Niet alleen ik had ’t naar mijn zin, tijdens mijn tripje, ook de motor, zoals je hebt kunnen horen in het voorgaande filmpje. Zes jaar lang nauwelijks gepresteerd en dan zo lopen. Ze lijkt op mij – er staan als het nodig is, of zoiets. Het verbaast me weer hoe weinig er toedoet als ik in het zadel zit. Thuis pieker ik me suf, hoe het nou moet mijn mijn Mannetjes, maar op de motor is mijn hoofd leeg. Ik kijk om me heen, vraag me af hoe de mensen leven, droom over een toekomst met mijn Mannetjes. Droom, niet pieker. Het lijkt me het beste dat we met zijn drieen gaan reizen. Bedoel, Sucre is Sucre maar, een behoorlijk kansloze stad op bijna drie kilometer hoogte in een nog kanslozer land. Onderweg kan ik ze van alles leren, zal dan ook hun leraar zijn, en ik kan ze onsterfelijk maken. De eerste Boliviaanse tweeling die op een Moto Guzzi richting Japan koerst. Dat doen weinig Boliviaanse tweelingen hen na. Bovendien lijkt ’t me een prachtige ervaring – ik heb ze de hele dag om me heen. Ben nu in Buenos Aires en vind het vreemd dat ik alleen over straat loop. Kortom, we lassen een zijspan aan de Guzzi, maken wat afspraken met bladen, hopen dat het boek enigszins verkoopt en we’re on our way. Een probleem – hun moeder. Zou ze het goed vinden? Of denkt ze werkelijk dat hun toekomst in Sucre ligt besloten? Hieronder een klein eerbetoon aan mijn Guzzi. Heb weinig foto’s gemaakt onderweg. In feite alleen van de Guzzi, want krijg geen genoeg van haar. Zit hier overigens nog steeds in Buenos Aires. Mijn contactpersoon is op vakantie. Komende maandag zit hij weer op zijn post en kan ik naar huis.
