Afbeeldingen

Waar was jij toen Comandante Che Guevara op 9 oktober 1967 het aardse bestaan verliet? Ik was drie dus kan het me niet echt meer herinneren. Waarschijnlijk zat ik op het toilet of ik liep met een ijsje rond. 9 oktober is het vijftig jaar geleden dat el Che (‘che’: ‘dude’, ‘kerel’) in Bolivia, La Higuera om precies te zijn, als een straathond werd afgeschoten. Dat is belangrijk nieuws, dus ik dacht laat ik maar de eerste zijn. Tien jaar geleden zat ik er bovenop. Na 2,5 jaar reizen met de Guzzi kwam ik Bolivia binnen met pak ‘m beet 600 euro in mijn achterzak. Mazzeltje dat Che toen op een rond getal dood was. Ik sprak hier en daar met overlevenden (kreeg zelfs kapitein Gary Prado aan de lijn), las me in, ging op lokatie kijken en schreef een verhaal voor de Humo en Revu, waarna 3750 euro op mijn bankrekening werd bijgeschreven. Tijdens mijn reportagereis heb wel iets van Che’s lijdensweg meegekregen. Toen ik afdaalde naar la Quebrada de Churro gleed ik uit en kreeg ik een doorn in mijn linkerbeen. Ook kreeg ik na een tijdje dorst.

Het meest wonderlijke was dat ik Cees Zoon, Latijns Amerika-correspondent voor de Volkskrant, tegenkwam op een kilometer van La Higuera. De Revu had oren naar mijn verhaal maar drukte me op het hart dat ik toeristen aan het woord liet die via La Ruta de Che op weg waren naar La Higuera, een soort van bedevaartsoord voor links-intellectuelen en ander slim volk, zoals mezelf. De meningen moesten het hart van het verhaal worden. Anders werd het maar zo’n heldenverhaal waar niemand op te wachten zat. Top, goed idee. Kat in het bakkie. Puntje was wel dat ik al vier uur, op wat stofzuigerende varkens na, geen levende ziel was tegenkomen. Kortom, ik was mijn verhaal aan het doodchecken. Paniek! Ik rookte een peuk voor de schrik en zag vanuit La Higuera een auto omhoog kruipen. Die stopte even later voor mijn neus, een deur zwaaide open en ik hoorde: ‘Verrek een Nederlandse nummerplaat.’ Was Cees Zoon dus. Mochten er wiskundigen onder de lezers zijn, bereken dan eens deze kans: Volkskrant-correspondent (standplaats Mexico-Stad!), Nederlander, middle of nowhere, willekeurige dag, Zuid-Amerika-kenner, schrijver van het boek Het rode continent, stoppen om het moment dat ik van schrik een peuk rook en ga zo nog maar even door. Ik herkende Cees, een icoon uit de Nederlandse dagbladjournalistiek, meteen. Ik haalde mijn notitieblok tevoorschijn en ging aan de slag. Het middenstuk van het verhaal heb ik opgehangen aan hem, hij was de stem die de Revu in gedachten had. De kop van het verhaal luidde: 'Nu zouden we hem een terrorist noemen'. Briljant. Je voelt 'm aankomen, opgetekend uit de mond van Cees. Met terugwerkende kracht: veel, veel dank Cees! Nu ik dit zo opschrijf kan ik 't nog steeds niet geloven. Over meelevende Goden gesproken. Ik heb het geprobeerd om deze ontmoeting in het boek op te nemen, maar het kwam zo ongeloofwaardig over dat ik van Cees een plaatselijke, betrokken onderwijzer heb gemaakt. Dus ja, de werkelijkheid is soms te bizar om er chocolade van te maken. Enne, mochten er mensen zijn die hier en daar vermoeden dat ik in Man in het Zadel de werkelijkheid een handje heb geholpen… je moest eens weten wat ik weg heb gelaten, om de geloofwaardigheid van het boek overeind te houden.

Afijn, mijn Mannetjes zijn op 17 oktober jarig. Als ik Cees niet was tegengekomen had ik geen 3750 euro bijschreven gekregen (het verhaal werd ook nog eens doorgeplaatst in de Humo, vandaar zoveel poen en het was in een tijd dat de journalistiek nog een betaald vak was), en was ik niet zo lang blijven hangen in Sucre, waar ik Roxana tegenkwam, die de moeder van mijn kinderen werd. Ik heb de Mannetjes overigens beloofd dat ze op hun verjaardag net zo’n mooie, verweerde tattoo krijgen als pappa. Overigens heb ik helaas het verhaal van de eeuw niet kunnen maken omdat ik zelf een tijdje op pad was.

