Ik heb elf dagen op een parkeerplaats gewoond, een kilometer of vijftien buiten Tblisi. 
Ik moest even bijkomen van een dubbele longenontsteking en een lichte hersenschudding. Die dubbele longenontsteking heb ik, zoals jullie weten, opgelopen aan de Turkse grens. De lichte hersenschudding op de parkeerplaats, tijdens een avondje drinken met de mannen. De mannen zijn Pelé, Rama en Nukri. Alle drie hebben ze in het leger gezeten en gevochten tegen de Russen in 2008. Kerels dus. Kerels die ook van drinken houden. Ik meedoen. Want goed kunnen drinken is ook weer zo’n nutteloos talent. Bij elk glas wordt getoast, op de doden, op de levenden, op onze kinderen, op voorspoed & geluk. Zinvol drinken. Glas in één keer leeg, even naar adem zoeken en hoppa, op naar de volgende toast. Kan het zijn dat we nog een keer hebben gedronken op de tragisch overleden kat van een verre oma? Het schijnt dat we aan het eind van de nacht de hardheid van onze hersenschalen hebben getest. Dus: wie het hardst met zijn hoofd tegen de muur kan rammen. Best wel een zinloos spelletje, maar niet als je al een paar liter op hebt van… Weet je dat ik niet eens meer weet wat we dronken – iets sterks. Afijn, met gepaste trots kan ik jullie vermelden dat ik dat spelletje met gratie heb gewonnen. Kennelijk ramde ik al mijn frustratie eruit. Puntje is wel dat ik me er niet zoveel meer van kan herinneren, want ik ging volgens de mannen meteen gestrekt. ’s Morgens werd ik wakker en wist bij God niet waar ik was. Kater van twee dagen, dacht ik. Zat een behoorlijke bult op mijn hoofd en de hoofdpijn ging niet over. Even op internet gecheckt en ja hoor; voldeed aan alle eisen van een lichte hersenschudding. Dit spelletje ga ik niet meer doen. Heb genoeg kopzorgen
Even bijkomen van alles. Ben echt geschrokken van Turkije, dat ik mijn leven zo aan het wagen ben voor 
een boekie dat hopelijk de weg opent naar een nieuw leven in Bolivia. Die week veel alleen doorgebracht, nauwelijks de poort uit geweest. Mijn taak was ook een beetje om op de boel te passen als de mannen van alles met de auto’s deden, verkopen, opknappen. Beetje schrijven, beetje nadenken, vooral over het feit waarom mijn leven in Bolivia zo is mislukt waardoor ik in deze situatie ben terecht gekomen. Maar ik moet terug, vanwege mijn Mannetjes. Die kan ik in die menselijke rimboe niet alleen laten.
In de week vrienden geworden en het respect gewonnen van de Georgiërs. Op een avond kwam Nukri binnen. Drukke, maar vrolijke kerel. ‘Paulie good’ was zijn mantra. Hij heeft me een paar woordjes geleerd en beetje bij beetje kwamen we met handen en voeten en met die paar woordjes steeds verder. Wat een geweldige kerel. Kookte voor me, luisterde naar me als ik hem probeerde uit te leggen waarom deze reis zo belangrijk voor me is.
Op een dag kwam hij met een hondje binnen die hij van de straat had gered. Arme beest had uit stress de hele wagen ondergekotst maar voelde zich na een paar dagen meer dan welkom. Er waren dagen dat het hondje en ik alleen op het terrein waren. Tja, dan kom je je zelf wel tegen, op een goede manier overigens. Dingen beginnen langzaam op hun plek te vallen. Dat ik er in Bolivia behoorlijk ben ingeluisd bijvoorbeeld. Afijn, afgelopen zaterdag weer met de mannen wezen drinken, ik heel rustig aan. Hadden we het ineens over de oorlog in 2008. Kwam Nukri met een stapel dienstfoto’s aanzetten. Nukri was met zijn maten gelegerd in Abchazië toen de Russen binnenvielen. ‘Tijdens de bombardementen dronken we 
allemaal een fles wijn en gingen rustig slapen. Watjes die Russen, komen alleen uit de lucht. Niks aan.’ Toen haalde hij er een foto bij waarop hij afgebeeld staat met een RPG-7. En toen kwam de soldaten en de tanks. Hij deed na hoe hij dat ding op zijn rug droeg, uit de bosjes kwam, door zijn knieën ging en kaboem, een Russische tank onschadelijk maakte. Tankbemanning hebben ze laten gaan. ‘Arme jongens die om hun moeder riepen.’ Ik zat met open mond te luisteren. Rama en Pelé bevestigden het verhaal en wisten te vertellen dat Nukri de onderscheiding heeft geweigerd. Nukri: ‘Onderscheidingen zijn voor watjes.’
Nukri, die vrolijke, luidruchtige kerel (‘Paulie good’) is dus een held. Als ik ooit weer in A’dam ben, laat ik hem overkomen en gaan we aan de joint. Kijken wie er dan wint. 🙂
Inmiddels in Tblisi…
