Wout & Gerard

Share This:

Ooit…

http://www.bikeexif.com/oldtimer-moto-guzzi

Share This:

Voorbereidingen komen tot een kookpunt

13900079_10153867890591973_6040644058017703568_n-1Ik zit inmiddels in Noordwijkerhout in de St. Bavo, waar Thomas (Panama) aan het anti-kraken is geslagen. Vanmiddag gezocht naar schoensmeer voor mijn nieuwe leren laarzen die ik van MotoPort heb gekregen. Nergens te vinden. Ik vind dat verdacht, een dorp dat geen schoensmeer verkoopt. Ik vermoed dat de plaatselijke schoenenwinkel een monopolie op de verkoop van schoensmeer heeft, maar hij is dicht vanwege een ingrijpende verbouwing. Kortom, de voorbereidingen voor het Grote Gaan komen tot een kookpunt. Mijn visumaanvraag voor Rusland is in behandeling. 20 Augustus vlieg ik even op en neer naar St. Petersburg om een stempel te scoren. Daarna kom ik in aanmerking voor een jaarvisum met verschillende entries. Ik vertrek eind augustus richting Coko in Trier. Dan gaan we met zijn tweeën naar Italië, naar de MG-fabriek die dan alweer 95 jaar bestaat. Vanuit Italië vlieg ik voor een maand naar mijn jongens in Bolivia. Ik heb hun zegen nodig, en van wat ik hoor geeft Roxana me ook alle ruimte om bij de Mannetjes te kunnen zijn. Da’s mooi. Anders zou ik ze twee jaar niet zien. Dat kan gewoon niet. Daarna begint het echte feest. O, o, wat zal ik het koud krijgen. Op die kou ben ik voorbereid. Mijn vrienden van MotoPort hebben me van top tot teen in het nieuw gestoken. Ook reistassen erbij en… een nieuwe helm, na tien jaar de Roof op mijn kop te hebben gehad. Ook met Guus gaat het goed. Hij heeft inmiddels voor de tweede keer een dynamo en een spanningsregelaar afgestoten. Ook heeft de startmotor het begeven. Ik rijd dus rond zonder spanningsregelaar, dynamo en startmotor. Dat scheelt al snel een kilootje of tien.

Share This:

Coko was here

Coko is mijn beste Boliviaanse maatje in Sucre. We hebben samen aardig wat reddeloze avonturen beleefd. IMG_4298 Ooit hadden we in de buurt van Ravelo een zilvermijn ergens hoog in de bergen gevonden. Urenlang hebben we op een hoogte van drieëneenhalve kilometer met onze rugzakken vol samples gelopen. Toen we die later verlangend door mijnexperts in Potosí lieten testen op zilvergehalte bleek ’t dat we 99,5 procent zand hadden gevonden. Zand! Dat is bijna onmogelijk in een land als Bolivia, waar de grond altijd wel uit iets van metaal bestaat. Vele motor tochten ook, dwars door Bolivia, met weinig geld op zak. Hij met zijn walmende Yamaha RD350 voorop. Naar La Higuera, waar Che werd vermoord. Naar Puno, waar ik een repo voor Motor Magazine schreef over crossende Jawa’s. Naar een motortreffen in Cochabamba. In dat weekeinde zou ik horen of mijn boek zou worden uitgegeven of niet. Coko was erbij toen de verlossende woorden kwamen. Coko onderhoudt mijn motor tijdens dit soort tochten, en soms rijdt hij op de Guzzi. Alleen Coko mag dat. Toen de Mannetjes net waren geboren, hadden we nauwelijks te eten. Het was Coko die toen met een zak met aardappelen langskwam. Ik realiseerde me dat ik in Coko een echte vriend had gevonden. Geen Boliviaan die geïnteresseerd was in mijn ‘geld’, maar die geïnteresseerd was in mijn persoon. Dan leer je mensen kennen. We hebben veel gesproken over een leven in Europa, want Sucre is uiteraard te klein voor twee mannen van de wereld. Coko woont sinds kort in de buurt van Trier, waar hij gaat trouwen met een schone, jonge Duitse vrouw. Ik ben zijn getuige. Coko was een lang weekeinde in Nederland om de Cali 1100i van een goede vriend te bezichtigen. Wellicht gaat-ie ‘m kopen. Coko zal me tijdens de eerste meters van mijn reis vergezellen. Samen gaan we naar Mandello del Lario, om het 95-jarig fabrieksfeestje hier en daar wat op te luisteren. Coko is mijn hermano. Ik ben trots op ‘m.

Share This:

What’s next?

