Eerste motortrip met de Mannetjes

Mijn jongens hebben twee weken vakantie. Dat houdt in dat ik 24/7 met ze optrek. IMG_0015We rijden altijd met zijn drieën op de motorfiets door Sucre. Eentje voor, eentje achter. Altijd lol. Wie voorzit, beweegt altijd zo mooi mee met het ritme van de motor. Dan smelt mijn hart. Van de week bedacht ik dat we naar Marawa moesten. Dat is een soort van krater, twee uur rijden van Sucre. Om er te komen moeten we een vier kilometer hoge bergrug over, om daarna een soort van anderhalve kilometer lange vrije val te maken. Geen geen kinderen in Sucre die zo’n trip met pappa hebben gemaakt. De rugzakjes, vol met speelgoed en lekkere boterhammen, gingen om en weg waren we. Wat zijn het toch een bijzondere ventjes. Het is de bedoeling dat ik 6 januari terugvlieg naar Nederland, maar weet niet of ik die tijd ga volmaken. Blijft een raar gegeven dat ik geld nodig heb om mijn Mannetjes te kunnen zien. Maar een lol wat we hadden! Hieronder wat foto’s van twee bikers in de dop – Santiago en Sebastian van Hooff.

Share This:

Roomscher dan de Paus

IMG_0038
Het is toch wel even wennen als ik mijn kinderen ‘Jezus is de beste’ hoor zingen, terwijl ze huiswerk aan het maken zijn. Ze duiken ook zo een kerk in om Jezus aan te moedigen. Oké, elke houvast is er een en zeker als een vader tien maanden lang niet in beeld is geweest kan ik het me voorstellen dat ze naar andere voorbeelden uitkijken. Moet erg wennen in Bolivia. Dat moest ik altijd, maar nu iets meer. Zit hier nu een week en het voelt alweer als een half jaar. Als ik in januari terug naar Nederland ga, kom ik hier  niet meer. Waarschijnlijk krijg ik de Mannen mee, na mijn reis naar Japan. Roxana begint in te zien dat een toekomst in Europa beter is dan in dit land. Ze komt niet mee. Dat zal geen verrassing zijn. Ik heb een masterplan: naar Japan met de motor en er echt alles uithalen wat er in zit. Daarna boek schrijven, liefst klaar in een jaar. En dan het sprekersmilieu in. Wist niet dat ik dat kon – beetje voor groepen lullen. Grote schik in. Waarschijnlijk moet ik in de winter door Siberië, want ik heb geen tijd om de winter af te wachten. En een beetje kou lijden is beter voor het verhaal, lijkt me zo. Alleen zijn er in de winter veel wolven, dat maakt het verhaal nog interessanter. Tegen die tijd zal ik ook in Jezus gaan geloven.

Share This:

Hehe

Paul en zijn Mannetjes
Binnenkort meer, lieve mensen. Zit nu even aan de bar bij Florin, met de Mannen naast me. Heb thuis ook geen internet. Moet er een kilometer of vier voor rijden. Ja, Bolivia is een andere realiteit. Ben hartstikke verliefd op mijn land geworden, Nederland dus. De kans is groot dat de Mannen in Nederland gaan opgroeien. Daarover meer. Dank, dank, dank.

Share This:

Biertje in de Koe?

He guys, ik vlieg de 22ste (juni) terug naar het paradijs dat Bolivia heet. Ik wil weer bij mijn Mannetjes horen. Om dit heugelijke feit te vieren, ga ik zondagmiddag vanaf vier uur aan de bar in De Koe (Marnixstraat, Amsterdam) zitten. Omdat ik niet graag alleen drink, lijkt het me aardig om – met wie van jullie dan ook – het glas te heffen op het feit dat ik terug ga naar mijn berg. Helaas duurt mijn bezoek tot slechts 5 januari 2016. Vanaf die datum ga ik mij voorbereiden op mijn nieuwste project Van Hier Tot Tokio.

Share This:

Van hier tot Tokio

Heb onlangs een presentatie van mijn Japanplan gehouden bij SBS6. Uitvoerend producent heeft anderhalf uur sprakeloos naar me zitten luisteren. Werktitel is inmiddels Van Hier Tot Tokio. Hij wil het programma heel graag gaan maken, maar er zijn nog veel hobbels te nemen, financiering enzo, en een duidelijk format. Wellicht ook iets van BN-ers die het voorrecht zouden hebben om een gedeelte met me op te trekken, terwijl ik reis, zoals ik reis, rauw. Binnenkort ook een gesprek met de zendercoordinator en dan zitten we heel dicht op het vuur. Stel je voor dat dit zou lukken, meiden. Samen met Joost Ruigrok dit teasertje gemaakt van Youtube geplukt materiaal. https://youtu.be/et2eys3Glvg

Share This:

Paulus aan het werk

O, dan hoor je opeens dat je lui bent. Tuurlijk voel ik me dan aangesproken, en klim meteen in de pen. Denk dat er weinig schrijvers zijn die zo hun best hebben gedaan om hun boek aan de man te brengen. In de winter reed ik eenzaam van hol naar gat, een loopneus trotserend. Hieronder een link naar een van mijn presentaties.

Paulus steekt zijn handen uit de mouwen

Share This:

Moto Guzzi V7 2.0

4P6A51074P6A51484P6A5113

Share This:

Het duurde even, maar dan heb je wel wat

IMG_0058
Playboy, februari 2015

 

Share This:

De schatkamer

Jarenlang ben ik in de veronderstelling geweest dat ik mijn laatste foto-back-up was verloren. Van de week bleek dat ik er nog een aan mijn broer had opgestuurd. Alaska en Canada zijn nu grotendeels terecht. En da’s me toch een partij mooi.

Share This:

Melanie

Er zijn tijden geweest dat ik mijn motor had ingeruild voor 1 minuutje met deze dame. Kennen we haar nog, Mexico, 2006, echt een van de allerleukste dames die ik ooit in mijn leven ben tegengekomen, de one and only Melanie Leeder? Ik praat over haar tijdens mijn lezingen. Om die kerels nog even onder de neus te wrijven wat ze zoal missen als ze NIET op reis gaan. En dan ineens staat ze na 9 jaar weer voor mijn neus. Het was maar voor 2 uurtjes, no more. Melanie was op terugreis van India naar Canada en had tijd te killen in Amsterdam. Om acht uur ’s morgens liep ze me straal voorbij op Schiphol, ik herkende haar nauwelijks. Dacht dat ze groter was. Haar stem, een beetje hoog, kon ik me ook niet meer herinneren. Wij op de Guzzi ’s morgens vroeg een grijs en druilerig Amsterdam in – alles gesloten. In feite hebben we elkaar maar een beetje aan zitten staren. Ik wist niet goed wat te zeggen. Was ook vreselijk moe, paar dagen geen oog dichtgedaan ivm de grote afwezigheid van mijn Mannetjes en hoe het verder moet in dit leven. Op het moment dat ik aan het wennen was, zat ze alweer in de trein op weg naar Schiphol. Krijgt een vervolg, ergens in de toekomst…http://guzzigalore.nl/2006/01/

 

Share This:

In Nederland

IMG_0034Het is focking koud op de motor, gasten, meiden. Gemiddeld ben ik de enige motorrijder en route. Met mijn open potje, veiligheidsbril, leren jackie enzo. Klagen doe ik weinig, alleen als het hagelt, want dat doet echt zeer. Heb Nederland inmiddels van Noord naar Zuid en van Oost naar West doorkruist. Veel schik in de lezingen die steeds beter lopen. Vanaf dag één niks voorbereid, maar toch heeft het verhaal een lijn gekregen en sta ik gemiddeld 3 uur lang een razende monoloog te houden. Toen ik klein was, vond ik het al eng als ik naar het bord moest, nu klets ik met een vrij gemoed de avond vol. Zelfs nog een keer te gast geweest bij een Harley Club in Veghel, wat een briljant goede avond was, ondanks pagina zeventig. Vrijdag de dertiende(!?) ben ik in België, te gast bij de Moto Guzzi Club België. Veel zin in. Inmiddels heeft de Guzzi een grote verandering ondergaan. Heb er een plat stuur opgezet, omdat het brede gewoon afbrak. Waarom heb ik dat stuur niet tien jaar geleden gemonteerd? Zit nu iets voorover, als op een streetfighter, en 10968371_10152871639203241_5523986538431430970_nheb dan minder last van de wind, want waaien doet het godver ook nog in Nederland. Wel blij als ik in Eindhoven langs de Bijenkorf loop en mijn boek in een mooie setting in de etalage zie liggen. De derde druk is een feit, dus iedereen die bij het boek is betrokken is blij. En, ik heb een zijspan gekocht. Die gaat mee naar Japan, maar zonder mijn Mannetjes. Dat avontuur kan ik ze niet aandoen. Ze zitten sinds een week op de Grote School en zijn blij. En dan ben ik dat ook.

Share This:

Der Paul ist wieder da


Roderick
Van de Fransen mag je heel januari gebruiken om de beste wensen over te brengen, ahum, bij deze. Was even uit beeld. Even? Dik een maand. Zo druk met alles, joh, enzo. Werd er door iemand anders op gewezen dat ik nog een website had, en zie, hij is er weer. Der Paul ist wieder da. Mocht het je ontgaan zijn, de derde druk ligt inmiddels in de boekhandel. Dus we kunnen spreken van een succesje. Volgens mijn uitgever verkoopt 80 procent van de Nederlandse schrijvers 1000 boeken, daar hoor ik dus allang niet meer bij, maar tegelijkertijd kunnen maar zes Nederlandse schrijvers leven van hun boeken, daar hoor ik dus ook niet bij. Eigenlijk hoor ik nergens bij, maar dat wist ik al een tijdje. Meer lezen

Share This: