaatsje Cambote in het departement Bolivar constateert een agent al handenwrijvend dat de dertig jaar oude Moto Guzzi V7 niet is verzekerd. Ik vertel hem dat de douane in Cartagena na het overhandigen van de noodzakelijke invoerpapieren me verzekerde dat ik zonder problemen mijn kon vervolgen en dat alles in orde was. Kortom, mijn naam is Haas. De agent is volhardend, want hij ruikt geld en ik moet mee een kantoortje in. Hij haalt het boeteboek tevoorschijn en wijst op het bedrag dat ik volgens de wet moet betalen: 408.000 pesos, het equivalent van een minimum maandsalaris. Daar schrik ik van en vraag of twintig dollar de lading dekt. Niet dus. Het dubbele? De man knikt gretig van ja. Probleem opgelost. Althans voor even. Ik besef dat de controleposten tot aan de grens van Equador niet te tellen zullen zijn en dat de verkeerspolitie, op zoek naar buit, me tot op mijn versleten onderbroek zal strippen. Ik moet dus zo snel mogelijk een verzekering op de kop zien te tikken. Dat kan in het dertig kilometer verderop gelegen plaatsje San Juan, verzekert de agent terwijl hij tevreden de veertig dollar in zijn borstzak stopt. Een half uur later rol ik San Juan binnen en besef dat ik geluk heb gehad. Te vroeg gejuicht: wéér een controlepost verdorie tweehonderd meter voor een hotel. Verzekering, bitst de agent. En dan begint het gelazer. De agent haalt zijn meerdere erbij en voor de tweede keer binnen het uur verdwijn ik in een zweterig kantoortje. Ik leg de politiechef, die zich voorstelt als Dalmiro Betancourt, uit waarom ik geen verzekering op zak heb en waarom ik in San Juan ben. ‘Niks mee te maken. Hoeveel heb je op zak?’ Vijf minuten later zit ik weer op de motor – platzak. 340.000 pesos (115 euro, een vermogen als je lang reist) liet ik achter. Uiteraard zonder bon. Het is inmiddels te laat om naar de dichtstbijzijnde stad Sincelejo te rijden. Dit gebied in Bolivar geldt als een zona roja. Vanwege de onveiligheid sluiten de militairen om zes uur de hoofdwegen voor elk verkeer af. In de omringende bergen wemelt het van de FARC- en ELN-guerrilla’s, paramilitairen, zwaar bewapende criminelen en god weet wat voor tronies nog meer. Ik vind onderdak in het hotel en vertel briesend van woede wat me even ervoor is overkomen. De hotelier raad me aan om aangifte van corruptie te doen bij het gemeentehuis. ‘Wellicht krijg je je geld terug. Je weet maar nooit.’ De volgende dag weet ik niet wat me overkomt. Ik praat met een personero (een soort van ombudsman), een gemeentesecretaris en een officier van justitie. Men heeft belangstelling voor mijn case. De politiechef wordt zelfs ontboden op het gemeentehuis en mag in mijn aanwezigheid vertellen wat de dag ervoor allemaal is gebeurd. En nu zweet hij peentjes. Een dag later praat ik met nóg een officier van Justitie in het twintig kilometer verderop gelegen stadje El Carmen de Bolivar. In totaal leg ik vier verklaringen af. De voortvarendheid van het justitiële apparaat verbaast me. Ben ik immers niet in Colombia waar corruptie net zo gewoon is als een Hollandse bruine boterham met kaas? De officier vertelt me dat één van de speerpunten in het beleid van de herkozen president Álvaro Uribe Vélez het terugdringen van de corruptie is en dat de politiechef mogelijk zijn baan verliest, een flinke boete krijgt of zelfs een gevangenisstraf. ‘Hij heeft te veel fouten gemaakt. En het bewijs oogt sluitend.’ Ik besluit nog een tijdje in El Carmen de Bolivar te blijven. De plaatselijke bevolking, die sporadisch een buitenlander in hun dorp ziet, is op de hoogte van mijn malheur en is bijzonder gastvrij en vriendelijk. In de regionale krant El Universal lees ik verschillende keren dat een burgemeester, gemeentesecretaris of zelfs senator is opgepakt wegens fraude en begin me af te vragen hoe het is gesteld met de politiechef Dalmiro Betancourt. De dag erop krijg ik antwoord. Ik ontmoet op straat een vrouw uit San Juan. Ze vraagt: ‘Ben jij niet de gringo die door Dalmiro is beroofd?’ Opgewonden vertelt ze dat Dalmiro sinds mijn aangifte zo mak is als een lammetje. ‘Hij doet geen vlieg meer kwaad. Je bent de eerste die aangifte tegen hem heeft gedaan. En weet je wat, hij gaat waarschijnlijk de bak in. We zijn je dankbaar, want we waren hem spuugzat.’ Gerechtigheid schijnt dus te bestaan – ook in Colombia. Maar mijn pesos heb ik nooit teruggezien.
Kortom, de balans na een uurtje toeren in Colombia: een politiechef krijgt de zak vanwege een Hollander die een beetje rond ploft op zijn hippie motor (Met alle respect voor jouw dagelijkse doortastendheid Guzman, maar dit doe je me toch echt niet na). Dit is inmiddels bevestigd in San Juan waar ik vorige week even een praatje maakte met wat vrienden. Ben inmiddels nergens meer bang voor, dat moge duidelijk zijn. Afijn, zo ben ik dus in El Carmen de Bolivar terecht gekomen. Pure Voorzienigheid. Het klikte meteen tussen mij en El Carmen de Bolivar. Zonder sentimenteel te worden kan ik zeggen dat de anderhalve maand tussen de Carmero’s één van de hoogtepunten, zoniet dé hoogtepunt van mijn reis is. Ik weet inmiddels dat ik vriendschap zoek. Ik wil vriendjes met de hele wereld worden. En ik ben al aardig op weg. Vanaf minuut één sloten de mensen me in hun armen. Ze waren op de hoogte van mijn schermutselingen met Dalmiro en zeiden me dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken; ‘Het dorp zal je beschermen’, zei Juancho, motortaxist en goede vriend. Door dat ongelooflijke geklooi met de belastingen heb ik me toch wel even druk gemaakt. Ik bedoel, als Dalmiro het nou eens op zijn heupen had gekregen en het werkelijk op me had gemunt – we zijn nog altijd in Colombia, waar je voor minder overhoop geschoten kunt worden, ongelogen – dan heb ik ‘vluchtgeld’ nodig. Dan moet ik meteen kunnen vertrekken en dat gaat niet als de Nederlandse belastingen je bankrekening plunderen. In gedachten las ik de volgende krantenkop: STARHEID BELASTINGEN KOST NEDERLANDER HET LEVEN. Daarom maak ik me af en toe druk Guzman: het is gevaarlijk om hier zonder geld te zitten. Vooral als je zoals ik veel vragen stelt en foto’s maakt. Ik moet meteen kunnen vertrekken als ik dat nodig acht, begrijp je dat parcero (gelijkgestemde)?
