Na een vrije val van een maandje of tien ben ik al weer een week of drie geleden geland in Sucre. Mijn Mannetjes waren de inzet van deze reis, meiden. Na dag 1 heeft mamma ze min of meer aan me overhandigd. Ze kon wel een break gebruiken. Niks mis mee. Dus ik haal ze om twaalf uur van school en lever ze om een uurtje of acht weer af. Eerste dagen voor ze gekookt, om geld te besparen. Na een dag of vier begonnen ze buikloop te krijgen. Met koken ben ik dan ook gestopt.
Ben met veel dingen gestopt hier in Sucre, vooral met me druk maken. Twee keer ben ik hier, mede geholpen door anderen, behoorlijk gefaald. Dat gebeurt me dus geen derde keer meer. Ben zo cool als fuck. Dat zegt eigenlijk iedereen, nadat ze eerst hebben gezegd dat ik er zo beestachtig goed uitzie. Dan knik ik instemmend. Ongelogen, ben zo rustig als Don Zen himself.
Het afgelopen jaar was by far het meest wilde in mijn toch-al-niet-heel-erg-saai leventje. Vind het een wonder dat ik überhaupt in leven ben. Dus ik kan niet anders concluderen dat de Goden bestaan. Heb me bewust hier en daar ingehouden met vertellen waar ik zoal mee bezig was, want er moet nog een boekie komen. Ben daar druk mee. Sta bij voorkeur om een uurtje of vijf op en tik dan gestaag door tot een uurtje of half tien. Ga dan ook met de kippen op stok. Whisky, bier en laten we de wodka niet vergeten zijn drankjes uit een ver en grijs verleden. Schrijven met een kater, dat gaat niet. Linda, Nilda, what’s in a name, bleek een nutteloos trolletje te zijn. Dus ook met die flauwekul ben ik gestopt. Heb haar online zo meedogenloos afgeserveerd dat ze van de week rood van schaamte de hoek omging toen ik haar van een afstandje zag. Afijn, ze zorgde wel voor vaart in de reis, man, man, wat had ik een zin, maar realiseerde later dat de vaart veroorzaakt werd door een diep verlangen naar mijn Mannetjes. Dus ik mag Nilda, Linda in feite wel dankbaar zijn en dat ben ik dan ook. Nutteloos trolletje heb ik dan ook niet geschreven.
De Guzzi staat nog in Japan. Loop nog even tegen de transportkosten (1600 US) aan. Maar dat Guus eerder dan ik in NL zal verschijnen staat vast. Guus is een mens, een levend iets. De band die we al hadden is versterkt tot iets wat ik nauwelijks kan uitleggen. Waarschijnlijk is-ie een reincarnatie van iemand, waarschijnlijk een vijftiende eeuwse prinses. Kan er nog niet echt de vinger op leggen. Ah, wie wel weer in beeld is, is mijn Maria, the one and only. Vrouw der vrouwen. Ze schreef ze dat in mij de mannelijke versie van zichzelf herkende. Ik voel dat ook zo, maar dan omgekeerd. Dat zal je begrijpen. Het kan zomaar zijn dat ik rond de kerst in Quito ben. Anyway, was al van plan om dit vehikel weer op te pakken, maar werd door niemand anders dan Don Roy overtuigd van de noodzaak van guzzigalore, een van de hipste en best bezochte sites van Nederland en omstreken. Anyone!? Weet je wat us Roy schreef… ‘Ik mis je.’ Toegegeven, dan heb je wel lef. Lator meiden, en Rienk en zo.
Trouwens de hele omslag in de reis kwam nadat ik mijn hermano Jose Ruiz leerde kennen. We waren de enige bikers op het continent en God wilde dat we samen die bergen overgingen, waar mijn kloten in ijsballen veranderden en we bijna door de wolven opgegeten werden en andere enge dingen beleefden. Hieronder een stukkie.
Fuck Poetin