Overigens zit Akismet, soort van spamfilter, me op de hielen. Te persoonlijk worden en mensen afzeiken die zich niet op dit platformpje kunnen verdedigen, mag anno 2017 niet. Ben het daar volkomen mee eens. Ben de Aslfalt Koning, Held van Rusland en moet me als zondanig gedragen. Dus Evo Morales is gewoon een toffe president die met kunststof voetbalveldjes strooit alsof het snoepjes zijn. Bovendien heeft hij zoveel zitvlees dat hij zich na 2020 wéér verkiesbaar stelt. Hij vindt president zijn gewoon hartstikke leuk werk, dus laat hem. Nilda heeft de noublesse die bij haar prinsessengezicht hoort, en is voor de rest zo trouw als een hyena hond. Tien maanden duurden gewoon te lang. Roxana’s nieuwe Nederlandse God krijgt haar tenminste wel aan het (glim)lachen en Roxana zelf is op haar manier ook een Godin, want: de moeder van twee toekomstige Grote Roergangers, Santiago & Sebastian Van Hooff. En héél belangrijk: ik zie de Mannen zeven dagen per week. Viva la vida!
Mocht je interesse hebben, hieronder het verhaal uit de Humo.
Che Guevara, Humo

Na een vrije val van een maandje of tien ben ik al weer een week of drie geleden geland in Sucre. Mijn Mannetjes waren de inzet van deze reis, meiden. Na dag 1 heeft mamma ze min of meer aan me overhandigd. Ze kon wel een break gebruiken. Niks mis mee. Dus ik haal ze om twaalf uur van school en lever ze om een uurtje of acht weer af. Eerste dagen voor ze gekookt, om geld te besparen. Na een dag of vier begonnen ze buikloop te krijgen. Met koken ben ik dan ook gestopt.
Ben met veel dingen gestopt hier in Sucre, vooral met me druk maken. Twee keer ben ik hier, mede geholpen door anderen, behoorlijk gefaald. Dat gebeurt me dus geen derde keer meer. Ben zo cool als fuck. Dat zegt eigenlijk iedereen, nadat ze eerst hebben gezegd dat ik er zo beestachtig goed uitzie. Dan knik ik instemmend. Ongelogen, ben zo rustig als Don Zen himself.

Het afgelopen jaar was by far het meest wilde in mijn toch-al-niet-heel-erg-saai leventje. Vind het een wonder dat ik überhaupt in leven ben. Dus ik kan niet anders concluderen dat de Goden bestaan. Heb me bewust hier en daar ingehouden met vertellen waar ik zoal mee bezig was, want er moet nog een boekie komen. Ben daar druk mee. Sta bij voorkeur om een uurtje of vijf op en tik dan gestaag door tot een uurtje of half tien. Ga dan ook met de kippen op stok. Whisky, bier en laten we de wodka niet vergeten zijn drankjes uit een ver en grijs verleden. Schrijven met een kater, dat gaat niet. Linda, Nilda, what’s in a name, bleek een nutteloos trolletje te zijn. Dus ook met die flauwekul ben ik gestopt. Heb haar online zo meedogenloos afgeserveerd dat ze van de week rood van schaamte de hoek omging toen ik haar van een afstandje zag. Afijn, ze zorgde wel voor vaart in de reis, man, man, wat had ik een zin, maar realiseerde later dat de vaart veroorzaakt werd door een diep verlangen naar mijn Mannetjes. Dus ik mag Nilda, Linda in feite wel dankbaar zijn en dat ben ik dan ook. Nutteloos trolletje heb ik dan ook niet geschreven.

De Guzzi staat nog in Japan. Loop nog even tegen de transportkosten (1600 US) aan. Maar dat Guus eerder dan ik in NL zal verschijnen staat vast. Guus is een mens, een levend iets. De band die we al hadden is versterkt tot iets wat ik nauwelijks kan uitleggen. Waarschijnlijk is-ie een reincarnatie van iemand, waarschijnlijk een vijftiende eeuwse prinses. Kan er nog niet echt de vinger op leggen. Ah, wie wel weer in beeld is, is mijn Maria, the one and only. Vrouw der vrouwen. Ze schreef ze dat in mij de mannelijke versie van zichzelf herkende. Ik voel dat ook zo, maar dan omgekeerd. Dat zal je begrijpen. Het kan zomaar zijn dat ik rond de kerst in Quito ben. Anyway, was al van plan om dit vehikel weer op te pakken, maar werd door niemand anders dan Don Roy overtuigd van de noodzaak van guzzigalore, een van de hipste en best bezochte sites van Nederland en omstreken. Anyone!? Weet je wat us Roy schreef… ‘Ik mis je.’ Toegegeven, dan heb je wel lef. Lator meiden, en Rienk en zo.

Trouwens de hele omslag in de reis kwam nadat ik mijn hermano Jose Ruiz leerde kennen. We waren de enige bikers op het continent en God wilde dat we samen die bergen overgingen, waar mijn kloten in ijsballen veranderden en we bijna door de wolven opgegeten werden en andere enge dingen beleefden. Hieronder een stukkie.
Fuck Poetin

Zo, daar zijn we alweer. Iran was fantastisch, meiden. Hebben jullie me nog een beetje kunnen volgen op Facebook? Had wat technische problemen, los van de vele wodka-katers – kon alleen met mijn telefoontje online. Met mijn Mac ging niet. Alles is in het land, geregeerd door baarden, gefilterd en kon voor de Mac geen hotspot vinden. Die waren namelijk ook gefilterd. Guzzigalore lijkt op… en daar houden de baarden niet van. Ben nu 1 dag in Tblissi en ben nu alweer op mijn site. Als dat geen commitment is. Moet hier een volle maand verblijven om een nieuw paspoort te regelen. Mijn ouwe is nog lang niet verlopen, maar voor het Russische visum is het niet genoeg. Ook die moet ik weer opnieuw aanvragen. Gaat tijd overheen. Ik zal die tijd gebruiken om aan mijn boek te werken en hier en daar nog wat te schrijven en om mijn site weer vlot te trekken. De Guzzi heeft prachtig gelopen, maar dat is geen nieuws. De Guzzi loopt altijd prachtig. Als ik de nodige documenten binnen heb, rijd ik in 1 streep door naar Japan, of Zuid-Korea. Begin mijn kinderen te missen en heb een beetje mijn buik vol van al dat visa gedoe. Dus houd me de komende tijd in de gaten. Heb genoeg te vertellen.

Ik had dus in Bolivia een zwembroek gekocht. Die zou ik gaan gebruiken in Griekenland. Even plonzen in de azuurblauwe zee, voordat ik rumoerig Turkije in zou gaan. Mijn brede torso zou een kleurtje krijgen, wat ongetwijfeld vrouwelijk schoon tot gevolg zou hebben. Om in Griekenland te komen, moet ik veel landjes door: Kroatië, Montenegro, Kosovo, Macedonië. Ik krijg het daar behoorlijk benauwd van, want op een of andere manier heb ik een bloedhekel aan grensovergangen. In Zuid-Amerika was dat vanwege die baal wiet die ik altijd bij me had. Hier omdat ik niet ben verzekerd en de papieren van de Guzzi nogal oud en verlopen ogen. Daar deed men moeilijk over. Afijn, Servië was sowieso een no go. Zat vol met vooroordelen. Servië associeer ik met nazi’s. Afijn, ik kreeg het door die bevroren hersenen voor elkaar om in Montenegro een afslag te missen. Best knap, want er zijn niet zoveel afslagen in Montenegro. Sta ik tot mijn stomme verwondering ineens voor de grens met Servië. Toch maar mijn paspoort laten zien en nu zit ik voor de vijfde dag vijf kilometer over de grens in een gat dat Spiljani heet. Het bestaat uit twee motels, die in een bocht liggen, en ik heb net dat ene genomen, Ibarski Biser, waar mijn grote vriend Murat de scepter zwaait. Murat is moslim. Vanaf het moment dat ik binnenstapte zijn wij onder de indruk van elkaar. Denk dat het met energie te maken heeft. Net als ik is Murat een zeer vriendelijke, lieve en keihard werkende man. Hij heeft een tweeling meer. En hij spreekt Duits. En hij rekent me 15 euro per nacht, inclusief ontbijt. Aan zijn motel is ook een restaurant verbonden en bussen stoppen hier om de passagiers even bij te laten komen. Nu ik dit zit te tikken zie en hoor ik Murat trots vertellen aan zijn gasten wie hij in huis heeft. Ik vertelde Murat dat ik liever was gaan kamperen. Toen begon hij te lachen. Hij vertelde me dat het overdag schommelt tussen de tien en min vijftien. ’s Nachts kan dat aflopen tot min 22, maar met de hoge luchtvochtigheid te vergelijken met min veertig. Mijn slaapzak verdraagt min 5. ‘Dus waarschijnlijk was je ’s morgens niet wakker geworden, mein Freund.’ Ook vertelde hij me over de honden. Die lopen hier net als in Zuid-Amerika los rond. Het zijn niet van die irritante kut keffertjes, maar van die doorgefokte vechtbeesten, waar zelfs de wolven en beren een blokje voor omgaan. Dat is gelijk het antwoord op jullie vraag waarom ik zo laf ben om mijn toevlucht tot hotelletjes te nemen.