Maar ik dacht er niet over om te vertrekken. En ik bleef. En ik bleef. En ik plakte er nog maar eens een weekje aanvast. Tijd zegt me echt helemaal niets, Guzman. Bestaat niet. Als donker is weet ik dat de avond is ingevallen. Als het heel erg donker wordt en de hanen beginnen te kakelen, weet ik dat het tijd is om te slapen. Het enige wat telt is mijn bankpas, een soort van monetaire kalender.
Ogenschijnlijk heb ik weinig uitgespookt in El Carmen. Goed, ik was wat bezig met mijn projectje Honderd Colombianen en een Guzzi, waarover later meer, heb zo’n beetje alle voetbalpotten gezien en… Maar vergis je niet. Blijven plakken in een dorp als El Carmen geeft je de mogelijkheid om Colombia op te snuiven en laten we het onder de knie krijgen van de taal niet vergeten. Met iets meer inspanning dreigt mijn Spaans vloeiend te worden.
Afijn, ik had snel in de gaten dat de situatie in El Carmen, vooral voor Nederlandse begrippen, aan de ‘onacceptabele’ kant is. In de tijd dat ik er zat liepen negen soldaten in een Farc-hinderlaag met fatale gevolgen. Een week later zes agenten. Dit speelde zich op nog geen twintig kilometer afstand af van El Carmen. Niemand die hier van opkijkt. Het is slechts een item voor de landelijke nieuwszender Caracol en een flink nieuwsbericht op de derde pagina van de kranten and that’s it. Wat geloof ik wél de internationale pers heeft gehaald is de ontvoering door de Farc van 170 houthakkers in de staat Chocó en de moord op tien van hen.
Ai que Colombia! Je mag het gerust weten: ik ben echt enorm onder de indruk van de Colombianen. Ze zijn zo krankzinnig voorkomend. Zeer sociaal en nieuwsgierig volk. Het is schijnbaar de aard van het beestje: gastvrij zijn. Maar onderling kunnen het een stelletje barbaren zijn. Het geweld was hier ongemeen hard en bij vlagen nog steeds. Tuurlijk, de drughandel speelt de voornaamste rol, maar toch. El Carmen was tot vier jaar geleden de hel op aarde. Paramilitairen en de Farc namen om beurten het dorp in en schoten er ogenschijnlijk willekeurig op los. Elke dag werd wel iemand om zeep geholpen en dat zo’n anderhalf jaar lang. En dat in een dorp van 8000 inwoners! ‘Wie was het vandaag’, vroegen de Carmero’s zich elke dag angstig af. Huizen werden opgeblazen (de expertise van de Farc) en mensen op straat op klaarlichte dag om wat voor reden dan ook geliquideerd, meestal het werk van paramilitairen. Zo nu en dan kwamen de Farc en de paramilitairen elkaar overdag tegen in het centrum van El Carmen en dan kon je als dorpeling zomaar in een vuurgevecht terecht komen. ‘De Farc aan de ene kant van het centrum en de paramilitairen aan de andere kant. En wij er tussenin. Iedereen op de grond. Kogels vlogen om je oren. Zo’n vuurgevecht kon zomaar twintig minuten duren’, zegt Johnny motortaxist en vriend.
Je begrijpt, weinig buitenlanders hebben El Carmen op hun things-to-see-lijstje staan. De laatste was een Franse journalist, al weer zo’n twee jaar geleden. Als ik me niet vergis ben ik de eerste motorreiziger in El Carmen. De motor en ik hebben dat geweten. Op elke straathoek hield ik een praatje. Als ik wat door het dorp kuierde hoorde ik overal mijn naam roepen: Paúl, El Holandés, Paúl van Hooff (Ja, ze weten zelfs mijn achternaam) of mono (blanke). Je hebt geduld nodig, want ze vragen de hele dag door het hemd van mijn lijf. Voelde me echt een koning in El Carmen. Bijzonder gevoel. En ze liepen weg met de Guzzi, wat heet. Eerste twee weken steevast een groep mensen om me heen als ik de Guzzi ergens parkeerde. En steeds maar weer dezelfde vragen: hoe groot, waar vandaan, hoe hard en hoeveel versnellingen? En dan keken ze op de snelheidsmeter; ‘Zo hé, kan hij 200 km per uur?’ En dan knikte ik van ja. In het dorp wemelt ’t van de 100 cc-motorfietsjes. En dan valt zo’n witte walvis natuurlijk al snel op.
Toch werd me op het hart gedrukt een low profile aan te houden, vanwege de Farc-spionnen in het dorp, ongelogen. De Farc heeft vooruit gestoken ´posten´ die de bewegingen van het leger in de gaten houdt. En misschien wel die van mij, weet ik veel. Was de enige buitenlander in de regio. Op een nacht dacht ik dat de Farc me kwam halen. Om vier uur in de ochtend hoorde vlak bij het hotel een serie droge knallen gevolgd door een zware dreun. Was niet bang, slechts behoorlijk opgewonden en had de camera al in mijn hand. Het bleek slechts vuurwerk te zijn. Meer Carmero’s overigens dachten dat de Farc met een offensiefje was begonnen. Ik bedoel, het blijft een zona roja.
Waarom is het de laatste vier jaar relatief rustig? Goddank voor de Colombianen beseft Uribe dat veiligheid de sleutel tot stabiliteit is. In Carmens Wild West-jaren hielden veertig agenten een oogje in het zeil. Men zegt zelfs dat de politie een hand had in de moorden. Nu is het corps uitgebreid tot zestig zwaarbewapende agenten. Bovendien zijn er zo’n honderd twintig tot de tanden toe bewapende militairen gelegerd. In de directe nabijheid van Carmen heb ik verschillende legereenheden gezien. Op de wegen zie je ze overal in groepjes staan, de soldaten die me altijd vriendelijk groeten zo niet aanhouden om een praatje te houden. Het leger herken je aan de leren kisten, de guerrilla aan de rubber laarzen. Op een dag kwam ik wat laat terug van Cartagena en moest de motor de sporen geven. Het was eigenlijk meer een race tegen de klok. De zon ging al hangen, de schaduwen werden langer en dan weet je dat de weg binnen afzienbare tijd door de militairen wordt afgesloten en de kans op een ontmoeting met de Farc groter wordt. En als je dan een camouflage pak uit de bosjes ziet stappen, slaat je hart toch een keertje over. Leren kisten, gelukkig.
Het verbaast me hoe snel je went aan een land als Colombia met zijn interne conflict, drugshandel en corruptie. Kijk echt nergens meer van op. Toch krab ik me geregeld achter mijn oren als ik me opmaak voor een ritje. Vooral die eerste keer. Het is het gebrek aan kennis over het land dat angstig maakt. De Colombianen zijn die mala fama spuugzat en terecht. Ik weet nu dat Colombia een sociaal paradijs is, althans voor mij. Ik stel me wagenwijd open, toon bergen met respect en krijg oprechte vriendschap terug. Mooi! Wat me in Nederland tijdens mijn reisvoorbeschouwingen de rillingen over mijn rug jaagden was het idee om Latijns Amerika zonder geld te komen zitten. Daar kon ik zomaar wakker van liggen. Alleen al van de gedachte. Het is me dus overkomen, acht dagen lang. Had geen ene peso. Nada. Noppes. De pinautomaat had het in El Carmen begeven en dan duurt het hier even voordat zo’n apparaat zijn wonderlijke kunstjes weer vertoont. Ben niets te kort gekomen, Guzman. Niets! Mensen stopten me zelfs geld toe. Rocio kookte twee keer per dag voor me. Ze is mijn schoonmoeder. Ik had een beetje verkering met haar dochter Yoheisa, een verpleegster in opleiding. Rustig aangedaan hoor. Ben inmiddels volledig genezen verklaard van mijn Melanie-gemis en wil dat voorlopig nog even zo houden. Elke dag dus bij Rocio op de koffie. Steevast om 12.30 uur. Het huis zat altijd vol met stevige vrouwen als ik langskwam, vandaar dat ik geen dag oversloeg. En niet te vergeten Rocio´s geestelijk gehandicapte dochter Anjelic. En Rocio kan lekker koken. Wat een geweldig mens. Ik ben haar zoon (Mi hijo!) en zij mijn moeder. Je mag het gerust weten Guzman, ik heb al 22 jaar geen moeder, maar met Rocio heb ik er weer eentje bij. Al met al is het leven beslist de moeite waard.
Ik heb nog geen afscheid genomen van El Carmen. Ik kom nog voor een paar dagen terug en dan door naar het zuiden richting Medellin. Het dorp zit echt onder mijn huid. Ben me een Carmero, ongelogen. Voel me er zo belachelijk op mijn gemak. Besef je een beetje wat er is gebeurd, Guzman? Ik had aanvankelijk angst voor het land, zoals zo velen. Door interesse te tonen en me open te stellen, werden mijn ´angsten´ weggenomen. Het duurde slechts een dag om de mensen voor me te winnen. Knap, al zeg ik het zelf. En zo blijven we leren.
Het idee om die 100 foto’s te maken kwam al snel boven borrelen. Als ik in een dorpje neerstrjik, moet ik wat te doen hebben, ook al verdien ik er geen cent mee. Bovendien, als we aan een willekeurige Colombiaan denken zien we in gedachten een kerel zijn neus vol snuiven, is het niet? Vandaar die foto’s. Ik wil niet al te pretentieus overkomen, maar als ik alleen al die vooringenomenheid bij jullie (de drie trouwe wekelijkse lezers van deze Galore-ongein) weg kan halen, heb ik mijn doel bereikt. Ik heb voor het eerst ervaren hoe het voelt als een dorp, en wat voor dorp!, je volledig accepteert en je als een gelijkgestemde behandeld. En wat moet je daarvoor doen? Helemaal niets dan jezelf zijn. Je mag het gerust weten, ben best trots op mezelf. Tijdens die fotosessies was ik af en toe omringd door zo´n tweehonderd mensen die heel dicht op me stonden. Moest er echt bovenuit schreeuwen om ze een beetje te regisseren. Heb geen namen bij de foto’s. Ik bedoel, foto’s en namen, het kan net iets te veel informatie zijn als je begrijpt wat ik bedoel. Zal ze morgen uploaden.
Afijn, de laatste week in El Carmen de Bolivar stond in het teken van Carmen zelve. Ze is volgens de katholieke volksmond de beschermheilige van de chauffeurs. Dat neemt niet weg dat het hele dorp met haar wegloopt. Het is Carmen voor en Carmen na. De derde week van juli eist ze alle aandacht op. Een feestweek dus. Volgens traditie elke avond om half acht in het centrum trappen tegen brandende ballen. Complete chaos. Heb zelf een keer in de fik gestaan van voetzool tot kruin. Een bal ontplofte achter me op het moment dat ik een foto in camera bekeek. Dan loop je zomaar het vuur uit je sloffen. Vinden die Carmero’s geweldig. Geloof dat ik me onsterfelijk heb gemaakt. Maar dit terzijde. 17 juli mocht Carmen de kerk verlaten. De baar waarop zij stond bood een fraai uitzicht op de menigte die in devotie voor haar uitschuifelde. Stevige mannenschouders zeulden haar tot diep in de nacht met zich mee – Guzman, je begrijpt dat ik hier veel liever een romige Colombiaanse laat zien, maar het dragen van de maagd is in Colombia nu eenmaal mannenwerk – en gingen aan geen huis voorbij. Luidkeels riepen de kerels om de zoveel tijd ‘Viva el Carmen, neustra patrona!’, (Lang leve Carmen, onze beschermheilige!) en de duizenden aanwezigen riepen hen na: ‘Viva el Carmen. Nuestra patrona!’ En het bleef nog lang rustig in het dorp El Carmen de Bolivar.
PS, het verhaaltje over El Carmen de Bolivar staat niet op zichzelf. Vele dorpen in Colombia kennen hun bloedbaden.
PS, Zo en nu met zijn allen op vakantie naar Colombia. Goedkoop, mooie natuur, hoop avontuur en inderdaad de lekkerste wijven van de hele wereld.
PS, En op verzoek van Mauriceke een mariposo. Trouwens parcero, hoorde via, via, via, via, via, via, via, via dat je gaat trouwen.
PS, Heb een koppelingskabel vervangen. En nu koppelt hij niet lekker, terwijl ik de kabel goed heb afgesteld, inclusief de paar millimeter speling bij de koppelingshendel. Nog meer onderhoud gepleegd: nieuwe contactpunten geplaatst. klopt ´t dat de ruimte tussen de puntjes 0,5 mm bedraagt? Ik vind de motor wat pingelen. Ben ook door mijn bougies heen en heb een bougie van een auto geplaatst.
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
I took this pictures in the village El Carmen de Bolivar, 110 kilometers southwest of Cartagena. I stayed there 1,5 month. Not many travelers end up in El Carmen. The last one was a French journalist two years ago. It supposed to be pretty dangerous down here. The village is situated in a zona roja and is practically surrounded by Farc-guerrillas and para-militaries. At night the army close the main roads. When I was there nine of them were blown up by the Farc only 12 miles from El Carmen. I didn’t know this was a delicate part of the country. I ended up here by accident. You see, during my first hour on the Colombian roads I got fined twice. I didn’t have a seguro for the bike. Nobody told me I needed one. First fine I paid off with 40 bucks. Second one was more complicated. A police chief called Dalmiro Betancourt practically took all my money in a place called San Juan, near El Carmen. I didn’t get a bill. I was pretty pissed off. So, next day I went to the alcaldia (local government) of San Juan and talked about this man Dalmiro. Surprisingly they took my complaint serious. I talked to a number of prosecutors; one of them was in El Carmen de Bolivar. That’s how I ended up in this town. To be honest; besides the police I have never met so many nice and sweet people as in Colombia. Colombians are incredibly hospitable. So, from day one I made many, many friends in El Carmen. I started to feel sorry for the Colombians en general. I mean they are sick and tired of being the asshole of the world. La mala fama. So I was thinking; if I can show you the Colombians I’ve met, you’ll see that they are not all guerrillas or narcotraficantes. They’re just people like you and me. In general they are friendlier than you and me. 
spelletje memory?
Mooie foto’s, maar je had hem wel even kunnen poetsen!
wauw, wat een leven!! Wij gaan ook spannende dingen doen. Ik heb een baan gekregen op st Eustatius. Klein en nieuw. Niet zo sensationeel als wat jij doet.Groetjes Judith
Wil het graag even inleiden dit allemaal, maar nu even niet. Griep. Kan je ook in Cartagena overkomen.
Geachte heer van Hooff, mag ik zo onbescheiden overkomen om u te feliciteren met uw schitterende reportage uit het warme Colombia. De vreugde en het warme enthousiasme wat uit deze artikelen en foto’s spreekt, is werkelijk hartversterkend te noemen.
Passion for fun, zo zou ik het willen betitelen.
Goede reis en veel geluk gewenst.
Met vriendelijke groet, Johan Bodegraven
Paulito, fijne plaatjes. Die met die muilezel erbij vind ik helemaal te gek!
En wat een schattige mensen…
Misschien tie sjurts gaan verkopen met el Carmen de Bolivar erop? Of potjes honing? Hete ballen?
Parcero……
Ik ga voor foto 101 🙂
Ik voor foto no.4. We houden van romig.
howdy paul! you’re photos are even better than ever…awesome work my friend!!! i look forward to your book…peace, jon
ut geat mieseraabel mit kastro!
maurice is getrouwd.
Klinkt als Castro is dood. Zo erg kan het toch niet zijn, trouwen.
Castro Forever
saludos desde Oaxaca
Cafe Sem del panzon y vero
¿nos recuerdas verdad ????’
nos da gusto que estes tan lejos y vivo:)
..::’‘’‘::..
.;’‘ “;.
:: :: :: ::
:: :: :: ::
:: .:’ :: :: `:. ::
:: : : ::
:: `:. .:’ ::
`;..“::::’‘..;’
“::,,,,::“
/´¯/)
,/¯ /
/ /
/´¯/’ ‘/´¯¯·¸
/’/ / / /¨¨/¯
(’( ´ ´ ¯&;/’ ‘)
‘ /
‘’ _.·´
kun je dit even vertalen, Paul.
ps. Hoe is het met de Guzzi?
Vero was een vriendinnetje in Oaxaca (Mex). Ongelooflijke lieve meid. Runde het restaurantje Coffee Sem naast mijn hotel. Ik was de enige klant die niet hoefde te betalen, ik bedoel het eten. Moest aan haar denken en zie hier een berichtje. Is dit voorbestemd? Echt de enige waar ik niets van hoor is die canadese. Wonderlijk hoe de zaken zich ontvouwen. Dat je maar op de hoogte bent, Sjaak.
Wau !
Thanks for the photos and the work to translate the story to English.
Keep rolling and have a good time !
Dit is een test
Paul, I’m still following along. Been spending a little time hanging out with Robbie last the few weeks. Good to see a story in English. I’ll spread the word. Happy travels, and hope to talk to you again one day soon.
ik voor nr. 90 , of is ze nog geen 16?
dit is geen test
he paul de griep alweer te boven?????????we wachten op nieuwe verhalen enne….wanneer is er weer eens een wedstrijd ?
.Tenslotte heb ik de vorige keer toch zo’n beetje gewonnen!
kus Mir en bas en peet
Polleke, eindelijk man! Goed om weer ff een stukje over je belevenissen te lezen. Blijft leuk en moet maar eens gezegt worden dat jou webman Vasillis toch een strak stukje werk voor je geleverd heeft waar velen plezier aan beleven. Foto nr 44 zou ik zeggen vanwege de pose en de blik van het jochie naast haar. Vooruitzien is regeren dus hou haar ff in de gaten voor over een tijdje mocht je nog langer willen blijven op je huidige standplaats. Bon ik ga weer achter de vlindertjes aan, tot snel hopelijk. Keep the spirit en neem een ‘parasetamolletje’ voor het geval. Grt Eric
Ook een verdomt goede keus van Maarten trouwens, maar met een grote mate van zekerheid durf ik te stellen dat ze krap aan 16 is. Never a dull moment, blijf fotograferen!
Ola Paulıto, ıek bıen op fakantsıe aan een soetwatermeer met hele lekkere karpers. Tot ofer twoee maande. Feel plesıer ın Prachtıg Colombıa!
Oh, moeten we een nummertje trekken?
Doe mij mevr. 84; kan volgens mij lekker koken, da’s ook niet verkeerd. Doe ze de groeten maar, Paul
Nummer 84, Yoheisa kan inderdaad lekker koken. Deed ze elke dag voor me Sjaak. Trouwens, het is niet zo goed te zien, maar nummer 30 (Patrica) is toch eigelijk mijn favoriet. Zo’n fantastische kont. Helaas getrouwd. Maarten, als een meisje hier dertig kilo weegt is ze volwassen genoeg, zegt men. Ik pas er toch een beetje me op. Het verbaast me trouwens dat dit een contest aan het worden is. Had er toch hele andere bedoelingen mee. Ik bedoel… Wacht eens, ga toch voor nummer 4.
Nummer 44, Eric. Weegt 29 kilo. Eerst permissie aan haar vader vragen. Wel een leuk meisje.
Kom op dames foto……..31??????
Paulo
wat dacht je van foto 2 daar heb je tenminste echt iets aan, zeker als je de bergen in trekt.
blijf schrijven, wij gaan een biertje in Noordwijk doen.
mazzel Har
OK nog een trouwe lezer (no. 90 mijn favo – lijkt op mijn vrouw…..heh heh)
hi paul…
just wanted to say hi…
hope you feel good
take care dear
miss you
tulita
Hi Paul,
Quiet over there………everything OK or just lazy or on holiday during your holiday ?
The Guzzi gets rusty…….run it !
Fred
He maestro,
gaat ut nog een beetje? ik wou fotootje 101 bijvoegen maar die zal ik per e-mail jouw kant opsturen. Die eerste 100 foto´s zijn inderdaad gaaf.
Guzz greetz,
Cor
Ps. volgens een kroatisch maatje van mij betekend Guzi (let op de spelling) neuken, tis maar dat we het weten.
Wij, hen die volgen, wachten op het onveranderlijk spannende nieuws van wetenswaardigheden van companero Paulito.
Graag ook weer extra plaatjes van leuke dames…………………
He neef, weer even een berichtje van ons. Hoe gaat het met je. We volgen je nog steeds hoor.liefs van Bart en Eveline
Hele lieve foto’s Paul, wat een lieve mensen! Moet je hier eens proberen….
Grtz
ポール！オスタルメデジンでいつもありがとう。
あなたのムービーや写真が大好きです。これからも長い付き合いになると思いますがよろしくね。
お互いに気をつけて旅を続け、そして精一杯楽しみましょう！
祐子
Hierboven nog eentje die zich beklaagt over het uitblijven van nieuws en nieuwe plaatjes.
Hi Paul!
I see you are doing up and downs in Colombia. I will be in Chile from 03.10 to 15.10. In Colombia from 05.11 to 20.11. So, maybe we could arrange and get together for a drink. If you go to Venezuela or Brasil that time, tell me the date, Could arrange a “shortcut”.
(Camina bajo la sombra, amigo)
Karsten and Nancy, Jens and Tatiana
Hola,
Sabes que, aqui me encuentro, escribiendote…. acompanado por tu hermana. Si, estoy con la Daan 🙂
Aun no me crees, asi es!
Groetjes vanuit Haarlem, aan de wijn, zo eten, jij ws. net aan de lunch geweest?
Daan en Marcel (nee, geen stel, dan had Daan jou dat wel gezegd)
Tjesus, meer dan een maand geleden dat ik iets van me heb laten horen Guzmannetje. Beetje ingedut geloof ik. Beetje heel erg. Ben met een klusje bezig dat godbetert wel betaalt, motorklusje. Lang leve de motorbladen (komen wel de afspraken na. Nou ik nog, deadlinewhise dan). Ben omringd door lieve mensen in het hostal (hostal medellin). Yuko voorop. Yuko en haar man Joshi doet de zelfde reis als ik (ook in Deadhorse geweest en zo), maar dan op een scooter. Japanners zijn echt knettergek, maar dat is geen nieuws. Yuuk en ik gaan een speelfimpje maken met mijn nieuwe Canonnetje (opvolger van de IXUS 4). Ja je leest het goed, een nieuwe camera. Kon er zomaar vanaf. Hoop ik. Ook nog twee nieuwe onderbroeken en een nieuwe broek gekocht. Het gaat dus crescendo met Donnetje Pablito. Nog altijd in Medellin. Het weer is hier hemels. Eeuwige lente. Plof een beetje op mijn Guus door de stad, zoals ik dat in Amsterdam ook deed. Bij voorkeur knetterstoned. Dan rijd ik het meest ontspannen, zeg ik maar. Zal binnekort eens wat laten zien. maar wat? heb niet zoveel geschoten de laatste tijd. Zal me concentreren op een paar goede Colombiaanse konten. Hoop dat ik hier ooit weg kom. Kijk voor de grap even op Yuuks site. Ze is de meest elegante vrouw op dit continent. krijg geen genoeg van haar als ze glacias zegt. Ja de R blijft lastig. Kortom, zoals je ziet geen klap te vertellen. Later lieve mensen.
Oh lieve Paul, mijn blijdschap ken geen grenzen, nu er eindelijk weer een teken van leven van je is. Je weet dat ik je al zo lang ken, dat verrassingen zeldzaam zijn. Maar ik begon me even zorgen te maken. Als jij in een gekke bui bent, zijn er Goden tekort. En met je vage plan heb je jezelf bijna naar de evenaar gebracht. Als het donker wordt, denk ik steeds vaker aan je, je zoekende ogen als eerste blikvanger. Weet je nog dat ik je ooit bij kaarslicht (in de zomer) de mooiste man ter wereld noemde? Je bent in mijn hart.
En wat is Yuuk’s site dan?
Groetjes
Jan, klik even op die link in haar reactie. En Stel lieve meid, sorry dat ik een tijdje geleden wat naars schreef, al met al vind ik Benno best een toffe naam. Wil je met me trouwen? En Marcel, je mag dan wel mijn zusje neuken maar dat wil nog niet zeggen dat je mijn site kunt gebruiken om HP-artikelen aan te prijzen. Zit je in de printerbusiness? Tragisch.
Klik ook nog even op deze site. Staan wat Yuuk-foto op. Advies: beetje wild klikken. Begijp er zelf ook niet zo heel veel van. Ik zou zeggen Kanpai (proost). Even een aanwijzing van Yuuk. Klik op de foto van de kleine kinderen en je komt op de fotopagina. Helemaal onderin vind je dit teken (rechts) 次のページ. Schijnt volgende pagina te zijn. Ze heeft de site zelf ontworpen, de schat. En doe me een lol. Willen jullie een berichtje voor haar achterlaten. Comments, onderin de pagina.
Hey mop, doe je eigenlijk nog iets anders dan stoned zijn?? Er is hier geen klap aan aangezien het al 4 weken non stop regent, rij ook geen seconde op mijn Ducje vanwege dit KUT weer. Wordt er echt helemaal gestoord van. Verder alles okidoki, nog steeds werkeloos…ach…
X I
30 augustus, 01.25 uur, I suppose, Jane.
Ha die Paul, net terug uit Alpe d’huez; even een bakkie doen bij m’n oude buren. Was maar 2200 km heen en terug. Stelt natuurlijk niks voor met hetgeen wat jij doet, maar m’n Le Mans had er duidelijk zin in; score: 1 km-kabel defect. Het is ook wel eens anders. Ik begrijp nu weer precies hoe je je voelt als je alleen op je motor door den lande rijdt. Moest alleen snel terug om m’n lief op te halen voor een weekje Ibiza. Motorgroeten uit Ossendrecht
Lieve Paul,
alles goed daar we hebben al een tijdje niets van je vernomen. Hier alles goed, oma is als herboren.. geen last meer van haar arm en topfit. Wij emigreren rond 4 oktober. En je hebt er een neefje bij, Ronald heeft een zoon gekregen met de naam Robbie.
liefs Judith
Snap geen hol van die site van Yuuk, allemaal van die vierkantjes…..wel mooie foto’s.
Ilana, je hebt gelijk, KUTweer!! Moet niet lang meer duren….
Denk dat ik maar eens aan de alcohol ga, Stella, je bent een schat, zie je over twee weken!!
Grtz
Jaaaa, het is weer eens zover…ben die ene Colombiana tegengekomen (nr. 104) die jij dus vergeten bent op de korrel te nemen! Ha ha ha!
Leven is zo mooi!
paul….todo bien??donde estas…??
many stories to tell you…..tal
Ogenschijnlijk komt er niet al te veel uit mijn handen. Het is zo stil op mijn sitje. Evenwel, vorige week een groot verhaal voor MOTOR MAGAZINE (leest dat blad!) geschreven. Schrijf niet zo veel meer, ben uit mijn schrijfritme, dus heb mijn tijd nodig. Voor de rest doe ik het rustig aan. Mijn camera raak ik nauwelijks aan. Ben redelijk gesloopt in Medellin aangekomen. De drie maanden in Cartagena en El Carmen de Bolivar hebben me lichamelijk volkomen uitgeput. Niet vanwege de rumba, nou ja beetje dan, meer vanwege de hitte. Elke dag zo’n veertig graden, het was gewoon te veel voor dit lijf. Ze noemen me hier flacito (mager mannetje). Dat hebben ze in NL in geen twintig jaar tegen me gezegd. Tien kilo afgevallen. Begon in Mexico (Mel) en heb het niet meer kunnen corrigeren in Midden Amerika en in Colombia. Over het algemeen is het eten hier kut. Was een grote jongen, nu een scharminkel. Was volkomen uitgedroogd. Mijn spieren deden de hele dag pijn vanwege het zouttekort. Het goede nieuws: het gaat al weer wat beter. Slaap veel, en doe het zeer rustig aan. Kortom, we moeten gewoon even bijkomen. Bovendien ben ik werk aan het zoeken via internet en wil mijn sitje als referentie gebruiken, die honderd foto’s en zo. Vandaar even geen nieuwe uploads. Over Medellin. Voel me hier ongelooflijk thuis. Zo´n fijne stad. Het weer is een droom. De lente is hier voor altijd en eeuwig. 365 dagen per jaar zon en af en toe een flinke plensbui. Gemiddeld is het hier 25 graden. De mensen zijn onveranderlijk lief, voorkomend en zeer geintereseerd. Geloof niks meer wat je over Colombia leest, behalve als het van mijn hand is. Ik begin sterk het gevoel te krijgen dat ik niet meer thuis kom. Elke dag voel ik me meer Latino. Ik zet in op Argentinie, of anders Colombia. Dit land is Mexico voorbij gestreeft, en dat wil wat zeggen. Mijn reis maak ik af, wat er ook gebeurt. Ik heb vorige week voor het eerst sinds bijna 1,5 jaar met mijn zus gebeld via een progammaatje op internet, Skype heet het geloof ik. En met mijn maatjes in de Koe. Toen besefte hoe zeer ik jullie allemaal mis. Maar of het voldoende is, ik weet het nog niet. Ik weet ‘t, in NL verdienen we een bak met geld. Maar ik begin steeds minder te begrijpen waarom het leven allemaal zo schofterig duur moet zijn. Het leven is hier gemiddeld zo’n zeven keer goedkoper. Valt veel op het land aan te merken, maar in de regel zie ik meer glimlachjes op de gezichten van de mensen. Geen onbelangrijke referentie. Afgelopen zaterdag reed ik met de Guus naar het parque de las periodistas, een hangout voor punks, alternatievelingen, artesanos en weet ik wat voor volk allemaal. Het is een soort van vrijplaats, waar ik graag kom. Kwam er Katherine tegen en nog twee vrienden van haar. Flink aan de Ron Medellin. Daarna doorgefeest in het huis van een van die twee parceros. Je begrijpt ik heb een selectief geheugen wat namen betreft. Kwam terecht in de bario Buenas Aires, redelijk berucht. Je kijkt uit over de bario La Sierra, waar vier jaar gelden nog een oorlog woedde. Het huisje in Buenas was zo klein dat we met zijn vieren in een bed moesten slapen, knetterzat. Ik naast Katherine, dat wel. Ik bedoel, dat doe je dus gewoon hier. Heel vertrouwd allemaal en vreselijk gezellig (zei ik gezellig? Woord kennen ze hier niet eens). Als ontbijt slappe patatten en een flinke kus van Katherine. Ik had het drietal nog niet eerder ontmoet, maar voelde me volkomen op mijn gemak. Week ervoor groot feest in een of andere twijfelachtige villa, met zwembad, vijf auto´s voor de deur, gewapende bewaker en weet ik wat voor toestanden allemaal. Heer des huizes was vliegenier, maar als je het mij vraagt was het coke-geld. Hoe dan ook, ik heb genoten. Met de Guzzi gaat het uitstekend. Hij is volkomen doorgelicht door Moto Angel, soort van Motortoer, waar ik geregeld een bakkie doe en slap ouwehoer over motorfietsen. Ze hebben vier uur aan de Guus gewerkt en moest 12 euri aftikken. Ik bedoel maar. Voor de rest ben ik veel in het hostal. Uitkijken dat ik niet volkomen indut, want het is hier zeer relaxed. Het is een groot en luxe huis net buiten het centrum met alles erop en eraan. Mijn beste maatjes hier zijn Yuko en Satoshi, beiden uit Japan. Satoshi spreek nauwelijks Engels, over zijn Spaans maar te zwijgen, en is al zes maanden in Latijns Amerika aan het rondreizen. Ik ben zijn eerste white eyed friend – zo noemt hij de blanke mens. Ik ben de eerste blanke man die de tijd neemt om naar zijn Engels gestamel te luisteren. Hij is nu al fan van NL, door mij. Lief toch. De andere dag keken we naar de film ´Empire of the sky´, over een Japans interneringskamp. Ik vertelde hem dat mijn Pa vier jaar lang in Indonesie in een Jappenkamp heeft gezeten. Daar werd hij toch een partij treurig van en bood mijn vader (bij deze Pa)zijn verontschuldigingen aan. En oprecht he. Satoshi is mijn eerste Japanse vriend. En Yuko (Yuukie) mijn eerst Japanse vriendin. Ze is de meest elegante vrouw in Latijns Amerika. Wordt helemaal opgewonden als je Glacias zegt. Ze heeft wat moeite met de r, vandaarrrrr. Kunnen jullie een berichtje op haar site achterlaten. Dat vindt ze ontzettend leuk en hoe ze het doet weet ik niet, maar ze beantwoord je mail in het Nederlands. Yuukie heeft met haar man dezelfde route afgelegd als ik. Ja, ze is ook in Deadhorse geweest, twee maanden later dan ik, achterop de scooter(!) van haar man. Ze hebben de deur in Japan achter zich dichtgetrokken en doen een rondje om de wereld. Ze willen ergens anders wonen, net als ik. Haar man moest terug naar Japan en is daar ziek geworden en ligt al weer drie weken in het ziekenhuis. Ze is hier al twee maanden in het hostal, in haar eentje. Ze kan dus wel een hart onder de riem gebruiken. Zou het leuk vinden als jullie een berichtje op haar site achterlaten. En echt ze beantwoord je in het Nederlands, de schat. Als ik weer wat fut heb zal ik wat foto’s schieten. Geloof me, heb in een maand tijd twintig foto’s genomen. Gewoon de energie niet voor. Maar maak je niet ongerust de dames van het hostal zorgen erg goed voor. Ik groet jullie hartelijk, ongelogen, en bedankt voor jullie berichtjes. Zullen we voor de 100 reacties gaan. Dan is het net alsof deze site rete populair is. Daarna maak ik het weer goed met jullie. Beloofd. Nou, slaap lekker allemaal en tot snel. PS Guzman heeft ook de kuierlatten genomen en is al sinds een kleine 2 maanden aan het rondreizen in het Midden Oosten. Nou jullie nog. Dag,
Paul
Even wat aanvullingen. Yuukies site: ゆうこ Staat ook een reactie of tien hierboven. De film heet overigens Empire of the Sun. Sorry voor de taal- en tikfouten. Schermpje is ook zo klein. Als je niks te doen hebt, bekijk deze film dan eens; Maria full of grace. Prachtige en bekroonde Colombiaanse film over drugsmokkel. Wellicht begin je het dan een beetje te begrijpen. Bovendien zie je nog wat van Colombia. Ciao,
Paul
He Luc, jij weet dus wie Stella is. Vooruit met de geit… Ik heb beloofd om met haar te trouwen. Wel fijn om te weten met wie precies.
HOi Paul,
Je hebt je hart al verpand aan Mexico Colombia, dat wordt nog wat voor de rest van Zuid Amerika.
EN Paul valt me tegen dat je Stella niet meer kent. Schitterend mens, gevoelig, altijd een goed humeur
groetjes Jan
Good to hear from you again, flacito !
Your stories give some colour on things here in Olanda.
Fred
Paul, geloof me, je wilt NIET met Stella trouwen!!!!! Maar ja, beloofd is beloofd he……
(reactie 59, nog 41 te gaan)
Ik wordt wel heel nieuwsgierig naar die Stella……
Hé Paul,
Alweer een tijdje geleden, maar na Lowlands (weggeregend!!) en Malta is het weer tijd om te werken. En zowaar schijnt de zon vandaag en is het lekker weer, maar voor hoe lang?
Zou wel willen ruilen met je, beetje hangen in de zon, beetje niets doen.
Zoals je ziet zijn er nog genoeg mensen die volgen wat je doet, dus wat nieuwe foto’s zal wel leuk zijn.
kus
Stephanie
Leuk weer wat van je te lezen. Doe rustig aan zou ik zeggen. En goed eten is wel belangerijk man!
hola SENOR !
Sorry i never told you my email address changed, I got sick of the spam and then Ingrid has been working me like a dog to get her website finished 🙂
Ingrid and I went riding with Todd and a whole “flock” of MotoGuzzi riders on Sunday. It was hilarious !!! We miss you Paul, you ended up being the topic of conversation at lunchtime – the legendary Dutchman !
Todd has a new girlfriend, we introduced him to Ingrid’s trainer Gretchen, so he’s been coming up to visit us a lot as she lives here in Santa Monica. They are inseperable !
So when you coming back to visit us ?
Robbie
Hello from Seattle! After seeing all the beautiful people in your photos I realize why you like the place so much.
I bought a 43’steel sailboat in the state of Maine (northeast coast) which
was made in the Netherlands in 1959.
Hope to sail it there in 5 years or so.
It needs a lot of work. Haven’t seen Jack lately—- Wage Peace and happy travels!
toch snel reageren om de honderd te halen. Dan wordt het weer eens wat met de Continjoeing Paul van Hooffstorie.
Nou paulus, hombre neem je advies ter harte en vlieg morgen dan maar halverwege het Oosten. Hijs de zeilen en ga voor een week en langer hardcore zeilen hoop ik nog verder naar het oosten. Li en Mika komen later. Wellicht de laatste keer, scheepje gaat in de verkoop. Maar geen zorgen tzt in NL komt er wel weer iets nieuws en de oversteek kan dan alsnog.
Vrees dat ik dit jaar wederom De Bark Ushuaia – Elephant Island ga missen. En naar wat ik zoal lees haal jij Ushuaia deze zuidelijkhalfgrondse zomer vermoedelijk ook niet. Volgend jaar dan maar proberen?
Dus na NL is er de keuze de Colombianen of de Argentijnen…Bij die laatsten is de drugs weer aan de prijs, die mazzel heb je in NL dan weer.
Wat je ook besluit: Go Slow, Drive Safe.
Tot over een tijdje maar weer amigo en zal eens op zoek gaan naar dat motor magazine met jouw verhaal.
Greetz Roel
Ja Paul komop zeg wat maak je ons nu, jij doet alles wat wij niet durven, waar we te klein burgelijk en/of schijterig voor zijn. Jij verwezenlijkt wat volgens mij vele van je lezers het liefst zouden willen doen, niets wat moet! Maasr nee, vast geroest in vaste banen en hypotheken.
Dus kom op met die updates, dat geeft ons de gelegenheid om weg te dromen bij hoe het zou kunnen zijn. Ik kijk echt regelmatig of er updates zijn, lees zelfs alle reacties door als er geen update is. Moeten we nu echt gaan wachten tot de honderste inzender????
Man dat overleef ik niet…..
Roy.
PS waar is Guzman in het midden-oosten? Als ie in de buurt van Doha-Qatar is mag ie gerust bij me langs komen…..
Paul doe het rustig aan want wat moeten wij als de reis is afgelopen.Maar hou ons regelmatig op de hoogte van je belevenissen
Dominicus
Oh,oh Pauli,
Nog even een hele ‘late’ reactie op de foto van je vlinder. Wat een fraai exemplaar! Hier kun je de vlinders, in het algemeen, alleen aanschouwen in een ‘plastic-doosje’.
Misschien is het een leuke ‘nieuwe’ business voor je om daar vanuit het zonnige zuiden deze beelden aan te bieden als ‘screen-savers’!
Hier in het Amsterdamse is warempel weer een ‘nazomer’ aangebroken met temperaturen van ca. 27 graden! Dus klagen over het weer, deze week dus even niet.
Zaken gaan verder goed,zodat we het gezinnetje voldoende kunnen ‘onderhouden’, en zo nu en dan een ‘uitstapje’ kunnen maken. Maartje gaat ook al richting de drie levensjaren, en het is nog steeds genieten van al haar ontwikkelingen.
Op de Weteringschans is alles nog vrijwel onveranderd, alleen is er een ‘leeg’ plekje, waar vroeger een GUZZI stond. Ben benieuwd naar al je verdere plannen en avonturen!
Blijf je volgen!
Groeten, Maurice
U verbaast uw lezers, en ook mij. U heeft het woord tragisch in de mond genomen. Welaan, ten eerste verkoop ik zelf printers. Ten tweede maakt u zelf een schitterende wereldreis, maar tragisch genoeg blijft de berichtgeving toch erg regelmatig achter bij uw avonturen. Nu is het zeker niet zo dat wij daarop recht zouden hebben,ook wil ik geen blijk van kritiek geven. Maar aangezien u er blijkbaar een punt van maakt dat sommigen printers verkopen, voel ik mij niet verplicht om een kleine kanttekening bij uw stoere verhaal te noteren. In de verwachting spoedig weer een bericht van u te vernemen, teken ik, met de meeste hoogachting, Johan Bodegraven.
zeventig
eenenzeventig
tweeenzeventig
vierenzeventig
drieenzeventig
ik kan niet zo goed tellen…
achtenzeventig
de negenenzeventig wil niet blijven hangen, heb het al drie keer geprobeerd…
tachtig!!!!!!!!!!!
En nou heb ik geen zin meer, kan iemand anders het ff overnemen??
Lekker weertje hier trouwens
Laat die dope maar ff staan want je moet zo gaan schrijven Paulus
vierentachtig
Schrijf binnenkort wel iets anders…
Na mn afspraakje met Stella misschien, we hebben veel plannen!
Hoever zijn we intussen??
Trouwens, wat ga je doen Roel? Je boot verkopen?? Waarom?! Ga je printers verkopen….
Nou tot de volgende keer dan maar
achtentachtig
Grtz!!
NEGENTIG!!!!
Luhuc, wie is Stella? Ben vandaag met Yuukie weer fotootjes wezen schieten. Bij het graf van Pablo geweest. Hij ligt daar een beetje anoniem te zijn, de stakker. (92)
trug van weggeweest, prettig tochtje door de pampas, skigebiedjes en rondstuivend grind onder de achterband.
Ben benieuwd Paul, of je al een beetje bijgekomen bent….Stay alert-Stay alive….
PS Paul, heb jij npg iets gehoord van die door de farc vastgenomen francaise?
Het schijnt dat haar echtgenoot fotoos van de kinderen heeft laten uitstrooien boven het oerwoud, zodat deze haar bereiken. Dan zou haar motivatie hoger worden , om de ellende vol te houden…
PS Paul, brgrijp ik het goed dat wij op een onleesbare site iets moeten trachten te typen aan een meisje, zodat jij haar, eventueel, maar wat graag kan verwennen? Met alle plezier! Maar jij komt er niet in, en ik kom er niet uit.
Overigens zullen die honderd reacties wel snel komen, nu een ieder een vervolgje wil. Dames Eerst!
Beste jongens en meisje, laat de vent nog even zijn gang gaan. Hij heeft meer te doen dan stukjes schrijven! Hij moet ervaringen opdoen! T is geen trekpop waar je, uit verveling om je zelfgekozen saaie bestaan, even aan het koordje rukt. Respect mensen…Denk aan de gemoedsrust van een goed mens, Flacito.
Paul….Stellaaaahhhhh!!!!!!!!!! Erg knap, erg bruin, erg erudiet, erg ja….gewoon erg mens. Daarom weet ik zeker dat je Stella erg graag mag! Maar, helaas voor jou, er is nog iets belangrijks met Stella’s, je moet het er op kunnen, en geloof me, je kunt het er niet op!
Ik vind het zielig om Stella bekend te maken, ik zou Stella kwetsen..en daar is Stella te lief voor!!
Achtennegentig…..
negenennegentig
HONDERD!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!HONDERD DUS, DUS…………….
Stella, hm. Ze is toch geen loopse herdershond ofzo? (101)
Nee….
snurk, snork, gggggvvwrrt, knor, mwwws, tmlsa, chra, snurk, enz.
Paul ik ben ff naar Gr, reken erop dat je een nieuw verhaal hebt als ik terug kom. Heb gvd 86 reacties geschreven man…
Grtz!!
He Paul! Alles goed daar? Hier een vraagje van Jan met de XT. De tijd tikt en langzaam nader ik mijn eigen vertrek datum. Iedereen heeft het opeens over een carnet de passage wat ik nodig schijn te hebben. Ben er inmiddels achter hoe je er een kan krijgen maar omslachtig is het wel. Wat zijn jouw ervaringen lokaal? Heb jij er al een nodig gehad? Heb jij er uberhaupt een? Andere tips? In januari zal ik in Colombia aankomen ik hoop dat jij er dan nog bent! CIAO
Dag Paul, Je leeft nog. Mooi. Dat je noooooit meer terugkwam naar NL had ik allang in de gaten. Nou dan moet ik maar weer een keertje richting Latijns Amerika. Maar eerst ga naar Namibië over een paar maanden. Tsjou jongen, het ga je goed en we ‘ll meet again. Willem O.
mi querido amigo , donde estas ??
espero que estes bien y que una luz enorme te acompañe en lo que resta de este gran viaje, CUIDATE MUCHO un arazo muy fuerte , si necesitas algo escribeme … tu amiga de oaxaca
Pauli,
Schijnt de zon daar nog?
Hoor het graag van je.
Groet,
Maurice