Ja Guzman carnal (kameraad), ik draai er niet om heen – heb de blues, of zoiets. Mijn schouders zijn niet te tillen. Mijn hoofd werkt op de automatische piloot. Mijn lijf schrikt op als ik te lang aan haar denk. Maar we moeten (letterlijk) door, en dat is mooi. ‘We left with a bang’, zei Mel. En dat is nog altijd beter dan doven als een nachtkaars. Weet je, ik heb een 
echte lady drie weken lang bemind in tropische contreien. Wonderlijk hoe we in zo’n korte tijd vertrouwd met elkaar werden. Ik kan natuurlijk ook schrijven dat we elkaar drie weken lang helemaal uitgewoond hebben, maar ik heb even geen zin in stoere praat. Dat past niet bij deze dame. We hebben rondgezworven in een omgeving waar die ontploffende fundamentalisten zo naar verlangen. En ik had aan één vrouw voldoende. En nee, dit was geen droom. Het was toch echt haar stem en lach die ik hoorde, haar geur die ik opsnoof, haar huid die ik voelde. Het is de tweede keer in mijn leven dat die aantrekkingskracht zo sterk is dat ik meen iemand te herkennen, Guzman. Inderdaad, de eerste keer was ook in Mexico. Die goden hier hebben blijkbaar het beste met me voor. Nu rest me niets anders dan eerlijk naar mezelf toe te zijn. Al valt dat me zo zwaar als een gemiddelde, winderige Nederlandse herfstnacht. We waren klaar om elkaar te ontmoeten, voor een vervolg achter op de motorfiets (enig idee waar ze moet zitten?) hebben we meer vlieguren nodig. Ik laat haar nu los. Kan niet anders. Alleen dan kan ze terugkeren.
Och arme fundamentalisten als Mohammed B. Door te trekken aan een touwtje vagen ze zichzelf weg en anderen met hen en denken zo af te reizen naar een plek waar de meisjes voortdurend naar je glimlachen en zich openstellen. Het koord waaraan ik trok, was verbonden met een ijzeren plaat die omhoog getrokken werd toen de vezels zich spanden. Meer was niet nodig, Guzman. En daar sta je dan, in je (bijna) blote niks. Als je durft, is het leven verbluffend eenvoudig.
Corazon
Deze negen maanden buiten Nederland zijn een aaneenschakeling van gebeurtenissen. Ik ben nu in Chamic een tochtgat twintig kilometer van de Guatemalteekse grens, en zit klem tussen twee immigratieposten. Mijn papieren zijn niet in orde dus blijft de slagboom voor me gesloten. Ik bivakkeer in Niemandsland, een soort 
van vacuüm. Past prima bij mijn gemoedstoestand. Het wachten is op mijn vriend Don Louis, die me de laatste keer met zijn Zapatista-gebluf het land binnenloodste en dan kan ik hopelijk zonder al te veel problemen via Tapachula de grens over.
Een half jaar lang heb ik tussen de Mexicanen gewoond. Ik heb mijn tijd hier netjes afgerond en dat was nodig. De laatste keer dat ik Mexico verliet, zo’n vijftien jaar geleden, was ik in vertwijfeling. Nu is het land voorgoed in mijn hart gesloten. Ik zou hier kunnen wonen en misschien doe ik dat ook nog eens een keer. Dat zegt genoeg over de tijd die ik hier heb doorgebracht. Mexicanen zijn mooie en vrolijke mensen. Het werkt hier simpel. Zorg dat je de taal spreekt en houd die glimlach op je gezicht en een voor een openen de mensen zich. El corazon, het hart, is hier een groot en gevoelig ding.
Een volbloed Mexicaan zal ik nooit worden en stel me tevreden met de titel Medio Mexicano, halve Mexicaan. De remedie hier voor een verkrampt hart is het zoeken naar een ander meisje. Desnoods vier of vijf tegelijk, pakken wat je pakken kan, ken jou ’t schelen. In mijn corazon is slechts ruimte voor vrienden, familie en één dame. Dat weet ik nu. Als je niet zoekt, komt de liefde vanzelf. Dan ben je de liefde, las ik laatst in een of ander Goeroeboekje. Ben op de valreep door het ijs gezakt, Guzman. Het voelt verkwikkend.
Bob
Gisteren zocht ik in Chamic wat afleiding in het voorbij komend verkeer en zag zowaar een vol bepakte BMW R70-5 uit ’72 voorbij ploffen. De bestuurder bleek Bob (56) uit Colorado te zijn. Hij is op zijn Beamer op zoek naar een ander leven en heeft als reisdoel Costa Rica. Bob is leraar Engels en wil zijn vak uitoefenen in Centraal Amerika. Hij verlangt niet meer dan kost en inwoning. ‘Voor mijn plezier betaal ik zelf.’ We overnachtten toepasselijk in El Adventurero, het enige hotel in het dorpje El Pacayal. Bob was hier niet zomaar. Zoals Mel zegt: ‘We 
ontmoeten om van elkaar te leren.’ Met Bob was het niet anders. Hij zuchtte diep toen hij de foto’s van Mel zag. ‘Je kunt niks verwachten mijn beste vriend. In verwachting zit verlangen en lijden opgesloten.’ Bob vertelde me over de cultuur in Japan. Het ergste wat je daar kan overkomen is gezichtsverlies. GEZICHT – FACE (Fear, Attachment, Control, Entitlement). Het komt erop neer dat we bang zijn om de zaken te verliezen waaraan we zijn gehecht. We creëren een omgeving waarin we ons veilig wanen, the comfortzone. O wee als we de controle verliezen dan gaan we roepen dat we recht hebben op die omgeving die zo veilig voelde. ‘But you can’t always control things. Life aint always fare, my friend. Don’t be afraid of that and deal with changes and it comes towards you.’ En Bob leerde zowaar nog wat van mij. Dat je niet bang hoeft te zijn in kleine dorpjes, wat hij was. We aten onze taco’s voor het hotel en verdomd, elke dorpeling die passeerde, geen een uitgezonderd, groette ons vriendelijk. En zo haalt hij wat angst bij mij weg en ik bij hem. We zijn hier inderdaad om van elkaar te leren Guzman. Waar is mijn leraresje toch?
PS Dit is al weer een dag of wat geleden dat ik deze meelijwekkende woorden schreef. Het goede nieuws is dat ik me nog steeds kut voel, zo alleenig op deze aardbol, en zo.
Colon
In Palenque had ik verzuimd de ruïnes te bezoeken vanwege andere bezigheden. In Mexico zijn 
en niet de moeite nemen om een ruïne te bezoeken, staat gelijk aan Godenlastering. En je begrijpt dat ik die jongens nog even te vriend wil houden. Mijn vriend Don Louis vertelde me over de ruïnes van Colon op vijftien kilometer afstand van Chamic. Die staan niet in een toeristenboekje en dat is maar goed ook. Was helemaal alleen in Colon, Guzman. Geen hond te bekennen. En dan zie je dit juweeltje van bescheiden Azteken-cultuur. De tempels waren omgeven door die prachtige blauwe plas met water. Enkele fotografische herinneringen: een foto, en nog een, nog een, en nog een. Redelijk gelukt al zeg ik het zelf. Het was midden op de dag en de zon stond loodrecht op mijn camera.
Een andere dag:
Vanochtend liep ik over de markt van Tapachula en zag dat een man van mijn leeftijd niet meer had dan een lullig weegschaaltje. Zo een die wij onder het bed verstoppen omdat we niet willen weten hoeveel vet we aan ons lijf hebben hangen. ‘Para pesarse’, (Om u te wegen), mompelde hij zo goed als geluidloos, alsof hij zich schaamde voor zijn aanwezigheid. Had echt met hem te doen en besefte dat het beter is een weegschaal te hebben dan helemaal niks.
Hier in Tapachula verkopen ze van alles, behalve de zaken die je nodig hebt. 61 Slagerijen naast elkaar, 45 schoenenzaken die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, maar een beetje fatsoenlijk uitgeruste elektronicazaak – ho maar. Heb een adaptor nodig voor mijn stekker. In Guatemala gebruiken ze een driepoot, in Mexico en de VS een dunne tweepoot. Enig idee wat te doen als het me niet lukt dit te vinden? Kan ik de stekkers met Nederlandse kop slopen en een Guatemalteekse monteren? Hoe zit ’t dan met voltage? Denk eens mee Guzman. Anders geen elektriciteit voor de computer en camera’s en wordt het angstig stil op deze site.
PS Stella, anders neuken we nog één keer. Al was het alleen maar voor een andere naam voor de koter. Benno, zei je?
PS Guzman, hier heb ik nog even zin in – welk spreekwoord?
Promote Paul: Mail to a friend | Post to del.icio.us | Digg! | Translate Dutch to English
he broertje.
dit is nu weer eens een heel mooi stuk!!!! keep on going en vaya con dios
Prachtig geschreven. Liefs Daantje
hoi paul, te gek zoals je alles meelijwekkend( grappig woord eigenlijk)opschreef. maar meelijwekkend is niet het juiste woord. ik denk dat het meer te maken heeft met bezinning. Je leert van hetleven als je het leeft en het dan in je rugzak meeneemt in de toekomst.
Naar mijn gevoel ben je een heel eind in de goede richting en vergeet niet dat je niet alleen op deze aardbol bent, ( wij zijn er ook nog) en nog vele andere mensen en culturen.
Wij denken aan je en ga zo door en alles komt goed.
p.s. de mannen zijn weer heelhuids thuis. groetjes Bep.
Mooi geschreven, Paul. Moest het wel ff 2x lezen vanwege mijn aangeboren, cynische kijk op het leven. Ga zo door !
Fred
Daar had ik nou ook last van Fred, en zie wat er gebeurt. Pak je biezen man!
Wel, mijnheer van Hooff, ben blij weer eens iets actiefs te lezen van u. Zelf heb ik er de leeftijd niet meer voor, en gezien uw melancholische schrijfsel uzelf misschien ook niet meer. Het leven schrijdt voort en al wat u tracht vast te houden, verpulvert door uw wens het te blijven bezitten. Daarin ligt dan ook de ware charme van het reizen; u dient alle veranderingen te ondergaan en te waarderen. Daarom is het misschien een goed idee om aan de gashendel te draaien, en verder te gaan naar een zich constant verplaatsende horizon. Wij volgen u.
Paultje, het nieuwste bestsellertje uit Amerika is getiteld “de wereld is plat”. Wees niet bevreesd, dat schatje zie je heus nog wel eens, en dan zullen de vonken ervan af spatten. Maar ze wil natuurlijk wel een hero en geen te sentimentele tulpenliefhebber…..Wat een toeval om zo n gave meid te vinden in de middel of noweir…Mag ik je feliciteren met je warme en oprechte gevoelens?
Misschien heb je wel gelijk ACJ. Alleen behoort het afscheid nemen niet tot mijn grootste talent.
talenten
Paul,
Ik weet niet hoe handig je bent met stroomdraadjes, maar in het uiterste geval kun je natuurlijk ook twee stroomdraadjes aan de poten van de stekker knopen en de uiteinden in het stopcontact steken. Zo heb ik ook wel eens een camera opgeladen. Niet geheel van gevaar gespeend, maar een mens moet toch wat. Gebruik in godsnaam wel geisoleerde draad. Als ze elkaar raken ben je het haasje…
Zoek nog maar even door naar die elektronicazaak.
Voor wat betreft je spreekwoord; is dat een paard? Dan was ‘ie gegeven.
Groet,
Tim
of met je mond vol tanden liggen….
Hey moppie, je hebt het flink te pakken he! Waar is Mel nu naartoe, of is terug naar huis? Tsja…de liefde.
Ik ben inmiddels terug van snowboarden, was echt top en ben weer helemaal bijgetanked. Alle ledenmaten zijn nog heel, beetje blauw hier en daar maar dat hoort erbij.
Kissss
Wat fijn om al die mooie verhalen te lezen Paul…na ff afwezig geweest te zijn vanwege het witte goud in de bergen weer je site opgezocht, en niet voor niets! Wat zie ik een blije Paul op die foto’s!!! Nu moet je lijden…dat hoort bij de liefde…
Ga je gevoel achterna en alles zal goed komen Paul, jij weet dat als geen ander.
Sterkte Paul en…ga zo door!!
Ben nu in Panajachel (Guate), voor het eerst in 14 jaar. Beetje veranderd, maar het meer ligt er nog prachtig bij. Over de platte wereld, Guzman. Stapte van mijn motor en werd begroet door een van de vijf inwoners van Coldfoot (Alaska). Hij is hier op vakantie. Grens Mexico geen probleem. Lator.
Paaaaaulus, eindelijk doet ie het weer. Veel geschreven, niets blijven plakken! Technische problemen daar hou ik maar even op. Fijn om te lezen dat je ziel nog niet helemaal vertroebeld is door ‘Road dust’. Kasteel romannetjes schrijven in mexico wie had dat achter jou gezocht. Leest lekker weg en we pinken zelfs een traantje weg met het ondersteunend beeld. God, wat blijkt het leven toch fraai te kunnen zijn als alle onzin erom heen er niet meer toe doet. Zucht… Enfin, nog een kleine tip: koop een wereld stekker. Zo eentje met veel pinnetjes en nog meer gaatjes. Past altijd en overal.
Voordelen: Schone handjes, Easy does it, Verry Cheap en geen overtollige bagage door broekzakformaat. Dat ik hier nog op in ga na 9 maanden afwezigheid is natuurlijk van de zotte. Dit had standaard in de reis verpakking moeten zitten.
T. Care > E
Seniori, please excuse us for writing this.
We are a group of Guzzi lovers from italy and we are following your fantastic trip to the end of the world.
We can’t read Dutch so we are in close contact with our Dutch Guzzi colleges to hear about your adventures. If you are back in Europe we would like to meet you. We are organisers of the yearly Guzzi event near Ascola. This event is the biggest non sponsort Guzzi event in Italy. It would be an honor to have you as our special gast on next years event in April. We will pay for all the expencise and contact you about this matter later this year. We would like you to bring your Guzzi to Italy, so every body can touch and feel this magic machine. Please continue your trip safe so we can follow your great adventures. Greeting from Alexandro Maximo. Chairman of Gruppo Sportivo Ascola
Ha die Von Paulus!! Blij dat je weer op weg bent en eindelijk Mexico met alle commotie hebt verlaten.
Zelf staan Tyche en ik nu aan de grens met Peru. Het wachten is op een kettingset, want die was na 15.000 km geheel naar de gallemiezen. Zal een goede week duren, dus maar even genieten hier van de Pacific, die hier eindelijk een normale temperatuur heeft en de vele bezienswaardigheden in de omgeving. Het rijden met twee gaat geweldig, we reizen met practisch niets maar wat heb je hier nodig Paul? Beetje liefde en geluk toch slechts? En voldoende benzine. Een 15 liter tankje is best klein als de afstanden groter worden.
Gisteren een Nieuw Zeelands echtpaar met twee kinderen ontmoet die een jaar van huis zijn op de motor. Kinderen 5 en 6 jaar ziten achterop bij pa en moe op de XT 600 en XT 250!!! We zullen evenmin ongeveer gelijktijdig in Alaska aankomen schat ik.
Zet hem op Paul en laat je niet gekmaken. Midden America moet machtig zijn en zo langzaam aan beginnen we elkaar toch te naderen. Tyche rijdt mee tot Ecuador en vliegt vanaf Lima terug, over Colombia niets dan goede verhalen van andere motorrijders, dus daar heb ik heel veel zijn an.
Keep the shiny(?) side up! Alex
Hoi Paul.
hoe gaat het?
Ik wou even vragen wanneer je terug komt.
ik mis je heel erg
groetjes Bas
Hmm, goddamm!
heeft ie het nog gedaan ook!!!
Hier bericht van Vincent, je weet wel, ongeveer een jaar geleden, cafe Bep, toch even het gevoel van broederschap ( aan mijn zijde dan toch ) van vertrek.
En wat hoor ik na een jaar in china, ?!? america in z’n geheel. Heel goed, je chinese vriend, die ook zo af en toe wat blijft hangen. ( nog altijd in china )
Geniet, V.
Hoe gaat het nu verder, want ik kan er niet van slapen…
ik ook niet!!!Kom op met guatemala paul!
Hoe is het daar?
Fotoos alsjeblieft!
Mir
en ik ook niet..!
ik slaap juist prima op dit soort verhaaltjes! lekker bezig paul. 18 feb. pokeren bij de bartelman.
Ola chico! Even een groet vanuit het serveerstersfront van de Koe! Waanzinnige verhalen, wat een indrukwekkende reis! Gr Pita
Hoi Paul, je zou ook natuurlijk hier & daar naar een lokale Guatamalaanse gloeilamp kunnen staren. Het merk maakt natuurlijk geen hol uit, maar de spanning die erop aangeduid is des te meer. Staat er 220 tot 240V~ op, dan zit je goed. (Ook die ~ is belangerijk, betekent wisselspanning) Je kan rustig de stekker deraf knippen(wel ongeveer 10 cm eraan laten zitten, kan je altijd het spul aan elkaar knopen)en er een Guatamalolukse opzetten. Als het een stekker is met drie platte polen (op z’n Engels) dan de bovenste twee polen (degene naast elkaar)gebruiken. Pas wel op dat ze elkaar niet raken als je de stekker erin doet. In Nederland gaat er dan een stop door in je meterkast, maar ik zou het je niet gunnen als je met pek en veren het dorp zou moeten verlaten omdat je het plaatselijke electriciteitsbedrijf op non-actief hebt gezet…Evengoed blijven grinniken dan!
Groet, Loek
Paul, enjoying the photo narrations (only). Really wish I could find someone to translate for me. Glad to see you’re moto’in on. Keep on, keep’in on. Guzzi power! — Fastlane
Hé Paul, Ach jongen, jij komt nooit meer thuis. Ik bedoel: wat moet jij nog ooit in dat kleine, kouwe pestlandje? Daar pas je niet meer in. Succes hombre.
Dank je Willem O.
Geachte heer van Hooff, gaarne wil ik u ook succes wensen met uw reis. Het lijkt me wel jammer als u niet meer naar Nederland zou terugkeren. Het leek mij namelijk een leuk idee u eens op te zoeken; mogelijkerwijs op een motorbeurs als u bijvoorbeeld op een stand zou staan van Motoguzzi. In ieder geval wens ik u alle goeds toe en eindig met een bemoediging; Versaagt nimmer!
Met vriendelijke groet, Johan Bodegraven
Ha die Paulus,
‘T blijft genieten jouw verhalen.
Rustig doorgaan, vooral rustig en ruim genietend, het is toch jouw reis?
Groet Mike
Hé Paulus! Het was weer een tijdje geleden sinds ik je site bezocht heb, maar ik ben nu weer helemaal bijgelezen. Het blijft een genot om je avonturen te lezen. Ik vraag me af of je ooit nog terug komt. Het zou me niks verbazen, als ik dit allemaal lees, als dit niet zo is. Hier alles goed, zij het wat minder spectaculair dan jij inmiddels gewend bent. Binnenkort weer pokeravond. We zullen aan je denken. Eén Texas Hold Em voor Paul. Ga zo door! Groet! Tox
hola, como estan. pues por lo visto en su página, ustedes han estado en Tapachula. yo soy de Tapachula y me da gusto que gente como ustedes hablen tan bien de nuestra gente, espero que entiendan mi idioma por que yo no puedo hablar nederlands (I can’t speak nederlands) lo unico que puedo decirles en su idioma es: “Mijn naam ist Juan Antonio García Chablé” Dank u well.