Met Guus gaat het goed, al heeft hij behoorlijk geleden. Vooral het zout vreet aan hem. De motor wassen heeft geen zin. Guus verandert dan in een ijsblok en daar is-ie niet voor gemaakt. Vandaag was ik voornemens om afscheid te nemen van Murat. Heb mijn ding gedaan en wil weer op pad. Maar toen zag ik vanochtend dat jammerlijke geklaag hier en dacht, vooruit we trekken dit vehikel vlot met meeslepende verhalen. Het is de bedoeling dat ik nu naar Bulgarije ga, via Sofia. Dat is de kortste route naar Turkije. Ik blijf ook in Servië omdat ik me eindelijk ergens thuis voel. Dat komt door de moslims die hier in dit gebied de boventoon voeren. Men is zeer voorkomend, geïnteresseerd en behulpzaam. Ben daar gevoelig voor. Zo zie je maar weer – vooroordelen, weg ermee. Dan heb ik het over die veronderstelde nazi’s. In Turkije ga ik wel in de zee plonsen, mijn brede torso laten bruinen om vervolgens moslimmeisjes het hoofd op hol te brengen. Na Turkije wordt het Georgië. Daar wil ik wat Russisch leren. En dan ligt het aan de Goden of ik door ga reizen of niet.

Geef je groot gelijk, Roy. Ben echt mijn ritme een beetje aan het zoeken, zowel op de motor als achter mijn laptop. Facebook is easy. Een fotootje uploaden via mijn telefoon duurt 2 minuten en hoppa: 150 duimpjes de lucht in. Maar ik kan niemand voor randdebiel uitmaken, en jij ook niet. Dan schreeuwt men gelijk moord en brand. Hier mag dat allemaal wel, al gaan we niet echt tot op het bot beledigen. Ben nu even online. Ben onderweg naar Mandello del Lario. Alleen maar binnendoor gereden. Navigeren via mijn telefoontje. Wel leuk, maar tijdrovend. Laat ik nou net tijd hebben. Twee dagen vol in de regen gereden. Nu eindelijk schijnt de zon, maar mijn kleren zijn nog steeds zeiknat. Blij dat in topconditie ben, anders had ik zeker een loopneus gehad. Ik slaap in mijn tentje in de bossen, of achter een boerenschuur. Heb de afgelopen drie dagen, los van de benzine, 25 euro uitgegeven. Met dank aan de Lidl. Maar als ik bij elkaar 5 minuten heb gesproken is het veel. Wat een afstand hier tussen de mensen. Niemand die me even komt vertellen wat voor ongelooflijk coole pik ik ben, of wat een super sexie motorfiets. Word totaal genegeerd. Ik sliep in Haguenau in een stadsbos. Kwam er ’s ochtends een vrouw langs met haar hond. Er klonk paniek in haar stem toen ze tegen haar hondje riep: ‘Doorlopen.’ Dat was mijn eerste en enige contact met een vrouw. Ik heb betere tijden gekend.

Op papier leek het me allemaal niet zo moeilijk – vertrekken uit Nederland, even wat tijd killen en dan naar de Mannetjes, om begin november de reis te hervatten. Maar nu ik er zo middenin zit, is het toch even wennen. Vooral dat terugrijden gaat zó tegen mijn natuur in. Het zij zo. De beloning zal groot zijn. Zondag zie ik mijn Mannetjes. Heb ze tien maanden niet gezien, en dat is lang, erg lang. Dertig oktober vlieg ik terug. Mijn Motor staat bij mijn Grote Vriend Pieter Evers, ergens in de buurt van Brussel. Met Ryanair naar Madrid gevlogen, waar ik nu deze woordjes aan het tikken ben. Heb 36 uur van hangen voor de boeg. Hangen kan ik goed overigens. Heb twee hele kekke Iphone4S-en kunnen scoren (veel dank voor die ene, Sigrid).
Daarmee kunnen ze me in de gaten houden, de Mannetjes. Heb zo’n zin om ze weer te zien. Zonder hun ‘zegen’ verroer ik geen pink. Daarna ga ik los. Motor loopt prima overigens. Die heeft toch alweer zo’n 3000 km gereden. In Mandello een ander stuur gekocht. Door dat platte stuurtje had ik continu last van mijn schouder. Dit stuur staat ‘m ook achttien keer beter. Heb overigens contact met Ted Simon. Hij wil het eerste hoofdstuk van het Engelse manuscript lezen. Wie weet. He guys, waar ik niet zo heel veel zin in heb, is geleuter over dat ik de kluit aan het belazeren ben. Daar krijg ik toch wel zo’n slappe van.

Ik verdwijn liever in de mist, zoals in 2005. Maar ja, behalve dat ik het stuur van de Guzzi vasthoud, heb ik niet zoveel in de melk te brokkelen wat deze reis betreft. Dus bedacht ik dat het wellicht wel aardig was om vanuit MotoPort Den Bosch te vertrekken. Kunnen motorrijders een stukje over die immer exotische A2 meerijden. Ik werd nog verlegen van de opkomst. Duizenden motorrijders hadden zich verzameld op de parkeerplaats van deze topvestiging van MotoPort. De sliert motorrijders, veel Guzzi’s deze keer, was op een hoogte van 74,14 kilometer via de satelliet waar te nemen. Ik als een veldheer aan kop uiteraard. Kneep ‘m eigenlijk best, want dit zijn de momenten waarop alles mis kan gaan, terwijl er 84 GoPro’s op je gericht staan. Maar Guus gedroeg zich voorbeeldig en stampte in één ruk door naar Maastricht, waar Luc van den Akker de eer had als eerste gastheer voor ons te mogen zijn. Daarna door naar Trier, naar mijn maatje Coko Morales. Die is een tijdje geleden in Trier gaan wonen, kocht een Moto Guzzi California 1100i en ging met me mee naar Mandello del Lario aan het Comomeer. De motor liep al die tijd als een spreekwoordelijk zonnetje. Wel heb ik problemen met de voorvork. Die veert niet bepaald van hier tot Tokio. Sterker, hij veert voor geen meter. Dat viel in Nederland met al dat biljartlakenasfalt niet op. Wel in Italië, waar ik behoorlijk wat klappen kreeg te verwerken. En we moeten nog naar Mongolië!

Tijdens de rit naar Mandello voelde ik me als die koe die na een winter op stal in het voorjaar eindelijk de wei in kan. Dan zijn een hoop zorgen ineens verdwenen. Volgens Coko is een remlicht ook geen overbodige luxe. Hij knalde bijna twee keer op me. Maar ik rijd meestal alleen. Dus ik weet niet of de noodzaak van het goed verlicht zijn opweegt tegen een extra draadje (nummer 6). Voor de rest heb ik erg weinig spullen bij me. Zo heb ik te laag ingezet met het aantal onderbroeken. Heb er nu twee. Ik overweeg de aanschaf van een derde. Beetje het jammere van Europa is dat onderkomens niet te betalen zijn. Dat was het grote voordeel van Zuid-Amerika, waar ik in elk dorp voor een paar peso’s een hostal kon vinden. Nu slaap ik naast de motor. Zet mijn tent niet eens op, want dat is het wildkamperen, en dat mag niet hier. De ochtenden zijn wat taai, zogezegd. Deze trip naar Mandello was belangrijk voor het boek. Ik kon Coko meekrijgen. Met hem kan ik beginnen met terugblikken op mijn 5-sterren leven in Bolivia. Dat is belangrijk voor de onderlaag. Afijn, na deze eerste succesvolle episode ga ik me volledig richten op mijn vertrek op 1 oktober naar mijn Mannetjes. Ik zal een maand bij ze blijven. Dan pikken we de reis begin november weer op. 

Ben net een dieselloc, kom een beetje puffend op gang, maar als die trein eenmaal in beweging is, dan dendert hij door, tot aan het stootblok toe dat ergens op een rangeerstation in Tokio staat. Afgelopen vrijdag het contract voor een nieuw boek getekend. Dat schept verplichtingen. Ik kan dat boek alleen schrijven als ik op een gegeven moment, ergens in september, de motor oplaad en naar Tokio rijd. Non-fictie dus. Mijn crowdfundcampagne (zie het bericht hieronder) staat na vijf dagen campagnevoeren op 50 procent. Dat ziet er hoopvol uit. In 2005 sloeg ik mijn spullen op. In 2010 ging m’n hele zooi in een container richting Bolivia. Daar hebben vooral mijn Mannetjes profijt van. Dus met gepaste trots kan ik stellen dat ik op mijn 52ste de gelukkige bezitter van geen bezit ben. Over vrij zijn gesproken. Trouwens, wat is het hier oorverdovend stil!

Heb nog een paar administratieve hobbels te nemen en dan kan ik online. Vind het toch wel een beetje spannend. Maar: zoals altijd is mijn voorbereiding voorbeeldig. Krijg er ook steeds meer zin in, om een stukje te rijden. Naar Japan bijvoorbeeld. Begin ook steeds meer overtuigd te raken van zo’n vlog: lekker veel filmpjes maken, beetje kletsen en klaar is Kees. Nam deze foto bij Numbnut. De Guzzi loopt nu puur op de accu. Spanningsregelaar en dynamo doen het niet. En toch vrolijk doorploffen. Binnenkort meer over de staat van Guus.

Groot nieuws! Volgende week vrijdag 20 mei (nou, dat kan zomaar eens de maandag of dinsdag erop kunnen zijn :)) begin ik met een crowdfundcampagne om mijn reis naar Japan te kunnen financieren. ‘O shit, dat gaat me geld kosten,’ hoor ik jullie zuchten. Ik draai er niet om heen – dat klopt tenminste, als je wilt dat dit heerschap samen met de Guzzi naar Tokio gaat. Maar hoho, wacht even, ik laat jullie niet met lege handen staan. Sowieso werk je mee aan de totstandkoming van een stoer boek. Ik laat je ook virtueel plaatsnemen achterop de Guzzi. Enne, bij vijftig euro al krijg je een gesigneerd exemplaar van Van Hier Tot Tokio. Maar daar moet je dus even geduld voor hebben. En ja, ik zal voortmaken met het manuscript. Het is de bedoeling dat ik tijdens mijn reis al ga schrijven. Een jaar na dato wil ik het manuscript bij mijn uitgever indienen. Kortom, krijg het nog druk. Ik moet er wel bijzeggen dat het tv-lijntje nog altijd bestaat. Maar het enthousiasmeren van omroepen en mogelijke sponsors is zo’n traag en stroperig traject dat ik liever het heft in eigen handen neem. Vandaar mijn crowdfundcampagne. Ik ben de eerste die toegeeft dat het allemaal veel sjieker is als ik dit uit eigen middelen betaal. Punt is dat ik geen eigen middelen heb. Schrijvers hebben ’t (financieel) lastig, terwijl ze wel broodnodig zijn voor ontspanning, cultuur en plezier. Bij deze! Het fijne is dat deze website ook weer gaat leven. Dit is een motorreisblog, en als ik niet reis op de motor heb ik dus niet zo heel veel te vertellen. Op Sancta Roxana-verhalen zitten we niet echt te wachten. Ik had natuurlijk veel eerder kunnen gaan crowdfunden. Maar voor zo’n campagne moet je goed in je vel zitten. En dat zat ik niet. Geloof me meiden, het valt niet mee als je je kinderen moet achterlaten in een ver en kansloos kutland. Toen mijn verkering in Nederland ook nog eens uitging (shit, wat was/is ze leuk), heb ik een tijdje lang vanuit mijn zolderkamertje de mussen uit de dakgoot verjaagd. Nu is alles beter. Kom, laten we naar Japan gaan. Zelfs Guus heeft er zin in.