Dankzij jullie kan ik weer een avontuur beleven. Waarvoor mijn grote en eeuwige dank. Het geld stort ik op mijn broers rekening. Die beheert de financiën totdat ik op pad ben. Ik zal eerst nog naar Sint Petersburg vliegen om mijn visa voor Rusland te regelen. Dan krijg ik een toeristenvisum en op dat visum is het heel makkelijk een zakenvisum te krijgen die voor langere tijd geldig is. Het is de bedoeling dat ik begin september in Mandello del lario ben. Daar maar eens kijken of ik nog goedkope onderdelen kan scoren. De motor is momenteel niet echt heel best. Heb een nieuwe spanningsregelaar laten monteren; hij laadt nu wel weer bij, maar trekt de stoom weer net zo hard leeg. Kruiskop moet worden vervangen, nieuwe voorband, en een koplamp, maar die krijg ik te leen van good old Fred Pruntel. Bedrading is een beetje een zooitje, maar dat komt wel goed. Blok loopt prachtig mooi rond, al moeten de koppen worden nagetrokken en de kleppen gesteld. En dan maar zien. Ik zal behalve dat Rusland visum volledig onvoorbereid op reis gaan. Ik houd van improviseren, en dat geneuzel van jullie over dit en dat, zus en zo – ik ken dit leven beter dan wie dan ook. Tot aan Turkije zal ik geen enkel probleem ondervinden. Daarna begint het visa gedoe, waar ik zo’n bloedhekel aan heb. Soit. Dan ga ik Iran in, daarna Kazachstan. Daar wil ik in Atiraw een maand Russisch leren. And what about the boys? Die wilde ik voorafgaand mijn reis nog bezoeken, maar financieel is dat niet haalbaar. Ik werk nu in de nacht voor 8 euro per uur, vrachtwagens laden en lossen. Schiet niet echt op. Maar op zijn minst komt er iets binnen. Heb ook nog een paar opdrachten lopen die ik dan overdag uitschrijf. Als dat geld te samen komt en ik ben, let’s say in Italië, dan vlieg ik voor twee weken over naar mijn Mannetjes. Het lijkt me een beetje zinloos als ik hier elke financiële scheet die ik laat, ga lopen verantwoorden. Jullie hebben mij deze kans gegeven om dat jullie mij vertrouwen. Ik kom in Tokio. Naast vele slechte heb ik één prachtige eigenschap – als ik ergens aan begin, maak ik het altijd af. Dus ik kom in Tokio, arm of rijk, lopend (met de Guzzi op mijn rug), of rijdend, blij of ontgoocheld, dood of levend. I’ll will be there.

Share This:

Naar Tokio

Schermafbeelding 2016-06-21 om 13.44.04

Share This:

The Guzzi says HI

De Guzzi vindt er ’t zijne van…

Share This:

Quote uit de campagne: “Paul neemt de afslag als wij rechtdoor gaan. Hij verzeilt in situaties die wij uit de weg gaan. Hij blijft ergens hangen als wij verder willen. Zijn vorige reis was het mooiste en meest intense blog dat ik ooit heb gelezen. Doneren dus en maak een rit die jij niet meer gaat maken, maar hij wel!”

Share This:

Kapitalisme & schaarste

https://www.bol.com/nl/p/man-in-het-zadel/9200000030321623/

Share This:

Het maatschappelijk nut van avonturiers

Highsider, je kent ‘m wel, de brulaap van Oliepeil, schreef een opiniërend stuk over het nut van avonturiers als moi, Sjaak Lucassen, Ted Simon en ander werkschuw volk. We aanschouwen een treffende observatie van het maatschappelijk nut van avonturiers. Enjoy! http://www.oliepeil.nl/uitlaat/6599-ik-wil-op-wereldreis-geef-geld-2

Share This:

De gelukkige bezitter van geen bezit

IMG_4161Ben net een dieselloc, kom een beetje puffend op gang, maar als die trein eenmaal in beweging is, dan dendert hij door, tot aan het stootblok toe dat ergens op een rangeerstation in Tokio staat. Afgelopen vrijdag het contract voor een nieuw boek getekend. Dat schept verplichtingen. Ik kan dat boek alleen schrijven als ik op een gegeven moment, ergens in september, de motor oplaad en naar Tokio rijd. Non-fictie dus. Mijn crowdfundcampagne (zie het bericht hieronder) staat na vijf dagen campagnevoeren op 50 procent. Dat ziet er hoopvol uit. In 2005 sloeg ik mijn spullen op. In 2010 ging m’n hele zooi in een container richting Bolivia. Daar hebben vooral mijn Mannetjes profijt van. Dus met gepaste trots kan ik stellen dat ik op mijn 52ste de gelukkige bezitter van geen bezit ben. Over vrij zijn gesproken. Trouwens, wat is het hier oorverdovend stil!

Share This:

CrowAboutNow

Crowdfundactie Paulus
Zo meiden, zullen we dan maar met zijn allen naar Tokio gaan? Ik heb er ongelooflijk veel zin in. Zelfs nu ik weet dat deze reis heel wat ruiger zal worden dan de vorige. Europa, Turkije, Kazachstan, Kyrgystan, Mongolië, Siberië (Road of Bones). Wolven, beren, woestijnen, steppes. Met een beetje geluk ben ik op tijd voor de winter in Kazachstan. Wel fijn dat ik mijn talen spreek. Ik zal me weer laten leiden door de omstandigheden en niet door mijn verstand. Komt bij dat ik niet meer dezelfde ben. Heb er een paar flinke krassen op mijn ziel bij, maar ook ontelbare lachrimpels. ’t Zelfde geldt voor Guus. Beiden gepokt en gemazeld, om er maar eens een cliché tegenaan te smijten. Hoe dan ook, als ik eenmaal plaats neem in het riante zadel van Guus laat ik alles achter me, dezelfde seconde nog. En dan ontvouwt de wereld zich. Da’s het mooie van motorrijden, hoef ik jullie niet uit te leggen. Als tegenprestatie zal ik, los van de beloningen, iets moois laten zien – een leven on the road. Sayonara.

Share This: