Ja jongens, reis is over. Nog een scheetje dan. Ik mag naar huis. Joehoe.

Straight road to Vladivostok from Paul van Hooff on Vimeo.

Share This:

Been there, done that

De Sprong from Paul van Hooff on Vimeo.

Share This:

Effe geen wodka meer…

Njet wodka from Paul van Hooff on Vimeo.

Share This:

Night Wolves

Night Wolves from Paul van Hooff on Vimeo.

Share This:

Iran

Iran kheily khoob from Paul van Hooff on Vimeo.

Share This:

Op goed geluk naar Iran

Armenië1 from Paul Hooff on Vimeo.

Het lukte me niet om de weergave van onze helse tocht door de Armeense bergen eerder te uploaden. Het duurde te lang en we moesten de grens over. Vervolgens kon ik in Iran niets met mijn Mac vanwege al de filters. Film gaat over de tocht van José en mij naar Agarak bij de grens van Iran. Ik had geen visum, ook geen carnet voor de motor. Ik volgde mijn gevoel, en dat zei: ‘Go for it.’ We moesten over een bergrug zien te komen in hartje winter. 370 km., waar we vier dagen over deden. Aanvankelijk lukte het ons niet om de berg op te komen. Mijn achterband had nauwelijks profiel en bleef maar spinnen. Uiteindelijk raakten we in ons ritme: motor in zijn tweede versnelling zetten en niet stoppen, anders kwamen we niet meer weg. Gewoon de Guzzi het werk laten doen. Remmen had ik niet. Voorrem zat vast, en achter heeft ’t feitelijk nooit echt lekker gedaan. Het vroor dat ’t kraakte. Op sommige momenten voelde ik mijn gezicht niet meer. Drie nachten hebben we buiten geslapen met min 25. ’s Nachts hoorden we het gehuil wolven. Ik ben bij het optrekken 1 keer uitgegleden. José bleef met zijn hogere BMW K75 maar op zijn plaat gaan. Bij de dertiende keer ben ik gestopt met tellen. Deze tocht had ik nodig. Het is het meest bizarre dat ik in mijn leven heb gedaan. Zoals ik in Alaska ooit moest ontbolsteren, gold dat ook hier. Ik was tot aan Georgië nooit echt lekker in mijn ritme gekomen. Maakte me teveel zorgen om alles. Het gezeik op mijn site hielp me ook niet echt. Nu heb ik iets van whatever, kom er wel. Ik moest José tegenkomen, zoals hij mij moest tegenkomen. We waren de enige bikers op het continent, en behoorlijk lonely. José is een soort van brother in arms voor me geworden, een vriend voor het leven. Als ik down was, was hij up en andersom. Een prachtig staaltje van teamwork. Overigens zijn we de eerste bikers die ooit deze bergrug in de winter hebben bedwongen. Dat werd bij de grens bevestigd. Zelfs gestaalde Iraanse soldaten waren onder de indruk. En ik eigenlijk nog steeds.

Share This:

Weer zo’n ruk avontuur

The road to Jerevan from Paul Hooff on Vimeo.

Share This:

Filmpje

The highway from Paul Hooff on Vimeo.

Share This:

Kaboem!

Earth, cold & water from Paul Hooff on Vimeo.

Share This:

Wrong turn from Paul Hooff on Vimeo.

Share This:

What’s next?

Dankzij jullie kan ik weer een avontuur beleven. Waarvoor mijn grote en eeuwige dank. Het geld stort ik op mijn broers rekening. Die beheert de financiën totdat ik op pad ben. Ik zal eerst nog naar Sint Petersburg vliegen om mijn visa voor Rusland te regelen. Dan krijg ik een toeristenvisum en op dat visum is het heel makkelijk een zakenvisum te krijgen die voor langere tijd geldig is. Het is de bedoeling dat ik begin september in Mandello del lario ben. Daar maar eens kijken of ik nog goedkope onderdelen kan scoren. De motor is momenteel niet echt heel best. Heb een nieuwe spanningsregelaar laten monteren; hij laadt nu wel weer bij, maar trekt de stoom weer net zo hard leeg. Kruiskop moet worden vervangen, nieuwe voorband, en een koplamp, maar die krijg ik te leen van good old Fred Pruntel. Bedrading is een beetje een zooitje, maar dat komt wel goed. Blok loopt prachtig mooi rond, al moeten de koppen worden nagetrokken en de kleppen gesteld. En dan maar zien. Ik zal behalve dat Rusland visum volledig onvoorbereid op reis gaan. Ik houd van improviseren, en dat geneuzel van jullie over dit en dat, zus en zo – ik ken dit leven beter dan wie dan ook. Tot aan Turkije zal ik geen enkel probleem ondervinden. Daarna begint het visa gedoe, waar ik zo’n bloedhekel aan heb. Soit. Dan ga ik Iran in, daarna Kazachstan. Daar wil ik in Atiraw een maand Russisch leren. And what about the boys? Die wilde ik voorafgaand mijn reis nog bezoeken, maar financieel is dat niet haalbaar. Ik werk nu in de nacht voor 8 euro per uur, vrachtwagens laden en lossen. Schiet niet echt op. Maar op zijn minst komt er iets binnen. Heb ook nog een paar opdrachten lopen die ik dan overdag uitschrijf. Als dat geld te samen komt en ik ben, let’s say in Italië, dan vlieg ik voor twee weken over naar mijn Mannetjes. Het lijkt me een beetje zinloos als ik hier elke financiële scheet die ik laat, ga lopen verantwoorden. Jullie hebben mij deze kans gegeven om dat jullie mij vertrouwen. Ik kom in Tokio. Naast vele slechte heb ik één prachtige eigenschap – als ik ergens aan begin, maak ik het altijd af. Dus ik kom in Tokio, arm of rijk, lopend (met de Guzzi op mijn rug), of rijdend, blij of ontgoocheld, dood of levend. I’ll will be there.

Share This:

Het maatschappelijk nut van avonturiers

Highsider, je kent ‘m wel, de brulaap van Oliepeil, schreef een opiniërend stuk over het nut van avonturiers als moi, Sjaak Lucassen, Ted Simon en ander werkschuw volk. We aanschouwen een treffende observatie van het maatschappelijk nut van avonturiers. Enjoy! http://www.oliepeil.nl/uitlaat/6599-ik-wil-op-wereldreis-geef-geld-2

Share This: